Τετάρτη 25 Μαρτίου 2020

Βιβλιοπαρουσίαση-βιβλιοκριτική


Ένα εκπληκτικά ενημερωτικό έργο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προφητικό, με ένα πλήθος πληροφοριών για τις επιδημίες που μαστίζουν τον κόσμο, αλλά και τις παλιές ασθένειες που επανεμφανίζονται, γραμμένο το 1994 και το οποίο έπρεπε να διδάσκεται στις Ιατρικές Σχολές.
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Λώρη Γκάρρετ - Ο επερχόμενος λοιμός: Νεοεμφανιζόμενες ασθένειες σε έναν κόσμο εκτός ισορροπίας 
(Laurie Garrett - The Coming Plague: Newly Emerging Diseases in a World Out of Balance)
Σελίδες 750
Κυκλοφόρησε: Οκτώβριος 1995
Εκδοτικός Οίκος: “Farrar, Straus and Giroux, New York U.S.A.

Table of Contents

Preface
Introduction
1. Machupo: Bolivian Hemorrhagic Fever
2. Health Transition: The Age of Optimism—Setting Out to Eradicate Disease
3. Monkey Kidneys and the Ebbing Tides: Marburg Virus, Yellow Fever, and the Brazilian Meningitis Epidemic
4. Into the Woods: Lassa Fever
5. Yambuku: Ebola
6. The American Bicentennial: Swine Flu and Legionnaires' Disease
7. N'zara: Lassa, Ebola, and the Developing World's Economic and Social Policies
8. Revolution: Genetic Engineering and the Discovery of Oncogenes
9. Microbe Magnets: Urban Centers of Disease
10. Distant Thunder: Sexually Transmitted Diseases and Injecting Drug Users
11. Hatari: Vinidogodogo (Danger: A Very Little Thing): The Origins of AIDS
12. Feminine Hygiene (As Debated, Mostly, by Men): Toxic Shock Syndrome
13. The Revenge of the Germs, or Just Keep Inventing New Drugs: Drug-resistant Bacteria, Viruses, and Parasites
14. Thirdworldization: The Interactions of Poverty, Poor Housing, and Social Despair with Disease
15. All in Good Haste: Hantaviruses in America
16. Nature and Homo sapiens: Seal Plague, Cholera, Global Warming, Biodiversity, and the Microbial Soup
17. Searching for Solutions: Preparedness, Surveillance, and the New Understanding
Afterword
Notes
Acknowledgments
Index

Βιβλιοκριτική του Pinguin books
Ακάθαρτο πόσιμο νερό. Ακατάλληλη χρήση αντιβιοτικών. Τοπικός πόλεμος. Μαζική μετανάστευση προσφύγων. Η αλλαγή των κοινωνικών και περιβαλλοντικών συνθηκών σε όλο τον κόσμο προκάλεσε την εξάπλωση νέων και δυνητικά καταστροφικών ιών και ασθενειών-HIVLassaEbola και άλλων. Η Laurie Garrett σας ταξιδεύει σε όλον τον πλανήτη, στα τελευταία πενήντα χρόνια των μαχών με τα μικρόβια και εξετάζει τις παγκόσμιες συνθήκες που έχουν κορυφωθεί σε επαναλαμβανόμενα κρούσματα νεοεμφανιζόμενων ασθενειών, επιδημίες ασθενειών που μεταναστεύουν σε νέες περιοχές και μεταλλαγμένες παλιές ασθένειες που δεν είναι πλέον θεραπευσιμες. Υποστηρίζει ότι δεν είναι τόσο αργά, αρκεί να αναλάβουμε δράση για να αποτρέψουμε την περαιτέρω επίθεση ιών και μικροβίων και προτείνει πιθανές λύσεις για ένα πιο υγιές μέλλον.

Βιβλιοκριτική του Amazon.com
Από πού θα εμφανιστεί η επόμενη ασθένεια; Από οπουδήποτε στον κόσμο - από υπερχείλιση λυμάτων στο Κάιρο, από μια ζώνη πολέμου στη Ρουάντα, από ένα ενεργειακά αποδοτικό κτίριο γραφείων στην Καλιφόρνια, από κάποιο αγρόκτημα χοίρων στην Κίνα ή τη Βόρεια Καρολίνα.
"Η ετοιμότητα απαιτεί κατανόηση", γράφει η δημοσιογράφος Λώρη Γκάρρετ (Laurie Garrett) που κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ (Pulitzer) και σε αυτό το βιβλίο, πρόδρομο του επόμενου έργου της: «Η προδοσία της Εμπιστοσύνης: Η κατάρρευση της Παγκόσμιας Δημόσιας Υγείας» (Betrayal of Trust: The Collapse of Global Public Health) δείχνει σαφή κατανόηση των μοτίβων που βρίσκονται κάτω από τις νέες ασθένειες στους τίτλους των εφημερίδων (AIDS, Ebola), όπως και τις παλιές που αναζωπυρώνονται (φυματίωση, χολέρα).
Καθώς ο ανθρώπινος πληθυσμός εκρήγνυται, οι οικολογίες καταρρέουν και απλοποιούνται, οι μικρο-οργανισμοί διαφόρων ασθενειών διεισδύουν κινούνται στα κενά.
Καθώς η παγκοσμιοποίηση συνεχίζεται, οι ασθένειες μπορούν να μετακινούνται από τη μια χώρα στην άλλη όσο πιο γρήγορα μπορεί να πετάξει ένα αεροπλάνο.
Ενώ η ανθρώπινη φυλή μάχεται μεταξύ της, η υπεροχή μετακινείται στην πλευρά των μικροβίων. Είναι οι θηρευτές μας και θα νικήσουν εάν εμείς, ο Homo sapiens, δεν μάθουμε να ζούμε σε ένα λογικό παγκόσμιο χωριό που προσφέρει στους μικροοργανισμούς λίγες ευκαιρίες.
Η εικόνα της δεν είναι εντελώς ζοφερή. Οι επιδημίες μεγαλώνουν όταν ενισχύεται το ξέσπασμα μιας ασθένειας - από τις μολυσμένες πηγές νερού, τις κοινόχρηστες βελόνες, τον ανακυκλούμενο αέρα, με την πορνεία. Ο έλεγχος των ενισχυτών των ασθενειών είναι μέσα στις δυνάμεις μας. Είναι θέμα χρημάτων, ανθρώπων και θέλησης.
– Μαίρη Έλλεν Κέρτιν (Mary Ellen Curtin)

Βιογραφικά
Η Laurie Garrett είναι η μοναδική συγγραφέας που της έχουν απονεμηθεί την ίδια χρονιά (1977) και τα τρία μεγάλα "P's" της δημοσιογραφίας: το Peabody, το Polk και το Pulitzer.


Η Laurie Garrett γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας το 1951. Αποφοίτησε με τιμητική διάκριση από το Merrill College στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Σάντα Κρουζ, όπου έλαβε B.A. στην Βιολογία το 1975.  Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Βακτηριολογίας και Ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Μπέρκλεϊ και έκανε έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ με τον Leonard Herzenberg.Κατά τη διάρκεια των διδακτορικών σπουδών της, η Garrett άρχισε να μεταδίδει επιστημονικές ειδήσεις για τον ραδιοφωνικό σταθμό KPFA. Το χόμπι έγινε σύντομα πολύ πιο ενδιαφέρον από το μεταπτυχιακό και πήρε άδεια απουσίας για να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία. Η Garrett δεν ολοκλήρωσε ποτέ το διδακτορικό της. Στην KPFA, η Garrett εργάστηκε στην διοίκηση, στις ειδήσεις και στην παραγωγή ραδιοφωνικών ντοκιμαντέρ.
Μια σειρά ντοκιμαντέρ με συμπαραγωγό τον Adi Gevins κέρδισε το Βραβείο Peabody Ραδιοφωνίας του 1977 ενώ άλλες παραγωγές του KPFA από την Garrett κέρδισαν το βραβείο Edwin Howard Armstrong.
Η Garrett κέρδισε το βραβείο George Polk για τις ξένες ανταποκρίσεις το 1997 για το «Διαλυμένη Αυτοκρατορία, κατακερματισμένη Υγεία» (Crumbled EmpireShattered Health) μια "σειρά 25 άρθρων σχετικά με την κρίση δημόσιας υγείας στην πρώην Σοβιετική Ένωση" στην εφημερίδα Newsday.
Κέρδισε ένα άλλο βραβείο της Polk το 2000 για το βιβλίο της "Betrayal of Trust" (Η προδοσία της Εμπιστοσύνης), "ένα σχολαστικά ελεγμένο απολογισμό των καταστροφών στην υγεία που συμβαίνουν ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη και ισοδυναμεί με καταστροφή παγκόσμιων διαστάσεων". Το 2004, ο Garrett προσχώρησε στο «Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων» ως βασική συνεργάτις του Παγκόσμιου Προγράμματος Υγείας. Έχει εργαστεί σε μια ευρεία ποικιλία θεμάτων, όπως το SARS, η γρίπη των πτηνών, η φυματίωση, η ελονοσία, οι μεταφορές εμπορευματοκιβωτίων κλινικών και η αλληλοσύνδεση του HIV / AIDS και της εθνικής ασφάλειας.

Δ.Ε.Ε.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

Η Σαρακοστή (Διήγημα)


Η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Του Τρύφωνα Ούρδα

Πάτησε η Σαρακοστή και άντε όλοι ευθυγραμμισμένοι οδεύουμε, «ψυχή τε και σώματι» για το Πάσχα. Το Πάσχα της χριστιανοσύνης, το μεγάλο Πάσχα των Ελλήνων, το Πάσχα του καθενός από μας, που στην ταυτότητά του, τουλάχιστον κάποτε έγγραφε, «χριστιανός ορθόδοξος»!
Σήμερα που εξελίχθηκαν τα πράγματα, αυτόν τον τίτλο τον φέρουμε μονάχα στις καρδιές μας. Έτσι ισχυριζόμαστε και γι αυτό δίνουμε όρκο!
Λοιπόν! Βροχή και χτες, βροχή και σήμερα, επειδή η ομπρέλα είναι μόνιμα ξεχασμένη κάπου, για να μη γίνω μούσκεμα, είπα να πάρω το αμάξι μου και να κατέβω στο κέντρο της πόλης για τον πρωινό καφέ. Όπως συμβαίνει πάντοτε αυτές τις ώρες στο κέντρο και με αυτές τις καιρικές συνθήκες, γίνεται χαμός. Απαξάπαντες, για να μην ξεχάσω και την καθαρεύουσα, πάνε «κουρσάτοι» και που και που κανένας λαχειοπώλης ή κανένας ζητιάνος ή στην καλύτερη περίπτωση κανένας ρομαντικός να κυκλοφορεί στους δρόμους με τα πόδια, προφυλαγμένος από τη βροχή κάτω από την ομπρέλα του. Ο τελευταίος μπορεί να έχει ακόμα στο κεφάλι του και καβουράκι. Έτσι για διπλή προστασία!
Έψαξα αρκετή ώρα για να βρω κάπου και να παρκάρω αλλά δεν έβρισκα. Απογοητευμένος βρήκα πολύ μακριά ένα άδειο πεζοδρόμιο και κάτω ακριβώς από μια πινακίδα που επιβλητικά «δέσποζε» το σήμα της και απαγόρευε τη στάθμευση, εγώ κύριος, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, στάθμευσα το όχημα. Τράβηξα χειρόφρενο και κάνοντας τον «κινέζο» την κοπάνησα από εκεί στα γρήγορα, μήπως με δει κανένα μάτι και με παρεξηγήσει.
Όμως λίγο πριν κατέβω, άκουσα πίσω μου φασαρίες. Δυο φίλοι μας, από αυτούς που βρισκόμαστε κάθε μέρα και «ξοδεύουμε» καλημέρες, δυστυχώς χωρίς να το εννοούμε, πιάστηκαν σε έντονη «κονβερσασιόν» και αυτοί για μια θέση στάθμευσης. Μπαρουτιασμένοι και οι δυο από τις τόσες ώρες που δεν την έβρισκαν, τελικά όταν βρήκαν μια, τη διεκδικούσαν από κοινού. Μάλωναν για το ποιος την είδε πρώτος. Και δώστου τα κοσμητικά επίθετα: 
Άσε μας ρε λαπά! Δεν μας παρατάς ρε μπάμια! Άντε μη σου πω ρε χαλβά! Παλιό πατατοκεφτέ! Αγγούρι, ζητάς και τα ρέστα..! Τραχανά!
Φοβούμενος μη πιαστούνε και στα χέρια, τρόμαξα να πάρω τον έναν, που τον γνώριζα κάπως και να τον πάω λίγο μακριά από το «πεδίο μάχης», σε ένα διπλανό καφενείο για να ηρεμήσει. Κάτσαμε σε μια γωνιά και παραγγείλαμε καφέ και γκαζόζα ο τύπος, γιατί από τα πολλά λόγια, στέγνωσε το στόμα του και μόνο τραύλιζε. Ύστερα όταν έπεσε ο θυμός του και επανήλθε η καρδιά του στους κανονικούς της σφυγμούς, εγώ εντελώς αυθόρμητα και αθώα, έκανα την πρόταση να το γυρίσουμε στο ούζο και να ζητήσουμε μάλιστα να μας φέρουν αν θέλει και κανένα σουβλάκι, από αυτά που ψήνονταν και άχνιζαν στη ψησταριά. Τι ήθελα και το είπα!
Ο φουκαριάρης αντιμετώπισα όχι μόνο την άρνησή του αλλά και την ειρωνεία του στην ιδέα μου αυτή, ως αντίθετη με τη θρησκευτική και χριστιανική του τακτική, για την περίοδο που διανύουμε.
-Καλά, μου λέει με ένα ύφος μεγάλου δασκάλου της θεολογίας και άτεγκτου πιστού χριστιανού. Νηστεία περνάμε δεν το ξέρεις; Πού ζεις; Τόσο δεν ξέρεις εσύ από χριστιανική ηθική; Δεν νηστεύεις τώρα τη Σαρακοστή;
Στην αρχή, όταν άκουσα τα λόγια του μονάχα ξαφνιάστηκα. Μετά όμως, όταν συνειδητοποίησα τι έλεγε, μου ήρθε να σηκωθώ, να τον πιάσω από το γιακά και να του πω πόσο υποκριτής και κενός είναι στις πράξεις του. Δηλαδή με λίγα λόγια να του πω, ότι δεν τον πείραξε που πριν από λίγο έξω τσακώθηκε και έβριζε τον άλλον, όπως τον έβριζε αλλά τον πείραξαν τα σουβλάκια που του πρότεινα εγώ!
Τέλος πάντων, είπα από μέσα μου. Κάνε την «πάπια», πες του ένα γεια και φύγε από κοντά του. Τέτοιοι είναι κάποιοι άνθρωποι. Φαρισαίοι! 
Πολύ ήρεμος, βγήκα από το μαγαζί και όταν βρέθηκα στο δρόμο, έφερα στη μνήμη μου τις βρισιές του φίλου. Με έπιασαν τα γέλια.
Έλα μωρέ, μικροπράγματα σκέφτηκα. Δεν βριζόντουσαν οι άνθρωποι άσχημα. «Σαρακοστιανά» βριζόντουσαν, στο πνεύμα των ημερών!
Την άλλη μέρα πάλι το απόγευμα, είπα να κάνω μια βόλτα στην αγορά. Αυτή τη φορά με τα πόδια γιατί ο καιρός ήταν «χάρμα» να περπατάς. Ντύθηκα με τα καλά μου, πήρα επάνω μου πορτοφόλια, κινητά, κλειδιά, έστρωσα και μια «τσιγαριά» στο χέρι μου και «ελεύθερος και ωραίος» βρέθηκα στον πεζόδρομο με τα καταστήματα. 
Πριν όμως καλά, καλά κάνω πέντε βήματα, άκουσα να μου φωνάζουν μέσα από ένα μαγαζί. Ήταν από μια ψησταριά με πέντε έξι φιλαράκια, όλοι παρέα σε ένα τραπέζι. Φυσικά μέσα είχε και αλλά τραπέζια γεμάτα από κόσμο. Άπαντες είχαν μπροστά τους από ένα πιάτο με μπριζόλα, μπιφτέκι, κοτόπουλο, ανάλογα με την προτίμηση του καθενός, συνοδευόμενα βέβαια και από τα άλλα «καλλυντικά», όπως σαλάτες, τσίπουρα, ρετσίνες και γενικά αλκοολούχα ποτά. 
Η μουσική, δεν το συζητάμε στο διαπασών με φουλ Καζαντζίδη, Νταλάρα και από τους σύγχρονους Πάολα, Ρέμο, Μακεδόνα και λίγο Μαζωνάκη.
Μετά τις καθιερωμένες χειραψίες και τα καλωσορίσματα, με έβαλαν και μένα «μουσαφίρη» όντα να κάτσω σε μια καρέκλα και μου έδωσαν πιάτο και σερβίτσια. Στρογγυλοκάθισα κι εγώ, μου παράγγειλαν μια από τα ίδια, χτύπησα τα ποτήρια μαζί τους και γενικά προσπάθησα να εγκλιματιστώ στο προσφερόμενο περιβάλλον της «κοιλιόδουλης» κουλτούρας!
Ήταν αλήθεια πως δεν πείναγα. Εκεί μέσα όμως μου άνοιξε η όρεξη. Αλλά δεν ήθελα και να το δείξω. Μην με πουν και πεινασμένο. Έτσι έτρωγα αργά και πολύ τυπικά, όπως κάνουν οι πολιτισμένοι άνθρωποι της εποχής μας! Έλα όμως που αυτό έγινε αντιληπτό από τους φίλους.
-Φάε ρε άνθρωπε, μου λέει σε μια στιγμή αυτός που καθόταν δίπλα μου. Τι περιμένεις; Γι αυτό δεν ζούμε; Τρώνε οι πεθαμένοι! Ε! φιλαράκο, σήμερα ό,τι φας κι ό,τι πιεις κι ό,τι … 
Ευτυχώς ο φίλος δεν το συνέχισε αλλά εγώ πρόλαβα και του είπα:
-Τρώω ρε παιδιά. Εξ άλλου και το Πάσχα κοντά είναι…
-Ρε ποιο Πάσχα περιμένεις να φας, με διακόπτουν. Φάε τώρα, φάε και το Πάσχα. Γι αυτό έρχονται τέτοιες γιορτές. Να τρώμε, να πίνουμε και να γλεντάμε. Όχι μόνο να δουλεύουμε!
Ήθελα να του πω και για να γίνουμε «καλύτεροι» άνθρωποι. Αλλά εκείνη την ώρα σε ποιον να το πεις. Η ατμόσφαιρα ήταν «άκρως» ακατάλληλη για τέτοιου είδους συζητήσεις…
Ένα μεσημέρι ξανά, αυτών των ημερών, βρέθηκα πελάτης σε ένα από τα σούπερ μάρκετ της πανέμορφης πόλης μας. Ας πούμε πως έκανα «σόπιν θέραπι», μια και τώρα τελευταία, σε όλα τα μήκη και πλάτη, πολύ φοριέται αυτή η μέθοδος αναζωογόνησης της ψυχής. Βλέπετε παγκοσμίως είναι πεσμένη η ψυχολογία των ανθρώπων, από πολλές αιτίες..!
Φτάνοντας, παραξενεύτηκα από τον μεγάλο συνωστισμό που υπήρχε έξω από το μαγαζί. Άλλοι έμπαιναν, άλλοι έβγαιναν, τι να πω ένα πανδαιμόνιο. Ιδιαίτερα μου έκανε εντύπωση όσοι έβγαιναν έξω. Είχαν φορτωμένα τα καρότσια τους με τόσα πολλά τρόφιμα, σαν να ήταν τριαξονικές νταλίκες!
Ψάξε, ψάξε να ρωτήσω τι γίνεται, βρήκα τον παλιό μου συμμαθητή και φίλο, τον Ανδρέα. Τον ανακάλυψα και αυτόν κρυμμένο, πίσω από ένα καρότσι που το έσπρωχνε μαζί με τη γυναίκα του, με κάθε λογής ψώνια, στοιβαγμένα μέσα μέχρι το μπόι του και λίγο πιο πάνω. Από τα είδη που αγόρασε, τα περισσότερα ήταν ζυμαρικά.
-Καλέ μου φίλε, του λέω. Γιατί αγόρασες όλη την ΑΒΕΖ; 
-Καλά μου απαντάει, δεν άκουσες; Ο Ερτογάν έφερε όλους τους μετανάστες στα σύνορα, στον Έβρο. Και εμείς μαζεύουμε εκεί στρατό και Αστυνομία για να τους εμποδίσουμε να μπούνε σε μας. Καταλαβαίνεις αν ανοίξει κανένας πόλεμος. Δεν θα έχουμε τι να φάμε! Θα πεινάσουμε. Πάντως εγώ μέχρι το Πάσχα προμηθεύτηκα τα απαραίτητα..!
-Ναι αλλά ρε φίλε μου, του λέω τσιρίζοντας. Εσύ τα πήρες όλα για τον εαυτό σου. Εγώ που μπαίνω τώρα τι θα πάρω;
-Α! μου απαντάει πάλι. Τι με νοιάζει εμένα για τον άλλον. Ο καθένας για τον εαυτό του!
Λες, είπα από μέσα μου, να έχουμε πόλεμο; Ο Ανδρέας, ο κολλητός μου, που από μικρά παιδιά μοιραζόμασταν την καραμέλα και τώρα λόγω της μεγάλης ευαισθησίας που «μας δέρνει» στην αλληλεγγύη, να έχει δίκαιο; Μήπως και εγώ για να συμβαδίζω με την «κοινή συνείδηση», θα έπρεπε να γεμίσω το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου; Προβληματίστηκα! 
Μου πέρασε όμως αυτό πολύ γρήγορα, όταν είδα έξω από τις πόρτες του καταστήματος να με περιμένει ένας ζητιάνος με το χέρι του απλωμένο, σχεδόν εκλιπαρώντας με να του δώσω λεφτά.
-Αυτός σιγομουρμούρισα, θα πεθάνει από την πείνα αν γίνει πόλεμος!
Προχτές, συννεφιασμένη Κυριακή από πολλές πλευρές, έτρεξα «κακήν κακώς» στο φαρμακείο να πάρω ένα φάρμακο γιατί είχα πονόδοντο. Μου το συνέστησε τηλεφωνικά ο γιατρός. Βρήκα το εφημερεύον και πήγα. Και εδώ ο κόσμος ουρά. Βέβαια δεν παραξενεύτηκα. Τέτοιες ουρές, τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας δεν μας είναι και πολύ άγνωστες! Όπου να πας, ό,τι και να κάνεις θα τις βρεις στο βήμα σου.
Μπήκα λοιπόν κι εγώ στη σειρά και περίμενα υπομονετικά. Οι συζητήσεις, πίσω και μπροστά από μένα, ποιες να ήταν άραγε; Τι άλλο εκτός από τη γνωστή γρίπη. Τον κορωνοϊό! Τόσα κρούσματα, αυτές οι προφυλάξεις, τόσους «ξέκανε» και τέτοια. Αμάν. Έλεος πια! Ακούς γι αυτόν και έτσι σου έρχεται να πέσεις σε βαθιά κατάθλιψη. Μας έγινε έμμονη ιδέα αλλά δυστυχώς και πραγματικότητα! 
Και ξαφνικά σκάει μπροστά μου ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου! Ο μεγαλύτερος «καλαμπουρτζής» του αιώνα μας αλλά συγχρόνως και ο πιο φοβητσιάρης άνθρωπος της εποχή μας! Τον είδα να βγαίνει από το φαρμακείο με μια μάσκα στο στόμα του και με μια σακούλα γεμάτη φάρμακα. Την κράταγε στο αριστερό του χέρι. Το δεξί του όλως παραδόξως, κρεμόταν από το λαιμό του, δεμένο σε νάρθηκα.
Παραξενεύτηκα, γιατί το πρωί που ήμασταν μαζί στην Εκκλησία, έχαιρε «άκρας υγείας και το χέρι του δούλευε μια χαρά στον ώμο του. Τώρα τι του συνέβη. Μετά από ένα γρήγορο γεια, όλο περιέργεια τον ρώτησα τι έπαθε και ξαφνικά έμοιαζε σαν τραυματίας πολέμου.
-Άσε, μου λέει με λύπη πολλών «καρατίων». Το χέρι μου! Με πονάει και το έδεσα. Τραυματίστηκα εκεί σε μια μάχη στον Έβρο με τους μετανάστες!
Αυτά είπε και λες τον κυνηγούσαν εξαφανίστηκε, παρά το γεγονός και κάποιοι άλλοι γνωστοί του τον ρώταγαν περισσότερα. Και τότε…
-Άκου, μου λέει ένας που ήταν πίσω μου και φυσικά και αυτός τον γνώριζε. Μην τον πιστεύεις. Επίτηδες το έδεσε, για να μην κάνει χειραψίες με όσους συναντά στο δρόμο και κολλήσει κορωνοϊό. Και επί πλέον ο αφιλότιμος δεν έχει αφήσει μάσκα για μάσκα σε φαρμακείο. Και εδώ τώρα, μάσκες κουβαλούσε. Δεν το πρόσεξες;
-Βρε τι μπορεί να σκαρφιστεί στην ανάγκη του ο άνθρωπος, σκέφτηκα. Να πως εξηγείται που το πρωί στη Λειτουργία ο «θεατρίνος», καθόταν έξω από το Ναό, για να αποφύγει τον συγχρωτισμό, προφασιζόμενος μέσα αφόρητη ζέστη. Ποιος ο Βασιλάκης! Αυτός που ήταν πάντα μπροστά και πριν το «δι’ευχών», σκοτωνόταν πρώτος να πάρει αντίδωρο από του παπά το χέρι..!
Και έτσι πάμε για το Πάσχα. Όλοι μας. Με μια ψυχή! Νηστεύοντες και μη νηστεύοντες, «υβριστές» και «υβριζόμενοι», υποκριτές και ειλικρινείς αλλά και αλληλέγγυοι δίπλα στους άπληστους και τους παρτάκηδες..!                                                           

ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ
14-3-2020

Κυριακή 15 Μαρτίου 2020

Αρνήθηκε να παραλάβει το Βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών


Αρνούμαι...

Την άρνησή της να παραλάβει το λογοτεχνικό βραβείο από την Ενωση για το βιβλίο της «Φεγγάρια στον υπόνομο» έκανε γνωστή μέσα από την εφημερίδα «Ελευθερία» η Λαρισαία λογοτέχνης Χαρά Κούτρα.

Οι Κοσμήτορες της Ενωσης Ελληνων Λογοτεχνών -όπως αναφέρει η κ. Κούτρα- επέλεξαν να βραβεύσουν το βιβλίο ως ένα ξεχωριστό κομμάτι της ελληνικής λογοτεχνίας, με τη βράβευση να γίνεται σε ειδική εκδήλωση που θα διοργανωνόταν σε συνεργασία του Υπουργείου Πολιτισμού, της Ενωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Περιφέρειας Θεσσαλίας. 
Η κ. Κούτρα τονίζει στην «Ε» ότι:
«Γεννήθηκα και ζω στην πόλη της Λάρισας. Όσα η ψυχή μου κέρδισε, τα οφείλω στη φιλόλογό μου κ. Κατερίνα Παυλοπούλου-Ρήγα. Και με το έργο μου αυτό επέλεξα να εκτεθώ ανεπανόρθωτα στους αναγνώστες μου γιατί αυτό θεωρώ ότι απαιτεί η Τέχνη της Λογοτεχνίας. Διένυσα μια διαδρομή ανάπηρη, μα ευτυχώς, στο ταξίδι της ζωής με ανακούφιζαν πάντα η σιωπή και οι εικόνες του ταξιδιού! Οι φταίχτες της αναπηρίας μου; Αν τους αναζητήσετε θα τους ανακαλύψετε μέσα στη σφαίρα της Εθνικής μας Τραγωδίας. Σαν ώριμη όμως σήμερα Ιφιγένεια θα πολεμήσω για να τιμωρήσω όλους αυτούς που παρέδωσαν τη χώρα μου στη χειρότερη Ιστορική γενοκτονία της Φυλής… 
Ο λογοτέχνης στα μέρη τα δικά μας δεν θα γίνει ποτέ έμπορος. Ξάγρυπνος στα χρόνια περιπλανιέται και καταγράφει με τα ευαίσθητα όργανα πλοήγησης που διαθέτει την πείνα, το θανατικό, την αγωνία, την εξαθλίωση, τον θυμό, την υποδούλωση και τα όνειρα του λαού του που καρτεράει την πολυπόθητη Λευτεριά! Σώμα και αίμα του περήφανου λαού μου στην απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού το οποίο σε συνεργασία με την Περιφέρεια Θεσσαλίας και με σκοπό να έρθουν στην πόλη μου για να μου αποδοθεί μέσα σε εορταστικό κλίμα το χρυσό μετάλλιο που δημοσιεύτηκε από την απόφαση των κοσμητόρων και δημοσιεύθηκε στον Τύπο αρνήθηκα διότι θεωρώ ότι πλέον όλοι οι θεσμοί της χώρας μου είναι συνυπεύθυνοι για την εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας. Με σεβασμό στις αρίφνητες γενιές των Λογοτεχνών που πέρασαν από τα Ιερά τούτα χώματα… Αρνούμαι» αναφέρει η Λαρισαία συγγραφέας.