Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Νέα βιβλία




Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή
και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια

Συγγραφέας: Δημοσθένης Κούκουνας
Ημερ. έκδοσης: 21-6-2012
Διαστάσεις: 17x24
Αριθμός σελίδων: 560 + 16
Θέμα βιβλίου: Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, οικονομία
ISBN: 978-960-454-127-0
Τιμή: 30 €

Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ερωδιός το νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια». Πρόκειται για ένα συνθετικό έργο που ερευνά από διάφορα πρίσματα την κατοχική οικονομία και τις επιπτώσεις της, ενώ φέρνει στο φως άγνωστα στοιχεία από τα ελληνικά, βρετανικά και γερμανικά αρχεία.

Ο συγγραφέας έχει ασχοληθεί για σαράντα και πλέον χρόνια με την ιστορική έρευνα αυτής της εποχής και στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται κεφάλαια για την ιδιωτική οικονομία, τη δραστηριό- τητα των οικονομικών δοσιλόγων, καθώς και ένας ονομαστικός πίνακας με τους 1.292 προμηθευτές των κατακτητών που θησαύρισαν.

Ειδικά για τα έξοδα κατοχής και τα κατοχικά δάνεια περιλαμβάνονται εκτενή αναλυτικά κεφά- λαια, για πρώτη φορά με απόλυτη τεκμηρίωση, ενώ για πρώτη φορά διατυπώνεται μια τεκμηριωμένη άποψη για την ελληνική οικονομική απαίτηση από τη σύγχρονη Γερμανία και ειδικά για το ύψος αυτής της απαίτησης.

Στο νέο βιβλίο του Δ. Κούκουνα παρουσιάζονται επίσης πίνακες των οικονομικών μεγεθών της εποχής, οι επιχειρήσεις που συστάθηκαν από συνεργάτες των κατακτητών και κερδοσκόπησαν, τα παρασκήνια των διαπραγματεύσεων για το κατοχικό δημοσιονομικό πρόβλημα, αναλυτικά στοιχεία για τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν, για τις επιχειρήσεις που διακινούσαν τα προπαγανδιστικά έντυπα του εχθρού, πολλά άγνωστα ντοκουμέντα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Σ  Π . Χ Ρ Η Σ Τ Ο Υ


Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ  Ε Ρ Ω Δ Ι Ο Σ - Ε Ρ Μ Ο Υ 6 1 -
5 4 6 2 3  Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η
Τ Η Λ . : 2 3 1 0 - 2 8 2 7 8 2 , 2 8 2 4 2 7
Φ Α Ξ : 2 3 1 0 - 2 4 0 3 3 1

E - M A I L : e r w d i o s @ o t e n e t . g r



Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Στρατηγική και τακτική


Ένα ενδιαφέρον κείμενο του γνωστού συγγραφέα και πολιτικού αναλυτή Γιώργου Καραμπελιά (Εικόνα), το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστεί και να προβληματίσει.
ΔΕΕ

Στρατηγική και τακτική
του Γιώργου Καραμπελιά


Μέσα στο γενικευμένο αλαλούμ των εκλογών και την εκτεταμένη σύγχυση που κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση, πάρα πολλοί συγχέουν τη στρατηγική με την τακτική της χώρας, σύγχυση που επιτείνεται από το απόλυτο οραματικό κενό που διακρίνει τις εκλογικές αντιπαραθέσεις. Έτσι, καμία συζήτηση δεν έχει διεξαχθεί για το μέλλον της Ελλάδας και το όραμα που μπορεί να διαθέτει για τον 21ο αιώνα.
Εμείς, αναρίθμητες φορές τα τελευταία χρόνια, έχουμε επαναλάβει πως όχι μόνο πρέπει να έχουμε ένα στρατηγικό όραμα, προς το οποίο να κατατείνει ο ελληνικός λαός για την σωτηρία και την ανάταξή του, αλλά πως θα πρέπει να διευκρινίσουμε και όλα τα αναγκαία τακτικά βήματα για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής. Και όμως, πάρα πολλοί φίλοι και αναγνώστες του Άρδην, της Ρήξης και των κειμένων μας, μοιάζουν να συγχέουν τη στρατηγική και την τακτική, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαμορφωθεί μια οποιαδήποτε συνεκτική πρόταση.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΑΣ
Η στρατηγική μας, όπως ορίζεται από το δυναμικό της χώρας, τη γεωπολιτική μας θέση και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται:
Πρώτον από την εμμονή στην «εσωστρέφεια», δηλαδή την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων, την ενίσχυση της πνευματικής και πολιτισμικής μας αυτονομίας, την ενίσχυση της άμυνάς μας.
Δεύτερο, για την ενίσχυση της αυτονομίας μας, στα πλαίσια της Ευρώπης, θα πρέπει να συσφίξουμε τη σχέση μας με την Κύπρο και να διαμορφώσουμε σταδιακά, παρά τις δυσκολίες, ένα βαλκανικό πόλο, στο εσωτερικό της Ευρώπης, προϋπόθεση για την μακροπρόθεσμη αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού.
Τρίτον, θα πρέπει να απορρίψουμε τη μονοδιάστατη πρόσδεση της πολιτικής μας στη Δύση, αναπτύσσοντας και ενισχύοντας τις σχέσεις με την ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία, βλέποντας σε βάθος χρόνου την οικοδόμηση μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.
Τέταρτο, προϋπόθεση για όλα αυτά αποτελεί η πνευματική αποαποικιοποίηση του ελληνικού λαού, και επιτέλους ο «εκσυγχρονισμός» της δικής μας παράδοσης.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΑΣ
Αν αυτές είναι οι στρατηγικές μας κατευθύνσεις, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τις τακτικές κινήσεις μας, βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες, που θα επιτρέψουν την επίτευξή τους:
Σε συνθήκες εσωτερικής κρίσης και ενίσχυσης του οθωμανικού ισλαμικού πόλου στην περιοχή, πρέπει να αποφύγουμε την απομόνωσή μας, ιδιαίτερα όσο δεν έχει αρχίσει μια πολιτική αλλαγής του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας. Όσο είμαστε εξαρτημένοι οικονομικά και πολιτικά, δεν θα πρέπει οι κινήσεις μας να οδηγούν στην απομόνωση, που μπορεί να αποβεί μοιραία, αλλά στη διαμόρφωση συμμαχιών. Συμμαχιών με τις χώρες της νότιας Ευρώπης, με τις μεγάλες δυνάμεις που απορρίπτουν τη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, με τους λαούς και τα κινήματα που αρνούνται τη δαιμονοποίηση και απομόνωση των Ελλήνων. Γιατί, διαφορετικά, ο ελληνικός λαός, ανέτοιμος παραγωγικά και ιδεολογικά, μπορεί και να ακολουθήσει μια καθοδική σπείρα κρίσης με αποσυνθετικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό τον λόγο και μόνο επιμένουμε πως θα πρέπει να αποφύγουμε την έξοδο από το ευρώ, σήμερα, μόνοι μας. αντίθετα, θα πρέπει να μείνουμε στο εσωτερικό της ευρωζώνης, είτε αυτή αναταχθεί είτε διαλυθεί. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, θα έχουμε τη δυνατότητα να συνάψουμε συμμαχίες και με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Όποιος δεν καταλαβαίνει πως, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι καταστροφική κυρίως για τα λαϊκά στρώματα, είτε είναι αφελής είτε ακολουθεί κάποια μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που επιθυμούν να κερδίσουν από την κρίση και… «τσιμέντο να γίνει η Ελλάδα».
Με βάση αυτή την ανάλυση της συγκυρίας, υποστηρίζουμε πως οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που τα δύο προηγούμενα χρόνια εξέφρασαν το αγωνιστικό αίσθημα του ελληνικού λαού, και ενώ η πολιτική του μνημονίου έχει καταδικαστεί, θα έπρεπε να αναλάβουν την ηγεσία ενός εθνικού μετώπου εξόδου από την κρίση και να καταστούν αυτές η ηγεμονική δύναμη αυτού του μετώπου.

Μια αντιμνημονιακή και ταυτόχρονα πατριωτική σύνθεση
Η εμμονή των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια λογική όχι εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα αλλά κομματικού-διχαστικού, εξηγείται από τον ευρωπαϊστικό και εθνομηδενιστικό ιδεολογικό πυρήνα του μεγαλύτερου μέρους της αριστεράς στην Ελλάδα. Όταν υποτιμάς την τουρκική επιθετικότητα, αγνοείς το δημογραφικό και μεταναστευτικό, θεωρείς τους Κυπρίους απλώς ελληνόφωνους και έχεις την εντύπωση ότι αποτελείς απλώς μέρος της Δυτικής Ευρώπης και όχι μια «χώρα των συνόρων», που δίνει κυριολεκτικά έναν αγώνα επιβίωσης, τότε, δεν μπορείς να κατανοήσεις σε βάθος τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του κινήματος του ελληνικού λαού. Τότε, προτάσσεις μια εμφυλιοπολεμική, διχαστική λογική, αγνοείς τους εθνικούς κινδύνους και, κατά συνέπεια, επιτρέπεις, με μια παράδοξη αναστροφή, στις μνημονιακές δυνάμεις να ηγηθούν σε αυτό το πατριωτικό κίνημα! Δηλαδή, επιτυγχάνεις το ακριβώς αντίστροφο από αυτό που επικαλείσαι. Διότι είναι προφανές ότι, εάν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις ήταν ταυτόχρονα και πατριωτικές και είχαν συνείδηση του συνόλου των διακυβευμάτων, θα μπορούσαν να μεταβληθούν σε μια αδιαμφισβήτητη ηγεμονική δύναμη χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Όταν, όμως, δίνεις το «σήμα» πως αδιαφορείς για τα γεωπολιτικά διακυβεύματα, για το μεταναστευτικό, για την άμυνα της χώρας κ.ο.κ., τότε δεν επιτρέπεις στις αντιμνημονιακές δυνάμεις να μεταβληθούν στον ηγεμονικό πόλο της κοινωνίας μας. Το αποτέλεσμα είναι πως –ενώ το μνημόνιο έχει καταδικαστεί– οδηγείς τη χώρα σε μια ισορροπία του τρόμου και, πιθανότατα, σε μια ακινησία, ακόμα και ακυβερνησία. Αυτό το έλλειμμα πρότασης και μετασχηματισμού του αντιμνημονιακού σε ένα αληθινά επαναστατικό κίνημα συναρτάται με την αδυναμία κατανόησης πως το εθνικό ζήτημα αποτελεί την καρδιά των προβλημάτων της χώρας και επομένως η οπτική σου πρέπει να εκκινά πάντα από αυτό.
Αυτό είναι που καθορίζει και τη στρατηγική μας. Στις χώρες και τις εποχές όπου η εθνική επιδίωξη αποτελεί την υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα, οι δυνάμεις της εργασίας αναλαμβάνουν ή μπορούν να αναλάβουν την ηγεμονία, και άρα μπορούν να μετατρέψουν και το κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, μόνο εάν τεθούν επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Διαφορετικά, καταδικάζονται στο να παραμένουν διαρκώς υποδεέστερες και υποταγμένες στις κυρίαρχες ελίτ. Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η στάση του ΚΚΕ, το οποίο, παρ’ ότι πιο λαϊκό και εργατικό από τον ΣΥΡΙΖΑ και παρ’ ότι αρνείται μια τυχοδιωκτική στρατηγική, για την παρούσα κρίση, αδυνατεί να παίξει έναν ουσιαστικό και επαναστατικό ρόλο, διότι μένει αγκυλωμένο σε μια λογική «ταξικής σύγκρουσης», χωρίς πρόταξη του πατριωτικού χαρακτήρα της αντιπαράθεσης. Κάνει, δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο αυτού που έκανε στη διάρκεια της Κατοχής, όταν τέθηκε επικεφαλής του αγώνα του ελληνικού λαού. Ακριβώς, όμως, επειδή και τότε δεν διέθετε μια θεωρία για τη φύση της ελληνικής κοινωνίας και των αντιθέσεών της, δεν κατόρθωσε στη συνέχεια να ολοκληρώσει αυτή την πολιτική του επιλογή, αλλά παγιδεύτηκε από τις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα από τους Εγγλέζους σ’ έναν καταστροφικό εμφύλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, παρεμβαίνει στην συγκυρία αλλά, επειδή το κάνει με μια ευρωπαϊστική, εθνομηδενιστική οπτική, δεν μπορεί να κατανοήσει τα ευρύτερα γεωπολιτικά διακυβεύματα και, γι’ αυτό, αποτελεί –για μένα τουλάχιστον– χειρότερη επιλογή από ένα ΚΚΕ σε ακινησία.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου
Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» κατανοούν πολύ περισσότερο την εθνική διάσταση των προβλημάτων, αλλά, από τη φύση της στελέχωσής τους και την έλλειψη προγραμματικής επεξεργασίας, δεν μπορούν ούτε και αυτοί να προσφέρουν μια ολοκληρωμένη ή έστω ικανοποιητική επιλογή.
Γι’ αυτό και είμαστε καταδικασμένοι, ο καθένας ανάλογα με την ευαισθησία ή την προϊστορία του, να επιλέξουμε στις εκλογές ανάμεσα σε εκείνες τις λύσεις που αποτελούν τον μικρότερο κίνδυνο, δηλαδή, είτε το ΚΚΕ είτε τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Και κάποιοι θα μπορούσαν να επιλέξουν και τη ΔΗ.ΜΑΡ., αν δεν αποτελούσε το όχημα της πιο εθνομηδενιστικής μερίδας του παλιού ΚΚΕ εσωτ.
Διάφοροι φίλοι, μπροστά σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, που απαιτεί κυριολεκτικά τον τετραγωνισμό του κύκλου, μας επικρίνουν και δεν κατανοούν πώς, από τη μία πλευρά, καλούμε σε ανάληψη της ηγεμονίας από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις και, ταυτόχρονα, στην απόρριψη της λογικής του εμφυλίου. Συγχέουν έτσι στρατηγική και τακτική ενώ, όπως όλη η ελληνική κοινωνία, έχουν βαθύτατα αναπτυγμένο το εμφυλιοπολεμικό γονίδιο και αρνούνται να κατανοήσουν πως η ηγεμονία σημαίνει ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, διαφορετικά οδηγεί σε παραχώρηση της ηγεμονίας στους αντιπάλους. Και είναι γεγονός πως οι δυνάμεις, που είτε έφεραν το μνημόνιο (όπως το ΠΑΣΟΚ) είτε υπέκυψαν εντέλει στον εκβιασμό (όπως η Ν.Δ.), έχουν μικρότερες δυνατότητες αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου απ’ ό,τι θα είχαν αντιμνημονιακές δυνάμεις με αναπτυγμένο το αίσθημα της εθνικής ευθύνης. Και οι τελευταίες θα είχαν συσπειρώσει γύρω τους τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των πολιτικών δυνάμεων. Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή ελλείπουν αυτές οι προϋποθέσεις, πορευόμαστε, πέντε μέρες πριν από τις εκλογές, «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», και ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός θα αναδείξει μια τέτοια ισορροπία δυνάμεων που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να πραγματοποιήσει το ανεπανόρθωτο.

Μεταπρατική αστική τάξη, παρασιτικά μεσοστρώματα
Στο μεταξύ, ξεπερνώντας τα διλήμματα της ψήφου, θα πρέπει να παλεύουμε για την ενίσχυση της αυτονομίας των δυνάμεων της εργασίας, του πολιτισμού και της αυτόκεντρης ανάπτυξης, που θα μπορέσουν, την επόμενη περίοδο, να παίξουν ένα ουσιαστικό ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, υπερβαίνοντας τόσο τις δυνάμεις του μεταπρατικού αστισμού, όσο και εκείνες των παρασιτικών μεσοστρωμάτων, που κυριάρχησαν ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες στη χώρα.
Και εδώ πρέπει να κάνουμε κάποιες αναγκαίες διευκρινήσεις. Όταν μιλάμε για μεταπρατικό αστισμό και παρασιτικά μεσαία στρώματα, δεν εκφράζουμε κάποια ηθική απαξία απέναντί τους, αλλά επισημαίνουμε ένα κοινωνιολογικό και πολιτικό δεδομένο:
Η αστική τάξη της Ελλάδας έχει στραφεί ιστορικά προς μια μεταπρατική δραστηριότητα διότι η συνδυασμένη πίεση της καπιταλιστικής Δύσης και της οθωμανικής Ανατολής δεν επέτρεψε τη διαμόρφωση μιας ηγεμονικής παραγωγικής τάξης, γι’ αυτό στράφηκε είτε στις τραπεζιτικές και διεθνείς ναυτιλιακές δραστηριότητες είτε, κυρίως, στην αντιπροσώπευση των ξένων επιχειρήσεων.
Όσο για τα μεσαία στρώματα, αυτά αποτελούν τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, αν σε αυτά συμπεριλάβουμε και την αγροτιά, και σε αυτά στηρίχτηκε κατ’ εξοχήν το εγχείρημα της «σοσιαλιστικής αλλαγής» του 1981. Ωστόσο, τα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης, και ιδιαίτερα της τελευταίας τριακονταετίας, μετέβαλαν τον χαρακτήρα τους και μετακινήθηκαν στην πλειοψηφία τους από τους παραγωγικούς τομείς –αγροτική παραγωγή, βιοτεχνία, μικρεμπόριο– στο κράτος, που διπλασιάστηκε ή τριπλασιάστηκε, στην επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή, τις διάχυτες τουριστικές δραστηριότητες, την επέκταση του τομέα της διασκέδασης, καθώς και στο εμπόριο ξένων προϊόντων που αντικατέστησαν τα ελληνικά. Τέλος, η μαζική χρήση της ξένης και, τις περισσότερες φορές, μαύρης εργασίας των μεταναστών μετέβαλε την κοινωνική θέση πολλών εργαζομένων, τόσο στον αγροτικό τομέα όσο και στον τουριστικό, στη διασκέδαση και την εστίαση. Μέσα σε τριάντα χρόνια, το κέντρο βάρος των μεσαίων στρωμάτων μετακινήθηκε προς αυτούς τους τομείς.
Αποφασιστικής σημασίας υπήρξε η διόγκωση και η κοινωνική μετάλλαξη των διανοούμενων μεσαίων στρωμάτων –δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών κ.λπ.– που είχαν την ευκαιρία να μεταβάλουν κοινωνική θέση και να συνδεθούν με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, την επέκταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τα υπέρογκα ποσά που τους προσέφερε η μαζικοποίηση των ΜΜΕ, και ιδιαίτερα η τηλεόραση κ.ο.κ. Έτσι, τα μάλλον λαϊκά μεσοστρώματα της δεκαετίας του 1970 ηγεμονεύονται, στη δεκαετία του 1990 και κατ’ εξοχήν του 2000, από αυτά που χαρακτηρίζουμε «παρασιτικά μεσοστρώματα» και τα οποία απετέλεσαν την κοινωνική βάση του σημιτισμού, αρχικώς, και του Γιώργου Παπανδρέου στη συνέχεια. Η Αριστερά, και κατ’ εξοχήν ο Συνασπισμός, αποτελούσε, για αρκετά χρόνια, το ιδεολογικό think tank των ευρωκεντρικών μεσοστρωμάτων. Αριστεροί, κυρίως, αναλαμβάνουν να πληροφορούν, να διδάσκουν, να διασκεδάζουν και να ψυχαγωγούν τους… Πασόκους.
Η κρίση του 2010-2012 έχει πλήξει καίρια, εκτός από τα λαϊκά, και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα στην αναπαραγωγή τους, στις μικρότερες ηλικίες, κάτω των τριάντα χρόνων, όπου η ανεργία φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Ιδιαίτερα στο κράτος, την εκπαίδευση, τη δημοσιογραφία, η κρίση οδηγεί σε μια γενικευμένη ριζοσπαστικοποίησή τους και μια συνεύρεση τους με τα λαϊκά στρώματα. Στις πλατείες δημιουργήθηκε ένα τεράστιο melting pot όπου, για αρκετό καιρό, «παίχτηκε» το θέμα της ηγεμονίας. Τα λαϊκά στρώματα εκφράστηκαν με σύμβολο την ελληνική σημαία και την «πάνω πλατεία» του Συντάγματος, ενώ τα μεσοστρώματα, τα συνδεδεμένα με την Αριστερά, συνήθως υψηλότερου μορφωτικού και κοινωνικού status, εκπροσωπούνταν από την «κάτω πλατεία» και την απόρριψη της ελληνικής σημαίας ως ενωτικού συμβόλου του κινήματος. Γι’ αυτό και οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι των ευρωπαϊστικών μεσοστρωμάτων ριζοσπαστικοποιούνται και, μπροστά στην κρίση του κόμματος των «μικρομεσαίων», του ΠΑΣΟΚ, δοκιμάζουν, για δεύτερη φορά μετά το 1989, να το υποκαταστήσουν και πολιτικά.

Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά ενός τρίτου πόλου
Μέσα από τις διαδικασίες των δύο χρόνων που ακολούθησαν, τα πληβειακά λαϊκά στρώματα έχασαν την ηγεμονία στο κίνημα, είτε διότι αυτοπεριθωριοποιούνταν μέσω του ΚΚΕ, που αρνιόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στο κίνημα, είτε διότι δεν κατόρθωσαν να συγκροτήσουν κάποιον εναλλακτικό πολιτικό πόλο, όπως συνέβη με τη Σπίθα και το ΕΠΑΜ. Αντ’ αυτών κατέκτησαν την ηγεμονία τα πιο διανοούμενα και συγκροτημένα στρώματα της Αριστεράς, τα οποία «δανείστηκαν» τον ριζοσπαστικό λόγο των πλατειών και επέβαλαν τη δική τους ηγεσία.
Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μεσοστρωμάτων, ιδιαίτερα στις πιο παρασιτικές κατηγορίες τους, είχε αποεθνικοποιηθεί, στη διάρκεια κυρίως των τελευταίων δεκαετιών, συνδέεται με τη φαντασιακή προσκόλλησή τους στο δυτικό υπόδειγμα –«γίναμε Δύση– ή, στην αντιεξουσιαστική εκδοχή – «οι Έλληνες είναι οι Αμερικανοί των Βαλκανίων»! Η αιφνίδια κατάρρευση αυτής της φαντασίωσης δημιούργησε κατεστραμμένα μεσοαστικά στρώματα, τα οποία οδεύουν προς μία προλεταριοποίηση, που δεν έχει συνοδευτεί ακόμα από μια νέα θέση στην παραγωγή ούτε από μια ποιοτικά νέα συνείδηση. Πολλοί εξακολουθούν να ελπίζουν και να προσδοκούν σε μια «μαγική αποκατάσταση» της οικονομικής και κοινωνικής τους θέσης, και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να επενδύσουν σε μια αναδιανεμητική οικονομική πολιτική.
Το να επισημάνει κανείς την παρασιτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια δεν σημαίνει πως δεν κατανοούμε πως αυτή επιβλήθηκε από τη μεταπρατική άρχουσα τάξη. Ωστόσο, αποτελεί υποκρισία να αρνούμαστε πως, εμείς οι ίδιοι, εν πολλοίς, υιοθετήσαμε ανάλογες πρακτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Και, προφανώς, με αυτόν τον λαό και όχι με άλλον θα πρέπει να οικοδομήσουμε μια νέα πορεία.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, αυτή η διχοτόμηση ανάμεσα στη μεσοστρωματική και την πληβειακή κατεύθυνση εκφράστηκε με μια διχοτόμηση –λίγο πολύ– των αντιμνημονιακών ψήφων. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνθηκε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας υψηλότερου βαθμού ειδίκευσης, κατ’ εξοχήν της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ στους Ανεξάρτητους Έλληνες στράφηκε κυρίως η λαϊκή Δεξιά, χαμηλότερου κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου, και ακόμα περισσότερο προς τους δήθεν αντισυστημικούς ναζί. Τα πληβειακά λαϊκά στρώματα και τα παραδοσιακά μεσοστρώματα στράφηκαν προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις – και εν μέρει προς το ΚΚΕ.
Καθόλου τυχαία, σε αυτή την κατηγορία, θα συναντήσουμε τις πιο ισχυρές πατριωτικές ευαισθησίες αλλά και το χαμηλότερο επίπεδο πολιτικής ανάλυσης και πολιτικοποίησης. Η διανόηση –που ρέπει εντονότερα προς τον εθνομηδενισμό– είχε στραφεί μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη λάιτ εκδοχή του, τη ΔΗΜΑΡ.
Στην περίοδο που ακολούθησε –εκείνη της νέας μακράς προεκλογικής περιόδου των έξι εβδομάδων– η αδυναμία μιας πατριωτικής αντιμνημονιακής συνιστώσας να προτάξει μια πολιτική που να συνδυάζει την απόρριψη με τον συνυπολογισμό των γεωπολιτικών παραγόντων οδήγησε σε μία καταστροφική πόλωση. Από τη μια πλευρά, βρίσκεται ένα αντιμνημονιακό κόμμα με εθνομηδενιστικό πυρήνα και, από την άλλη, το κόμμα που εμφανίζεται να συνυπολογίζει τη γεωπολιτική διάσταση, έστω και αμυδρά, η Νέα Δημοκρατία, έχει υποκύψει στους «μνημονιακούς». Γι’ αυτό και η αντιπαράθεση μοιάζει τόσο αδιέξοδη και αρνητικά πολωτική.
Μπροστά σε αυτή την πόλωση, είναι προφανές πως είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε να σταθούμε δίπλα στις λαϊκές αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες δυστυχώς δεν έχουν σήμερα τη δυνατότητα να επιβάλουν τη δική τους στρατηγική. Και αυτές, αποκλειόμενης της Χρυσής Αυγής, που θα πρέπει να καταπολεμηθεί, εκφράζονται πολιτικά από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το… ΚΚΕ. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες διεκδικούν ανοικτά μια πατριωτική πολιτική, αλλά δεν έχουν έναν ικανό σκληρό πυρήνα για να μεταβληθούν σε ευρύτερο και μονιμότερο πόλο συσπείρωσης, και κυρίως σε μια ηγεμονική πολιτική δύναμη, ενώ το ΚΚΕ έχει έναν δογματικό και υπερβολικά σκληρό πυρήνα, σε βαθμό αποστέωσης! Γι’ αυτό και φαίνονται και τα δύο να συρρικνώνονται μέσα σε μια εξαιρετικά πολωτική πολιτική σύγκρουση.
Ωστόσο, οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σύντομα θα ενισχύσουν το λαϊκό πληβειακό στρατόπεδο, και μάλιστα με πολλές δυνάμεις που σήμερα επιλέγουν είτε τον ΣΥΡΙΖΑ είτε τη Νέα Δημοκρατία, διότι η κρίση δεν έχει δυνατότητα αντιστροφής, διότι το παρασιτικό μοντέλο έχει εισέλθει σε φάση οριστικής αποσύνθεσης. Και εμείς θα είμαστε εκεί, δίπλα στις λαϊκές δυνάμεις, επιθυμώντας να προσφέρουμε μια προγραμματική διέξοδο στη μεγάλη κρίση που περνάει η χώρα και η οποία δεν περιορίζεται, όπως τόσες φορές έχουμε επαναλάβει, στο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά και δεν μπορεί να παραβλέπει αυτή τη σημαντική αντίθεση, την οποία θα πρέπει να ενσωματώσει στη δυναμική της.
Γ.Κ.




Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

«Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα»

Δημοσθ. Κούρτοβικ

«Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα»
Διανοούμενοι υπεραμύνονται του μνημονίου!

του Σπύρου Κουτρούλη από τη Ρήξη (φ. 85)

Οι τελευταίες εκλογές επικύρωσαν κάτι που μας ήταν ήδη γνωστό: την καθολική αποδοκιμασία του μνημονίου, που θεωρήθηκε όχι μόνο μία κατάφωρη επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα που επιτρέπουν στους πολίτες να ζουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αλλά και μία προσβλητική μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας, που ισοδυναμεί, ως προς τα αποτελέσματά της, με κατοχή.

Το αξιοσχολίαστο φαινόμενο είναι ότι ένα μέρος της διανόησης κινήθηκε προς την αντίθεση κατεύθυνση και υπεραμύνθηκε του μνημονίου. Μια στάση που συνοδεύθηκε με την αποδοκιμασία της εθνικής κυριαρχίας ως συμπεριφοράς πρωτόγονης και αταβιστικής. Η φυσική εξέλιξή της είναι να ενισχύσουν το κόμμα του Στ. Μάνου, που αντιπροσωπεύει τις πλέον ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και, βέβαια, την πιο κυνική συνηγορία του μνημονίου.

Δύο άρθρα ξεχωρίζουν: το ένα του Δημοσθένη Κούρτοβικ, που δημοσιεύθηκε στα Νέα στις 31-3-2012, και το άλλο του Χαρίδημου Τσούκα, που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή στις 10-4-2012.

Ο Κούρτοβικ ξεκινά από έναν υποτίθεται δογματικό και ασυμβίβαστο διεθνισμό, για να καταλήξει στην ξεκάθαρη διαχρονική υπεράσπιση της ξένης παρέμβασης. Έτσι, θεωρεί ότι οι ντόπιες ελίτ και ηγέτιδες τάξεις λεηλατούν τον τόπο και τον λαό, ο οποίος δεν έχει κανέναν άλλο βοηθό και φίλο, παρά μόνο τους ξένους προστάτες. Οπότε, θεωρεί ότι η βαυαροκρατία μας έσωσε από τους κοτζαμπάσηδες, ενώ, όσον αφορά τις ξένες παρεμβάσεις, «μερικές από αυτές τις επεμβάσεις ήταν σωτήριες για μας, άλλες μας τσαλάκωσαν και άλλες υπήρξαν οδυνηρές βραχυπρόθεσμα, αλλά μας ωφέλησαν μακροπρόθεσμα».

Σε αυτό το σημείο παρακάμπτονται και αποσιωπούνται ορισμένες αυτονόητες πλέον παραδοχές: ότι οι ντόπιες ελίτ, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά προς την ξένη επέμβαση, αλλά οι μεν στηρίζουν τη δε. Αυτό που στη σκέψη του Κούρτοβικ εμφανίζεται ως ανικανότητα των ελίτ, αποτελεί την προϋπόθεση για την επιτυχία της ξένης επέμβασης.

Για να αποφύγουμε να μακρηγορήσουμε, παραλείπουμε την αναφορά στα πολλά παραδείγματα της νεοελληνικής ιστορίας. Διότι τα πρόσφατα γεγονότα είναι η πιο τρανταχτή μαρτυρία. Η διεφθαρμένη πολιτική και οικονομική τάξη δεν είναι σε αντίθεση με την τρόικα και τους Γερμανούς. Οι μίζες που λάμβαναν ήταν η προϋπόθεση για να μας πουλούν οι Γερμανοί, από τηλεοράσεις, αυτοκίνητα, μέχρι αεροπλάνα, υποβρύχια, αλλά και να αναλαμβάνουν σημαντικά δημόσια έργα, όπως αεροδρόμια και γέφυρες, τα οποία στην συνέχεια εκμεταλλεύονται. Τελικά, η ίδια ελίτ (η οικογένεια Παπανδρέου κ.λπ.) φρόντισε να φέρει τους ξένους και το μνημόνιο για να μας «σώσουν», για άλλη μια φορά, σύμφωνα με τον Κούρτοβικ.

Είναι τουλάχιστον προκλητικό να υποστηρίζει ότι «πολιτικές καριέρες χτίστηκαν στο παρελθόν με σημαία ευκαιρίας την εθνική κυριαρχία», διότι σήμερα η αποδοκιμασία του έθνους και η αποδοχή του μνημονίου είναι όρος για πανεπιστημιακή ή άλλη καριέρα. Το άρθρο του ολοκληρώνεται με μια κραυγή επίκλησης στο σωτήριο εκσυγχρονιστικό έργο της τρόικας: «Εθνικά ταπεινωμένος, αλλά πολιτικά ξεμέθυστος, εναποθέτω τις τελευταίες ελπίδες μου στον νέο διεθνή οικονομικό έλεγχο. Όχι τόσο στο μνημόνιο, μα στην τεχνογνωσία και την επιμονή των “γκαουλάιτερ” τύπου χερ Ράιχενμπαχ και της ομάδας του. Και αν κάτι με ανησυχεί, δεν είναι οι υποτιθέμενες υπερεξουσίες τους, αλλά το αντίθετο: η ήδη ορατή τάση νόθευσης, φαλκίδευσης ή και ακύρωσης των επεμβάσεών τους». Προφανώς, ο Κούρτοβικ δεν μπορεί να διανοηθεί ότι οι σωτήρες μας εξυπηρετούν πρώτιστα μια διεθνή οικονομική ελίτ και κατά δεύτερον τα εθνικά συμφέροντα κρατών όπως της Γερμανίας, που φυσικά δεν διανοήθηκε να τα εγκαταλείψει επειδή συμμετέχει σε εθνικούς οργανισμούς. Αντίθετα, τους χρησιμοποιεί ώστε να εξυπηρετείται αποτελεσματικότερα.

Ο Χ. Τσούκας αποτελεί μια διαφορετική περίπτωση. Κατ’ αρχήν με ένα οξύ, αλλά ιδιαίτερα εύστοχο άρθρο, απογύμνωσε την πολιτική και την προσωπικότητα του Γ. Παπανδρέου. Σε αντίθεση με τον Α. Πανταζόπουλο ή τον Σ. Ράμφο, που ισχυρίζονται ότι οι αποφάσεις μας πρέπει να είναι προϊόν μόνο της λογικής, επιδοκιμάζει το συναίσθημα και την «έλλογη οργή». Μάλιστα γράφει: «Και αν ψηφίζαμε με “ψυχρή λογική”; Αν ήμασταν ρομποτικοί οργανισμοί ή είχαμε υποστεί εγκεφαλική βλάβη σαν τους ασθενείς του ψυχίατρου Όλιβερ Σακς και του νευροεπιστήμονα Αντόνιο Νταμάσιο –αν ήμασταν, δηλαδή, όντα ανίκανα να βιώσουν συναισθήματα–, θα το κάναμε. Αλλά δεν είμαστε. Το να ζητάς σήμερα από τον χειμαζόμενο πολίτη να ψηφίσει με “ψυχρή λογική” δεν είναι μόνο αφελές, είναι και ανήθικο. Όταν σε προσβάλουν, λέει ο Αριστοτέλης, και παραμένεις απαθής, δεν προδίδεις ανωτερότητα, αλλά ηθική αμβλύνοια• είσαι ανόητος και δουλοπρεπής. Σώφρων άνθρωπος δεν είναι ο απαθής, αλλά αυτός που ξέρει πότε, πώς και με ποιους να θυμώνει». (Καθημερινή 29.4.2012).

Όμως είναι ο ίδιος που, στη διαφθορά και στην ανικανότητα των ελίτ, εναποθέτει πλήρως τις ελπίδες του αποκλειστικά στην τρόικα και στον ξένο παράγοντα: «Όσοι λαχταρούμε η Ελλάδα να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα πρέπει να έχουμε το κουράγιο να προεκτείνουμε τον συλλογισμό μας στα άκρα: αν αφεθεί στις εγχώριες δυνάμεις και μόνον, η χώρα δεν θα αλλάξει ουσιωδώς. Η ιστορικά εμπεδωμένη θεσμική φαυλότητα θα τείνει να επικρατήσει. Η χώρα θα αλλάξει, στο μέτρο που η επιτήρηση των δανειστών μας είναι εκτεταμένη και αποτελεσματική. Δεν μας τιμά, φυσικά, κάτι τέτοιο, αλλά αν μας ενδιέφερε στ’ αλήθεια, όχι προσχηματικά, η αξιοπρέπεια, θα είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Όχι “επανεκκίνηση” λοιπόν, επιτήρηση! Τρόικα, περισσότερη τρόικα!» (Καθημερινή 10.4.2012). Φυσική και λογική συνέπεια της σκέψης αυτής θα είναι η κατάργηση του ελληνικού κοινοβουλίου, των εκλογών, και η αντικατάστασή τους από χαμηλόβαθμους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της Ε.Ε. αποδεικνύοντας ότι τώρα οι στόχοι κατάκτησης του ελληνικού χώρου, από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, επιτυγχάνονται αποτελεσματικότερα και λιγότερο δαπανηρά. Βέβαια, η δυτική κατοχή δεν μας σώζει από την Τουρκία, αντίθετα μας σπρώχνει βαθύτερα στην αγκαλιά της. Είναι εντυπωσιακό το ότι με την υπογραφή του υφυπουργού Τουρισμού Π. Αλιβιζάτου –επιλογή Σαμαρά– παραχωρείται η μαρίνα της Μυτιλήνης στην κοινοπραξία της Φολί-Φολί και του τουρκικού ομίλου Κοτς.

Η μόνη πιθανότητα για ουσιαστικό εκσυγχρονισμό είναι η κινητοποίηση του λαού προς αυτό τον στόχο. Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι ένα πρώτο βήμα για το σάρωμα του παλαιοκομματισμού. Όμως ήδη έχουν γίνει και άλλα σημαντικά πράγματα. Για παράδειγμα, η ανάδυση της κοινοτικής αλληλέγγυας οικονομίας, που ονομάστηκε «κίνημα της πατάτας», έθεσε στο περιθώριο τους μεσάζοντες και πέτυχε τον Μάρτιο τη μείωση του πληθωρισμού στο 1,7%, κάτι που δεν κατόρθωσαν μέτρα φιλελεύθερης, ή δήθεν σοσιαλιστικής έμπνευσης.



Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Απόψεις


Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Τα ΜΜΕ
ευθύνονται όσο και ο δικομματισμός

"Τα ΜΜΕ ευθύνονται για την κατάντια μας, όσο και ο δικομματισμός...", ο συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs.gr για την ελληνική κοινωνικοπολιτικοοικονομική κρίση, με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιούνη 2012, αλλά και την υποδοχή που είχε το βιβλίο του με τίτλο "Η υψηλή τέχνη της αποτυχίας", κυρίως από τη "βιομηχανία ενημέρωσης".
...και θα ξεκινήσω με την περιγραφή ενός πρόσφατου συμβάντος: Την περασμένη Παρασκευή (8/6/12), μου τηλεφώνησαν από την ΕΡΤ, για να με καλέσουν, το απόγευμα της ημέρας των εκλογών, σε πάνελ με οικοδέσποινα την Έλλη Στάη. Αρνήθηκα δηλώνοντας, με έντονο ύφος, στη συνεργάτιδα της μεγαλοδημοσιογράφου, τα εξής. Πρώτον, μου είναι απεχθές το ξινό υπεροπτικό στυλάκι της εν λόγω παρουσιάστριας, ιδίως από τη στιγμή που αμείβεται με λεφτά του έλληνα φορολογούμενου.
Και δεύτερον, τη θεωρώ συνυπεύθυνη με τους βουλευτές-τέρατα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι, επειδή απλούστατα τόσα χρόνια, με τις εκπομπές της, άλλο δεν έκανε από το να τους διευκολύνει στο να κάνουν πλύση εγκεφάλου και τελικά να χειραγωγούν έναν ολόκληρο λαό. Δεν πιστεύω ότι στα κανάλια προσκαλείται κανείς, χωρίς να έχει, με κάποιον τρόπο, ελεγχθεί. Δηλαδή, θέλουν να έχουν εξασφαλίσει τα νώτα τους, να είναι σχετικά σίγουροι ότι «δεν θα σπάσεις τα αυγά». Για να γίνεις θαμώνας των πάνελ, δεν γίνεται να κάνεις κριτική στον Πρετεντέρη ή στη Στάη. Επιτρέπεται να κατευθύνεις τα βέλη σου, στη χειρότερη περίπτωση, σε κάποιον του αντίπαλου κόμματος. Μέχρι εκεί.
Με λίγα λόγια, υπάρχει μία αόρατη σύμβαση και δεν πρέπει να περάσεις κάποιο όριο με όσα λες. Δεν μπορείς να επιτεθείς στον καναλάρχη, δεν μπορείς να πεις π.χ., στον Παπαδάκη ή στον Χατζηνικολάου ότι έκαναν στροφή 180 μοιρών πρόσφατα, κι ότι λένε τώρα τα αντίθετα απ’ αυτά που έλεγαν τόσα χρόνια, ή ότι τον καιρό της Φούσκας οι ίδιοι διευκόλυναν και εξυπηρετούσαν όλους αυτούς τους πολιτικούς που τώρα δήθεν κατακρίνουν. Διαφορετικά, δεν θα σε ξανακαλέσουν.
Για παράδειγμα, με είχε καλέσει για μισή ώρα (όπως μου είχαν πει αρχικά) στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ο Σπύρος Μάλλης, το διήμερο λίγο πριν τοποθετήσουν τον Παπαδήμο στη θέση του πρωθυπουργού, και εγώ το μόνο που πρόλαβα να πω (στα δέκα λεπτά που με άφησαν να μιλήσω τελικά) ήταν: «Γιατί καλείτε τους ίδιους και τους ίδιους, και δεν φέρνετε κάποιους άλλους ανθρώπους, για να ανέβει και το πνευματικό επίπεδο των εκπομπών σας; Έτσι, ο κόσμος απογοητεύεται και οδηγείται σε μεγαλύτερο μηδενισμό». Δηλαδή, έκανα μία ερώτηση, δεν έκανα επίθεση. Το μόνο που είπα, το οποίο μπορεί να ενόχλησε, ήταν: «Καλείτε τους ίδιους και τους ίδιους από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, οι οποίοι, πλέον, μπορούν να βρουν καταφύγιο, μόνο στο σπίτι τους, στη Βουλή και στα κανάλια σας. Όπου αλλού εμφανιστούν, τους προπηλακίζει ο κόσμος». Το αποτέλεσμα ήταν ότι έπεσαν διαφημίσεις, και τότε μπήκε κάποιος υπεύθυνος της εκπομπής και μου είπε: «Σας παρακαλούμε να βγείτε, γιατί έχουμε θέμα με τη ροή, και θα σας καλέσουμε μία άλλη φορά, να μιλήσετε πολλή ώρα». Με εκπαραθύρωσαν κανονικά. Είναι δεδομένο, τι μπορείς να πεις και τι δεν μπορείς, μέσα σε μία εκπομπή. Υπάρχει μία αόρατη κόκκινη γραμμή, και όποιος κάνει το λάθος και την υπερβεί, εκπαραθυρώνεται απλώς.
Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, ότι το παιχνίδι είναι σικέ, και ότι αυτή η βιομηχανία ενημέρωσης, είναι εργοστάσιο παραγωγής εικονικής πραγματικότητας, που ο κόσμος, αυτή τη στιγμή, επειδή στριμώχνεται οικονομικά, και βασανίζεται και υποφέρει, έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το ρόλο τους. Τον προηγούμενο καιρό που ήταν και αυτός αποχαυνωμένος, καθόταν και τα «έτρωγε» όλ’ αυτά που άκουγε. Είναι υποκριτικό, από τη μεριά των κρατούντων και της ελίτ, να κόπτονται επειδή παίρνουν υψηλά ποσοστά τα ακραία κόμματα, ενώ οι ίδιοι φταίνε που καταβαράθρωσαν τη μεσαία τάξη. Διότι, όταν δεν υπάρχει μεσαία τάξη, δεν υπάρχει κεντρώο ρεύμα ψηφοφόρων. Όταν εξωθούν την ίδια τη μεσαία τάξη σε μία περιθωριοποίηση, πού αλλού περίμεναν να κατευθυνθεί;

Κρ.Π.: Νομίζεις, ότι θα μπορούσαν τα ΜΜΕ να είχαν προσκαλέσει ανοιχτά τους έλληνες διανοητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες, να τους είχαν πει για παράδειγμα, σας προσκαλούμε ή ακόμη και σας προτρέπουμε να μιλήσετε για την κατάσταση στην χώρα;
Δεν θέλουν. Αυτοί τους οποίους καλούν για να μιλήσουν, είναι άνθρωποι που λένε πράγματα τα οποία, είτε τους βολεύουν είτε δεν τους ενοχλούν...
Παράδειγμα, ο Ματθαίος Γιωσαφάτ. Ένας ψυχίατρος, ψυχαναλυτής-ψυχοθεραπευτής, τον οποίο περιφέρουν στην τηλεόραση σαν επιτάφιο (η Φλέσσα, ο Σταύρος Θεοδωράκης, η Στάη), για να επαναλαμβάνει μόνον ότι:
"Ο ελληνικός λαός είναι ανώριμος, επειδή οι μανάδες κακομαθαίνουν τα παιδιά τους», και δεν λέει ότι στην Ελλάδα η οικογένεια έχει μεγάλη δύναμη, διότι όλοι οι άλλοι θεσμοί είναι δυσλειτουργικοί, επειδή είναι εισαγωγής και ποτέ δεν ρίζωσαν σ’ αυτόν τον τόπο! Και ότι μόνο στην οικογένεια μπορεί κανείς να βρει εδώ καταφύγιο. Ακόμα πιο πολύ, με την Κρίση, σήμερα".

Κρ.Π.: Τόσοι άνεργοι, αν βρισκόμασταν π.χ. στην Αμερική, δεν θα ήταν, τώρα, άστεγοι;
Μα, αυτή τη στιγμή, είναι δίχτυ ασφαλείας για την Ελλάδα η οικογένεια. Διαφορετικά θα είχαν διαλυθεί όλα. Και υπάρχουν, βέβαια, ιστορικοί λόγοι στους οποίους οφείλεται κάτι τέτοιο.
Αυτός ο άνθρωπος, όμως, κάνει μία παρατήρηση, η οποία βολεύει κάποιους να λέγεται. Γι’ αυτό και οι εν λόγω δηλώσεις του προβλήθηκαν από τις εκπομπές της Έλλης Στάη και του Σταύρου Θεοδωράκη, πρόσφατα, κοντά στις τελευταίες εκλογές. Το να βγαίνεις και να λες, τέτοιες στιγμές, ότι ο λαός είναι ανώριμος, δίνει άλλα μηνύματα και χρησιμοποιείται για τελείως διαφορετικούς σκοπούς…
Και το κυριότερο, και το πιο ποταπό, είναι ότι δήλωσε πως οι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν από φτώχεια. Αυτό κι αν είναι χρήσιμο στους ιθύνοντες και στην ελίτ, για να αποσιωπήσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτονούν από οικονομική απελπισία αυτή τη στιγμή. Και εγώ ακόμα, με τα λίγα που ξέρω περί ψυχολογίας, γνωρίζω ότι υπάρχουν τέσσερις βασικοί λόγοι που αυτοκτονούν οι άνθρωποι:
Ο πρώτος είναι ο θάνατος προσφιλούς προσώπου. Ο δεύτερος είναι η βαριά αρρώστια, δική σου ή κάποιου οικείου σου. Τρίτος είναι η βίαιη κατάρρευση του οικονομικού στάτους, πράγμα που έπρεπε να το ξέρει ένας ψυχίατρος. Και τέταρτος είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
Για τον τρίτο λόγο, που είναι η βίαιη κατάρρευση του οικονομικού στάτους, σας θυμίζω την περίπτωση του εφοπλιστή Παντελή Σφηνιά, που αυτοκτόνησε μετά το ναυάγιο του «Σάμινα», πήδηξε από το μπαλκόνι της πλοιοκτήτριας εταιρείας. Φυσικά, όσοι είναι εξ αρχής φτωχοί, δεν αυτοκτονούν λόγω της φτιώχειας τους. Μάλιστα, σε χώρες της Ασίας, που είναι πάρα πολύ φτωχοί, έχουν κι ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, παρά την ασύλληπτη ανέχεια τους. Αλλά, όταν μιλάμε για βίαιη μεταβολή, όπου, ακόμα κι ένας άνθρωπος της μεσαίας τάξης, που χάνει τα λίγα λεφτά του και βουλιάζει στα χρέη, μπορεί να φτάσει σε απόγνωση και να αυτοκτονήσει, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Όταν, λοιπόν, ένας ψυχίατρος εμφανίζεται ως πνευματικός άνθρωπος και ειδικός, και τον καλούν στα κανάλια, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μία σκοπιμότητα που τον παρουσιάζουν επανειλημμένα, εφόσον γνωρίζουν τι θα πει και τους βολεύει αυτό το πράγμα.
Σ’ αυτό το θέμα, που είπες επίσης, για ποιο λόγο δεν φωνάζουν τους πνευματικούς ανθρώπους, η απάντηση είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πνευματικού κόσμου είναι συμβιβασμένο, πάντα ήταν, και πάντα ωφελιμιστικά λειτουργούσε, και ποτέ δεν θα πήγαινε να συγκρουστεί με κανέναν.
Ειδικά την περίοδο της πλασματικής ευδαιμονίας, που ζήσαμε περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 μέχρι και όλη σχεδόν τη δεκαετία του 2000, μεσουράνησαν και στον πνευματικό κόσμο αξίες, που έλεγαν πράγματα τα οποία είτε βόλευαν τους κρατούντες, είτε δεν τους ενοχλούσαν απλώς.
Ένα παράδειγμα, που δεν είναι τυχαίο, και είναι απόδειξη του κομφορμισμού της ίδιας της κοινωνίας, είναι ότι στα αναγνωστικά γούστα των Νεοελλήνων μεσουράνησε τότε ο Νίκος Θέμελης, ο στενός σύμβουλος του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.
Δηλαδή, μία χώρα, η οποία λάτρευε κάποτε συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης, που τον κυνήγησε η εκκλησία, συγγραφείς όπως ο Ηλίας Πετρόπουλος, που τα βιβλία του έγιναν ανάρπαστα στις αρχές της μεταπολίτευσης και είχε μπει φυλακή για τις ανατρεπτικές ιδέες του, ή ο Ρίτσος, που είχε πάει εξορία, αυτή η χώρα έφτασε στο σημείο να λατρεύει έναν συγγραφέα που ήταν ομοτράπεζος της εξουσίας. Αυτό δείχνει μία συμβιβασμένη κατάσταση, κομφορμιστική, και στον πνευματικό κόσμο, και στο κοινό που το ακολουθούσε όλο αυτό, αλλά βέβαια και στα μήντια, που έκαναν τόση πλύση εγκεφάλου στον κόσμο, ώστε τελικά φτάσαμε στο σημείο να έχει γίνει το μυαλό του κοινού πουρές!
Επίσης, είχε ακουστεί και ένα ιδεολόγημα περί των ανθρώπων των γραμμάτων, το οποίο είχε αναφέρει και ο Πέτρος Τατσόπουλος: η διαβόητη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων. Δηλαδή, πρώτα μας αφαίρεσαν τα μικρόφωνα, και μετά μας είπαν, γιατί δεν μιλάτε;
Προσωπικά, κατ’ εξακολούθησιν έχω λογοκριθεί από τα μήντια, και στο τέλος αιωρείται και αυτή η κατηγορία: δεν μιλάτε. Γιατί ο κόσμος δεν ξέρει ποιος μιλάει, και ποιον αφήνουν να μιλήσει πραγματικά. Επίσης, το τελευταίο μου βιβλίο, ενώ είμαι ένας συγγραφέας που δημοσιεύει επί 33 χρόνια και έχουν τυπωθεί πάνω από 250.000 αντίτυπα των βιβλίων μου, εδώ και τρεις μήνες ακριβώς, για μεγάλα έντυπα, όπως «Η Καθημερινή», «Το Βήμα» κλπ., αλλά και φρι-πρες όπως η «Lifo» ― γι’ αυτούς δεν εκδόθηκε ποτέ!
Αν δεν είναι αυτό μία απόδειξη ότι χαλκεύουν μία εικονική πραγματικότητα, τι είναι; Και αν κάνουν κάτι τέτοιο σε μία σκνίπα, όπως είναι ένας συγγραφέας, φαντάσου τι κάνουν με τις σοβαρές πολιτικές ειδήσεις!
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι κατασκευάζουν την πραγματικότητα, όπως τους βολεύει. Το έχω ζήσει στο πετσί μου, δηλαδή. Και τώρα, αρχίζει να το ζει και ο υπόλοιπος κόσμος, λόγω των οικονομικών συνθηκών και της εξαθλίωσής του, και αντιλαμβάνεται ότι αυτά που του λένε, είναι εκβιαστικά, είναι ψέματα, μια στυγνή προπαγάνδα.
Επαναλαμβάνω ότι είναι συνυπεύθυνοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι της τηλεόρασης και τα ΜΜΕ γενικά, για τη διαμόρφωση αυτής της εικονικής πραγματικότητας, διότι κάνουν πλύση εγκεφάλου στον κόσμο και τον χειραγωγούν.

Κρ.Π.: Και το βιβλίο σου, καταπιάνεται αμειγώς με την επικαιρότητα…

To βιβλίο μου μιλάει και για την αποτυχία μας μετά από τόσα χρόνια κυνηγητού της επιτυχίας, του χρήματος, της καριέρας και του τρόμου να μη γίνουμε loser, δηλαδή χαμένοι, αποτυχημένοι ― όλης αυτής της αμερικανιάς.
Την Κρίση, ή αλλιώς την αποτυχία μας, την προκάλεσε ο ασύδοτος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, και η Ελλάδα μπήκε σ’ αυτόν το χορό μετά την είσοδο στο Ευρώ, και ήταν ο Σημίτης ο πρωτεργάτης, εκείνος που άνοιξε την πόρτα σε όλο αυτό το πράγμα.
Με άλλα λόγια, το βιβλίο μου αποτυπώνει την πολιτική έκφανση, ή ίσως την κοινωνική όψη της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000. Και τελικά, ήταν το κυνήγι τής πάση θυσία επιτυχίας, αυτό που μας οδήγησε στην αποτυχία, η οποία είναι παταγώδης, και στην Κρίση.
Χρειάζεται, λοιπόν, να την αντιμετωπίσουμε μ’ έναν άλλο τρόπο, ως μία υψηλή τέχνη, και όχι να θρηνούμε μόνο επειδή χάσαμε τα κεκτημένα μας τής καταναλωτικής εποχής. Επειδή αγνοούσαμε ότι χρειάζεται στη ζωή και η αποτυχία, επειδή δεν είχαμε επίγνωση ότι πρέπει να έχεις στην πορεία σου εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία, τώρα μας έρχεται με φόρα η αποτυχία, πολλαπλασιασμένη, και μας διαλύει.
Αυτό που εννοώ με τον τίτλο του βιβλίου μου είναι ότι, εάν δεν αντιμετωπίσεις ακόμα και την αποτυχία ως μια αναγκαιότητα, ως ευκαιρία για αναθεώρηση της πορείας σου, ως ευκαιρία για αλλαγή, τότε δεν κερδίζεις τίποτα, δεν διδάσκεσαι, δεν πιάνει τόπο αυτή η συμφορά που σε βρήκε.
Κι αυτός είναι ο μεγάλος φόβος μου, ότι δεν έχουμε διδαχτεί από την αποτυχία μας, ο πολύς κόσμος ακόμα δεν έχει αλλάξει μέσα του, εξακολουθεί να θρηνεί για την απώλεια των κεκτημένων του, και φαντασιώνεται ή ψάχνει τρόπους για να τα ξαναποκτήσει.

Κρ. Π.: Βέβαια, υπάρχει και ο κόσμος που δεν ζούσε έτσι, ούτε απολάμβανε τη... μασίφ επιτυχία του, ούτε πετούσε στα σύννεφα, και που ενώ εργαζόταν για χρόνια νυχθημερόν, ούτε πλούτισε, ούτε απέκτησε ποτέ την ειρωνεία του αλαζόνα... γουίνερ (επιτυχημένου).

Αυτό εννοείται, το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου δεν ισχύει επ’ ουδενί. Και υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που εξακολουθούσαν να δυσκολεύονται ακόμα και την εποχή της Φούσκας. Αλλά δεν έδιναν αυτοί τον τόνο στα πράγματα, δεν ήταν το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας. Κι έτσι, όταν γενικεύουμε, αναγκαστικά αδικούμε κάποιους. Δεν γίνεται αλλιώς. Από κει και πέρα, το βιβλίο μου μιλάει και για τη λογοτεχνία, και γενικά για την τέχνη της τελευταίας δεκαετίας. Κινείται, δηλαδή, και προς τις δύο κατευθύνσεις, εξετάζει και την κοινωνία και την τέχνη αυτής της περιόδου.
Η τέχνη, ένα κομμάτι της τουλάχιστον, πάντοτε προηγείται της κοινωνίας, και όλ’ αυτά τα χρόνια κυριαρχούσε μία τέχνη αντίστοιχη του λάιφ-στάιλ του Κωστοπουλικού, μια τέχνη που στη μουσική εξέφραζαν, ας πούμε, η Βίσση και η Βανδή, έχοντας περιορίσει σ’ ένα περιθώριο μουσικούς όπως, π.χ., ο Αγγελάκας ή ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Η αλλαγή στην κοινωνία μας θα φανεί πρώτα σε ένα τέτοιο επίπεδο, με το να μετατοπιστούν στο επίκεντρο και να κυριαρχήσουν άλλου είδους καλλιτέχνες, όπως αυτοί που προανέφερα, φέρ’ ειπείν. Τότε θα καταλάβουμε ότι κάτι άλλαξε σε βάθος, όταν ο κόσμος θα έχει πια την ανάγκη μιας άλλης μουσικής, πιο εμψυχωτικής, κι όχι απλώς διασκεδαστικής, με σκέτο θέαμα, όπως ήταν το λαϊκοπόπ, πλαστικό τραγούδι.
Η κοινωνία δεν πρόκεται να αλλάξει μόνο με το να μετακινηθεί ένα μέρος του εκλογικού σώματος προς τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, που πολύ φοβάμαι ότι είναι μια μετακίνηση σαν ζάπινγκ πολιτικό, όπου, αντί για κανάλι, αλλάζουν απλώς κόμμα, πιστεύοντας, οι πιο πολλοί, ότι θα τους ξαναδώσει πίσω τα κεκτημένα τους.
Δεν αρκεί, αυτοί που ήταν καθισμένοι στον καναπέ τους και ψήφιζαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να παραμείνουν καθισμένοι στον καναπέ τους και να ψηφίσουν απλώς σήμερα ένα άλλο κόμμα. Πρέπει να δημιουργηθούν μορφές αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία, να δημιουργηθεί ένα πλέγμα κοινωνικό τέτοιο, που θα μεταβάλει την κατάσταση. Αυτό θα αντιπαρατεθεί μέχρι και στη Χρυσή Αυγή, αυτό θα αλλάξει και την ψυχολογική μας κατάσταση. Κι αυτό, δεν έχει συμβεί ακόμα.
Μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι από όσους έχουν πληγεί από την Κρίση, αρνούνται απλώς να αποδεχτούν την απώλεια του οικονομικού τους στάτους, και δεν έχουν χωνέψει τη νέα τους κατάσταση, ώστε να αντιδράσουν και ανάλογα.
Δεν έχουν αποχαιρετήσει τα κεκτημένα τους, και αυτό που θα ήθελαν είναι να επιστρέψουν ως διά μαγείας στον καιρό της Φούσκας. Κι αυτό είναι επίφοβο, διότι θα απογοητευτούν και μπορεί να οδηγηθούν σε τυφλές αντιδράσεις, σε μηδενισμό.
Και φυσικά, υπάρχει και ένα κομμάτι ψηφοφόρων θλιβερά αμετανόητο, που ξαναψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, γιατί απλούστατα δεν έχασε τα κεκτημένα του, και θέλει να τα διατηρήσει.

Κρ.Π.: Δύο από τα κείμενα του βιβλίου σου είχαν πρωτοδημοσιευτεί στο tvxs.gr;

Το προτελευταίο κείμενο του βιβλίου είναι το οδοιπορικό μου στο κίνημα των Αγανακτισμένων, το οποίο περιγράφω με λεπτομέρειες, αφού το έζησα από κοντά. Δηλαδή, συμμετείχα ενεργά, και παρακολούθησα τα γεγονότα και στις δύο πλατείες, σαν αυτόπτης μάρτυρας, καθώς πήγα και ξαναπήγα εκεί, εκείνες τις μέρες. Ένιωθα μεγάλη χαρά, βλέποντας ότι ο κόσμος σηκώθηκε επιτέλους από τον καναπέ του και εκφράζεται συλλογικά, όσο κι αν διαφωνούσα με διάφορες από αυτές τις μορφές έκφρασης.
Και το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου μου, το επιλογικό ας πούμε, μιλάει με αφορμή τη δέκατη επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου. Γιατί το βιβλίο μου ξεκινάει, χρονικά, λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και τελειώνει με αυτό το μικρό κείμενο, για την επέτειο του 2011.
Και τα δύο αυτά κείμενα, πρωτοείδαν το φως της δημοσιότητας στο tvxs.gr. Το πρώτο, μέσα στα πλαίσια του δημόσιου διαλόγου που έχεις ανοίξει εσύ προσωπικά, με τον γενικό τίτλο «τι πρέπει να κάνουμε». Και μετά, το δεύτερο, μου το είχες ζητήσει για έναν επίσης δημόσιο διάλογο στο tvxs.gr, με θέμα την 11η Σεπτεμβρίου.

Κρ.Π.: Στην Υψηλή Τέχνη της Αποτυχίας, γράφεις και σε σχέση με την αξία των προσώπων της διανόησης και της τέχνης…

Όπως είπα, «Η υψηλή τέχνη της αποτυχίας», δεν είναι μόνο ένα γραπτό ντοκυμαντέρ για την κοινωνική κατάσταση της τελευταίας δεκαετίας, αλλά μιλάει και για την τέχνη της. Δηλαδή, τι είδους βιβλία κυκλοφορούσαν, ή τι είδους βιβλία αγνοήθηκαν, από την επίσημη κριτική, από το λογοτεχνικό και πνευματικό κατεστημένο.
Η προσέγγιση, μες στο βιβλίο μου, όλων αυτών των έργων, βιβλίων ή ταινιών, γίνεται πάντοτε σε ένα επίπεδο που σχετίζεται με την κοινωνία. Γιατί η τέχνη, στην πραγματικότητα, είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας.
Πώς είπα πριν για τη μουσική; Το γεγονός ότι φτάσαμε στο σημείο να κυριαρχεί αυτή η κουρελαρία πολυτελείας, από τη Βίσση ώς τη Βανδή, καθρεφτίζει την κατάντια του πληθυσμού. Ένας λαός, που κάποτε άκουγε λαϊκά τραγούδια σπάνιας ζωτικότητας και δύναμης, κατάντησε να ακούει σκουπίδια ― αυτό είναι απολύτως ενδεικτικό και καθρεφτίζει επακριβώς τα χάλια μας!
Και στο βιβλίο μου, προσπαθώ να μιλήσω για έργα που πέρασαν απαρατήρητα ή έμειναν στο περιθώριο, διότι σε αυτά κρυβόντουσαν πράγματα που δεν ήθελε να τα βλέπει ο κόσμος στον καθρέφτη του.

Κρ. Π.: Τουλάχιστον από την δυνατότητα που μας δίνουν τα σχόλια των αναγνωστών, και εδώ στο tvxs.gr αλλά και στα σόσιαλ μήντια, δεν γίνεται αντιληπτό, ότι πλέον ο κόσμος έχει ανάγκη και ψάχνει να βρει ουσία γύρω του, αλλά, σπανίως... του προσφέρεται;

Ένα μέρος των ΜΜΕ έδινε πληροφορίες ακόμα και την εποχή της Φούσκας. Η λογοκρισία εκείνων των χρόνων δεν ήταν η γνωστή από άλλες ιστορικές περιόδους, η οποία εφαρμόζεται μέσω της απαγόρευσης της πληροφορίας. Ζήσαμε ένα νέο είδος λογοκρισίας όλο αυτόν τον καιρό: λογοκρισία διά του πληθωρισμού της πληροφορίας. Κυκλοφορούσαν εκατό χιλιάδες έντυπα, φρι-πρες, περιοδικά-ένθετα στις εφημερίδες κ.λπ., κι έτσι τα ουσιώδη χάνονταν μέσα στο σωρό.
Ο μέσος άνθρωπος, ο οποίος, πριν, πίστεψε σε αυτήν την γκλαμουριά, και οι αξίες που του είχαν φυτέψει στο μυαλό ήταν: ξανθιά γκόμενα, τζιπ Τσερόκι και Μύκονος, ήθελε να βρει τραγούδια που να εκφράζουν αυτήν την γκλαμουριά. Τώρα που υποφέρει, όμως, θα ακουστεί διαφορετικά στ’ αυτιά του η «Αγρύπνια» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ή το «Σιγά μην κλάψω» του Αγγελάκα.
Θα διαφοροποιηθούν, δηλαδή, οι ψυχές των ανθρώπων, και μαζί τους θα αλλάξουν και οι πνευματικές αξίες. Διότι δεν υπήρχε τίποτα το πνευματικό στη Βίσση ή στη Βανδή, επρόκειτο για το απόλυτο τίποτα, για ένα άδειο κέλυφος.
Όταν δούμε ότι ο κόσμος απαιτεί άλλα τραγούδια, ότι διαβάζει άλλα βιβλία, όταν δούμε μια μετατόπιση των αξιών, τη διαμόρφωση μιας νέας ιεραρχίας αξιών, αυτό θα είναι το χαρακτηριστικό σημάδι ότι η κοινωνία άλλαξε.
Και ακόμα, δεν έχει έρθει κάτι τέτοιο. Ή τουλάχιστον, δεν έχει έρθει με τρόπους που να είναι ορατοί διά γυμνού οφθαλμού.

Κρ.Π.: Υπήρχε και μία τάση, να απαξιώνεται κάθε ψυχική δυσκολία… όπως και να απωθείται. Για παράδειγμα, είχε βγει μία ταινία που το αποτύπωνε αυτό, αμερικάνικη φυσικά, που ένας τύπος με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι, όταν δυσκολευόταν, ματαιωνόταν ή αποτύγχανε, στη σχέση με τη γυναίκα του, ή στη δουλειά του, κλπ., το πάταγε, προχωρώντας χρονικά τη ζωή του, ώστε να το αποφύγει...

Ο ελληνικός λαός, είχε μια σοφία παλαιότερα. Π.χ. όταν βρήκαν διάφορες συμφορές τον Ωνάση, όπως ο θάνατος του γιου του, του Αλέξανδρου, ο κόσμος έλεγε ότι οι συμφορές τον βρήκαν, επειδή παρα-είχε μεγάλες επιτυχίες. Δηλαδή, είχε διαπράξει μία ύβρη με τόση επιτυχία πριν.
Ο λαός ήξερε ότι υπάρχει εναλλαγή μεταξύ ευτυχίας και δυστυχίας, και ότι δεν είναι καλό να ξεπερνάς τα όρια. Λοιπόν, εμείς υπερβήκαμε τα όρια, και πήγαμε να κλείσουμε τα μάτια στην όποια δυσκολία. Δεν είναι τυχαίο, ότι επί δέκα με δεκαπέντε χρόνια, ήταν σήμα κατατεθέν αυτό το χαμόγελο διαφημιστή οδοντόπαστας στην τηλεόραση.

Κρ. Π.: Μάλιστα, δεν έμοιαζε, σαν να ήθελαν να σε υποχρεώσουν, ακόμα κι είχες πένθος, εν μία νυκτί να χαμογελάς με... θετική ενέργεια; Σα να απαγορευόταν να διαχειρίζεται κάποιος, έναν φυσιολογικότατο ψυχικό πόνο;

Αυτή ήταν μια αμερικάνικη λογική και θεωρία. Μια αμερικάνικη έμπνευση, που η παγκοσμιοποίηση τη διέσπειρε και την εξάπλωσε παντού, ακόμα και σε μια μικρή χώρα της περιφέρειας, όπως η δική μας. Ας μην ξεχνάμε ότι η κυρίαρχη ιδεολογία των ημερών μας είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, και όχι το τέλος της Ιστορίας που έλεγε ο Φουκουγιάμα. Η Ιστορία συνεχίζεται αενάως.

Κρ. Π.: Οι Αμερικάνοι στην διακήρυξή τους έγραφαν ότι στόχευαν στην ευτυχία, ενώ οι Ευρωπαίοι είχαν αντίθετα στόχο τους, την μείωση της δυστυχίας (την δικαιοσύνη)...

Αυτό το έχει πει ένας φιλόσοφος, ο Καρλ Πόπερ: ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα βάζουν ως στόχο τους την επιδίωξη της ευτυχίας, ενώ τα δημοκρατικά επιδιώκουν το να λιγοστέψει η δυστυχία.

Κρ. Π.: Σε σχέση με τις εκλογές που έρχονται, τι θα είχες να πεις στον κόσμο;

Το δρόμο ανοίγουν οι απελπισμένοι, οι άλλοι τσαλαβουτάνε στη λάσπη!... Γι' αυτό, να μην ψηφίσουν τα δύο κόμματα τα οποία μας οδήγησαν σ’ αυτό το χάλι. Αυτό θα έλεγα. Και ότι, δεν τελειώνει η ιστορία με την ψήφο. Εκεί αρχίζει ενδεχομένως. Αλλά δεν τελειώνει. Χρειάζεται πολλή δουλειά στο εσωτερικό της ψυχής σου, για να αλλάξεις και να προσπαθήσεις να συμμετέχεις κοινωνικά, και όχι απλώς να πας μια φορά στα τέσσερα χρόνια και να ψηφίζεις.

Κρ. Π.: Δηλαδή, να πάψεις να είσαι τηλεθεατής που τον ενδιαφέρει μόνο το «τι έγινε;» και να συμμετέχεις στο… τι έγινε;

Ακριβώς. Να προσπαθήσεις να σκεφτείς, ότι το να πας να ψηφίσεις, είναι η έναρξη μιας στάσης ζωής, και όχι το τέλος.






Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Βιβλία


Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος
Ο σταυροφόρος του ελληνικού πολιτισμού

Συγγραφέας: Ελίνα Α. Γαληνού
Εκδόσεις "Ινφογνώμων", 2012
151 σελ.
ISBN 978-960-8362-51-2
Τιμή € 12,00

Η ιστορία του Βησσαρίωνα, ενός Έλληνα κληρικού και λογίου από την Τραπεζούντα, συμβαδίζει με την τελευταία περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η απειλή του τουρκικού κινδύνου, που πλησιάζει ολοένα, ωθεί τους τελευταίους Αυτοκράτορες να στραφούν προς τη Δύνη για αναζήτηση συμμαχιών.

Σε μια τέτοια προσπάθεια συγκαταλέγεται η συμφωνία για τη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας το 1438 μ.Χ., όπου θα συναντηθούν οι εκπρόσωποι της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας, για να εξετάσουν τις διαφορές τους που είχαν προκύψει από το Σχίσμα.

Η ιστορική αυτή συγκυρία θα αποτελέσει το έναυσμα για την εγκατάσταση του Βησσαρίωνα στην Ιταλία.

Εκεί, στα ξένα μέρη, θα εργαστεί με ενθουσιασμό για να μεταφέρει στη Δύση τις αξίες και την πνευματική κληρονομιά του ελληνικού πνεύματός του, ενώ θα αγωνιστεί σκληρά ως την τελευταία στιγμή της ζωής του, ελπίζοντας να κινητοποιήσει τους λαούς της Ευρώπης για τη σωτηρία της πατρίδας του.

Ο Βησσαρίων για πολλά χρόνια παρέμενε αμφισβητημένος στις ελληνικές συνειδήσεις για λόγους θρησκευτικών προκαταλήψεων. Η δράση του αξιοποιήθηκε στην Ευρώπη, η οποία καρπώθηκε το πνευματικό του έργο.

Σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σοφούς της Αναγέννησης και τα έργα του διδάσκονται στις φιλοσοφικές σχολές μεγάλων πανεπιστημίων του κόσμου.

Είναι όμως τελικά ευχή ή κατάρα να ζει κανείς σε ενδιαφέροντες καιρούς;



Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Νέα ταινία: Fish n’ Chips

Fish n’ Chips
Η νέα ταινία του Ηλία Δημητρίου 

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα από τη Ρήξη (φ. 85)

Να που στις μέρες της πιο βαθιάς κρίσης, μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλάμε για ελληνικές ταινίες. Εκεί, μάλιστα, που κάποιοι θέλησαν τον κινηματογράφο ως το πρώτο θύμα του Μνημονίου. Κι όμως. Τρίτη χρονιά της κρίσης κι οι ελληνικές ταινίες βγαίνουν η μία μετά την άλλη στις αίθουσες. Μεγάλο μέρος του κοινού, βέβαια, μένει εσώκλειστο στο ίντερνετ και τα dvd. Εμείς προτείνουμε να βγείτε. Πολύ περισσότερο που η νέα ταινία του Ηλία Δημητρίου, Fish n’ Chips, θα παιχτεί και στα θερινά.
Η πιο βαθιά κι ακλόνητη ρίζα του ανθρώπου είναι η αγάπη. Πέρα από οποιαδήποτε κοινωνικά αιτούμενα ή πολιτικές αλληλεγγύης, τόσο δυσεύρετης σήμερα, αυτή επιμένει να κρατάει τους ανθρώπους δεμένους. Με δυο λέξεις, η νέα ταινία του Δημητρίου είναι ένα αυθεντικό λαβ-στόρι, τυπικό μελόδραμα με αρκετές κωμικές πινελιές. Και πάνω στην αγάπη γράφονται όλα τα δεινά αυτού του κόσμου. Ο Άντι (Ανδρέας) είναι ένας Ελληνοκύπριος, που με την Ανατολικογερμανίδα φίλη του Κάριν και την κόρη της Έμμα, δουλεύουν στο Λονδίνο ένα «φισάδικο», ένα Fish n’ Chips δηλαδή, που σερβίρει τηγανητό ψάρι. Μαζί τους ζει η μάνα του Άντι, η οποία πάσχει από γεροντική άνοια και ξεχνά τα πάντα πλην ενός, ότι πρέπει να γυρίσει στην Κύπρο, για να πεθάνει στο σπίτι της, στην κατεχόμενη Καρπασία. Έρωτας και θάνατος. Οι δύο καταβολάδες της ζωής, που τα βάζουν με όλες τις δυνάμεις του θανάτου, σ’ έναν κόσμο βουτηγμένον στο αλλοπρόσαλο μηδέν. Παρίες της βρετανικής πρωτεύουσας, ο Άντι, η μάνα του, η Κάριν και η νεαρή «γκόθικ» Έμμα, θα βρεθούν επίσης παρίες στη σημερινή Κύπρο. Ο Άντι, υπακούοντας στην ασίγαστη νοσταλγία του και στη ακούραστη ερώτηση της μητέρας του, «πότε θα πάμε στην Κύπρο, γιε μου;», σε μια στιγμή παρόρμησης τα αφήνει όλα στο Λονδίνο και οδηγεί την οικογένειά του πίσω στην πατρίδα. Ποια πατρίδα; Ο ίδιος αρνείται να δείξει διαβατήριο για να πάει στο χωριό του στην Καρπασία, η Κάριν έρχεται από μια χώρα που δεν υπάρχει πια και η μάνα συνεχίζει να ρωτά: «Πότε θα πάμε στην Κύπρο, γιε μου;» Δεν αναγνωρίζει το νησί της στη νεόπλουτη Κύπρο. Το σπίτι του άλλου γιου, μεζονέτα με πισίνα και όλα τα κομφόρ, και η ημιδιαλυμένη οικογένειά του, είναι εντυπωσιακό, μα δεν αναπαύει κανέναν. Το μόνο που έχει μείνει είναι η σκιά μιας παλιάς αρχοντιάς: οι οικοδεσπότες παραχωρούν στους φιλοξενούμενους την κρεβατοκάμαρά τους…
Ο Δημητρίου, με κλασική κινηματογραφική αφήγηση, στα ίχνη ενός σύγχρονου ρεαλιστικού σινεμά, δίνει μια ταινία καθαρογραμμένη και άψογη ως προς τα τεχνικά της χαρακτηριστικά. Καταφέρνει να κρατήσει το θεατή έως το τέλος, δίνοντας με καθαρότητα και εγγύτητα τους χαρακτήρες. Το σενάριό του, που βαδίζει γρήγορα, με συνεχόμενες τις ανατροπές για τους ήρωες, ίσως ξενίζει με την «μπαναλιτέ» της αγάπης, που σας έλεγα πριν. Αυτό ίσως είδαν και ονόμασαν «σεναριακή αδυναμία». Είμαστε, βλέπεις, μαθημένοι στην «αποδόμηση» και τη διάλυση, σ’ έναν μηδενισμό που πάει γάντι σ’ αυτό το χρηματιστηριοκατεχόμενο παγκόσμιο χωριό που κατοικούμε. Το θέμα μάλιστα, όλο αυτό το χάος με τις πατρίδες και τις ταυτότητες («Πακιστανό» βρίζουν τον Άντι στο Λονδίνο, «Εγγλέζο» τον λένε στην Κύπρο) θα πήγαινε γάντι σε μια τέτοια ταινία. Ευτυχώς, ο Δημητρίου –όπως κι ο Καουρισμάκι κι οι αδελφοί Νταρντέν, που είδαμε φέτος– δεν τους έκανε τη χάρη. Πέρα από τα συνήθως αναμενόμενα, η ιδιότυπη αυτή οικογένεια θα καταφέρει να επιβιώσει και να οικοδομήσει τη δική της ταυτότητα με άξονα το «φισάδικο». Ο Άντι είναι ένας καλός άνθρωπος «και το νήπιο το προφύλαξε ο Θεός, το έσωσε από την καταστροφή, αυτός και οι άγιοι αυτού», όπως θα μονολογούσε ο ντοστογιεβσκικός Λέμπεντιεφ στον «Ηλίθιο». Έτσι είναι. Καμιά καταστροφή δεν καταφέρνει να παρασύσει αυτές τις τρεις υπάρξεις, που αποδιωγμένες σφίγγονται ολοένα και περισσότερο η μια κοντά στην άλλη.
Ο Μάριος Ιωάννου είναι μια έξοχη φιγούρα στο ρόλο του Άντι, σωματικός και πλούσιος ηθοποιός κατάφερε, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη, να ζωντανέψει έναν ατόφιο καθημερινό ήρωα. Κοντά του η Μαρλέν Καμίνσκι, η Κάριν, με ένα παίξιμο που στηρίζεται σε ημιτόνια πάνω στη θλιμμένη της μορφή, και η Άννε-Μαρί Ο’ Σάλιβαν, που μας δίνει μια δροσερή Έμμα, απελπισμένη και ξένοιαστη συνάμα. Η Άλκηστις Παυλίδου στο ρόλο της μάνας είναι περισσότερο δραματικά ασάλευτη και ο Διομήδης Κουφτερός, ο νεώτερος αδελφός, ο Ανέστης, δένει καλά με τον Ιωάννου. Στη καλογραμμένη φωτογραφία ο Γιώργος Γιανέλλης, βοηθός του Αρβανίτη, και στο μοντάζ ο ίδιος ο σκηνοθέτης, με τη βιρτουόζα Ιωάννα Σπηλιωπούλου.
Ο Ηλίας Δημητρίου, βραβευμένος για τις μικρού μήκους και τα ντοκιμαντέρ του (Merry Kitschmas 2000, Πύλα, αυτοί που πάντα έμεναν μαζί 2004, Πρόβα Παλτού 2006 κ.ά), δίνει την πρώτη μεγάλου μήκους του, που βραβεύθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και έχει παιχτεί ήδη σε πολλά φεστιβάλ. Γεννημένος στην Αμμόχωστο, δηλώνει ο ίδιος ότι δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μη σκεφτεί το σπίτι του…
Πώς αλλιώς;

http://ardin-rixi.gr/archives/5917

 

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

5η Σύγχρονη αναβίωση των Νεμέων Αγώνων


5η Σύγχρονη αναβίωση των Νεμέων Αγώνων


Πρόγραµµα


Παρασκευή 22 Ιουνίου

6.30 μ.μ. Τελετή Έναρξης

Στο Ναό του Νεμείου Διός

Προσφωνήσεις-χαιρετισμοί
«Η Εκεχειρία στεφανώνει τη Νεμέα»
Αφή της Φλόγας των Αγώνων
Ωδή στη Νεμέα
Οπλιτικό Άγημα Σπαρτιατών αποθέτει τα όπλα στο έδαφος
Μεταφορά της Φλόγας εν πομπή στο Αρχαίο Στάδιο

Στο Αρχαίο Στάδιο

Εγκαίνια της αρχαίας Στοάς μετά την πρόσφατη συντήρησή της
Αφή του Βωμού των Αγώνων
Κήρυξη έναρξης των Αγώνων


(Συμμετέχουν το Θεατρικό Εργαστήρι και η Φιλαρμονική του Δήμου Νεμέας, η υψίφωνος Γέλενα Γιοβάνοβιτς-Μπακοπούλου, το Λύκειο Ελληνίδων Κιάτου, το Αρχαιοπρεπές Οπλιτικό Άγημα «Σπαρτιατικές Μόρες», η Νέα Χορωδία Νεμέας και η Χορωδία Αρχιεπισκοπής Αθηνών)


Σάββατο 23 Ιουνίου

8.00 π.μ. Αγώνες δρόμου 90 μέτρων στο αρχαίο Στάδιο (σε δωδεκαμελείς ομάδες ανά ηλικία και φύλο καθ’ όλη την ημέρα, με πρώτους τους άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας)

12.00 μ.μ. Μουσικό Διάλειμμα με τον Καθηγητή Αρχαίας Μουσικής Στέλιο Ψαρουδάκη και τη Μουσική Ομάδα «Τα Μέλη του Λόγου»

12.20 μ.μ. Συνέχεια αγώνων δρόμου 90 μέτρων στο αρχαίο Στάδιο

4.15 μ.μ. Διάλειμμα (4.30 μ.μ. Συγκέντρωση των δρομέων στα «Βήματα του Ηρακλή» στην είσοδο του Σταδίου)

4.35 μ.μ. Συνέχεια αγώνων δρόμου 90 μέτρων στο αρχαίο Στάδιο

6.00 μ.μ. Εκκίνηση δρόμου 7,5 χιλ. στα «Βήματα του Ηρακλή» από το ναό του Ηρακλέους στις Αρχαίες Κλεωνές έως το αρχαίο Στάδιο

7.30 μ.μ. Απονομή στεφάνων στους νικητές

9.00 μ.μ. Τελετή Λήξης των Αγώνων- Σβήσιμο της Φλόγας του Βωμού με Νεμεατική Γη (συμμετέχουν Πρέσβεις ξένων Χωρών, Έλληνες Ολυμπιο- νίκες και οι Χορωδίες (Παιδική και Γυναικεία) του Δήμου Κορινθίων

10.00 μ.μ. Δεξίωση στο Δημοτικό Σχολείο Αρχαίας Νεμέας


Κυριακή 24 Ιουνίου

Αρχαίο Στάδιο

7.00 μ.μ. Θεατρική παράσταση «Νεμεάδα» της Σικυώνιας Σκηνής Δήμου Σικυωνίων

8.30 μ.μ. Λήξη των εκδηλώσεων της 5ης Νεμεάδας



Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος


Περιβάλλον φυσικό και  πολιτικό:
Ο Θεός να το σώσει από σωτήρες του

Η 5η Ιούνιου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Αλήθεια τi τραγική είρωνία, στη πατρίδα των Ελευσινίων μυστήριων, της θέας Δήμητρας και Αρτέμιδος, όπου η φύση εθεωρείτο Ιερή και η αρμονική σχέση μαζί της ήταν βασικό στοιχείο του πολιτισμού της και θρησκευτικό χρέος» να χρειάζεται μια τέτοια ημέρα για να υπενθύμιση των αυτονόητο:

Η κυρίαρχη γλώσσα η κυρίαρχη νομοθεσία η κυρίαρχη νοοτροπία στην αποκαλούμενη προστασία του περιβάλλοντος αποκαλύπτει το μεγαλείο της υποκρισίας του αδιέξοδου και αυτοκαταστροφικού πολιτισμού μας.

Είναι τραγικό, υβριστικό, ο καταστροφέας να αναγορεύεται σε προστάτη και σωτήρα. Το ίδιο φαινόμενο ζούμε και στο επίπεδο της πολιτικής γενικά και της οικονομικής πολιτικής ειδικότερα.

Όταν το κυρίαρχο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, θεωρεί και χρησιμοποιεί τη φύση ως συντελεστή παραγωγής, ως αντικείμενο κατάχτησης και εκμεταλλεύσεις, ως εμπόρευμα και πρώτιστο στόχο του έχει τη μεγιστοποίηση των κερδών, ποιος είναι ο εχθρός του περιβάλλοντος; ποιοι και πως θα το προστατεύσουμε;

Όταν ο κυρίαρχος «πολιτισμός», είναι στον πυρήνα του συγκρουσιακός με τη φύση και στην καλύτερη των εκδοχών του, επιδιώκει χρησιμοποίηση του περιβάλλοντος που θα είναι λιγότερη καταστροφική για τον άνθρωπο και την ίδια την φύση, τότε από ποιόν και πως προστατεύουμε το περιβάλλον;

Ζούμε στην εποχή όπου η μόνη λατρευόμενη θεότητα είναι οι αγορές...
Η Φύση τους ανήκει, υπάρχει για να τις υπηρετεί. Όπως και εμείς (κατά το εμπράγματον δίκαιον, προφανώς) ανήκομεν εις την Δύσιν...
Ο άνθρωπος τους ανήκει υπάρχει για να τους υπηρετεί. Για αυτές (τις αγορές) και τα ιερατεία τους πολιτικά τραπεζικά, η λατρεία όποιου άλλου θεού αποτελεί επικίνδυνη αίρεση, είναι αμάρτημα σοβαρότερο του προπατορικού και τιμωρείται με έξοδο από όλους τους παραδείσους επίγειους όπως η ευρωζώνη και επουράνιους.

Η Υβριστική προσπάθεια υποδούλωσης του ανθρώπου και της φύσης, της μετατροπής τους σε «κτήματα», εμπόρευματα, σε εργαλεία, για την απόκτηση δύναμης και πλούτου, οδηγούνται στη Νέμεσή τους. Η μετατροπή της πολιτικής σε διοίκηση, σε κυβερνητική σε αήθικη τεχνική επικυριαρχίας ελέγχου των φυσικών πόρων και των κοινωνιών, εμπορευματοποίησης της επιστήμης και της τέχνης, οδηγείται στην αυτοκαταστροφή της. Ένας πολιτισμός χωρίς Ιερό και Όσιο οδηγείται στην αυτοκαστροφή του.

Ακόμα και η ίδια η λέξη περιβάλλον αποκαλύπτει την νοοτροπία μας. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ το ΚΕΝΤΡΟ και το σύμπαν είναι ο περίγυρος του.

Η βιώσιμη ανάπτυξη και ο πολιτισμός της βιώσιμης ανάπτυξης, αποτελούν την φιλοσοφική την ηθική την οικονομική άρνηση του φιλελευθερισμού, άρνηση του τρόπου ζωής,, των καταναλωτικών προτύπων και συμπεριφορών που πηγάζουν και εκπορεύονται από αυτόν. Για την Κοινωνική Συμφωνία η βιώσιμη ανάπτυξη, αποτελεί ΜΕΣΟ και ΣΚΟΠΟ, για την απελευθέρωση του απελευθέρωση του άνθρωπου και της φύσης (τοπικά-εθνικά-πανανθρωπινα ) GLOBALLY,κατά τους οικολόγους, από την καταστροφική τυραννία των αγορών και των υπηρετών τους. Δεν αποτελεί ουδέτερη πολιτικά, τεχνοκρατική προσέγγιση της ανάπτυξης. Το περιβάλλον, η πατρίδα, η γη μας ο λαός μας, οι λαοί του κόσμου μας δεν χρειάζονται προστάτες, σωτήρες και μάλιστα τέτοιους που σφάζονται μεταξύ τους ποιος θα μας πρώτο-σώσει. Για μια βιώσιμη απαλλαγή από τους προστάτες μας και τις αγορές απαιτείται και προϋποτίθεται: Βιώσιμη ανάπτυξη του κοινωνικού μας κεφαλαίου. Μια πολιτική οικολογία, της θεωρίας και της πράξης ενταγμένη σε μια στρατηγική βιώσιμης ανάπτυξης, στηριζόμενη από ένα συμμετοχικό πολιτισμό και ζωντανούς θεσμούς δημοκρατικής συμμετοχής. Η άλλη εκδοχή είναι η παράδοση στις πολυεθνικές της σύγχρονης έρευνας, τεχνολογίας, πληροφορικής τροφίμων, σπόρων, φαρμάκων, ενέργειας, και του χρηματοπιστωτικού συστήματος και σε όσους το υπηρετούν πολιτικά σε τοπικό, εθνικό και πανανθρώπινο επίπεδο.

Γιώργος Σκλαβούνος.

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ
ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

1η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

Έδεσσα, 10 Μαΐου 2012

Ο σύλλογος «ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΟΙ ΕΔΕΣΣΑΣ» σε συνεργασία με την Δνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και υπό την αιγίδα του Δημάρχου Έδεσσας κ. Δ. Γιάννου προκηρύσσει διαγωνισμό μεταξύ των μαθητών των σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Έδεσσας με θέμα: «Μνήμες-Αφηγήσεις για την Έδεσσα και την περιοχή της στις αρχές του 20ου αιώνα»

Οι εργασίες των μαθητών θα αναφέρονται είτε σε προφορικό πρωτογενές υλικό (αφηγήσεις γηραιοτέρων συγγενών ή συντοπιτών για ήθη και έθιμα εκείνης της εποχής, την καθημερινότητα, τις επαγγελματικές ενασχολήσεις, την οικογενειακή ζωή κλπ) που θα καταγραφεί σε ηλεκτρονική μορφή σε Microsoft Word (γραμματοσειρά Arial ή Times New Roman και μέγεθος 12΄΄) είτε σε γραπτό υλικό (π.χ. παλιά γράμματα από το εσωτερικό ή εξωτερικό, σχολικό υλικό π.χ. μαθητικό τετράδιο κλπ) με σύντομες πληροφορίες της ανεύρεσής του.

Το υλικό θα συγκεντρωθεί από τους φιλολόγους κάθε τάξεως και θα παραδοθεί στην επιτροπή αξιολόγησης των εργασιών.

Η επιτροπή αξιολόγησης των εργασιών του εν λόγω διαγωνισμού, η οποία θα δημοσιοποιηθεί σε νεώτερη ανακοίνωση, εκτός από τα 3 Βραβεία και 3 Επαίνους, θα μπορεί να προτείνει και αξιόλογες εργασίες των υπολοίπων διαγωνιζόμενων ώστε να τιμηθούν με ειδική διάκριση. Το υλικό θα αποτελέσει περιεχόμενο μιας ειδικής έκδοσης.

Ως καταληκτική ημερομηνία αποστολής των κειμένων ορίζεται η 10η Οκτωβρίου 2012.


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                                    Έδεσσα 22/05/2012
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ                                                      Αριθμ. Πρωτ.: 4422
ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΠΕΡ. Δ/ΝΣΗ Π. και Δ. ΕΚΠ/ΣΗΣ                               Προς:  • Σχολεία Δήμου Έδεσσας
ΚΕΝΤΡ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ                                            • Γρ. Σχ. Συμβούλων
Δ/ΝΣΗ Δ/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ΠΕΛΛΑΣ
Τμήμα Α’ : Εκπαιδευτικών Θεμάτων          Κοιν:    • Δήμο Έδεσσας
Ταχ. Δ/νση : Εγνατίας 91                            e-mail: mayor@edessa.gr
Ταχ. Κωδ. : 58 200 Έδεσσα               ·  Σύλλογο ¨Βιβλιόφιλοι Έδεσσας¨
Πληροφ. : Αντωνία Πολυξενίδου
Τηλέφωνο : 23810 21805
FAX : 23810 26414
Ιστοσελίδα : http://dide.pel.sch.gr/


Θέμα: «Μαθητικός Διαγωνισμός»

1. Παρακαλούμε, η επισυναπτόμενη προκήρυξη του Μαθητικού Διαγωνισμού, να ανακοινωθεί στους μαθητές των Σχολείων σας κατά την πρωινή συγκέντρωση και συγχρόνως να αναρτηθεί στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου.


2. Ο παραπάνω διαγωνισμός εντάσσεται στις γενικότερες δράσεις της Δ.Δ.Ε. Πέλλας στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Σκόπιμο είναι να εμψυχωθούν οι μαθητές από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, ώστε να δηλώσουν συμμετοχές.

3. Μετά την συγκέντρωση των συμμετοχών σε κάθε σχολείο, αυτές να αποσταλούν στη Δ.Δ.Ε Πέλλας, υπόψη της «Επιτροπής Δ.Δ.Ε Πέλλας για την προετοιμασία του εορτασμού των 100 χρόνων Απελευθέρωσης 1912-2012».

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Δ.Ε. ΠΕΛΛΑΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΓΚΑΣ




Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Απεβίωσε ο φημισμένος συγγραφέας Ε.Φ. Ray Bradbury


Ο Ραίη Μπράντμπερυ το 1975

Απεβίωσε ο φημισμένος συγγραφέας Ε.Φ. Ray Bradbury

Στις ΗΠΑ στο 92ο έτος της ζωής του, απεβίωσε μετά από μακρόχρονη ασθένεια ο διάσημος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Ray Bradbury, πληροφορεί το πρακτορείο Associated Press, επικαλούμενο την δήλωση της κόρης του συγγραφέα.

Ο Ray Bradbury γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1920 στην πόλη Γουόκιγκαν (Waukegan, πολιτεία Ιλινόις). Για το επάγγελμα του συγγραφέα άρχισε να ονειρεύεται από μικρό παιδί, τα πρώτα του έργα ήταν μερικά μικρά μυθιστορήματα, για τα οποία τον έμπνευσαν τα κόμιξ. Άρχισε να εκδίδεται το 1938. Ο Bradbury απόκτησε την παγκόσμια φήμη μετά την εμφάνιση του αντι-ουτοπικού μυθιστορήματος «Φαρενάιτ 451» το 1953. Τον αποκαλούν ως έναν από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας και ιδρυτή πολλών κατευθύνσεων στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας.

«Η κληρονομιά του παραμένει υπό την μορφή πολυάριθμων βιβλίων, τηλεοπτικών εκπομπών, θεατρικών παραστάσεων, αλλά το πιο σημαντικό είναι αυτό που έχει μείνει στις καρδιές και στις ψυχές αυτών, που τον γνώριζαν, που διάβαζαν τα βιβλία του», δήλωσε ο εγγονός του αποθανόντος.

O Ρέι Μπράντμπερυ άρχισε να γράφει διηγήματα το 1932, μετά από μια συνάντησή του μ’ έναν καλλιτέχνη του τσίρκου ονόματι «Μίστερ Ελέκτρικο». Πούλησε το πρώτο του διήγημα επιστημονικής φαντασίας το 1941 και γρήγορα διακρίθηκε ως ο πιο ταλαντούχος συνεργάτης του περιοδικού Weird Tales. Ήδη στα μέσα της δεκαετίας του ’40 δημοσίευε τις ιστορίες του όπου ήθελε. Τα διηγήματα αυτής της περιόδου εκδόθηκαν στις συλλογές Μαύρο καρναβάλι (1947) και Η χώρα του Oκτώβρη (1955). Ευρύτερα όμως γνωστός γίνεται με τις συλλογές διηγημάτων Χρονικά του Άρη (1950) και O εικονογραφημένος άνθρωπος (1951). Την ίδια χρονιά εκδίδει το μυθιστόρημά του Φαρενάιτ 451, του οποίου η κινηματογραφική μεταφορά από τον Φρανσουά Τριφό αρκετά χρόνια αργότερα θα τον κάνει διάσημο σ’ όλο τον κόσμο. Ακολουθούν πολλά μυθιστορήματα, γνωστότερα από τα οποία είναι τα Κρασί από πικραλίδα (1957), Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα εδώ (1962), Ένα νεκροταφείο για παράφρονες (1990), Πράσινες σκιές, λευκή φάλαινα (1992).

Αποφθέγματα

► Κάτι κολασμένο έρχεται προς το μέρος μας.


► Δεν προσπαθώ να προβλέψω το μέλλον. Προσπαθώ να το επινοήσω.

► Πρέπει να ξέρεις πώς να δέχεσαι την απόρριψη και πώς να απορρίπτεις την αποδοχή.

► Πρώτα πηδάς από το βράχο και μετά βγάζεις φτερά κατεβαίνοντας προς τα κάτω.

► Είμαστε μια απιθανότητα σε ένα απίθανο Σύμπαν.

► Δεν προσπαθώ να προβλέψω το μέλλον. Προσπαθώ να το εμποδίσω.

► Υπάρχουν χειρότερα εγκλήματα από το να καις βιβλία. Ένα από αυτά είναι να μη τα διαβάζεις.

► Αν ακούγαμε τη λογική μας, ποτέ δεν θα ερωτευόμασταν. Ποτέ δεν θα είχαμε φιλίες. Ποτέ δεν θα ασχολούμασταν με επιχειρήσεις. Θα ήμασταν πολύ κυνικοί. Λοιπόν, όλα αυτά είναι ανοησίες. Πρέπει συνέχεια να πηδάς στο κενό από βράχους και να φτιάχνεις τα φτερά σου καθώς κατεβαίνεις προς τα κάτω.

► Ήταν ευχαρίστηση να καις.
(η πρώτη φράση από το «Fahrenheit 451»-έκαιγαν βιβλία)