Διαβάστε τις εξωφρενικές και χαζοχαρούμενες "πολιτικώς ορθές" απόψεις στην "σοβαρή" και "καθωσπρέπει" φυλλάδα του ΔΟΛίου συγκροτήματος "ΤΟ ΒΗΜΑ", όπου υποστηρίζεται (μεταξύ άλλων βλακωδών ελευθεριακών τοποθετήσεων) με σοβαροφάνεια ότι είναι προτιμότερη η ομοφυλοφιλία από τον ολιγαρχία και τον ρατσισμό, φαινόμενα παντελώς άσχετα! Πιθανόν, η δημοσιογραφούσα αυτή κυρία, μέσα στο συγχυσμένο μυαλουδάκι της και το περιορισμένο μορφωτικό της επίπεδο να πιστεύει ότι πολιτικο-κοινωνικά φαινόμενα (ολιγαρχία, ρατσισμός) είναι το ίδιο με ψυχοπαθολογικές καταστάσεις (ομοφυλοφιλία). Προφανώς, επιδιώκοντας την εύνοια της Διεύθυνσης της εφημερίδας όπου δημοσιεύει τις ανοησίες της, νομίζει ότι την αποκτά παινεύοντας μια μερίδα προβληματικών ατόμων (που προσωπικά δεν με ενοχλούν, εκτός των περιπτώσεων που προκαλούν), μεταξύ των οποίων και ο προηγούμενος (μακαρίτης πλέον) ιδιοκτήτης του συγκροτήματος. Ειλικρινά έμεινα σχεδόν ενεός διαβάζοντας το κείμενο που ακολουθεί ψελλίζοντας μετά από ώρα το γνωστό O! tempora! O! mores!
ΔΕΕ
Ο Μπομπ και ο ανανάς
Λώρη Κέζα (*)Κάποτε διαβάζαμε πολλών λογιών ειδήσεις, όχι μόνο αυτές που αφορούν τους φόρους, τους άνεργους και τους τροϊκανούς. Mια μελέτη του πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, που βρήκε θέση στις εφημερίδες, επιτρέπει (έστω για λίγο), να επιστρέψουμε στα χρόνια της ανεμελιάς.
Ο Μπομπ Σφουγγαράκης λοιπόν διασπά την προσοχή των νηπίων. Οι ερευνητές χώρισαν 60 παιδάκια σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα είδε για 9 λεπτά Μπομπ Σφουγγαράκη, η δεύτερη είδε το αργό καρτούν Caillou και η τρίτη έπιασε τους μαρκαδόρους. Κατόπιν τα παιδιά υποβλήθηκαν σε νοητικά τεστ.
Οι δυο ομάδες είχαν εξίσου καλά αποτελέσματα όμως η ομάδα που είδε τις περιπέτειες στον Βυθό του Μπικίνι είχε πρόβλημα συγκέντρωσης.
Κατόπιν τα παιδιά υποβλήθηκαν σε δοκιμασία ελέγχου των παρορμήσεων. Και εκεί ο Πάτρικ Αστέρης έκανε ζημιά: τα παιδιά της κρίσιμης ομάδας δεν είχαν αυτοέλεγχο: όταν για παράδειγμα τα προκαλούσαν με ένα γλυκό, εκείνα ορμούσαν. Τα παιδιά που ζωγράφιζαν ήταν πιο μπλαζέ απέναντι στη σοκολατίνα. Είναι απίστευτες οι ασχολίες μιας κοινωνίας που νομίζει ότι έχει λύσει όλα τα προβλήματά της. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μπομπ Σφουγγαράκης βρίσκεται με αρνητικό τρόπο στο επίκεντρο. Εχουν ακουστεί διάφορα μέσα στα 12 χρόνια προβολής του για την παιδαγωγική αξία του υπεραισιόδοξου ήρωα.
Λένε για παράδειγμα ότι σε κάθε επεισόδιο έχει αστεία που μπορούν να καταλάβουν μόνο οι γονείς. Ξεχνούν φαίνεται ότι τα κλασικά παραμύθια έχουν μυριάδες αναγνώσεις (το γυάλινο γοβάκι της Σταχτοπούτας σε κάποιες εκδοχές είναι γούνινο, με όλες τις συνδηλώσεις του επιτρέπει τούτο).
Λένε επίσης ότι ο Μπομπ Σφουγγαράκης προάγει και αναδεικνύει την ομοφυλοφιλία. Ξεχνούν ότι γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με τις πολύ χειρότερες αρχές της ολιγαρχίας ή του ρατσισμού (ο Τομ Σογιερ στην τελευταία του έκδοση πέρασε από λεκτικό καθαριστήριο, με την λέξη «νέγρος» να αντικαθίσταται 200 φορές). [Σημ. ΔΕΕ: Η λογοκρισία σε βαθμό γελοιότητας αυτού του είδους δεν μας ενοχλεί, αρκεί να είμαστε politically correct!]
Τα διυλίζουμε υπερβολικά. Αυτό που θα πρέπει να κρατήσουμε στις μέρες μας από τον Μπομπ Σφουγγαράκη δεν είναι η πιθανότητα να κάνει κακό στα νήπια. Πρέπει να κρατήσουμε τον μοναδικό τρόπο που συνδυάζει την αισιοδοξία και την αφέλεια. Ποτέ κανένα πρόβλημα δεν αποτελεί πρόβλημα για εκείνον. Στο κάτω κάτω δεν έχει καν σπίτι για να του επιβάλλουν εισφορές: ζει μέσα σε ανανά.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=419405
(*) Σύμφωνα με το (αυτο)βιογραφικό της, η απελευθερωμένη αυτή κυρία, είναι σύζυγος μαραθωνοδρόμου (για φαντάσου!), μητέρα δυο πανέμορφων, πανέξυπνων κορασίδων (βεβαίως, βεβαίως! Τι άλλο μπορεί να πιστεύει η κάργα για τα καργάκια της; ) και αφέντρα (sic) σκύλου που ζυγίζει τρία κιλά (να τα εκατοστήσει!). Γεννήθηκε στο Μόντρεαλ, ζει στην Αθήνα και ονειρεύεται την Τήνο. Η δουλειά της είναι να παρατηρεί τους τρανούς αυτού του κόσμου, να γράφει και να περιγράφει όσα συμβαίνουν γύρω της. Στον ελεύθερο χρόνο της εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό "να ένα μήλο" και γράφει μικρές ιστορίες για μικρά παιδιά (με συμβουλές υποθέτω ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι κανονικό και όλοι εμείς οι "νορμάλ" είμαστε μάλλον ανώμαλοι και οπισθοδρομικοί).
ΔΕΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου