Περιβάλλον φυσικό και πολιτικό:
Ο Θεός να το σώσει από σωτήρες του
Η 5η Ιούνιου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Αλήθεια τi τραγική είρωνία, στη πατρίδα των Ελευσινίων μυστήριων, της θέας Δήμητρας και Αρτέμιδος, όπου η φύση εθεωρείτο Ιερή και η αρμονική σχέση μαζί της ήταν βασικό στοιχείο του πολιτισμού της και θρησκευτικό χρέος» να χρειάζεται μια τέτοια ημέρα για να υπενθύμιση των αυτονόητο:
Η κυρίαρχη γλώσσα η κυρίαρχη νομοθεσία η κυρίαρχη νοοτροπία στην αποκαλούμενη προστασία του περιβάλλοντος αποκαλύπτει το μεγαλείο της υποκρισίας του αδιέξοδου και αυτοκαταστροφικού πολιτισμού μας.
Είναι τραγικό, υβριστικό, ο καταστροφέας να αναγορεύεται σε προστάτη και σωτήρα. Το ίδιο φαινόμενο ζούμε και στο επίπεδο της πολιτικής γενικά και της οικονομικής πολιτικής ειδικότερα.
Όταν το κυρίαρχο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, θεωρεί και χρησιμοποιεί τη φύση ως συντελεστή παραγωγής, ως αντικείμενο κατάχτησης και εκμεταλλεύσεις, ως εμπόρευμα και πρώτιστο στόχο του έχει τη μεγιστοποίηση των κερδών, ποιος είναι ο εχθρός του περιβάλλοντος; ποιοι και πως θα το προστατεύσουμε;
Όταν ο κυρίαρχος «πολιτισμός», είναι στον πυρήνα του συγκρουσιακός με τη φύση και στην καλύτερη των εκδοχών του, επιδιώκει χρησιμοποίηση του περιβάλλοντος που θα είναι λιγότερη καταστροφική για τον άνθρωπο και την ίδια την φύση, τότε από ποιόν και πως προστατεύουμε το περιβάλλον;
Ζούμε στην εποχή όπου η μόνη λατρευόμενη θεότητα είναι οι αγορές...
Η Φύση τους ανήκει, υπάρχει για να τις υπηρετεί. Όπως και εμείς (κατά το εμπράγματον δίκαιον, προφανώς) ανήκομεν εις την Δύσιν...
Ο άνθρωπος τους ανήκει υπάρχει για να τους υπηρετεί. Για αυτές (τις αγορές) και τα ιερατεία τους πολιτικά τραπεζικά, η λατρεία όποιου άλλου θεού αποτελεί επικίνδυνη αίρεση, είναι αμάρτημα σοβαρότερο του προπατορικού και τιμωρείται με έξοδο από όλους τους παραδείσους επίγειους όπως η ευρωζώνη και επουράνιους.
Η Υβριστική προσπάθεια υποδούλωσης του ανθρώπου και της φύσης, της μετατροπής τους σε «κτήματα», εμπόρευματα, σε εργαλεία, για την απόκτηση δύναμης και πλούτου, οδηγούνται στη Νέμεσή τους. Η μετατροπή της πολιτικής σε διοίκηση, σε κυβερνητική σε αήθικη τεχνική επικυριαρχίας ελέγχου των φυσικών πόρων και των κοινωνιών, εμπορευματοποίησης της επιστήμης και της τέχνης, οδηγείται στην αυτοκαταστροφή της. Ένας πολιτισμός χωρίς Ιερό και Όσιο οδηγείται στην αυτοκαστροφή του.
Ακόμα και η ίδια η λέξη περιβάλλον αποκαλύπτει την νοοτροπία μας. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ το ΚΕΝΤΡΟ και το σύμπαν είναι ο περίγυρος του.
Η βιώσιμη ανάπτυξη και ο πολιτισμός της βιώσιμης ανάπτυξης, αποτελούν την φιλοσοφική την ηθική την οικονομική άρνηση του φιλελευθερισμού, άρνηση του τρόπου ζωής,, των καταναλωτικών προτύπων και συμπεριφορών που πηγάζουν και εκπορεύονται από αυτόν. Για την Κοινωνική Συμφωνία η βιώσιμη ανάπτυξη, αποτελεί ΜΕΣΟ και ΣΚΟΠΟ, για την απελευθέρωση του απελευθέρωση του άνθρωπου και της φύσης (τοπικά-εθνικά-πανανθρωπινα ) GLOBALLY,κατά τους οικολόγους, από την καταστροφική τυραννία των αγορών και των υπηρετών τους. Δεν αποτελεί ουδέτερη πολιτικά, τεχνοκρατική προσέγγιση της ανάπτυξης. Το περιβάλλον, η πατρίδα, η γη μας ο λαός μας, οι λαοί του κόσμου μας δεν χρειάζονται προστάτες, σωτήρες και μάλιστα τέτοιους που σφάζονται μεταξύ τους ποιος θα μας πρώτο-σώσει. Για μια βιώσιμη απαλλαγή από τους προστάτες μας και τις αγορές απαιτείται και προϋποτίθεται: Βιώσιμη ανάπτυξη του κοινωνικού μας κεφαλαίου. Μια πολιτική οικολογία, της θεωρίας και της πράξης ενταγμένη σε μια στρατηγική βιώσιμης ανάπτυξης, στηριζόμενη από ένα συμμετοχικό πολιτισμό και ζωντανούς θεσμούς δημοκρατικής συμμετοχής. Η άλλη εκδοχή είναι η παράδοση στις πολυεθνικές της σύγχρονης έρευνας, τεχνολογίας, πληροφορικής τροφίμων, σπόρων, φαρμάκων, ενέργειας, και του χρηματοπιστωτικού συστήματος και σε όσους το υπηρετούν πολιτικά σε τοπικό, εθνικό και πανανθρώπινο επίπεδο.
Γιώργος Σκλαβούνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου