Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Συμμετοχή Συλλόγου σε κινητοποίηση


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο Σύλλογός μας αποφάσισε να συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις για την αποτροπή της μεταφοράς της ΙΖ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών αρχαιοτήτων από την Έδεσσα στην Βέροια. Από τον Σύλλογό μας προτάθηκε προς έγκριση το παρακάτων Ψήφισμα.

ΣΧΕΔΙΟ ΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

Σήμερα Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012 οι παρακάτω υπογράφοντες ................. εκπρόσωποι πολιτιστικών Συλλόγων και Σωματείων, ...................... συγκεντρωθήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων του πολιτιστικού κέντρου του Δήμου Έδεσσας για να εκφράσουμε την έντονη διαμαρτυρία μας στην σχεδιαζόμενη κατάργηση της ΙΖ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών αρχαιοτήτων και την μεταφορά της από την Έδεσσα στην Βέροια και μετά από διαλογική συζήτηση καταλήξαμε στο ακόλουθο Ψήφισμα:

1. Η ΙΖ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, όπως είναι γνωστό, αποτελεί μια Περιφερειακή Υπηρεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, σε επίπεδο Διεύθυνσης, έχει έδρα την Έδεσσα και αρμοδιότητα που εκτείνεται στους Νομούς Πέλλας και Ημαθίας. Ιδρύθηκε το 1973 και κύριο έργο της είναι η προστασία, προβολή και ανάδειξη των αρχαιοτήτων στους ανωτέρω Νομούς, που ανάγονται στους προϊστορικούς έως και τους ρωμαϊκούς χρόνους.
Λίγα χρόνια μετά, από τότε που η ηγεσία του ΥΠΠΟΤ δημιούργησε αρκετές νέες εφορείες αρχαιοτήτων, σχεδόν μία ανά νομό, προωθώντας την περαιτέρω αποκέντρωση της αρχαιολογικής υπηρεσίας και παρά το γεγονός ότι οι νέες εφορείες έχουν να επιδείξουν πολύ σημαντικό έργο τόσο στον τομέα της προστασίας και της ανάδειξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, όσο και στη σύνδεση των τοπικών κοινωνιών με τους αρχαιολογικούς μας θησαυρούς, η ίδια κυβέρνηση, αναιρώντας την πολιτική της, προχωρεί στην συγχώνευση των εφορειών αρχαιοτήτων με ανυπόστατες δικαιολογίες περί δήθεν κατάργησης της γραφειοκρατίας και άλλες τέτοιες εύκολες δικαιολογίες.
Παρά τις εξαγγελίες της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού ότι ο νέος οργανισμός θα προβλέπει μία ενιαία εφορεία βυζαντινών και κλασικών αρχαιοτήτων ανά νομό, όπως είναι λογικό, το σχέδιο που κατατέθηκε προβλέπει μόνο 40 ενιαίες εφορείες αρχαιοτήτων, οι 13 από τις οποίες έχουν υπό την αρμοδιότητά τους δύο νομούς. Πρόκειται για μία τραγική συρρίκνωση των περιφερειακών υπηρεσιακών μονάδων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας από 85 σε 52, σε ποσοστό δηλαδή που κατά πολύ υπερβαίνει το 30% των περικοπών που προβλέπεται από το μνημόνιο.
Εάν υλοποιηθούν τα παραπάνω ο Νομός μας θα δεχθεί ένα σοβαρότατο πλήγμα στον τομέα του πολιτισμού και θα διαταραχθεί μετά από 60 χρόνια περίπου η ομαλή λειτουργία μιας υπηρεσίας που αναδεικνύει και διαφυλάττει την πολιτιστική ιστορία της περιοχής μας, ενός ακριτικού τόπου, του οποίου ο πολιτισμός αποτελεί στοιχείο υπερηφάνειας των κατοίκων του και αναπαλλοτρίωτη κληρονομιά.
Με έδρα την Έδεσσα η Εφορεία Αρχαιοτήτων επιτέλεσε σημαντικότατο έργο στη Δυτική και την Κεντρική Μακεδονία, με τελευταίο μεγάλο επίτευγμα το νέο, σύγχρονο Μουσείο της Αρχαίας Πέλλας και την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου της πρωτεύουσας της αρχαίας Μακεδονίας.
2. Τα τελευταία χρόνια ο Νομός μας και ιδιαίτερα η περιοχή της Έδεσσας απογυμνώνεται και υποβαθμίζεται συστηματικά με την μεταφορά οργανισμών και υπηρεσιών και του προσωπικού τους σε άλλες περιοχές, έχει περιέλθει σε συγκοινωνιακή απομόνωση, μεταποιητικές και παραγωγικές μονάδες έκλεισαν, η αγροτική παραγωγή του ευτελίστηκε και η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Αντί λοιπόν να υπάρξει από την Πολιτεία προσπάθεια αντιστροφής αυτής της θλιβερής κατάστασης, ο Νομός μας δέχεται ακόμα ένα πλήγμα με την λογική των οριζοντίων περικοπών.
3. Καλούμε τους αιρετούς κάθε βαθμού και κάθε παράταξης να συμπαρασταθούν στις κινητοποιήσεις των κατοίκων, που πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αυτή η κατάσταση και αυτός ο κατήφορος πρέπει επιτέλους να σταματήσουν.
4. Να δείξουμε ότι είμαστε όλοι αποφασισμένοι να μη ανεχτούμε άλλη υποβάθμιση της περιοχής μας.
5. Μετά τα παραπάνω απαιτούμε την ματαίωση της σχεδιαζόμενης μετακίνησης της ΙΖ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στην Βέροια και την υλοποίηση της αρχικής απόφασης για μια ενιαία Εφορεία κατά Νομό.


Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Περιοδικό "Άρδην" τ. 88


Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του 'Αρδην

Περιεχόμενα

Άρδην, Αγώνας ενάντια στην αποικιοποίηση της χώρας .....…. 4
Κ. Καραΐσκος, Προτάσεις για μιαν άλλη πορεία στη Θράκη ………...7
Φ. Μαλκίδης, Περί ΕΟΖ στη Θράκη ………………………............… 9

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ
Κίνηση Πολιτών «Άρδην», Εσωτερικός Δανεισμός και Αυτοδυναμία …13
Β. Βιλιάρδος, Η λύση των ομολόγων ………………………........……. 16
Μ. Γιούλτον, Ιρλανδία, οι προοπτικές της για το 2012….......... 21
Χρ. Βάρσος, «Εξυπηρέτηση» δημόσιου χρέους ……………...……….. 24
Κ. Γεώρμας, Πολλαπλές στοχεύσεις του Μνημονίου ……............... 28
Π. Άντερσον, Αναταραχή στην Ευρώπη …………………….......…….. 32

ΦΑΚΕΛΟΣ: ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΟΡΑΜΑ
Γ. Λιλλήκας, Αναζητώντας όραμα………………………..............…… 36
Μ. Κωνσταντίνου, Άγρια φρόνηση:
                 Πολιτικό μανιφέστο για την αυτοδιάθεση …............38
Ά. Μιχαηλίδης, Αναζητώντας όραμα…………………………….......... 42
Γ. Ρακκάς, Νεοθωμανική Κοινοπολιτεία; ……………………..........… 44

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: 25η ΜΑΡΤΙΟΥ & ΣΟΥΛΙ
Κ. Χατζηαντωνίου, Απωθούμενα κατακρημνίζονταν ………........…… 50
Λ. Βάσσης, …Οι οπισθοχωρούντες Σουλιώτες ……………................ 54
Γ. Καραμπελιάς, Κρείττον σιγάν …………………………………....... 57

ΔΙΕΘΝΗ-ΔΟΚΙΜΙΑ-ΤΕΧΝΗ

Ντ. Τζόουνστοουν, Ο δρόμος για τη Δαμασκό ……………….. 67
Σ. Οζέλ, Ιρανική ιδιαιτερότητα και Τουρκία ……………………. 69
Μ. Τζάγγι, Άδωνις μια ζωή στη συγγραφή ……………………….71
Τ. Χατζηαναστασίου, Η κατάργηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας …75
Γ. Τριανταφυλλίδης, ο Αλέξιος Δ΄ Άγγελος και η μεταλλουργία χρυσού ……77
Το σκίτσο του Νικόλα, ………………………………………….. 80
Δ. Ευαγγελίδης, Χρ. Δάλκος: Η παλαιότητα της νέας ελληνικής ……….81
Βιβλιοπαρουσίαση: Θηλυκές φαλλοκράτισσες ……………….. 82

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση


Ο Λαοκράτης Βάσσης για το βιβλίο του Δαμιανού Βασιλειάδη:
«Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς»

Αίθουσα «Πανηπειρωτικής»
Κυρίες και Κύριοι,

Ο φίλος μας ο Δαμιανός, ασίγαστος και ακάματος, μας ξανα-συγκέντρωσε απόψε για να παρουσιάσουμε το θεωρητικό του πόνημα: Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς.

Ήδη ο Λουκάς, απ’ τους αυθεντικότερους και εγκυρότερους μελετητές του Γκράμσι στον τόπο μας, μας έβαλε για τα καλά στο θεωρητικό κλίμα του βιβλίου, ανατέμνοντας και φωτίζοντας τον πυρήνα των πιο κρίσιμων προβλημάτων με τα οποία αυτό καταπιάνεται.

Απ’ τη μεριά μου, καθώς έχω αφήσει πολύ πίσω την έτσι και αλλιώς προβληματική μαρξολογική παιδεία μου, πάντοτε αιρετική, αντί άλλης συμβολής στην παρουσίαση των δύο πρώτων κεφαλαίων του βιβλίου, των θεωρητικών, θα περιοριστώ σε δύο γενικά και σε δύο συγκεκριμένα σχόλια, τα γενικά με αφορμή και τα συγκεκριμένα με βάση, τα κεφάλαια αυτά, για να επακολουθήσει στη συνέχεια η ιδιαίτερη αναφορά μου στο τρίτο κεφάλαιο, που είναι πιο κοντά και σε δικούς μου προβληματισμούς.

Α. Το πρώτο γενικό σχόλιο

Σχετίζεται με τη «μόδα» των μαρξολογικών σπουδών σε Πανεπιστημιακές κοιτίδες του δυτικού κόσμου. Προφανώς και δεν είμαι σε θέση να προβώ σε μια συνολική κριτική αποτίμησή τους. Πάντως, χωρίς να θέλω να απαξιώσω τη σημασία τους, δεν μπορώ να μην επισημάνω, ας μου επιτραπεί, την ελιτίστικη και εν πολλοίς σχολαστικιστική ακαδημαϊκοποίησή τους, που, κατά ένα τρόπο, θυμίζει τα «κείται» και «ου κείται» του Μεσαίωνα.

Θα ήμουνα από τους τελευταίους που θα υποβάθμιζαν τη σημασία των θεωρητικών εμβαθύνσεων στη σκέψη του Μαρξ και των μεγάλων θεωρητικών του επιστημονικού σοσιαλισμού. Δεν μπορώ όμως να κρύψω το σκεπτικισμό μου μπροστά στις τάσεις αυτόνομης καλλιέργειας των μαρξιστικών σπουδών, όπως και το φόβο μου μπροστά στα φαινόμενα «θεολογικοποίησής» τους. Όπως πολλές φορές αναρωτιέμαι για τα αποτελέσματα μεγάλων μαρξιστικών σχολών, όπως, ας πούμε της Ιταλικής.

Ο Δαμιανός, έχοντας αντίστοιχους προβληματισμούς, αισθάνεται την ανάγκη να προφυλάξει τις δικές του θεωρητικές αναζητήσεις, αναδεικνύοντας και τονίζοντας τη διαλεκτική τους σχέση με την πολιτική πράξη. Γιατί, εντέλει, η πολιτική πράξη είναι και μήτρα και δικαίωση της θεωρίας.

Το δεύτερο γενικό σχόλιο

Αναφέρεται στον συνήθως αναμηρυκαστικό χαρακτήρα της θεωρητικής σκέψης στον τόπο μας. Με τη σχέση να είναι απολύτως θεολογική με το ιδεολογικό κέντρο στην ορθόδοξη Αριστερά και με τα υποτιθέμενα υποκείμενα της επαναστατικής αλλαγής να καταντούν ταυτοχρόνως και εκούσια αντικείμενα της Ιστορίας τους. Αναμηρυκαστική όμως στο βάθος της ήταν και η σχέση της υποτίθεται αντι-δογματικής Αριστεράς με τη δυτική μαρξιστική σκέψη. Αλλά χωρίς να είναι όμοια ασφυκτικό το κλίμα πρόσδεσής της, ίσως και λόγω του ιδεολογικού πλουραλισμού του δυτικού μαρξισμού. Σε κάθε πάντως περίπτωση-και χωρίς να παραγνωρίζω τις μικρές εστίες «γηγενούς» σκέψης αλλά και κάποια μοναχικά αναστήματα θεωρητικών, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Πουλαντζάς ή ο Κονδύλης – είναι πρόβλημα το γιατί το ελληνικό αριστερό κίνημα, απ’ τα πολύ δυναμικά της Ευρώπης, δεν συνοδεύτηκε κι από μια δική του «σχολή» μαρξιστικής σκέψης.

Το πρώτο συγκεκριμένο σχόλιό μου

Δεν το κάνω, όπως είπα, με αφορμή τις θεωρητικές αναζητήσεις του Δαμιανού, αλλά με βάση αυτές του τις αναζητήσεις. Τα δύο, λοιπόν, θεωρητικά κεφάλαια του βιβλίου του, που ήταν για μένα και μια καλή ευκαιρία να θυμηθώ τη μαρξιστική μαθητεία μου, είναι μια μικρή μαρξολογική εγκυκλοπαίδεια, όπου βρίσκει κανείς τα πιο σημαντικά, τα πιο κρίσιμα και τα πιο επίμαχα αποσπάσματα από τα ιδρυτικά αλλά και τα ύστερα κείμενα της μαρξιστικής σκέψης. Πρόκειται για μια εξαιρετική ερανιστική επιλεκτικότητα, που δείχνει την εντρύφησή του σε όλο το φάσμα της μαρξιστικής γραμματείας. Κι αυτή η ερανιστική επιλεκτικότητα είναι από μόνη της συνεισφορά στον μελετητή του βιβλίου, που ολοκληρώνεται, κι αυτό είναι το μείζον, με μια σύνθετη κριτική, συγκριτική και συχνά ανατρεπτική σκέψη. Μια σκέψη συγγενική στα βασικά της με την κριτική μαρξιστική διανόηση. Όταν, ας πούμε, διάβαζα τις κριτικές στον Μαρξ και στον Λένιν απόψεις του, θυμόμουνα τον αυστριακό Έρνεστ Φίσερ, που τόσο μας είχε βοηθήσει παλιότερα στη σωστή ανάγνωσή τους.

Δεν διαθέτω θεωρητική «σκευή», για να προβώ σε αξιολογικές κρίσεις. Μου αρέσει όμως η κριτική του στάση, γιατί πάντοτε με ενοχλούσαν τα μαρξιστικά θέσφατα, που αφ εαυτών αντίκεινται στην μαρξιστική λογική και θεωρία, όσο κι αυτές δεν «κακοποιούν» τον ίδιο τον Μαρξ, που, κατά τη δήλωσή του, δεν ήταν…μαρξιστής.

Το δεύτερο συγκεκριμένο σχόλιό μου

Αναφέρεται πολύ ιδιαίτερα στα περί πολιτισμικής ηγεμονίας της Αριστεράς, που είναι και η γέφυρα για να περάσω στο δεύτερο μέρος της παρουσίασής μου. Και μόνο το ότι αναδεικνύει αυτό το θέμα είναι για μένα πολύ σημαντικό. Πάλι θα αποφύγω τις αξιολογικές κρίσεις, παρόντος και του Λουκά, γιατί τα διαβάσματά μου στον Γκράμσι δεν μου δίνουν αυτή την επάρκεια και άνεση. Σε κάθε πάντως περίπτωση βρίσκω κι εδώ πολύ χρήσιμη την κριτική στάση του, γιατί, αν μη τι άλλο, βοηθάει στην οικείωση με έννοιες «κλειδιά» της γκραμσιανής σκέψης και προπαντός στη συνειδητοποίηση πως η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς είναι απ’ τις προϋποθέσεις εκ των ων ουκ άνευ, αν όχι η θεμελιώδης προϋπόθεση, για την ουσιαστική ηγεμονία της, με την γκραμσιανή προφανώς έννοια, που δεν έχει καμία σχέση με την «καθοδηγητική» αριστερή ηγεμονία της κομμουνιστικής ορθοδοξίας.

Β’ Περνώ, τώρα, στο δεύτερο μέρος της παρουσίασής μου, που το «χώρεσε», αν δεν το «στρίμωξε», ο Δαμιανός στο θεωρητικό του πόνημα, θέλοντας να «γειώσει» τις θεωρητικές του αναζητήσεις. Προφανής η αγωνία του, προφανέστατη και καθαρή η στόχευσή του, που έρχεται να συνεισφέρει στην κάλυψη ενός αριστερού, και όχι μόνο, κενού στις χαμένες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Ενός κενού πολιτικού και ιδεολογικού, που στο βάθος του είναι το μέγα πολιτιστικό κενό, ηθικό, πνευματικό, αξιακό και ταυτοτικό για την κοινωνία μας. Ανεξάρτητα από τις όποιες επί μέρους διαφωνίες ή επιφυλάξεις, κυρίως όταν συνδέει τη «γείωση» στην ελληνική περίπτωση με τα πάντοτε ανοιχτά μεγάλα ζητήματα της μαρξιστικής θεωρίας, το ότι θέτει επί τάπητος προβλήματα όπως η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς στον τόπο μας αλλά και η σχέση της με το έθνος και το «εθνικό», ο πατριωτικός της δηλαδή χαρακτήρας, με ευθείες αναφορές στις εθνομηδενιστικές της εκδοχές, είναι από μόνο του ουσιαστική συμβολή στο να βρούμε την περπατησιά μας προς το μέλλον. Γιατί, αναμφίβολα, αν η Αριστερά δεν πατήσει σωστά και γερά στον τόπο μας, ποτέ δεν θα γίνει η Αριστερά του τόπου μας, αυτή που θα σηκώσει στους ώμους της την αναθεμελιωτική, ανορθωτική και αναγεννητική του διέξοδο σε μετα-τροϊκανό ξέφωτο. Και σ’ αυτή την κατεύθυνση ο Δαμιανός καταθέτει έναν πλούτο απόψεων και θέσεων, παρ’ ότι με επιθετική συχνά ακαμψία, που είναι πολύτιμες για να πατήσει, όπως προείπα, σωστά και γερά η Αριστερά στον τόπο μας.

Εκτιμώντας τις απόψεις του και πιο πολύ συμμεριζόμενος τις έντιμες αγωνίες του για το μέλλον του ελληνισμού, που δεν είναι μόνο δικές του αγωνίες, θα ήθελα να τονίσω την ανάγκη της σωστής αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη, κυρίως απ’ τα μέσα της Μεταπολίτευσης και εντεύθεν, αποεθνοποιητική «εκσυγχονιστική» διανόηση, την «οργανική» δηλαδή διανόηση του μεταπολιτευτικού αστικού συστήματος, που, υπό μανδύα αντιεθνικιστικό, ευρωπαϊστικό και γενικώς προοδευτικό, είναι η αιχμή του δόρατος της νεοταξικής προπαγάνδας. Γιατί σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι, νομίζω, καλό και αναγκαίο, παρεμβάσεις όπως οι δικές του να έχουν διεμβολιστικό χαρακτήρα, διαπερνώντας διαλεκτικά το μεταπολιτευτικό δίπολο του εθνικισμού και της αποεθνοποίησης. Καθώς, επί της ουσίας, είναι απόψεις που διεμβολίζουν διαλεκτικά αυτό το παγιδευτικό δίπολο και όλα τα συμπαρομαρτούντα του.

Οι πονηροί του εθνικισμού κρύβονται πίσω απ’ τον πατριωτισμό, τις εκφάνσεις και τις αναγωγές του, ενώ οι πιο πονηροί της εθνομηδενιστικής αποεθνοποίησης κρύβονται, περίτεχνα αυτοί, πίσω απ’ τον αντιεθνικισμό, τον ευρωπαϊσμό, τον εκσυγχρονισμό και την προοδευτικότητα, που τους επιτρέπει να το παίζουν και σύγχρονοι, τάχατες, Αριστεροί. Η καλύτερη αντιπαράθεση μ’ αυτούς είναι η ποιοτική αντιπαράθεση, όχι η καταγγελτική, αυτή που τρυπάει όλες τις παραλλαγές του «μανδύα» τους και τους αποκαλύπτει ως φορείς της νεοταξικής ιδεολογίας και προπαντός ως τη μία όψη του νομίσματος στο δίπολο εθνικισμού και αποεθνοποίησης, κάτι που σφόδρα τους ενοχλεί.

Κι υπάρχει απ’ τη μεριά μας τεράστιο κενό, πνευματικό, ιστορικό, πολιτιστικό, πολιτικό και ιδεολογικό, που τους έχει αφήσει μεγάλα περιθώρια να αλωνίζουν και να επηρεάζουν πολλά απονήρευτα και καλόπιστα παιδιά των νεότερων γενεών, πέραν του ότι ασκούν και ιδεολογική τρομοκρατία ως η αντεστραμμένη «εθνικοφροσύνη» των καιρών μας, με τα μεγάλα «μέσα» πάντα στη διάθεσή τους. Οι συγχύσεις μάλιστα που προκαλούν στη χρήση όρων όπως πατριωτισμός, διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός είναι πολύ μεγάλες και απίθανες οι επιστημονικοφανείς παραναγνώσεις της ιστορίας μας, σε αποδομητική – αποεθνοποιητική κατεύθυνση, όπου υποσκάπτεται η ιστορική και πολιτιστική συνέχεια του ελληνισμού, λανσάρονται ως επιστημονικό απαύγασμα οι εθνογενετικές θεωρίες της νεοτερικότητας που θέλουν τα κράτη να επινοούν και να κατασκευάζουν τα έθνη, εμφανίζεται η απελευθέρωση της Μακεδονίας, κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, ως ιμπεριαλιστική κατάκτηση απ’ τον ελληνικό στρατό κι άλλα τέτοια παρόμοια. Όπως απίθανες είναι και οι αριστερές συγχύσεις, που εντέχνως καλλιεργούνται, για να καθίσταται άτοπη και γι’ αυτό παντελώς ακίνδυνη η Αριστερά, ακόμα και τώρα που η παγκοσμιοποίηση πολτοποιεί την πολιτιστική βιοποικιλότητα του κόσμου, καθιστώντας εκ των πραγμάτων τη σωστή στήριξη της πολιτιστικής ιθαγένειας κάθε λαού ως θεμελιακή προτεραιότητα της Αριστεράς του.

Γι’ αυτό κι η συνεισφορά του Δαμιανού στα περί πολιτισμικής ηγεμονίας της Αριστεράς και στην αποκάλυψη του ρόλου της εθνομηδενιστικής «εκσυγχρονιστικής» διανόησης είναι, για μένα, πολύ σημαντική, έστω κι αν έχω περάσει σε φάση δυσανεκτικής σχέσης με τη «μαρξολογία» και δεν ψάχνω όπως ο φίλος μας στις ατέλειες της μαρξιστικής θεωρίας τις ρίζες της αριστερής κακοδαιμονίας.

Πριν κλείσω, θα σας διαβάσω μια μικρή και πολύ ενδεικτική επιλογή απόψεών του, ένα πολύ μικρό απάνθισμα, για να μπείτε στο κλίμα του βιβλίου, όσοι δεν το έχετε ακόμη ανοίξει. Λοιπόν, διαβάζω:

* Την ελευθερία της κριτικής μας σκέψης δεν πρέπει να τη χαρίζουμε σε κανέναν και για τίποτε, ούτε να την υποτάσσουμε σε «χαρισματικές αυθεντίες», πίσω από τις οποίες καλυπτόμεθα, για να δημιουργούμε άλλοθι για την επιστημονική ανεπάρκεια ή την αβεβαιότητά μας.

* Δεν νοείται σήμερα δυνατότητα συναινετικής διαδικασίας, χωρίς τη διαμεσολάβηση κυρίως των τηλεοπτικών μέσων. Η τηλεοπτική εικόνα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές εξελίξεις και διαμορφώνει καθοριστικά τη συναινετική διαδικασία, έστω και μέσω της πλύσης εγκεφάλου. Κανένας δεν μπορεί να παραγνωρίσει με το αζημίωτο αυτό τον παράγοντα.

* Το πρόβλημα της ηγεμονίας είναι αποφασιστικής σημασίας για την εργατική τάξη. Για να έχει προοπτική ανατροπής της αστικής τάξης και οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, είναι ανάγκη να περάσει στις λαϊκές τάξεις τη δική της αντίληψη για τον κόσμο, που αποτελεί ανώτερη ποιότητα από την ιδεολογία του κεφαλαίου, με μια φράση: Να δημιουργήσει, μέσω της ιδεολογικής-πολιτισμικής ηγεμονίας, μια νέα επαναστατική συνείδηση.

* Η αστική τάξη ανέθεσε αυτόν το ρόλο άσκησης της ηγεμονίας έτσι όπως τον αναλύσαμε, στην «εκσυγχρονιστική» κεντροαριστερή από τη μία και στην «ανανεωτική» αριστερή διανόηση από την άλλη (και όχι μόνο), ως συγκλίνουσες ηγεμονικές δυνάμεις, που στα πλαίσια λειτουργίας του ιστορικού συνασπισμού, μπορούν να εκπροσωπήσουν καλύτερα τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

* Η θεωρία μόνο για τη θεωρία δεν μας ενδιαφέρει, εφόσον δεν έχει την αντανάκλασή της στην κοινωνία που ζούμε και δεν παράγει συγχρόνως την αντίστοιχη πολιτική, για να δούμε όχι μόνο κατά πόσο αυτή η κοινωνική πραγματικότητα ανταποκρίνεται στη θεωρία, αλλά και τι διδάγματα προσφέρει, για να τα εφαρμόσουμε με τη μεγαλύτερη θετική αποδοτικότητα.

* Να το πούμε χωρίς περιστροφές: Η συγκεκριμένη Αριστερά ταυτίζει την (ιμπεριαλιστική) παγκοσμιοποίηση με το διεθνισμό. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις γίνεται και ο κύριος απολογητής και διαπρύσιος κήρυκας της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

* Αυτή η Αριστερά, ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος της, έχασε την ψυχή της. Μεταλλάχτηκε και έγινε στην ουσία ουραγός της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Θεωρεί μάλιστα αυτήν τη στάση της άκρως επαναστατική.

* Αν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι οι περίοδοι ανάτασης της Αριστεράς εντοπίζονται μόνον όταν η Αριστερά καλλιεργούσε και εφάρμοζε στην πράξη τη διαλεκτική σχέση του εθνικού με το κοινωνικό.

* Η Αριστερά στην Ελλάδα μία δυνατότητα έχει, να ξεπεράσει την κρίση της. Να αποκτήσει την πολιτισμική ηγεμονία με το περιεχόμενο που της δώσαμε και να προβάλει μιαν άλλη εναλλακτική πρόταση στο σημερινό καταναλωτικό μοντέλο.

* Η Αριστερά ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει, κατά το «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει», που είπε κάποτε ο Νίκος Πουλαντζάς. Η μόνη διέξοδος της είναι να αποκτήσει την πολιτισμική ηγεμονία της και αυτό θα καταστεί δυνατό μόνο όταν το εθνικό συνδυαστεί με το κοινωνικό.

* Εάν η Αριστερά θέλει να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, πρέπει να κατακτήσει την πολιτισμική ηγεμονία απέναντι στη δεξιά. Τούτο προϋποθέτει την αποδοχή του έθνους και κατά συνέπεια του εθνικού πολιτισμού της. Τότε μπορούμε να μιλούμε για μια πραγματική επανάσταση.

Κλείνοντας, θα ήθελα, επηρεασμένος απ’ το ιδεολογικό κλίμα του βιβλίου, να πω δύο λόγια για το αγωνιώδες «δια ταύτα» που επικρέμαται στον σκοτεινό εθνικό ορίζοντα τούτη την τραγικά δίσεκτη περίοδο για τον τόπο μας. Είμαστε, νομίζω, σε μια φάση, που, η ανάγνωσή της πρέπει να είναι πρωτίστως πολιτιστική, γιατί πολιτιστικά, ηθικά δηλαδή, πνευματικά, αξιακά και ταυτοτικά, είναι τα βαθύτερα αίτια της οδυνηρά βιούμενης μεταπολιτευτικής μας χρεοκοπίας και της συνολικής κακοδαιμονίας του δύσμοιρου τόπου μας. Που σημαίνει πως η σηματοδότηση του πολιτιστικού μας δρόμου είναι το μέγα προαπαιτούμενο μιας αναθεμελιωτικής, ανορθωτικής και αναγεννητικής στρατηγικής, που θα μας βγάλει σε μετα-τροϊκανό ξέφωτο.

- Καλοτάξιδο το βιβλίο σου Δαμιανέ, που μας βοηθάει πολύ στις αναζητήσεις μας.

Σας ευχαριστώ

Λ.Β.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση


Η Χρυσούλα Δημητρακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από το Ρέθυμνο και το Ατσιπόπουλο Κρήτης. Οικονομολόγος, με μεταπτυχιακές σπουδές MBA Πανεπιστημίου Teeside. Η ποιητική της συλλογή που παρουσιάζουμε είναι το έκτο της βιβλίο. Η επιλογή του ποιήματος από την συλλογή είναι δική μου.
ΔΕΕ

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Ανακοίνωση Συλλόγου


«Βιβλιόφιλοι Έδεσσας»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Φίλες και φίλοι Βιβλιόφιλοι,

Το ΔΣ του Συλλόγου, λαμβάνοντας υπόψη την επιδείνωση στις γενικότερες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην χώρα μας το τελευταίο χρονικό διάστημα, αποφάσισε να ξεκινήσει μια άλλη μορφή δραστηριοτήτων και επαφής με τα μέλη και τους φίλους με την ενεργοποίηση της «λέσχης ανάγνωσης και προβληματισμού». Έτσι, σε τακτά χρονικά διαστήματα, με αφορμή πάντα ένα βιβλίο, θα προκαλείται μια συζήτηση – με δυνατότητα τοποθέτησης από όλους τους παρευρισκόμενους – πάνω σε θέματα Παιδείας, Λογοτεχνίας, Κοινωνικών και Οικονομικών ζητημάτων, Ιστορίας, Αρχαιολογίας, Γλωσσολογίας, Φιλοσοφίας, Λαογραφίας και γενικά σε θέματα που κρίνονται επίκαιρα και ενδιαφέροντα.

Αρχίζουμε αυτόν τον κύκλο δραστηριοτήτων την ερχόμενη Τετάρτη 28/3/12 και ώρα 8 μ.μ. στην μικρή αίθουσα του κέντρου «Καταρράκτες», όπου θα διαβαστεί ένα απόσπασμα από το γνωστό ιστορικό μυθιστόρημα του Άγγελου Βλάχου «Οι τελευταίοι Γαληνότατοι», που θα δώσει την αφορμή για την συζήτηση.

Σας περιμένουμε.

Από το Δ.Σ. του Συλλόγου

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση


Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Χάρη Μελιτά από τις εκδόσεις "Μανδραγόρας" με τίτλο Παράσταση ήττας. Από την συλλογή επιλέξαμε το ποίημα "Δημοσία δαπάνη" και το δημοσιεύουμε.
ΔΕΕ

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΔΑΦΙΚΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΜΟΣ


ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΑΝΕΔΑΦΙΚΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΜΟΣ
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
http://www.andrianopoulos.gr/


Μανώλης Κοττάκης, Καραμανλής: Off The Record.
Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνη, 2011
Claire Berlinski, “There Is No Alternative”: Why Margaret Thatcher Matters. New York: Basic Books, 2008

Βιβλιοκριτική

Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε πως πολιτική που δεν στηρίζεται σε βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις οδηγεί σε αδιέξοδα και σε κοινωνική καταστροφή. Η αποθέωση του πραγματισμού, των επιλογών δηλ. που υπαγορεύονται από τις περιστασιακές διακυμάνσεις της κοινής γνώμης και τις φαινομενικές κάθε φορά ανάγκες της κοινωνίας, αποτελεί συνταγή αδιεξόδων και διάβρωσης του κοινωνικού ιστού. Η ελληνική οικονομική κρίση, αλλά και τα διαφαινόμενα αδιέξοδα της Ευρώπης έχουν σαν αφετηρία πολιτικές σκοπιμοτήτων που, έχοντας γυρίσει τις πλάτες σε πεποιθήσεις και ιδεολογικές αρχές, στόχευαν για δεκαετίες σε στενά οικονομικά συμφέροντα και σε μεθόδους κολακείας των λαϊκών στρωμάτων με αντικειμενικό σκοπό την προσέλκυση της ψήφου τους. Το κράτος μετατράπηκε σε μηχανισμό ευνοιών και παροχών και οι πολίτες άρχισαν να ξεχνούν τον πρωταρχικό τους σκοπό. Την σκληρή δουλειά δηλ. και την ανάληψη ευθυνών ώστε η χώρα τους να παράγει αγαθά, να γίνεται πλούσια και να πρωταγωνιστεί σε ένα κόσμο δύσκολο και ανταγωνιστικά αδυσώπητο.
Οι αρχές αυτές ξεχάστηκαν, παραμέρισαν και σε πολλές επιπτώσεις ποδοπατήθηκαν. Το αναπόφευκτο αδιέξοδο μιάς ζωής στηριγμένης στην ευκολία και τα δανεικά δεν άργησε να φανεί. Και τώρα οι κοινωνίες δεν είναι έτοιμες για τον αναπόφευκτα δύσκολο κι’ ανηφορικό δρόμο. Χρειάζονται έμπνευση που να τις γεμίζει πάθος κι’ αποφασιστικότητα. Κι αυτά βέβαια δεν μπορούν να προκύψουν από ηγεσίες ψοφοδεείς, δειλές και πολιτικά ανακόλουθες. Χρειάζονται προσωπικότητες που πιστεύουν στο κάλεσμα του χρέους, που δεν έχουν το μυαλό τους στην κάλπη και που δεν φοβούνται να μιλήσουν σκληρά, στην γλώσσα της λογικής και της αλήθειας, δείχνοντας τον δρόμο μπροστά.
Τέτοιες συμπεριφορές δεν συνταιριάζουν με τον καταστρεπτικό πραγματισμό, του να λέμε δηλ. σε όλους αυτά που θέλουν να ακούσουν, ούτε και με την οικοδόμηση μιάς πολιτικής μεσαίου δρόμου. Γιατί στο μέσον το δρόμου βρίσκεται η διακεκομμένη γραμμή. Κι εκεί είναι το πλέον επικίνδυνο σημείο για να οδηγείς. Κι’ επειδή στον χώρο αυτό εμφιλοχωρεί η περίφημη συναίνεση. Που όμως αποτελεί την σιγουρότερη συνταγή αποτυχίας κι’ αποτελμάτωσης. Γιατί προυποθέτει, αλλά και οδηγεί, στην αδράνεια. Και στην στρατηγική ακινησία. Για να είναι όλοι σύμφωνοι, μοναδική λύση είναι να μην γίνεται τίποτα. Και είναι ακριβώς αυτή η τακτική επιλογή που οδηγεί τελικά στον γκρεμό.
Από το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη για την διακυβέρνηση Καραμανλή αυτό προκύπτει σαν θεμελιακό συμπέρασμα. Η χώρα χρειάζεται πολιτικές κινήσεις που να ’χουν στόχους. Και να εδράζονται σε στέρεες και ευδιάκριτες πεποιθήσεις. Μόνο η πίστη σε αρχές και αξίες και η εμμονή στις επιταγές τους μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο ώστε να πραγματοποιηθεί η επίτευξη εθνικών στόχων. Και κάτι τέτοιο δραματικά απουσίαζε από τις τότε κυβερνήσεις της ΝΔ. Και είναι αυτό και δίδαγμα για το σήμερα. Που είναι απαραίτητο κάποιο δυναμικό ξανα-ξεκίνημα της ελληνικής κοινωνίας, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας και των επιτυχιών. Πρέπει όμως να είμαστε σαφείς για το τι θέλουμε να χτίσουμε και με ποιούς θέλουμε να πάμε. Διστακτικοί κόλακες και θρασύδειλοι δημοσιοσχετίστες δεν ταιριάζουν σε μια παρόμοια προσπάθεια. Και η θητεία Καραμανλή ήταν πλήρης από παρόμοια φαινόμενα και στοιχεία. Η προσπάθεια «να τα έχουμε καλά με όλους» οδήγησε στα άδεια δημόσια ταμεία, σε ένα λαό αποσβολωμένο – δίχως πεποιθήσεις και ισχυρά πιστεύω – σε μια άνευ προηγουμένου κρίση αξιών, σε ένα άνευρο χυλό δημοσίων ηγητόρων και στην προβολή κοινωνικών εξαμβλωμάτων σαν συμβόλων καταξίωσης και επαγγελματικής επιτυχίας.
Η περιγραφή βέβαια των πεπραγμένων του τότε Πρωθυπουργού στο βιβλίο του Κοττάκη δεν ξεπερνά κατά πολύ το εύρος μιάς δημοσιογραφικής αποτίμησης με εύλογες συναισθηματικές φορτίσεις απέναντι στους πρωταγωνιστές των τότε γεγονότων. Ο Καραμανλής είναι ο καλός, η Αριστερά ξεπερνιέται μάλλον χαϊδευτικά σε σχέση με τα πεπραγμένα της και ο βασικός κακός είναι ο Παπανδρέου και το Πασόκ. Ο Κοττάκης αναφέρεται είναι η αλήθεια και σε όλα σχεδόν τα αρνητικά στοιχεία των πολιτικών επιλογών της τότε διακυβέρνησης. Αλλά δίχως ιδιαίτερο σχολιασμό και εμβάθυνση. Και κάποτε μάλιστα με ελάχιστη έμφαση σε σχέση με την σημαία του γεγονότος.
Tα λεγόμενα σκάνδαλα ξεπερνιούνται σαν μάλλον ενοχλητικές παρωνυχίδες, εμπνευσμένα κατά βάση, σύμφωνα με τον συγγραφέα, από ξένα κέντρα αλλά και γηγενείς μηχανισμούς υπονόμευσης, που κατά διαστήματα παρεισέφρυαν για να παρεμποδίσουν το δημιουργικό κυβερνητικό έργο. Κουβέντα δεν γίνεται για το αν ήσαν πράγματι σκάνδαλα η όχι. Το Βατοπέδι λχ αναφέρεται πως δεν αποδείχθηκε πως υπήρξε πραγματικό σκάνδαλο. Γιατί δεν φάνηκε ζημιά του δημοσίου ούτε και χρηματισμός τρίτων. Μα ο πλουτισμός μιάς Μονής σε βάρος του κράτους δεν αποτελεί πρόβλημα; Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν όπως ο ίδιος ο Κοττάκης παραδέχεται, εξωχώριοι λογαριασμοί της Μονής δεν άνοιξαν για «εθνικούς λόγους»! Και γιατί τότε προφυλακίσθηκε ο ηγούμενός της; Λόγω κάποιου καπρίτσιου των αρμόδιων εισαγγελέων;
Παρόμοια ερωτήματα μένουν αναπάντητα και για σωρεία άλλων υποθέσεων. Τι ακριβώς έγινε με τα «δομημένα» ομόλογα, με τους λεγόμενους κουμπάρους της επιτροπής ανταγωνισμού, με τα αυθαίρετα αρμοδίων υπουργών, με την άρνηση λήψης μέτρων (όπως έκανε ακόμη και η Νιγηρία) κατά της Siemens, και τόσα άλλα; Και το κυριότερο, γιατί ήταν τόσο απαθής ο τότε Πρωθυπουργός απέναντι σε όλα αυτά; Και γατί έκλεισε άξαφνα την Βουλή το 2009, οδηγώντας στην παραγραφή τόσων αξιόποινων ενδεχόμενα πράξεων πολιτικών προσώπων;
Η κυβέρνηση Καραμανλή είχε από την πρώτη στιγμή συνθηκολογήσει με την αδράνεια. Κάτω από το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου. Που δεν ήταν βέβαια εφεύρεση του Αβέρωφ, όπως αναφέρει Κοττάκης, αλλά αντιγραφή ενός όρου που είχε χρησιμοποιήσει πολύ νωρίτερα ο Χάρολντ Μακ Μίλλαν στη Βρετανία. Όταν οι Συντηρητικοί στη χώρα αυτή λάτρευαν την συναίνεση. Που τους οδήγησε βέβαια τελικά στην παρακμή. Και χρειάσθηκε ο ανατρεπτικός δυναμισμός της Μάργκαρετ Θάτσερ για να οδηγηθεί η χώρα αυτή μακριά από το τέλμα.
Το βιβλίο της Claire Berlinski περιγράφει ακριβώς τον χαρακτήρα και τις πολιτικές της ξεχωριστής αυτής γυναίκας. Που σε σχέση με τον Καραμανλή υπήρξε η διαφορά της νύχτας με την ημέρα. Ο Καραμανλής, εξηγεί ο Κοττάκης, ήθελε να κολακέψει με κάθε τρόπο την Αριστερά, στην οποία αναγνώριζε ιδεολογική υπεροχή και μεγάλη λαϊκή δύναμη. Συνθηκολόγησε έτσι με το κρατισμό, το οποίο ουσιαστικά υπηρέτησε προτάσσοντας την πολιτική επιλογή της ήπιας προσαρμογής. Η Θάτσερ αντίθετα, σημειώνει η Berlinski, ήταν αδύνατον να ανεχθεί τους διαλλακτικούς προς την Αριστερά συνεργάτες της. Σε συνάντηση στελεχών του κόμματός της με θέμα την κομματική τους στρατηγική έχασε την υπομονή της ακούγοντας εισηγήσεις για επιλογές συναίνεσης και συνδιαλλαγής. Σηκώθηκε όρθια και βγάζοντας από την τσάντα της ένα βιβλίο το πέταξε στο τραπέζι των ομιλητών. «Σ’ αυτό κύριοι πιστεύουμε», τους φώναξε και βγήκε από την αίθουσα. Ήταν «Το Σύνταγμα της Ελευθερίας» του Φρήντριχ Χάυεκ. Ένα κήρυγμα δηλ ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας της αγοράς. Και πάνω ακριβώς σ’ αυτό, δίχως οπισθοχωρήσεις και ταλαντεύσεις, έχτισε την κυβερνητική της πολιτική.
Ο Καραμανλής αντιμετώπιζε συχνές αντιδράσεις των Υπουργών του ακόμη και σε πολιτικές που είχε επίσημα ο ίδιος διακηρύξει. Ο Κοττάκης περιγράφει και περιπτώσεις ανοιχτής υπονόμευσης των θέσεών του. Η αντίδρασή του περιγράφεται σαν ανύπαρκτη. Η Θάτσερ, από την άλλη μεριά, δεν ανεχόταν ούτε καν επιλεκτικές διαρροές από συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου. Όταν έγινε μια φορά κάποια, άμεσα άλλαξε όλους της τους υπουργούς! Η αντίθεση δηλ του πραγματισμού με την πολιτική πεποιθήσεων. Ο Καραμανλής ήθελε, μας λέει ο Κοττάκης, ένα μικρότερο δημόσιο τομέα με περιορισμένες δημόσιες δαπάνες. Κατέληξε όμως να παραδώσει μια ουσιαστικά χρεοκοπημένη χώρα, με 600 περίπου καινούργιους δημόσιους φορείς (σύμφωνα με σχετική κυβερνητική τότε απάντηση στη Βουλή) και με διψήφιο ετήσιο έλλειμμα. Η Θάτσερ έδωσε μια καινούργια εικόνα δυναμισμού και ανάπτυξης στη Βρετανία, κέρδισε τρείς εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις κι έστρωσε τον δρόμο για μια τέταρτη στον διάδοχό της Τζών Μέητζορ. Το κυριότερο όμως είναι πως έδωσε το όνομά της σε μια ολόκληρη πολιτικο-φιλοσοφική σχολή υποχρεώνοντας και τους αντιπάλους της (σχετική δήλωση του στενού συνεργάτη του Τόνυ Μπλέρ, Πήτερ Μέντελσον) να ομολογούν: «Είμαστε Ολοι Θατσερικοί Τώρα»!
Αυτό πάντως που χαρακτηρίζει τα βιβλίο του Κοττάκη για τον Καραμανλή, σε αντίθεση με το πόνημα της Berlinski για την Θάτσερ, είναι η κυριαρχία από την αρχή σχεδόν μέχρι το τέλος της θεωρίας της συνωμοσίας. Ενώ η αγγλίδα δημοσιογράφος αποφεύγει σαν τον διάολο με το λιβάνι την οποιαδήποτε αναφορά σε σκοτεινές δυνάμεις για την τελική, μάλλον απροσδόκητη, ανατροπή της Πρωθυπουργού της Βρετανίας, το βιβλίο για τον Καραμανλή, δίχως περιστροφές, θεωρεί πως τα ανοίγματά του προς την Ρωσία, προκάλεσαν την τελική του δυσφήμιση και πτώση. Κι όλα αυτά σύμφωνα, κατά κύριο λόγο, με εμπιστευτικές αναφορές Ρωσικών μυστικών υπηρεσιών που δημοσιεύτηκαν μόνο στα «Επίκαιρα» και που δεν παραθέτουν καμία απολύτως πηγή για την εξακρίβωση της εγκυρότητάς τους!
(Σημ. ΔΕΕ: Να μας συγχωρεί ο νεοφιλελεύθερος κος Ανδριανόπουλος, αλλά ήδη το ζήτημα αυτό διερευνάται δικαστικώς και μάλιστα η καταγγελία για πρόθεση δολοφονίας του Καραμανλή. Ας μη βιάζεται λοιπόν γιατί πάλι θα σκοντάψει. Οι ιδεοληψίες βλάπτουν σοβαρά τους πολιτικούς, αντίθετα με ότι πιστεύει ο ίδιος). 
Το μοναδικό γεγονός που εμφανίζεται κάπως τεκμηριωμένα, είναι κάποια δικαστική έρευνα που κατέληξε σε πόρισμα πως οι υποκλοπές μέσω Vodafon των τηλεφώνων του Πρωθυπουργού και κάποιων συνεργατών του προήλθαν από καρτοκινητά που είχε αγοράσει η αμερικανική πρεσβεία και που έδιναν αναφορά στην έδρα του NSA (National Security Agency) στο Μαίρυλαντ. Αν πράγματι υπάρχει τέτοιο πόρισμα τα ερωτήματα είναι τεράστια. Κι’ αναρωτιέμαι πως τα άφησε αναπάντητα ο Κοττάκης. Το κυριότερο είναι, τι έκανε η ελληνική κυβέρνηση; Αδράνησε από φόβο; Και πως αυτό συνδυάζεται με επιλογές απαγκίστρωσης, υποτίθεται, από τον έλεγχο της μεγάλης συμμαχικής δύναμης; Υπάρχουν όμως και άλλα. Η μεγαλύτερη υπηρεσία αντικατασκοπείας στον κόσμο θα έκανε υποκλοπές μέσω κινητών αγορασμένων σε μαγαζί του Πειραιά στο όνομα αμερικανών πρακτόρων (που βέβαια ουδείς ήλεγξε αν υπάρχουν) και με διεύθυνση στην πρεσβεία τους των Αθηνών; Ούτε ελληνική τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’70 («Αγνωστος Πόλεμος», κλπ) δεν θα περιείχε τέτοιες σεναριακές αφέλειες. Εξ άλλου, στα χέρια του NSA βρίσκεται το διεθνές σύστημα παρακολούθησης Echelon. Που ακούει παντού και τα πάντα, μέσω δορυφόρων. Θα κατέληγαν ποτέ να ζητήσουν την βοήθεια της ελληνικής Vodafon, αν ήθελαν να κάνουν υποκλοπές;
Υπάρχουν όμως κι’ άλλα σημαντικά ερωτήματα. Αν παρακολουθούσαν τόσο στενά την ελληνική κυβέρνηση πως γίνεται να μην γνώριζαν την στάση που θα κρατούσε απέναντι στο Σχέδιο Ανάν και, το κυριότερο, (όπως σημειώνει ο Κοττάκης στο βιβλίο του) την τοποθέτησή της στο Βουκουρέστι σχετικά με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ; Παρά την επιμονή βέβαια του συγγραφέα να ομιλεί για βέτο στην σχετική σύνοδο, από το βιβλίο γίνεται φανερό πως κάτι τέτοιο ουδέποτε τέθηκε. Εγινε ψηφοφορία και τα περισσότερα μέλη απέρριψαν την αίτηση ένταξης των Σκοπίων (δεν ξέρω ποιά θα ήταν η στάση της Ρωσίας, αν μετείχε σε ανάλογη διαδικασία, για το θέμα αυτό)…
Η ανάγνωση και των δύο βιβλίων αποκαλύπτει πάντως πως ο αγώνας υιοθέτησης πολιτικών ανάκαμψης για την χώρα μας δεν θα είναι εύκολος. Πρέπει να παλέψουμε ενάντια σε καθιερωμένες αντιλήψεις που έχουν διαβρώσει ηθικά την κοινωνία και τον λαό μας. Αντί να ντρεπόμαστε για τα χάλια μας, όπως προώθησε σαν πολιτική της αρχή η Μάργκαρετ Θάτσερ τότε για την Βρετανία, πολλοί «αγωνίζονται» σήμερα στην Ελλάδα για να μην αλλάξει τίποτα. Και καθυβρίζουν οι περισσότεροι τους δανειστές μας που τολμούν - άκουσον, άκουσον – να σιγουρευτούν πως θα πάρουν κάποτε τα χρήματά τους πίσω. Ζητώντας μεταρρυθμίσεις και αλλαγή νοοτροπίας που να συμβαδίζουν με αυτά που συμβαίνουν στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο και που μας αρέσει να θαυμάζουμε …
Η ηθική διάβρωση της πολιτικής παροχών έχει μεταβάλει την κοινωνία μας σε ένα συνονθύλευμα ντροπής κι’ αδιεξόδων. Για να αλλάξουν αυτά πρέπει κάποιοι να βάλουν τα χέρια τους βαθιά στα αποστήματα. Για να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία. Ο κόσμος μέσα του θέλει τις αλλαγές. Αλλά πνίγεται από την μονοσήμαντη προπαγάνδα των τιποτόφρονων που τους βομβαρδίζουν με μηνύματα καταστροφής αν τυχόν χάσουμε την σημερινή μας βόλεψη σε ένα περιβάλλον αδιαφάνειας και καταστροφικού κρατικού παρεμβατισμού.
Η Berlinski μας δείχνει πως η Θάτσερ το πέτυχε σε μια πολύ πιο μεγάλη οικονομία. Γιατί άλλαξε την χώρα της. Και σ΄αυτό ακριβώς στηρίζεται η σημερινή της επικαιρότητα. Ο Κοττάκης αποδεικνύει πως ο άνευρος πραγματισμός και οι πανικόβλητοι συμβιβασμοί οδηγούν σε αδιέξοδα και στην καταστροφή. Κι είναι πάντα ο «ξένος παράγοντας», και οι υποτιθέμενες παρεμβάσεις του, που προσφέρουν την καλύτερη δικαιολογία. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να καταλάβουμε τι ακριβώς πρέπει να γίνει;

Δημοσιεύθηκε στο Journal of Books, 26 Ιανουαρίου 2012

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση στην Λεμεσό


Παρουσίαση των βιβλίων του Μάνου Ηλιάδη για τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και τη ΜΙΤ στη Λεμεσό

Η Ν.Ε.Κ. Λεμεσού σας προσκαλεί στη παρουσίαση των βιβλίων

«Οι Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίας και η ΜΙΤ»

του Μάνου Ηλιάδη

και

«Κυπριακό-Διπλωματικές Ίντρικες»

του Γιάννου Χαραλαμπίδη

Ομιλητές:

Σάββας Καλεντερίδης και Γιάννος Χαραλαμπίδης

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012 και ώρα 19:30 στη Σ.Π.Ε. Μόρφου-Λεμεσός

Νεολαία Ευρωπαϊκού Κόμματος: Στασάνδρου 27, 1060 Λευκωσία,
τηλ.: 22460034, φαξ: 22761144
 

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Σούπερμαν ή Κλαρκ Κεντ;



Ένα εξαιρετικό κείμενο του Σάββα Γρηγοριάδη που εκφράζει τον προβληματισμό του για το αρχέτυπο του υπερήρωα. Νομίζω ότι ότι πρέπει να διαβαστεί με προσοχή.
ΔΕΕ

Σούπερμαν ή Κλαρκ Κεντ;

Το αρχέτυπο του υπερήρωα καταναλώνει την φαντασία της ανθρωπότητας από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησε την απόφασή της να γράψει λογοτεχνία. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο, το έπος του Γιγαλμές, δεν είναι παρά η περιγραφή της ζωής ενός υπερήρωα. Αντιστοίχως η μυθολογία κάθε λαού βρίθει από αυτούς τους περίεργους χαρακτήρες που μέσα από ιδιαίτερα υπαρξιακά διλήμματα τελικά καταλήγουν να σώσουν τον κόσμο.
Αυτός ο κόσμος τελικά χρειάζεται συνεχώς ένα σώσιμο και ένα σώστη που θα θυσιάσει τα πάντα προκειμένου όλοι οι υπόλοιποι να ζουν ευτυχισμένοι. Είναι σκληρή η ζωή του υπερήρωα.
Κυρίαρχο στοιχείο της προσωπικότητας του υπερήρωα είναι η δυαδική του φύση. Δεν εννοώ απλώς το χρόνιο μαναχαϊστικό διαχωρισμό μεταξύ καλού και κακού, που είναι μία πρώτη και πολύ απλοϊκή ανάγνωση. Όσο εμβαθύνεις στην λογοτεχνία του υπερηρωϊσμού τόσο καταλαβαίνεις ότι ένας υπερήρωας δεν είναι κάτι τόσο αρχετυπικά απλό. Μέσα του συνυπάρχουν τα πλέον αντιφατικά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η τάση για μεγαλείο και η φυγή από την πραγματικότητα, το πείσμα για τη νίκη και η απύθμενη ηττοπάθεια, η δημιουργικότητα και η τάση για την απόλυτη καταστροφή, το κυνήγι της δόξας και η κακομοιριά της αφάνειας. Τίποτα δεν είναι απλώς αυτό που φαίνεται.
Όσον αφορά τη σύγχρονη σκέψη η έννοια του υπερήρωα, αν και έχει πολλούς αντιπροσώπους, έχει ταυτιστεί με τον Σούπερμαν. Όχι ότι οι υπόλοιποι υπερήρωες είναι υποδεέστεροι, αλλά ο Σούπερμαν συγκεντρώνει μέσα του τα περισσότερα αρχετυπικά λογοτεχνικά χαρακτηριστικά.
Πρώτα από όλα είναι άφθαρτος, παντοδύναμος και κυρίως πετάει. Σε κάθε πρόβλημα που του παρουσιάζεται προκύπτει μία καινούρια σούπερ δύναμη που γίνεται απόλυτα αποδεκτή από το κοινό του, χωρίς καμία απορία ή αμφισβήτηση. Και φυσικά το σώσιμο του κόσμου είναι η καθημερινότητά του. Αυτό όμως δεν είναι το βασικό λογοτεχνικό του χαρακτηριστικό που θα αναλύσουμε, αλλά το άλλο που θα μας απασχολήσει.
Πίσω από κάθε σούπερμαν υπάρχει και ένας Κλαρκ Κεντ.
Ο Κλαρκ Κεντ είναι η μίζερη άλτερ εγκό προσωπικότητα του υπερήρωά μας. Ένας καθημερινός ανθρωπάκος που δεν μπορεί να χαίρει το σεβασμό από το περιβάλλον του. Τόσο ταπεινός που κανένας δεν μπορεί ούτε καν να υποψιαστεί ότι πίσω από αυτό το ντεμοντέ κουστούμι και τον κοκάλινο σκελετό των γυαλιών του κρύβεται ο γοητευτικός υπερήρωας.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ταυτόχρονα και μία λογική ασυνέπεια. Γιατί ο Σούπερμαν να μεταμορφώνεται στον Κλαρκ Κεντ; Γιατί να μην είναι μονίμως ντυμένος με την πανέμορφη μπλε στολή του και την μπέρτα που ανεμίζει καθώς πετάει ακούραστα στους αιθέρες; Γιατί τελικά ο Σούπερμαν να χρειάζεται τον Κλαρκ Κεντ;
Αν θεωρήσουμε ότι η προσωπικότητα του υπερήρωα εκφράζει τις συλλογικές πεποιθήσεις και ανησυχίες της ανθρώπινης ψυχής δεν είναι δύσκολο το συμπέρασμα που συνάγεται.
Όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν Σούπερμαν αλλά και, δυστυχώς, έναν Κλαρκ Κεντ.
Ξυπνάμε το πρωί και νιώθουμε ότι το σύμπαν μας ανήκει, ότι είμαστε έτοιμοι για την αθανασία, ότι η δημιουργικότητα μας βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον, ότι κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να μας καταθλίψει. Είμαστε ο Σούπερμαν, τουλάχιστον σε πρόθεση. Και ξαφνικά κρυβόμαστε πίσω από τον κοκάλινο σκελετό του Κλαρκ Κεντ.
Τι από τα δύο είναι ψευδαίσθηση; Τι γεννάει την ανάγκη για το συσχετισμό των δύο διαθέσεων;
Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τον έρωτα. Στην αρχή της σχέσης υπηρετείς έναν μύθο που έχει δημιουργηθεί. Κάθε πράξη σου είναι η αναπαραγωγή της περίφημης σκηνής όπου ο Σούπερμαν παίρνει στην αγκαλιά του τη Λόις Λειν και την ανεβάζει στους αιθέρες δείχνοντάς της μία διαφορετική εκδοχή της πραγματικότητας.
Και ξαφνικά έρχεται η προσγείωση, η απότομη προσγείωση. Η μπέρτα αντικαθίσταται από το σκελετό. Γίνεσαι ο μίζερος Κλαρκ Κεντ που πολεμάει για προσοχή που δεν την αξίζει, που γκρινιάζει και ζηλεύει, που κάθε πρόβλημα του φαίνεται βουνό.
Γιατί; Είναι η κούραση; Είναι η ευθύνη; Είναι η δυσκολία στο να υπηρετείς μία ιδέα που δεν υπάρχει πραγματικά;
Γιατί να είναι απαραίτητη η μάσκα του κοκάλινου σκελετού ή τελικά είμαστε καταδικασμένοι σε μία ζωή ως Κλαρκ Κεντ που ονειρεύεται να γίνει Σούπερμαν, αλλά έχει ξεχάσει που βρίσκεται η στολή του;
Απάντηση εύκολη δεν υπάρχει. Όσο και κανείς να ψάξει μέσα του είναι δύσκολο να παρακάμψει την πιο σαφή αλήθεια.
Μέσα μας συνυπάρχουν οι δύο ακραίες τάσεις για επιβίωση. Το μεγαλείο και η μιζέρια. Το πρώτο είναι αντικειμενικά δύσκολο να επιτευχθεί. Απαιτεί δύναμη, αποφασιστικότητα και συνεχή εγρήγορση. Η μιζέρια είναι μία βολική δικαιολογία για την αποτυχία μας. Ως Σούπερμαν μπορεί να γνωρίσεις την υπέρτατη δόξα, αλλά μπορεί και να κατακρημνιστείς από τον ουρανό. Ως Κλαρκ Κεντ δεν θα γνωρίσεις ποτέ τη μεγάλη νίκη, αλλά ούτε και τη μεγάλη ήττα, θα αρκεστείς σε μία βολική μετριότητα.
Το πρώτο είναι ευγενές, αλλά φιλόδοξο. Το δεύτερο νωχελικό, αλλά σίγουρο. Το ζήτημα δεν είναι στο να διαλέξουμε, αλλά στο να αγαπήσουμε και τις δύο περσόνες. Η ευτυχία βρίσκεται στην ισορροπία μεταξύ τους. Όταν ο κόσμος χρειάζεται σώσιμο, ο κοκάλινος σκελετός πρέπει να φύγει. Από την άλλη είναι τραγικό να πετάς ανεμίζοντας την μπέρτα σου σε μία μουντή βροχερή ημέρα.
Και μην ξεχνάς, ότι η Λόις Λειν ερωτεύτηκε τον Σούπερμαν, αλλά αγαπάει τον Κλαρκ Κεντ. Το πιο από τα δύο είναι προτιμητέο, αποτελεί ένα ερώτημα που η απάντηση του έγκειται στον καθένα μας.
Γρηγοριάδης Σάββας

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Ανακοίνωση Συλλόγου


Αγαπητοί φίλοι/φίλες,
Είχαμε αυτές τις μέρες νέα εμβάσματα και σας ευχαριστούμε. Υπάρχει όμως πρόβλημα με δύο από αυτά που είναι ανώνυμα. Το πρώτο 30 Ευρώ κατατέθηκε στο ΤΤ στις 14-2-12 και το δεύτερο στην ΕΜΠΟΡΙΚΗ στις 2-3-12 πάλι 30 Ευρώ. Θα παρακαλούσα να επιμένετε στην αναγραφή του επιθέτου σας έστω, από τους υπαλλήλους που σας εξυπηρετούν. 
Πιθανόν να προλάβουμε την έκδοση πριν από το Πάσχα.
Χαιρετισμούς σε όλους

"Βιβλιόφιλοι Έδεσσας"



Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Νέα βιβλία


Μαγειρεύοντας μ’ ένα Ψάρι
Κωνσταντίνα Τασσοπούλου

Εκδόσεις ΙΤΑΝΟΣ
Τί σόι ψάρι είναι αυτό που μαγειρεύοντάς το, σου δικαιολογεί ένα ολόκληρο βιβλίο; Φάλαινα, ξιφίας ή κανα γιγάντιο φαγκρί;
Το αίνιγμα του τίτλου λύνεται από την πρώτη κιόλας σελίδα και το μυστικό του βυθού ξεβράζεται στην άμμο. Το ψάρι είναι άνθρωπος. Παρόλο που είναι Ιχθύς.
Ηρωίδα είναι η ίδια η συγγραφέας που ζει στο κέντρο της Αθήνας και με κέντρο βάρους την μικρή της κουζίνα θυμάται, ξεχνάει - ιχθύς γαρ, γελάει, κλαίει, φοβάται, κολυμπάει, πνίγεται, ερωτεύεται, βρίσκει τον εαυτό της την ίδια ώρα που μια πίτα χειροποίητη ψήνεται στο φούρνο. Ό,τι κάνει δηλαδή ο καθένας που η μέρα του δίνει σκυτάλη στην επόμενη, σαν κατσαρόλα που διαδέχεται μιαν άλλη στο αναμένο μάτι της κουζίνας.
25 συνταγές ζωής.
25 αυτοτελή διηγήματα που εμπεριέχουν και μία ατόφια συνταγή, μαζί με τον τρόπο που μπορείς να την εφαρμόσεις.
Ταυτόχρονα είναι ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα που περιγράφει μια ιστορία ενάμιση χρόνου. Τη δική της.
Καταθέσεις, άλλοτε ξεκαρδιστικές κι άλλοτε να σε κάνουν να δακρίσεις. Αγνές. Σαν φρεσκοαγορασμένες πρώτες ύλες που αφήνουν το στομάχι σου γεμάτο και το στόμα σου γλυκόπικρο.
Η ζωή έτσι κι αλλιώς, όπως κάθε φαγητό, έχει μπόλικα υλικά.
Κι είναι η δοσολογία και ο τρόπος μαγειρέματος που θα αφήσουνε την όποια γεύση...

Το βιβλίο συνοδεύεται από φωτογραφίες της Βάσιας Αναγνωστοπούλου, αλλά όχι απαραίτητα των πιάτων. (http://www.vaphotography.gr/)

Η ομώνυμη στήλη της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου στο Ηλεκτρονικό Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας, έχει εδώ και ενάμιση χρόνο τεράστια επιτυχία στο Internet. (http://www.tassopoulou.gr/)