Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Ανακοίνωση Συλλόγου


Ανακοίνωση Συλλόγου

Φίλες και φίλοι Βιβλιόφιλοι,

Είμαστε πλέον στην τελική φάση επεξεργασίας των διηγημάτων που θα δημοσιευτούν στον τόμο που ετοιμάζουμε. Μετά από έναν Οκτώβρη με μια έντονη, εκρηκτική θα λέγαμε, δραστηριότητα του Συλλόγου (Εκδήλωση απονομής Βραβείων, Αρχαιρεσίες, Συγκρότηση νέου ΔΣ, παράδοση-παραλαβή κλπ, Εκδήλωση για το Ρούπελ) που ελπίζουμε να παρακολουθήσατε από τις αντίστοιχες αναρτήσεις του ιστολογίου μας, ήρθε η στιγμή να ασχοληθούμε εντατικά με την προετοιμασία της έκδοσης του τόμου με τα διηγήματα που επιλέχθηκαν να δημοσιευθούν. Υπάρχουν ακόμη 3-4 συγγραφείς που δεν έχουν έρθει ακόμη σε επαφή μαζί μας για να μας στείλουν το βιογραφικό τους και την φωτογραφία τους, αλλά ελπίζουμε ότι θα επικοινωνήσουμε μαζί τους σύντομα.

Προς το παρόν, σας ανακοινώνουμε τους λογαριασμούς όπου μπορείτε να καταθέτετε το ποσόν που αντιστοιχεί στα βιβλία που έχει παραγγείλει ο καθένας/ η καθεμία από εσάς. Πιστεύω σύντομα να συγκεντρωθεί το ποσόν που μας ζήτησε ο τυπογράφος ως προκαταβολή και να ξεκινήσουμε. Το ποσόν που τελικά καταλήξαμε για κάθε βιβλίο είναι 6 Ευρώ και επομένως για την παραγγελία 5 βιβλίων θα πρέπει να μας στείλετε 30 Ευρώ ή το αντίστοιχο ποσόν για όσους έχουν παραγγείλει περισσότερα.

Οι Λογαριασμοί είναι:

Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο
Κατάστημα Έδεσσας 5059
Αριθ. Λγσμού: 00089175138-6
IBAN: GR18 0965 0590 0000 0089 1751 386
BIC: GPSBGRAA

ΕΜΠΟΡΙΚΗ
Κατάστημα Έδεσσας 509
Αριθ. Λγσμού: 65131781
IBAN: GR83 0120 5090 0000 0006 5131 781
BIC: EMPOGRAA

(Το IBAN και το BIC είναι για τους κατοίκους εξωτερικού).

Για οποιαδήποτε διευκρίνιση ή πληροφορία μη διστάσετε να έρθετε σε επαφή μαζί μας για να ενημερωθείτε.

Για το ΔΣ
Ο Πρόεδρος
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης


Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Τα ΟΧΙ που απαιτούν οι καιροί


Τα ΟΧΙ που απαιτούν οι καιροί
Του Γιώργου Σκλαβούνου
Με την ευκαιρία της επετείου του ΟΧΙ 28/10/1940

Η συνεχιζόμενη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δημιουργήσει ένα μοντέλο Ευρωπαϊκής οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, να εδραιώσει μια Ευρωπαϊκή προοπτική στηριγμένη στην ισονομία, την ισηγορία, την ισοπολιτεία λαών και πολιτισμών αποκαλύπτεται καθημερινά σε όλη την τραγική της έκταση.
Η αδυναμία της Ευρώπης να απαλλαγεί από το αδελφοκτονικό προπατορικό της αμάρτημα, η αδυναμία της να υπερβεί τα αίτια του Α’ και του Β’ παγκοσμίου πολέμου και κυρίως τους σοβινιστικούς εθνικισμούς των «μεγάλων» της, προβάλλει ξανά ως καταστροφική προοπτική, ως προοπτική οριστικής ιστορικής περιθωριοποίησής της.
Παράλληλα προβάλλει η ανάγκη για ένα νέο ρόλο των μικρών κρατών της Ευρώπης, των μέχρι σήμερα θυμάτων των Ευρωπαϊκών Εθνικών Ιμπεριαλισμών και συγκρούσεων. Προβάλλει η ανάγκη της συνεργασίας τους για μια Ευρωπαϊκή προοπτική, χωρίς ηγεμονισμούς αλλά και για την επιβίωσή τους, εθνική, οικονομική πολισμική. Προβάλλει επιταχτικά η ανάγκη συγκρότησης ενός Ελληνικού Εθνικού Συλλογικού Νού, το ρόλο του οποίου απεδείχθη ανίκανη να παίξει η βουλή των Ελλήνων αλά και το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.
Η Ελλάδα που συνέτριψε τον Ιταλικό Φασισμό και ταπείνωσε το Γερμανικό Ναζισμό έχει τα ιστορικά και ηθικά δικαιώματα, όχι μόνο να απαλλαγεί από το ρόλο του προβληματικού περιθωρίου στο οποίο την οδήγησαν οι μετεμφυλιακές της ηγεσίες και οι πάτρωνες τους αλλά να τολμήσει μια συμμαχία ευρωπαϊκής αναγέννησης στηριγμένη στους «μικρούς» της Ευρώπης.
Για μια τέτοια στρατηγική, για μια πορεία αναγεννητική στο εσωτερικό και ένα χρήσιμο αξιοσέβαστο ρόλο στις διεθνείς μας σχέσεις απαιτείται η ριζική απαλλαγή από το κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής οργάνωσης και εφαρμοσμένης πολιτικής, από το κυρίαρχο μοντέλο διακυβέρνησης, από το κυρίαρχο ήθος. Απαιτείται ανασυγκρότηση του Εθνικού μας οργανισμού. Η χώρα χρειάζεται εθνική, κοινωνική, ηθική, πολιτική, πολιτισμική, οικονομική, ανασυγκρότηση, ανασυγκρότηση θεσμών, για να μπορέσει να βγει από την κρίση να αντεπεξέλθει στην ζούγκλα των τρεχουσών και επερχομένων διεθνών εξελίξεων
Τα μόνα θεμέλια πάνω στα οποία μπορεί να στηριχθεί αυτή η ανασυγκρότηση είναι: Στέρεη κοινωνική συνοχή. Ουσιαστική-αποφασιστική κοινωνική συμμετοχή σε όλους του συμμετοχικούς θεσμούς, αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, αδέκαστη αποτελεσματική δικαιοσύνη και δίκαιη συμμετοχή στα βάρη, αξιόπιστη μη επαγγελματική πολιτική ηγεσία, θεσμοθετημένη λειτουργούσα διαφάνεια και λογοδοσία στο δημόσιο βίο.
Συγκυβερνήσεις διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, ή απλά και μόνο της κρίσης χρέους, θα βαθύνουν και θα εντείνουν τα αδιέξοδα και αυτό γιατί η κρίση δεν είναι κρίση διαχείρισης. Είναι αποτέλεσμα της καθολικής ηθικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάρρευσης. Η κατάρρευση του αγροτικού τομέα, οι τραγικές εξελίξεις στο εμπορικό ισοζύγιο, η διαρκής ανεπάρκεια των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, η ανυπαρξία επαρκούς επιχειρηματικού δυναμικού, η εκ μέρους του κράτους καθολική αδυναμία αξιοποίησης του εθνικού πλούτου, η ανικανότητα προστασίας του δημόσιου πλούτου από αρπαγή ,καταπάτηση, η αδυναμία στήριξης και ανάπτυξης κοινωνικής οικονομίας, καθώς και της σωστής απορρόφησης κοινοτικών πόρων, η ανυπαρξία επιστημονικής τεκμηρίωσης του οικονομικού πολιτικού λόγου η ένοχος σιωπή των οικονομικών πανεπιστημίων, αποτελούν τις ενδείξεις του εύρους και του βάθους της οικονομικής παρακμής.
Για την αναγέννηση του Ελληνισμού για την έξοδο από την κρίση δεν αρκούν συνεργασίες διαχείρισης του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου, σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν αναδομήσεις των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων. Επιβάλλονται πρωτοβουλίες εθνικής ανασυγκρότησης. Απαιτούνται κυβερνήσεις εθνικής ανασυγκρότησης. Τι, κατά συνέπεια, πρέπει να αρνηθούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο από το χθες της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής που μας οδήγησε στο επονείδιστο σήμερα: Ποια είναι τα ΟΧΙ που απαιτούν οι καιροί;
Τα ΟΧΙ που απαιτούν οι καιροί για να απαλλαγούμε από το φαύλο κύκλο της παρακμής και όσων αυτή συνεπάγεται είναι:

• ΟΧΙ στα κατεστημένα πρότυπα πολιτικής, πνευματικής, εκκλησιαστικής-θρησκευτικής εξουσίας

• ΟΧΙ στους κατεστημένους τρόπους διακυβέρνησης, άσκησης εξουσίας, και αντιπολίτευσης, που απεδείχθησαν ανίκανοι να ηγηθούν στο κτίσιμο μιας αξιοσέβαστης πατρίδας, άξιας να της αφοσιώνονται τα παιδιά της και άξιας να την σέβονται εχθροί και φίλοι.

• ΟΧΙ στα πρότυπα εξουσίας, πολιτικής, Παιδείας και συμπεριφοράς, που καλλιέργησαν ή ανέχθηκαν την επικυριαρχία του αντικοινωνικού ατομικισμού, ως κυριάρχου νοήματος και σκοπού ζωής.

• ΟΧΙ στις εξουσίες που οδήγησαν σε έναν ιδιωτικό και δημόσιο βίο ανομίας, ένα ιδιωτικό και δημόσιο βίο χωρίς ιερό και όσιο.

• ΟΧΙ στην πολιτική πρακτική, στην οργάνωση και λειτουργία των κομμάτων που περιθωριοποίησαν τον πολίτη, που απαξίωσαν την πολιτική και απεδείχθησαν ανίκανα να εδραιώσουν ένα πολιτικό ήθος συμμετοχής στο σύνολο των συμμετοχικών θεσμών. Που δεν κατάφεραν να εδραιώσουν θεσμούς δημόσιου κοινωνικού και αναπτυξιακού διαλόγου, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, που απεδείχθησαν ανίκανα να εδραιώσουν ένα βιώσιμο μοντέλο πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής ανάπτυξης.

• ΟΧΙ στα πολιτικά κόμματα, που παραμένουν ανίκανα να διασφαλίσουν στην πράξη, το ιερό δικαίωμα στις μειοψηφίες να γίνονται πλειοψηφίες, όπως επίσης και το απαράγραπτο δικαίωμα των πλειοψηφιών να κυβερνούν.

• ΟΧΙ στο πλέγμα των σχέσεων, πολίτη-κράτους, κομμάτων-πολιτών, κομμάτων-κράτους, επιχειρήσεων-κράτους, επιχειρήσεων-κομμάτων, κομμάτων-επιστημονικού και συνδικαλιστικού κινήματος, που οδήγησε τη χώρα στο αίσχος της νέο- αποικιοκρατίας.

• ΟΧΙ στις δυνάμεις και τις πολιτικές που απεργάζονται ένα Νέο Μεσαίωνα, πολιτισμικό, πολιτικό, οικονομικό, που απεργάζονται το πολιτισμικό θάνατο της Ευρώπης.

• ΟΧΙ στις δυνάμεις που αρνούνται και αδυνατούν να χτίσουν μια Ευρωπαϊκή Ένωση, Δικαιοσύνης, Ελευθερίας, Ευημερίας των λαών της, μια Ευρώπη, πολιτισμική και ηθική Υπερδύναμη, αφιερωμένη στην υπόθεση μιας Δίκαιης Παγκόσμιας Ειρήνης και βιώσιμης ανάπτυξης.

• ΟΧΙ στην κυρίαρχη νοοτροπία και πρακτική, τον «πολιτισμό» της καθημερινής ζωής που μας κατέστησαν ως λαό, προβληματικό περιθώριο στη παγκόσμια κοινότητα.

• ΟΧΙ στην παιδεία που δεν αφυπνίζει, δεν υπηρετεί την ανθρώπινη κοινωνικότητα και δημιουργικότητα των παιδιών μας.

• ΟΧΙ στη παιδεία που είναι ανίκανη να βελτιώνει τη θέση μας (τοπική, εθνική) στο παγκόσμιο καταμερισμό ΧΡΉΣΙΜΗΣ ΓΝΩΣΗΣ, ΔΙΚΑΙΗΣ ΙΣΧΥΟΣ και εργασίας.

• ΟΧΙ στην παιδεία που μας στέρησε την ικανότητα και τη δυνατότητα μιας ζωντανής σχέσης με τις παραδόσεις μας, που μας στέρησε την ικανότητα- δυνατότητα, να καταστήσουμε χρήσιμη για την ανθρωπότητα την οικουμενικότητα του Ελληνισμού, αντί να τη μετατρέπουμε σε τουριστική, μουσειακή, «ατραξιόν».

• ΟΧΙ στην παιδεία που δε μας επέτρεψε να γνωρίσουμε τη πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας και το δικαίωμα κάθε λαού, στην πολιτισμική του αυτονομία, σε ένα κόσμο ισονομίας, ισοπολιτείας, ισηγορίας λαών και πολιτισμών. Που μας στέρησε την ικανότητα να κρατάμε ζωντανή τη δάδα του Δελφικού Ιδεώδους και να παραμένουμε η ζωντανή μητρόπολη ενός δημοκρατικού, πολυκεντρικού μοντέλου παγκόσμιας πολιτισμικής ανάπτυξης.

• ΟΧΙ στο σχολείο που μισούν τα παιδιά μας και στη σχέση μαθητή-εκπαιδευτικού που εξαχρειώνουν οι παρα-οικονομούντες και οι προαγωγοί της παραπαιδείας.

• ΟΧΙ στη πολιτική που θεωρεί σκοπό της τη διεκδίκηση και τη διασφάλιση του δικαιώματος της νόμιμης χρήσης της βίας, αντί την υπηρεσία του «αγαθού» (ως σκοπού της πολιτικής), όπως την εννοεί η αρχαιοελληνική παράδοση.

• ΟΧΙ στην πολιτική ως επάγγελμα και τη μετατροπή των πολιτών σε πελάτες, σε οπαδούς, υποταχτικούς επαγγελματιών διαχειριστών της εξουσίας.

• ΟΧΙ στην πέρα της δεύτερης θητείας σε θέση αιρετού της τοπικής περιφερειακής αυτοδιοίκησης και του Κοινοβουλίου. Ενισχύοντας έτσι τους συμμετοχικούς θεσμούς και όχι τους εκλεγμένους εκπροσώπους.

• ΟΧΙ στην εκκλησία και τη θρησκεία της θεοφοβίας που διαστρέφει τη σχέση του ανθρώπου με το Θείο, που δεν γνωρίζει την χαρά και την πληρότητα που προσφέρει η αγάπη στο συνάνθρωπο, το Θεό και τη Δημιουργία.. που δεν προάγει τη συμμετοχική δημιουργία και την αγαπητική προσφορά στο πλαίσιο της κοινότητας και της ενορίας.

• ΟΧΙ στο συμβιβασμό με την κατεστημένη οργανωμένη αναξιοκρατία και αναξιοπρέπεια, στο Δημόσιο βίο.

• ΟΧΙ στον εθισμό στη μικρότητα, τη μικροπρέπεια και την υποκρισία με αντάλλαγμα και αντίτιμο, το βόλεμα σε μια ζωή πνευματικού, ηθικού, και πολιτικού ευνουχισμού.

• ΟΧΙ στη ναρκισσιστική αυταρέσκεια της «ελιτίστικης» φυγής και ιδιώτευσης, μα και στην κάθε μορφής αποποίηση ανάληψης ευθυνών.

• ΟΧΙ στην εξουσιομανή, εγωκεντρική συμμετοχή η οποία διαλύει κάθε προσπάθεια συλλογικής δράσης και προοπτικής

• ΟΧΙ στην προκρούστεια κριτική και τον προκρούστειο λόγο που αντί να συσπειρώνουν δυνάμεις, να εναρμονίζουν διαφορές, να διαμορφώνουν κοινούς παρανομαστές, βαθαίνουν το φαύλο κύκλο της αντιπαράθεσης, του κοινωνικού και πολιτικού κατακερματισμού.

• ΌΧΙ στις ηγεσίες που αγαπάνε τον εαυτό τους, την εξουσία και την υστεροφημία τους περισσότερο τα ιδανικά, και τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπηρετούν.

• ΌΧΙ στις ηγεσίες που προτιμούν το ρόλο του αμετακίνητου επικυρίαρχου καθοδηγητή και αρνούνται ή αδυνατούν να λειτουργήσουν ως θεία μετάληψη, στη σχέση τους με τη κοινωνία. Αρνούνται να λειτουργήσουν ως μαγιά απελευθέρωσης, ανάτασης, που θα μετουσιώνει τους μεταλαμβάνοντες σε αυτόνομα, αυτόβουλα υποκείμενα της ιστορίας.

• ΌΧΙ στις κινήσεις και τα κινήματα αλλαγής ηγεσιών, αλλαγής βεζίρηδων, η ακόμα και κοινωνικής αλλαγής, που χρησιμοποιούν τις κοινωνικές δυνάμεις ως εργαλεία και όχι ως υποκείμενα της αλλαγής, ως μέσα ικανοποίησης των φιλοδοξιών τους, έστω κι αν αυτές οι φιλοδοξίες είναι κοινωνικά χρήσιμες. Όχι, εφόσον στην περίπτωση αυτή, η κοινωνία καταλήγει καταναλωτής πολιτικών προϊόντων και όχι συνειδητός συμμέτοχος-δημιουργός, απαλλαγμένος από την ανάγκη σωτήρων. Όχι, γιατί μια τέτοια κοινωνία δεν είναι σε θέση να κρίνει, να αξιολογεί την κρισιμότητα των εκάστοτε ιστορικών στιγμών, να στηρίζει την ηγεσία της αν το συμφέρον της το απαιτεί, να την κρίνει, να την αμφισβητεί, να την ανακαλεί, να την ανατρέπει να την αλλάζει. Με άλλα λόγια ΟΧΙ γιατί μια τέτοια κοινωνία δεν είναι ικανή να μετέχει συνειδητά ούτε στην επιλογή των ηγεσιών της, πόσο μάλλον στη δημιουργία της ιστορίας της, του παρόντος και του μέλλοντος της, δεν είναι κοινωνία πολιτών, είναι Σατραπεία.
Γ.Σ.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία


"Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία",
το νέο βιβλίο του Σταύρου Λυγερού

Η ακτινογραφία της κρίσης και τα σενάρια για το αύριο
Η κρίση χρέους σηµατοδοτεί την κατάρρευση ενός µοντέλου πλασµατικής ανάπτυξης, το οποίο, όπως εξελίχθηκε, είχε ως χαρακτηριστικά του την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισµό, τον παρασιτισµό, την αυθαιρεσία και την ατιµωρησία. Μαζί µ’ αυτό το µοντέλο καταρρέει και το ανοµολόγητο κοινωνικό συµβόλαιο ανάµεσα στην άρχουσα τάξη και στα µικροµεσαία στρώµατα, το οποίο αποτέλεσε το υπόβαθρο αυτού του µοντέλου. Εκτός από την ιθαγενή πτυχή της κρίσης, όµως, υπάρχει και η ευρωπαϊκή. Η Ελλάδα δεν είναι το µαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης, όπως ισχυριζόταν το ευρωπαϊκό ιερατείο. Είναι ο πιο αδύναµος κρίκος µιας όχι και τόσο στέρεας αλυσίδας. Το ευρώ απειλείται από τη συστηµική κρίση του. Η Ελλάδα έχει σήµερα µετατραπεί σε πειραµατόζωο. Είναι η πρώτη χώρα-µέλος της ΕΕ όπου εφαρµόζεται η θεραπεία-σοκ και επιχειρείται η αποδόµηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτηµένου. Από την έκβαση του πειράµατος θα κριθεί το µέλλον όχι µόνο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και των κοινωνιών του ευρωπαϊκού πυρήνα.
Το βιβλίο έχει αρθρωθεί στα εξής επτά µέρη:
• Ο κύκλος της µεταπολίτευσης
• Η βαριά σκιά της κλεπτοκρατίας
• Το ανοµολόγητο κοινωνικό συµβόλαιο
• Ο πρόδροµος ∆εκέµβρης
• Το πορτρέτο του καπετάνιου
• Το µετέωρο βήµα της Ευρώπης
• Μνηµόνιο και χρεοκοπία
Σ’ αυτά, µεταξύ άλλων, ο συγγραφέας ανιχνεύει τις ρίζες της κρίσης, αναλύει τα χαρακτηριστικά και τις πτυχές της, απαντά σε καίρια ερωτήµατα (π.χ. εάν υπήρχε άλλος δρόµος το 2009), αποδοµεί το δίληµµα “Μνηµόνιο ή χρεοκοπία”, αξιολογεί µε αριθµούς τη θεραπεία-σοκ, δίνει απαντήσεις για το “κούρεµα” του χρέους και εκτιµά τις επιπτώσεις από την απονοµιµοποίηση της εξουσίας. Τέλος, διερευνά τα σενάρια για τη συντεταγµένη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, για την παραµονή ή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, στόχος του ήταν να γράψει μια συνεκτική αφήγηση για τις ρίζες, τα χαρακτηριστικά, τις πτυχές και τις προοπτικές της κρίσης. Μια αφήγηση η οποία να είναι ταυτοχρόνως ακριβής, διεισδυτική και ευκολοδιάβαστη. Μια αφήγηση η οποία να προσφέρει καθαρές και τεκμηριωμένες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα για τις αιτίες που ανατρέπουν τις σταθερές του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων.
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, ο μόνος τρόπος για να αμβλυνθεί η οξύτατη κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης είναι η υπέρβαση του πολιτικού συστήματος που έφερε την Ελλάδα στον γκρεμό.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα:
Ο Σταύρος Λυγερός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Πτυχίο Μαθηµατικών από το Πανεπιστήµιο Αθηνών. Μεταπτυχιακές σπουδές ∆ιεθνών Σχέσεων και ∆ιεθνούς Oικονοµίας στην École des Hautes Études (Παρίσι). Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέµβριο 1973. Συνιδρυτής και µέλος της συντακτικής οµάδας του περιοδικού Τετράδια πολιτικού διαλόγου, έρευνας και κριτικής (κυκλοφορεί από το 1980). Πολυδιαβασµένος συγγραφέας και αρθρογράφος γύρω από θέµατα διεθνών σχέσεων και ελληνικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.
Έχει εργαστεί σε εφηµερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθµούς. Σήµερα, εργάζεται στην εφηµερίδα Καθηµερινή και συνεργάζεται µε την εφηµερίδα Κόσµος του Επενδυτή και µε το περιοδικό Επίκαιρα.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/blog-post_22.html

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!


Χρόνια Πολλά!


Στους συνονόματους Δημήτρηδες και στις Δημητρούλες εύχομαι ολόψυχα Υγεία, προσωπική και οικογενειακή Ευτυχία και Κουράγιο, που χρειαζόμαστε όλοι, αυτά τα μαύρα χρόνια που έρχονται...


Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Εκδήλωση για την εποποιία του Ρούπελ

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου και ο συγγραφέας κ. Ηλίας Κοτρίδης

Εκδήλωση για την εποποιία του Ρούπελ

Πραγματοποιήθηκε χθες στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Έδεσσας η παρουσίαση του βιβλίου του κ. Ηλία Κοτρίδη: «Ρούπελ-Αναμνήσεις των πρωταγωνιστών». Σε μια κατάμεστη αίθουσα από μέλη και φίλους του Συλλόγου, ο συγγραφέας πέτυχε όχι μόνον να δώσει μια πλήρη απεικόνηση των γεγονότων της εποχής, αλλά και να συγκινήσει βαθιά το ακροατήριο με τον χειμαρρώδη και γλαφυρό λόγο του. Την εκδήλωση χαιρέτησε ο Δήμαρχος Έδεσσας, ο οποίος συνεχάρη τον Σύλλογο για την δραστηριότητά του και ζήτησε να συνεχίσει την πολύπλευρη προσφορά του στην πόλη. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η προβολή εικόνων και σπάνιων ντοκυμαντέρ από τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές των μαχών.
Όπως δήλωναν οι παρευρεθέντες: "Ήταν μια εξαιρετική εκδήλωση που μας γέμισε και μας φόρτισε ψυχικά, εθνικά και συναισθηματικά".


Η Αντιπρόεδρος του Συλλόγου κ. Σεμερτσίδου,
άψογη όπως πάντα, καλωσορίζει τους παρευρισκόμενους.

Ο Δήμαρχος Έδεσσας στον σύντομο χαιρετισμό του.

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου παρουσιάζει το βιβλίο.


Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Βιβλιοκριτική: Ρούπελ - Αναμνήσεις των πρωταγωνιστών

Βιβλιοκριτική
Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Ηλία Κοτρίδη:
«Ρούπελ-Αναμνήσεις των πρωταγωνιστών»

Η Στρατιωτική Ιστορία (Σ.Ι.) είναι ένας επιστημονικός κλάδος της Γενικής Ιστορίας, ο οποίος καταγράφει τις ένοπλες συγκρούσεις στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας και την επίδρασή τους στις κοινωνίες, στον πολιτισμό και στις οικονομίες, καθώς και τις αλλαγές που επιφέρουν στο εσωτερικό των χωρών, αλλά και τις διεθνείς σχέσεις.
Σε πολλά αναπτυγμένα κράτη η Σ.Ι. αποτελεί διδακτικό αντικείμενο σε Πανεπιστήμια και όχι μόνον σε στρατιωτικές Σχολές, η δε παραγωγή τίτλων βιβλίων είναι σημαντική.
Στην Ελλάδα δυστυχώς θεωρείται ένας πολύ εξειδικευμένος κλάδος, ελάχιστοι ασχολούνται και ακόμη πιο λίγοι έχουν το συγγραφικό ταλέντο που θα αποτυπωθεί σε ένα αξιόπιστο βιβλίο, ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Έτσι, δεν πρέπει να απορούμε ότι στην διεθνή βιβλιογραφία κυκλοφορούν τίτλοι για γεγονότα της ελληνικής Ιστορίας, αλλά με παγκόσμια σημασία, όπως η μάχη των Θερμοπυλών, η μάχη του Μαραθώνα, η μάχη των Γαυγαμήλων ή της Ισσού, γραμμένα από ξένους συγγραφείς, κυρίως Άγγλους, που έχουν μακρά παράδοση στην στρατιωτική Ιστορία.
Και όλα αυτά όταν η ελληνική ιστοριογραφία έχει να επιδείξει τους αρχαιότερους τίτλους έργων πάνω στο θέμα, όπως η Ιλιάς του Ομήρου, οι αναφορές και περιγραφές του Ηροδότου πολεμικών γεγονότων και τον μέγα Θουκυδίδη, ο οποίος από πολλούς αναγνωρίζεται ως ο «πατέρας» της Στρατιωτικής Ιστορίας, με την ανυπέρβλητη εξιστόρηση, αλλά και τον μνημειώδη σχολιασμό του Πελοποννησιακού πολέμου.


Μετά τα παραπάνω θεωρώ το βιβλίο του κου Ηλία Κοτρίδη μια πραγματικά σπουδαία συνεισφορά στον τομέα αυτόν, διότι το έργο του συγκεντρώνει όλες τις αρετές εκείνες που θα πρέπει να διαθέτει κάθε σχετική συγγραφή, ώστε να χαρακτηριστεί ως αξιόπιστη και ενδιαφέρουσα: Απαράμιλλες πρωτογενείς πηγές, εξαιρετική οργάνωση του υλικού, άφθονοι χάρτες και σχεδιαγράμματα (κάτι που πολλοί συγγραφείς ίσως το θεωρούν μάλλον πολυτέλεια ή αυτονόητο και τα παραλείπουν) και εντυπωσιακή τεκμηρίωση. Επί πλέον ο συγγραφέας αποκαλύπτει το ταλέντο του με την λακωνική, αλλά άκρως συγκινητική εξιστόρηση της τύχης που επιφυλάχθηκε στην ελληνική σημαία των υπερασπιστών του οχυρού, την οποία θεωρώ ως την καλύτερη δυνατή εισαγωγή σε ένα έργο με αυτό το συγκεκριμένο περιεχόμενο. Η συγκινησιακή φόρτιση που δέχεται ο αναγνώστης, τον συνοδεύει στο διάβασμα όλου του υπολοίπου βιβλίου. Αυτό τουλάχιστον συνέβη στην περίπτωσή μου και θεωρώ ότι δύσκολα θα το αποφύγει ο κάθε αναγνώστης.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμά θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τον συγγραφέα για την ανεκτίμητη προσφορά του με αυτό το βιβλίο του στην Ιστορία της χώρας μας, μια προσφορά που δεν υπήρξε εύκολη και ανέξοδη, αυτό είναι βέβαιον, αλλά και το κουράγιο του να αναλάβει να φέρει εις πέρας ένα έργο που θα διδάσκει σε εμάς και τα παιδιά μας το τί μπορούν να κατορθώσουν οι Έλληνες όταν πιστέψουν σε κάτι, ανεξάρτητα από το μέγεθος της πρόκλησης που αντιμετωπίζουν. Ας μη ξεχνάμε ότι οι Θερμοπύλες, από μια στενή και ωφελιμιστική σκοπιά ήταν μια ήττα, αλλά αυτή η ήττα άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητας και αναγνωρίζεται, εκθειάζεται και αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο και παράδειγμα προς μίμηση μέχρι σήμερα, σε όλα τα έθνη αυτού του πλανήτη...

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Επιλεγμένα Διηγήματα Α΄ Λογοτ. Διαγωνισμού (2)

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ…

Μαρία Ζαβιανέλη -Διαμαντάκη

Η μέρα ήταν όμορφη. Από εκείνες τις μέρες που σε ξεγελούν.
Σε κάνουν να σκεφτείς ότι η ζωή έχει μια γλύκα.
Να έτσι όπως τo χρώμα του ήλιου που ξεπρόβαλε.
Δειλός σαν να φοβότανε κάτι.
Ο γεράκος άφησε τα πράγματα του στο παγκάκι δειλά-δειλά.
Ένα μόνο παρακαλούσε από τότε που αποφάσισε να φύγει από το σπίτι. Να μη κάνει κακό καιρό. Mα η ευχή του δεν έπιασε. Tόσες μέρες τώρα ο αέρας και η βροχή δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό., Mα τούτο το χάραμα σαν να είχε το χρώμα του μελιού. Και ο ουρανός ένα χρώμα μπλε, με πολλές υποσχέσεις…
Aχ! οι δρόμοι της Αθήνας είναι τόσο αφιλόξενοι, τόσο γκρίζοι. Μα και τα μάτια των ανθρώπων είναι πολλές φορές άγρια. Σαν όρνεα αρπαχτικά. Έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Καμία φορά όμως γλυκαίνουν... Μπορεί όμως και να σου χαμογελάσουν. Πολλές φορές κουνούν το κεφάλι με κατανόηση.
Τόσες μέρες μόνος, πολλά είχε πια καταλάβει. Βιβλίο θα μπορούσε να γράψει. ..
Την πρώτη μέρα μέτρησε τα χρήματα. Ίσα –ίσα για μια βραδιά στο ξενοδοχείο. Ένα άθλιο ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό Λαρίσης.
Ήταν όμως ακόμα πιο έρημος εκείνο το βράδυ .Αδύναμος. Στάθηκε στο παράθυρο. Η επιγραφή αναβόσβηνε. Μπλε χρώμα, παγερό. Στο τζάμι αναγνώρισε τη μορφή του.Ένα δάκρυ δειλά –δειλά είχε πάρει δρόμο του. Τις επόμενες μέρες είχε παρέα τη μοναξιά. Ούτε εκείνη έκανε χώρια του ούτε εκείνος χωρίς αυτή. Μαζί συμπορεύονταν.
Μια βαλίτσα με λίγα ρούχα. Μια φωτογραφία. Ένα μικρό Ευαγγέλιο, ένα μικρό βιβλίο με ένα μυθιστόρημα. Όλη του η περιουσία, ότι είχε και δεν είχε με μια ματιά, με ένα άγγιγμα το είχε στα χέρια του.
Δεν περίμενε τηλέφωνο από κανένα. Γι' αυτό το άφησε πίσω το κινητό του. Σίγουρα τα παιδιά του γιού του θα το χρησιμοποιούσαν.
Δεν ήθελε να είναι βάρος πια. Εξάλλου τα λόγια της νύφης του ήταν ξεκάθαρα.
-Α! όλα και όλα. Έχω μεγάλη οικογένεια. Δεν μπορούμε να μένουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Μπορείς να νοικιάσεις αλλού. Μείνε τώρα εδώ! Βράδυ Σαββάτου ήτανε.
Ξημέρωμα Κυριακής με το αυγινό φως, ο κυρ- Άγγελος εξαφανίστηκε. Ούτε τον ένοιαζε αν τον ψάξουν, ούτε αν ανησυχήσουν. Μπήκε στο δωμάτιο των μικρών παιδιών τα φίλησε στα κεφαλάκια. Έμεινε σκεφτικός για λίγα λεπτά. Οι κρυσταλλένιοι ήχοι της βροχής δυνάμωναν. Νοέμβρης μήνας. Χειμώνας. Ένα βάρος είμαι, σκέφτηκε. Είναι πικρές οι μέρες, ψέλλισε.
Μέσα στη βροχή χάθηκε, μια σκιά ανάμεσα στις τόσες σκιές της νύχτας. Ένας άστεγος προστέθηκε ανάμεσα στους τόσους. Ένας παραπάνω...
Έξι μέρες έλειπε από το σπίτι. Έξι μοναξιές. Έξι μαχαιριές στην καρδιά.
Σήμερα είχε γενέθλια. Γι' αυτό θα το γιόρταζε. Την είχε πάρει την απόφαση του. Τίποτα δεν την άλλαζε. Ορκίστηκε...
Θα έπαιρνε τη μικρή σύνταξη από την τράπεζα, θα έμπαινε στο λεωφορείο, θα έβλεπε την μικρή εγγονή. Έτσι σαν τον κλέφτη στα κρυφά. Τα είχε σχεδιάσει όλα. Ανάμεσα στα κάγκελα θα έβαζε το κεφάλι, οι φυλλωσιές θα τον έκρυβαν καλά. Δεν ήθελε με τίποτα να τον δουν.
Άσε που έπρεπε να πάει αλλού να μείνει... Εξ άλλου πρόσεξε ότι ο περιπτεράς τον κοίταζε με μισό μάτι. Έπρεπε να φύγει από εκεί, ναι έτσι θα έκανε.
Σίγουρα δεν ήταν μια όμορφη εικόνα ένας άστεγος. Ίσως να φοβόταν μήπως τον κλέψει κιόλας. Σάμπως τον γνώριζε από τα παλιά;
Όμως ποιος δεν λαχταρά να αντικρίσει στη ματιά του την συμπόνια ;
Όχι τον οίκτο, την λύπηση, όχι. Θα μπορούσε να εξηγήσει στον άνθρωπο ποιος είναι, θα μπορούσε να μοιραστεί τη μαύρη του απελπισία.
Ίσως να του έδειχνε ενδιαφέρον, ίσως και να τον βοηθούσε. Μα ο περιπτεράς όλο στο τηλέφωνο μιλούσε, όλο κάποιους πελάτες εξυπηρετούσε. Που να βρει ώρα για τον άστεγο.
Σήκωσε λοιπόν την μεγάλη του περιουσία, σήκωσε το ηθικό του, όσο είχε μείνει τέλος πάντων. Μα κάτι δεν πήγαινε καλά. Ένας πόνος στο στήθος τον λύγισε. Μια μαύρη γραμμή πέρασε από τα μάτια του. Λουρίδα σκοτεινή. Πηκτό ύφασμα. Μια σιωπή σαν το ξυράφι! Η μέρα μάλλον τον ξεγέλασε δεν ήταν όμορφη. Μα, ούτε και δίκαια...
Κάποιος κάλεσε το ασθενοφόρο. Κάποια κορίτσια που δούλευαν καθαρίστριες περίμεναν στη στάση. Οι εργαζόμενοι κοιτούσαν τα ρολόγια τους. Οι μαθητές ανέβαιναν στα σχολικά λεωφορεία. Τα αυτοκίνητα έτρεχαν με μανία. Όλοι βιαζότανε. Έτρεχε και το ασθενοφόρο.
Για μια στιγμή άκουσε τη λέξη καρδιά… Κάποιος είπε αυτή τη λέξη. Είχε καιρό να ακούσει αυτή τη λέξη. Ραγισμένη είναι λοιπόν η καρδιά του. Μαύρος πόνος, βουβός. Σφάλισε τα μάτια. Αχ, πόσο πλούσιο μπορεί να σε κάνει η φαντασία. Το μυαλό πόσο μπορεί να σχεδιάσει. Ένας θεός είναι το μυαλό! Η μικρή του εγγονή τώρα θα ήταν στο προαύλιο του σχολείου. Στις πρώτες αχτίνες του ήλιου τα ξανθά μαλλιά της σίγουρα θα ήταν σα ένα φωτοστέφανο!
Γύρισε και έριξε μια ματιά στη κοπέλα δίπλα του. Σαν να είδε το αγγέλιασμα του. Θα πέθαινε στα χέρια μιας ξένης γυναίκας. Μα όχι, ακόμα, όχι!
-Στο σχολείο της ψέλλισε σιγά –σιγά στο αυτί. Εκείνη έριξε μια ματιά στον διπλανό της. Μπορεί να νομίζει, ότι είμαι τρελός σκέφτηκε ο κυρ-Άγγελος, μπορεί να νομίζει, ότι πεθαίνω. Μα δεν γίνεται πρέπει να σταθώ όρθιος. Να την δω έστω και τελευταία φορά. Πόσο άραγε να στενοχωρέθηκε που έφυγα; Παραμύθια ποιος θα της διαβάζει; Φιλιά στα μεταξένια της μαλλιά ποιος θα της χαρίζει;
Μέσα στο ασθενοφόρο λίγο πριν ξεψυχήσει. Ταξίδεψε στο παρελθόν του με τη λίγη δύναμη που του είχε απομείνει. Πονούσε πολύ. Ακόμα πιο πολύ όταν κανένα στόμα δεν σου ψιθυρίζει λόγια παρηγοριάς, κανένα χέρι λατρεμένο στο δέρμα δεν αφήνει βάλσαμο. Τότε ο πόνος είναι ακόμα πιο οξύς. Μα που ταξίδευε θεέ μου, τα χιλιάδες χρώματα ποιος τα έριξε μέσα στο κεφάλι του;
Τον είδε λέει αστραπιαία να τρέχει σ΄ ένα δρόμο, ανέμελος. Είχε μια δύναμη στα πόδια, αλλόκοτη, διαβολική, θαρρείς. Ναι, αυτός ήταν. Την αναγνώρισε τη μορφή εκείνη.
Φοιτητής, επιτέλους Είχε περάσει! Διάβασε το όνομα του στη λίστα. Μήπως από τη χαρά του δεν διάβασε καλά; Περιγράφεται το άρωμα ενός λουλουδιού; Τόση χαρά και που να πάει να την μοιραστεί. Αχ! Γιατί να πάει μόνος του στο σχολείο; Τόση ευτυχία, πώς να μη τρελαθεί;
Μα, πάλι η όμορφη μέρα, άλλαξε, πάλι σκοτείνιασε ο ουρανός..
-Λεφτά δεν υπάρχουν για σπουδές έχεις και δύο αδερφές ελεύθερες, μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι, τι να τα κάνεις τα πτυχία; μουρμούρισε ο πατέρας του. Αντί να δουλέψεις να βοηθήσεις, ζητάς γράμματα; Τα γράμματα είναι 24 δεν θα τα κάνεις εσύ 25.
Έτσι άφησε τ΄ όνειρα του στην άκρη, για άλλη μια φορά. Οικοδόμος, χτίστης έγινε. Ούτε την πόρτα του Πανεπιστημίου δεν πέρασε, ούτε καν κοιτούσε όταν περνούσε. Έτσι η ζωή πήρε το δρόμο της...
Μόνο τις πληγές από το μυστρί μετρούσε. Μια πληγή, δυο πληγές, τρεις, τέσσερις, τα χρόνια πέρασαν. Έκανε οικογένεια, μικροχαρές, παιδιά, πίκρες, λιακάδες, εγγόνια, βάσανα, χαμόγελα.
Μα τώρα όλο έτρεχε τ' ασθενοφόρο, το νήμα της ζωής του και έφτανε στην άκρη του. Να πεθάνει και να μη προλάβει να πάει στο σχολείο; Να ήτανε το ασθενοφόρο διάφανο, να μπορούσε να δει για τελευταία φορά!
Μια αθώα ψυχή παλεύει να βγει από το κορμί, μέσα σ΄ ένα ασθενοφόρο που ουρλιάζει .Είναι η μέρα τόσο φωτεινή. Ένα μικρό κορίτσι παίζει μαζί με τις συμμαθήτριες της στην αυλή του σχολείου.
Στις φυλλωσιές ανάμεσα κρύβεται ένας γεράκος, ένα χρυσαφένιο μικρό κεφάλι στριφογυρίζει, ένα χέρι απλώνεται ένα δάκρυ κυλά, ένα μόνο.
Ένα περιστέρι πετάρισε από πάνω της, τόσο κοντά της σα να ήθελε να την αγγίξει, σχεδόν όμως την χάιδεψε . Αόρατος Άγγελος πέταξε πάνω από τη πόλη. Κανείς άλλος δεν τον είδε. Μόνο ένα κορίτσι, ένα μικρό κορίτσι του έγνεψε, τον χαιρέτησε για τελευταία φορά!
Μ.Ζ.

Σύντομο Βιογραφικό

Η Μαρία Ζαβιανέλη –Διαμαντάκη γεννήθηκε και κατοικεί στα Χανιά. Εργάζεται στην Α.Ν.Ε.Κ. (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Κρήτης). Είναι παντρεμένη και έχει μια κόρη. Είναι μέλος της Αμφικτιονίας (εδρεύει στην Θεσσαλονίκη) καθώς και στην Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Το ρολόγι της Έδεσσας ...οθωμανικό μνημείο!

Το ρολόγι της Έδεσσας

Το ρολόγι της Έδεσσας ...οθωμανικό μνημείο!
Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Οι τουρκικοί ισχυρισμοί
Το άρθρο της τουρκικής εφημερίδας AKŞAM της 8ης Φεβρουαρίου 2010 μας παρουσιάζει την έρευνα που διεξάγεται εδώ και 2,5 χρόνια από την καθηγήτρια Neval Konuk του πανεπιστημίου του Μαρμαρά (Marmara Üniversitesi) για τα οθωμανικά μνημεία στην Ελλάδα, υπό την αιγίδα του τουρκικού ΥΠΕΞ. Η έρευνα αυτή ανέδειξε 600 περίπου εναπομείναντα οθωμανικά μνημεία στην Ελλάδα, πολλά από τα οποία θεωρούνταν από τους Τούρκους κατεστραμμένα. Η έρευνα αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2015. Το άρθρο αυτό μας αποκαλύπτει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία:
α. Μια φαινομενικά ιστορικό-πολιτιστικού ενδιαφέροντος έρευνα διεξάγεται από το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, το οποίο με ενδιαφέρον διαβάζουμε ότι αποφάσισε («karar aldı»!) να γίνει απογραφή όλων των εν Ελλάδι οθωμανικών μνημείων! («Dışişleri Bakanlığı, 2007 mayısında Yunanistan’daki Osmanlı eserlerinin tam envanterinin hazırlanması için karar aldı.»). Εν ολίγοις το τουρκικό ΥΠΕΞ αποφασίζει και διατάζει και εντός ελληνικών συνόρων.
β. Μας πληροφορεί η εφημερίδα ότι η ερευνήτρια ενήργησε «στα κρυφά», «σαν κατάσκοπος» («Bakanlık tarafından görevlendirilen Marmara Üniversitesi öğretim görevlisi Neval Konuk, adeta bir hafiye gibi Yunanistan’da adım adım Osmanlı eseri aradı.»). Άραγε μια έρευνα που αποφασίστηκε (!) να γίνει από το τουρκικό ΥΠΕΞ, η οποία διεξάγεται εδώ και 2,5 χρόνια και θα ολοκληρωθεί σε άλλα 5, και της οποίας δημοσιεύονται τα πρώτα αποτελέσματα γίνεται στα κρυφά για να λειτουργεί η Καθηγήτρια Κονούκ «σαν σπιούνα»; Καταλήγουμε ότι είτε δεν έχουν εκδοθεί οι απαραίτητες άδειες, επομένως η Κα Κονούκ έπρεπε εκ των πραγμάτων να δράσει διακριτικά, είτε ότι οι έρευνες διεξάγονται με τρόπο αντιδεοντολογικό και με αποτελέσματα αμφίβολης επιστημονικής αξίας (εξάλλου το ότι έχει αναλάβει το ΥΠΕΞ αυτήν την έρευνα προδιαθέτει για το ποιά θα είναι τα αποτελέσματα και το πώς αυτά θα χρησιμοποιηθούν) και επομένως έπρεπε πάλι να δράσει διακριτικά η ερευνήτρια, είτε ότι η εφημερίδα θέλει να δημιουργήσει εντυπώσεις για την επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα, δηλαδή ότι μια νόμιμη (;) έρευνα δεν μπορεί να διεξαχθεί ελεύθερα εντός ελληνικής επικράτειας.
γ. Πληροφορούμαστε επίσης ότι η έρευνα αυτή αφορά όλα τα Βαλκάνια, αλλά ειδικότερα την Ελλάδα («Bakanlık, bu görevi Balkanlar ve özellikle Yunanistan’da yaptığı çalışmalarla tanınan Marmara Üniversitesi Sanat Tarihi Bölümü Öğretim Görevlisi Neval Konuk’a verdi.»). Αυτή η πληροφορία αποκαλύπτει την ουσία της διεξαγωγής της έρευνας, που έχει πολιτικούς στόχους (γι’αυτό και την ανέλαβε το τουρκικό ΥΠ.ΕΞ. κι όχι το τουρκικό υπουργείο πολιτισμού) και όχι αμιγώς ιστορικο-πολιτιστικούς όπως θα ανέμενε κανείς.
δ. Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση είναι η ομολογία της Κονούκ για την υποτιθέμενη καταστροφή που έχουν υποστεί τα οθωμανικά μνημεία στην Ελλάδα. Η ίδια αναφέρει ότι «Υπάρχει η γενικότερη εντύπωση ότι όλα τα οθωμανικά μνημεία στην Ελλάδα καταστράφηκαν και ότι δεν έχει μείνει κανένα όρθιο. Η κατάσταση δεν είναι τόσο δραματική» («Yunanistan’daki bütün Osmanlı eserlerinin yıkıldığı, hiçbir eserin ayakta kalmadığı gibi genel bir kanı var. Durum o kadar kötü değil.»). «Αληθεύει ότι υπέστησαν μεγάλη καταστροφή. Ωστόσο, εκτός από τους Έλληνες, οι μεγάλες καταστροφές που προξένησαν κατά την διάρκεια του 2ου Βαλκανικού Πολέμου οι Βούλγαροι, αλλά και οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα, είναι ένα επίμαχο θέμα» («Ancak Yunanların yanında, 2. Balkan Savaşı döneminde Bulgarların tahribatları, adalarda İtalyanlar’ın çok büyük tahribatları söz konusu. Bölge, Osmanlı’nın erken fetih bölgesi olduğu için çok erken tarihlerden itibaren çok fazla eser inşa edilmiş.»). Επομένως η άποψη η οποία αναμασάται και χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους ελληνόφωνους γενίτσαρους της ελλαδικής τουρκόπληκτης θολο-«ελίτ» οι οποίοι με πείσμα πασάρουν την ιδέα ότι «και μεις τα ίδια κάναμε» είναι τουλάχιστον υπερβολική και σε κάθε περίπτωση, «βασιλικότερη του βασιλέως».
ε. Επίσης, σε συνάρτηση με το προηγούμενό μας σχόλιο ότι τα αποτελέσματα της έρευνας εξυπηρετούν πολιτικούς στόχους, η Κονούκ ισχυρίζεται ότι η οθωμανική πατρότητα πολλών κτηρίων στην Ελλάδα όπως σχολεία και νοσοκομεία αποκρύπτεται σκοπίμως (!). Ως μοναδικό και ατεκμηρίωτο παράδειγμα αυτού του φαινομένου αναφέρει ένα ρολόι στην πόλη της Έδεσσας που κατά την ερευνήτρια είναι οθωμανικό, κάτι που όπως λέει δεν αναγράφεται πουθενά αφού παρουσιάζεται απλά ως «πολιτιστικό μνημείο του 19ου αιώνα» («Yunanistan’da Osmanlı eserlerinin gizlendiğini söyleyen Konuk, Vodina’da Osmanlı döneminden kalma bir saat kulesini örnek veriyor. Saat kulesinin önünde “19′uncu Yüzyıl Kültürel Anıt” yazdığını belirten Konuk, “Osmanlı Saat Kulesi diye bir levha yazmıyorlar.»).
Το φτωχό αυτό παράδειγμα αποδεικνύει μάλλον και την αδυναμία της τοποθέτησής της Καθηγήτριας Κονούκ ότι δεν αναγνωρίζεται η οθωμανική πατρότητα πολλών κτηρίων όπως σχολείων και νοσοκομείων. Είναι γνωστή τουρκική τακτική να βαπτίζεται ως «ρωμαϊκό» οποιοδήποτε κτίσμα - ναός, θέατρο, ιππόδρομος κλπ - κτίστηκε στις Ελληνικες πόλεις της Μικράς Ασίας επί ρωμαιοκρατίας. Μήπως εδώ βλέπουμε επέκταση της ίδιας τακτικής, δηλαδή να βαπτίζεται ως οθωμανικό όποιο κτίσμα κατασκευάστηκε τα χρόνια της τουρκοκρατίας;
στ. Τέλος η Νεβάλ Κονούκ μας αποκαλύπτει τον αληθινό λόγο για τον οποίο το τουρκικό ΥΠΕΞ ανέλαβε την έρευνα αυτή. «Αυτόν το μήνα θα εκδοθούν οι 2 πρώτοι τόμοι της έρευνας, τα οποία εμπεριέχουν μόνο το 20% των οθωμανικών μνημείων στην Ελλάδα. Με το πέρας της έρευνας, θα έχει εκδοθεί μια σειρά 8 τόμων. Όλα τα κείμενα των βιβλίων θα είναι στα τουρκικά, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Οι πρώτοι δύο τόμοι έχουν ένα σύνολο 516 σελίδων. Τα βιβλία αυτά δεν θα διατεθούν προς πώληση, αλλά το ΥΠΕΞ θα το αποστείλει σε όλες τις ακαδημίες και τις βιβλιοθήκες του κόσμου». «Bu ay içinde çalışmalarının ilk iki cildinin yayımlanacağını söyleyen Neval Konuk, “Hazırladığımız iki cilt, Yunanistan’ın sadece yüzde 20’sindeki eserleri içeriyor. Çalışma tamamlandığı zaman ortaya 8 ciltlik bir serinin çıkması düşünülüyor. Kitaptaki tüm metinler Türkçe, Yunanca ve İngilizce olacak. İlk iki cilt 516′şar sayfa. Kitap satışa sunulmayacak. Dışişleri Bakanlığı, tüm dünya akademileri ve kütüphanelerine gönderecek». [...].

Το ρολόγι της Νάουσας

Η πραγματικότητα
Το ρολόγι της πόλης μας κατασκευάστηκε το 1905/6 από μια κομπανία κτιστάδων με επικεφαλής τον αρχιμάστορα Ζήση από το Φλάμπουρο της Δυτ. Μακεδονίας με χρήση ντόπιων υλικών [η βάση από σιδηρόπετρα (σχιστόλιθος) και το υπόλοιπο κτίσμα από πουρόπετρα (πωρόλιθος)] κατόπιν παραγγελίας των εργοστασιαρχών της πόλης μας Τσίτση, Σεφερτζή, Χατζηδημούλα κ.ά. για να εξυπηρετεί κυρίως τους εργάτες των εργαστασίων τους, αλλά και γενικότερα τους κατοίκους της πόλης. Πρέπει να υπενθυμίσω ότι την εποχή εκείνη η Έδεσσα ήταν γνωστή ως το Μάντσεστερ των Βαλκανίων, λόγω της βιομηχανικής ανάπτυξής της με την εκμετάλλευση των άφθονων υδατοπτώσεων που παρείχε η φυσική (γεωλογική) διαμόρφωση της περιοχής. Σήμερα συνεχίζει την λειτουργία του δίπλα στο κτίριο όπου στεγάζονται οι δραστηριότητες του «Φιλοπρόοδου Συλλόγου Μέγας Αλέξανδρος», ενός από τους πιο παλαιούς συλλόγους της Έδεσσας (1922).
Σημειώνω ότι από τους ίδιους κτίστες είχε κατασκευαστεί, μια δεκαετία περίπου νωρίτερα (το 1896), αντίστοιχο ρολόγι ύψους 25 μέτρων στην πόλη της Νάουσας (με χορηγίες Ελλήνων εργοστασιαρχών), καθώς και σε άλλες πόλεις της Δυτ. Μακεδονίας πιθανότατα.
Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση της αλήθειας σε σχέση με τις νεο-οθωμανικές φαντασιώσεις και τις στοχεύσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Πηγές
1. Για το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας AKŞAM, το έγκυρο και μαχητικό κυπριακό ιστολόγιο «Εμπροσθοφύλαξ» http://www.efylakas.com/
2. Για το ρολόγι της πόλης μας, προφορικές πληροφορίες του γράφοντα από παλιούς Εδεσσαίους

ΔΕΕ

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Ρούπελ: Αναμνήσεις των πρωταγωνιστών


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Σύλλογος «Βιβλιόφιλοι Έδεσσας»

σας προσκαλεί

την Δευτέρα 24 – 10 – 2011 και ώρα 7.30΄ μ.μ.

στην Αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου

στην ομιλία του κ. Ηλία Κοτρίδη Ανχη ε.α.

με θέμα:

«Ρούπελ: Αναμνήσεις των πρωταγωνιστών»

συνοδευόμενη με προβολή σπάνιου αρχειακού υλικού.

Θα ακολουθήσει συζήτηση


Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Οδυσσέας Ελύτης. Στοιχεία μιας ποιητικής ταυτότητας


Οδυσσέας Ελύτης.
Στοιχεία μιας ποιητικής ταυτότητας

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη, η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου θα μιλήσει με θέμα “Οδυσσέας Ελύτης. Στοιχεία μιας ποιητικής ταυτότητας”.
Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου, στις 7:00μμ, στο αμφιθέατρο της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα Cotsen Hall (Αναπήρων Πολέμου 9 - Κολωνάκι).
Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη έχει δανείσει πλούσιο υλικό από το αρχείο Οδυσσέα Ελύτη, που φυλάσσεται στις συλλογές της, προκειμένου να παρουσιαστεί στην έκθεση «Ο Κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: Ποίηση και Ζωγραφική», που διοργανώνει το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη. Στην έκθεση παρουσιάζεται για πρώτη φορά το σύνολο των ζωγραφικών έργων του Νομπελίστα ποιητή. Πρόκειται για ευφάνταστα κολάζ, τέμπερες και υδατογραφίες, μικρών διαστάσεων, που αναδεικνύουν τη μοναδική καλλιτεχνική υπόσταση και αντανακλούν την αισθητική αντίληψη του μεγάλου ποιητή. Παράλληλα, εκτίθενται αντιπροσωπευτικά έργα κορυφαίων Ελλήνων ζωγράφων που αγάπησε ο Ελύτης και έχει γράψει αξεπέραστα κείμενα για το έργο τους, μεταξύ των οποίων οι: Θεόφιλος, Τσαρούχης, Γκίκας, Καπράλος, Κανέλλης, Μόραλης, Δέρπαπας, Φασιανός, Πανιάρας και Τσόκλης. Η έκθεση πλαισιώνεται, επίσης, από χειρόγραφα και βιβλία του ποιητή μαζί με δημοσιευμένες και ανέκδοτες φωτογραφίες του. Έργα προέρχονται, επίσης, από το Μουσείο Μπενάκη, την Εθνική Πινακοθήκη και πολλές ιδιωτικές συλλογές. Η έκθεση πραγματοποιείται με τη συμπαράσταση της ποιήτριας Ιουλίτας Ηλιοπούλου, σε επιμέλεια του Τάκη Μαυρωτά και σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Η έκθεση λειτουργεί από 22 Σεπτεμβρίου έως 27 Νοεμβρίου 2011. Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.thf.gr/.


Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο των "Βιβλιοφίλων"


Το Νέο Δ.Σ. του Συλλόγου


Πρόεδρος: Ευαγγελίδης Δημήτριος


Αντιπρόεδρος: Σεμερτσίδου Δέσποινα


Γραμματέας: Βλάχου-Κράλλη Στέλλα


Ταμίας: Βουτυράς Χρήστος


Έφορος Τμ. Λαογραφίας & Βιβλιοθήκης: Λιάζος Παύλος


Έφορος Τμ. Τοπικής Ιστορίας & Τεκμηρίωσης: Γιουματζίδης Δημήτριος


Έφορος Τμ. Λογοτεχνίας: Σχοινά Βίκυ


(Η Εποπτεία του Τμήματος Μελέτης & Κριτικής Επισκόπησης Νέων Ιδεών ασκείται από τον Πρόεδρο του Δ.Σ.)



Εξελεγκτική Επιτροπή



1. Μαντζόπουλος Ευάγγελος


2. Πιπλικάτσης Στάθης


3. Σταυρακίδης Σίμος


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Αρχαιρεσίες Συλλόγου

Απολογισμός δραστηριοτήτων 2010-2011

Πραγματοποιήθηκαν χθες οι διαδικασίες ανάδειξης του νέου ΔΣ του Συλλόγου "Βιβλιόφιλοι Έδεσσας" με τον απολογισμό της διετίας και ενδιαφέροντα διάλογο με τα μέλη, τα οποία κατέθεσαν και ενδιαφέρουσες προτάσεις για τις μελλοντικές δραστηριότητες του Συλλόγου.
Ξεχώρισαν οι προτάσεις για την έκδοση περιοδικού, για την πραγματοποίηση λογοτεχνικών βραδιών, καθώς και για την ενεργό συμμετοχή του Συλλόγου στις εκδηλώσεις εορτασμού της εκατονταετηρίδος για την απελευθέρωση της Έδεσσας από τον Οθωμανικό ζυγό, οι οποίες προγραμματίζονται για το 2012.
Εντός των ημερών θα συγκροτηθεί σε σώμα το νέο 7μελές ΔΣ του Συλλόγου, που θα προκηρύξει και τον Γ΄ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Διηγήματος.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Περαστικά!


Ένα εξαιρετικό διήγημα Ε.Φ. το οποίο ανακάλυψα στο Διαδίκτυο και που ελπίζω να σας αρέσει όσο μου άρεσε και εμένα για την πρωτοτυπία του και την υπενθύμιση μιας χαμένης παιδικής ηλικίας.
ΔΕΕ
Περαστικά!  
Μανώλης Μανωλάς (20/07/2000)

Ο ψυχίατρος Δ. Παπαδόπουλος άνοιξε την πόρτα του εξεταστηρίου του, μου έκανε ένα φιλικό νεύμα για να περάσω μέσα και όπως περνούσα από δίπλα του για να μπώ στο ηχομονωμένο γραφείο τον άκουσα να απευθύνεται στην γραμματέα του. "Έχουμε κάποιο έκτακτο περιστατικό;". 
Η μελαγχροινή ιατρική βοηθός που εκτελούσε με περισσή ικανότητα και τα καθήκοντα της γραμματέως είπε: "Τίποτε έκτακτο γιατρέ. Τηλεφώνησε δυό φορές ο κύριος Κάπα, ξέρετε, αυτός που έχει την φαντασίωση ότι είναι συγγραφέας, εκλιπαρώντας να του δώσω τον νέο αριθμό του κινητού σας, αλλά δεν τον έδωσα".
"Καλά έκανες. Άλλωστε το ξέρεις ότι εξ αιτίας του άλλαξα αριθμό. Θα είμαι με τον κύριο Αξιώτη για την επόμενη ώρα. Φρόντισε, σε παρακαλώ, ό,τι είναι απαραίτητο."
Ο γιατρός μπήκε στο γραφείο και έκλεισε πίσω του την πόρτα. Πήρε τον υπέροχο στυλό του μελάνης με την χρυσή πένα και άρχισε να γράφει με τον δικό του τρόπο σε ένα σημειωματάριο τα στοιχεία που είχα δώσει στην βοηθό του όταν έκλεισα το ραντεβού. Ακουγόταν μόνο μιά απαλή, μινιμαλιστική μουσική. Ίσως ήταν Φίλιπ Γκλας, αλλά δεν ήμουνα σίγουρος. Το κλιματιστικό κρατούσε δροσερό τον χώρο και μου φαινόταν ότι πρόσθετε ένα υπόκωφο βουητό στην μουσική, σαν ένα φάσμα εξασθενημένου λευκού θορύβου. Όλα μέσα στο δωμάτιο ήσαν μαύρα. Το μεγάλο γραφείο, τα ρούχα του γιατρού, οι δερμάτινες πολυθρόνες, το ηχοσύστημα με τον λαμπάτο ενισχυτή, τα τέσσερα ηχεία, το βάζο, το χαλί με τα γεωμετρικά σχέδια. Ένας Γαΐτης, με δεκάδες ασπρόμαυρα όμοια αλλά και διαφορετικά ανθρωπάκια που ακολουθούσαν έναν γαλάζιο άγγελο, ήταν μιά ευχάριστη πινελιά χρώματος στον τοίχο. Η γραμματέας άνοιξε την πόρτα και έφερε έναν μυρωδάτο ιρλανδέζικο καφέ για τον γιατρό και έναν διπλό εσπρέσο για μένα. (Η προτίμησή μου περιλαμβάνονταν στα στοιχεία που μου είχε ζητήσει.) Κινήθηκε πολύ διακριτικά χωρίς να κοιτάξει κανέναν στα μάτια, τοποθέτησε τα μαύρα οκτάγωνα σερβίτσια έτσι που να τα φτάνουμε χωρίς προσπάθεια και έφυγε αθόρυβα. Ο καφές μου ήταν άψογος.
Ο γιατρός μου είπε: "Δεν σου κρύβω ότι η περίπτωσή σου μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Θέλω λοιπόν να μου παραθέσεις με κάθε λεπτομέρεια όλα τα στοιχεία που σε οδήγησαν να ζητήσεις ιατρική βοήθεια για αυτό που θεωρείς πρόβλημά σου. Θα αρχίσεις από τα πιό παλιά περιστατικά και θα φτάσεις διαδοχικά στα σημερινά, ώστε να σχηματίσω μιά ολοκληρωμένη εικόνα. Θα μου πείς τί περιοδικά διάβαζες και τί βιβλία και αν επηρέαζαν τη ζωή σου. Θέλω να αναφέρεις κατά την αφήγησή σου οποιαδήποτε συνειρμική σκέψη σου παρουσιάζεται, χωρίς να διστάσεις νομίζοντας ότι είναι άσχετη. Η δική μου φροντίδα είναι να αξιολογήσω με τις μεθόδους της επιστήμης μου τα φαινομενικά άσχετα στοιχεία, για να προσδιορίσω στην συνέχεια τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος." Ο γιατρός μου χαμογέλασε. "Ξεκίνα!"
Εγώ συμμάζεψα τις σκέψεις μου και άρχισα την αφήγηση. "Μου άρεσε το διάβασμα από τότε που ήμουν μικρός, πριν από περίπου σαράντα χρόνια. Μόλις έβλεπα στο δρόμο ένα κομμάτι χαρτί να το παρασέρνει ο αέρας, το μάζευα για να το διαβάσω. Διέθεσα πολλές ώρες διαβάζοντας μισοτελειωμένα κείμενα και τελειώνοντάς τα με την φαντασία μου. Ας μη συζητήσουμε για τις ώρες που πέρασα στην τουαλέτα (τότε λέγαμε στο μέρος) διαβάζοντας τα χαρτιά που έκοβε τετράγωνα ο παππούς για να σκουπιζόμαστε, (βλέπετε, δεν υπήρχε χαρτί υγείας εκείνη την εποχή). Η γιαγιά ανησυχούσε και με ρωτούσε έξω από την πόρτα, μήπως είχα πάθει τίποτε. Τελικά μου κόψανε την συνήθεια αυτή, βάζοντας άσπρα χαρτιά στο άγκιστρο.
Τα βιβλία και περιοδικά που αγόραζα ήθελα να τα διατηρώ σαν καινούρια."
Ο γιατρός με διέκοψε: "Σε ενοχλεί όταν σου τσαλακώνουν ένα περιοδικό ή όταν κάποιος διαβάσει την εφημερίδα σου πριν από σένα;"
Ξαφνιάστηκα από την οξυδερκή παρατήρησή του. (Μετά όμως σκέφτηκα ότι θα ήταν συνηθισμένη παραξενιά των πελατών του, οπότε ήταν φυσιολογικό που ρώτησε.) "Με ενοχλούσε πάρα πολύ, και κάνω τα τελευταία χρόνια προσπάθεια, όταν τα παιδιά μου ζητούν την εφημερίδα μου που μόλις αγόρασα, να αδιαφορώ, κρίνοντας ότι είναι προτιμότερο να διαβάζουν όταν θέλουν από το να εμποδίζονται να διαβάσουν. Τα έντυπα, λοιπόν, που αγόραζα τότε, με σημαντικές στερήσεις μπορώ να πώ, με είχαν ταξιδέψει σε άγνωστους και συναρπαστικούς κόσμους. Και όχι μόνο μια φορά, γιατί μπορούσα να κάνω ξανά και ξανά τις ίδιες διαδρομές και να νιώθω τις αγωνίες και τις χαρές των ηρώων. Ήμουν παιδί με έντονη φαντασία και μπορούσα να ταυτιστώ εύκολα μ' αυτούς. Όταν έβρισκε τα περιοδικά η γιαγιά μου, καθάριζε μέσα τους τα ψάρια και τα πετούσε στα σκουπίδια. Εγώ τελικά για να καταφέρω να τα διασώσω, έκρυβα τα περιοδικά σε ρολό κάτω από τα κεραμίδια και έντυνα τα βιβλία με μπλε κόλλα οπότε μοιάζανε όπως τα άλλα, τα σχολικά, που είχα στη σάκα μου.
Εκείνη την εποχή μπορούσα να διαβάσω διάφορα έντυπα, όχι ακριβώς φθηνά αλλά πάντως προσιτά, που με προσκαλούσαν σε περιπέτειες κρεμασμένα με μανταλάκια έξω από τα περίπτερα. Όσα δεν ήσαν εντελώς ασπρόμαυρα, είχαν μονόχρωμη εκτύπωση στο ένα μέρος του δεκαεξασέλιδου. Θα προσπαθήσω να θυμηθώ μερικούς από τους τίτλους και τα πρόσωπα εκείνων των εκδόσεων…
Υπήρχε ο Μικρός Ήρωας, (του Στέλιου Ανεμοδουρά) με τον Γιώργο Θαλάσση το παιδί Φάντασμα, την ηρωική Κατερίνα, τον αχόρταγο Σπίθα και τα άλλα παιδιά που έδειχναν πώς αντιστέκεται κανείς στους Γερμανούς και Ιταλούς εισβολείς, στην καταπίεση και στο άδικο.
Ο τρόπος που ο Καραγκιόζης (=μαυρομάτης) αντιστεκόταν στους Τούρκους κατακτητές, όπως περιγραφόταν σε εκδόσεις διαφόρων (πχ. του Ρέκου), ήταν λίγο διαφορετικός, αστείος, κουτοπόνηρος και αποτελεσματικός στο να θρέψει την οικογένεια. Έκανα παραστάσεις Καραγκιόζη με εισιτήριο μιά εικοσάρα, στην αυλή του σπιτιού μου πίσω από ένα σεντόνι κρεμασμένο στο σύρμα για το άπλωμα των ρούχων, με δυό λάμπες πετρελαίου πάνω σε καφάσια, με διάτρητες φιγούρες από κοντραπλακέ κεντημένες με το στρογγυλό πριονάκι της ξυλοκοπτικής, δεξιά το σεράι του βεζίρη, αριστερά η καλύβα, και με αρκετή επιτυχία τολμώ να πώ, επειδή μπορούσα να μιμούμαι τις διαφορετικές φωνές των ηρώων, του Μπαρμπα-Γιώργου, του σιορ-Διονύση, του Μορφονιού, του Χατζηαβάτη.
Σε άλλο στυλ ήταν ο Γκαούρ - Ταρζάν, όπου ο λευκόδερμος ευγενής βασιλιάς της ζούγκλας Ταρζάν, (δημιούργημα του συγγραφέα Εντγκαρ Ράις Μπάροους), είχε άξιο σύμμαχο και ενίοτε αντίπαλο τον μελαμψό γιγαντόσωμο έλληνα (όχι παίζουμε ! ) με το όνομα και πιθανώς τη δύναμη του αφρικανικού βοδιού Γκαούρ. Στην παρέα τους βρίσκονταν οι όμορφες και ελαφροντυμένες Τζέιν (άσπρη για τον Ταρζάν) και Ταταμπού (μελαμψή για τον Γκαούρ) και το "κωμικό" ζευγάρι ο Ποκοπίκο και η Χουχού (κάτι σαν τον Ζαχαρία και την Χοντρή του σκιτσογράφου Γαλλία στο περιοδικό Θησαυρός, αν ξέρετε).
Αστυνομικές περιπέτειες διάβαζα στην Μάσκα (του Δημήτρη Χανού) και στην Μασκούλα, και θυμάμαι τον Λέμι Κόσιον, παιδί τζιμάνι (g-man = κυβερνητικός υπάλληλος) οπλισμένο με το λουγκεράκι του και την μάνα του πάντα έτοιμη να φορέσει τις πλερέζες του πένθους, τον επιστημονικά καταρτισμένο Πράκτορα-Χ έτοιμο να εφεύρει ο,τιδήποτε του χρειαζόταν, και πολλούς άλλους κλέφτες κι αστυνόμους. Τα περιοδικά αυτά ήσαν ρητά απαγορευμένα από γονείς και δασκάλους, οπότε τα διάβαζα κρυφά.
Φυσικά υπήρχε το περιοδικό Μίκυ Μάους με ήρωες τα γνωστά ζώα του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Αυτά είχαν συνήθως όνομα και επώνυμο με ίδια αρχικά γράμματα και το επώνυμο να δηλώνει (αγγλικά) τί ζώο είναι, πχ. Μίκυ Μάους (mouse = ποντίκι), Κλάραμπελ Κάου (cow = αγελάδα), Ντόναλντ Ντακ (duck = πάπια). Τότε δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι ο θείος Γουόλτ μας παρουσίαζε συνήθως έναν παράξενο κόσμο χωρίς συζύγους και χωρίς εργάτες για να αποφύγει τα οικογενειακά δράματα και τις ταξικές συγκρούσεις, αλλά δεν θα το συζητήσουμε αυτό τώρα.
Άλλες σειρές παιδικών περιοδικών που κυκλοφορούσαν ήσαν οι Χαρούμενες Ιστορίες με την Μικρή Λουλού και τον Τάμπι και πολλούς άλλους και Το Δικό Μου με ιστοριούλες εικονογραφημένες και πεζά κείμενα και τα Μικρά Εικονογραφημένα Κλασσικά με ωραία παραμύθια, όπως ο Μαγεμένος Αυλός, Τα τρία δώρα, Η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες, κλπ, και τα Κλασσικά Εικονογραφημένα, με εκατοντάδες αριστουργήματα (και μη) της παγκόσμιας λογοτεχνίας. (Τώρα, όταν λέμε παγκόσμιας, εννοούμε κυρίως ευρωπαϊκής και αμερικάνικης). Ορισμένα τεύχη δεν είχαν προσεγμένη εικονογράφηση, αλλά μερικά τεύχη είναι έργα τέχνης. Αν ρίξετε μια ματιά στις τεχνοτροπίες που χρησιμοποιεί ο σχεδιαστής του Ηρακλή, θα καταλάβετε τί εννοώ.
Τώρα που είπα για Κλασσικά, έχετε παρατηρήσει ότι οι ξένοι πήρανε δάνειο από τα Ελληνικά την λέξη κλασικός, την γράψανε classic, και μετά την πήραμε εμείς ως αντιδάνειο και την γράφουμε κλασσικός; Πολύ μου αρέσουν γιατρέ μου τα αντιδάνεια. Ο υδραυλικός επισκευάζει το φλοτέρ στο καζανάκι, όχι τον πλωτήρα. Το μικρό κομμάτι μέταλλο που κρέμεται με αλυσίδα στο λαιμό είναι μετάλλιον για τους αθλητές αλλά μενταγιόν για τις κυρίες. Η δισκοθήκη είναι το έπιπλο όπου τοποθετούμε δίσκους, ενώ η ντισκοτέκ είναι μαγαζί για να χορεύουμε."
Ο ψυχίατρος δεν έδειξε ανυπομονησία, ούτε άλλαξε στάση στο σώμα του, αλλά αντιλήφθηκα ότι είχε σταματήσει να κρατάει σημειώσεις.
"Συγγνώμη που λοξοδρόμησα λιγάκι", είπα χαμογελώντας αμήχανα. "Συνεχίζω με περιοδικά. Βγήκε στα περίπτερα το Χτυποκάρδι με ακατάλληλα θέματα που είχαν στόχο την σεξουαλική επιμόρφωση των νέων, όπου μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας του, οι επινοητικοί εκδότες βγάλανε το Καρδιοχτύπι. Ή μήπως έγινε το αντίστροφο; Μου διαφεύγει αυτή η λεπτομέρεια." Ήπια ακόμη λίγον από τον καφέ μου, αναρωτήθηκα τί να κάνει άραγε η γραμματεύς τόση ώρα μόνη της, και συνέχισα.
"Κυκλοφόρησε το πολύ καλό περιοδικό Αστερίξ, όπου διάβαζα σε συνέχειες μερικές από τις δημιουργίες του μεγάλου Γκοσινί. (Τον λέω μεγάλο γιατί έγραψε υπέροχα σενάρια για ήρωες καρτούν δικούς του και ξένους.) Γνώρισα τον μικρόσωμο και πανέξυπνο Γαλάτη επαναστάτη Αστερίξ [από το τυπογραφικό σύμβολο αστερίσκος = * ], που μαζί με τον ακαταμάχητο φίλο του και κατασκευαστή μενίρ Οβελίξ [από το τυπογραφικό σύμβολο οβελίσκος = ! ] χτυπάνε αλύπητα (ενωμένη η διανόηση με την εργατιά;) τους τρελούς Ρωμαίους κατακτητές και σε κάθε ιστορία απαραιτήτως βυθίζουν το πλοίο του κουρσάρου Μπαρμπαρόσα (barba rossa = γενειάδα κόκκινη) γνωστού και ως Κοκκινογένη, που οι δικές του περιπέτειες δημοσιευόντουσαν μαζί με τις περιπέτειες του Αστερίξ σε διπλανές σελίδες του γαλλικού περιοδικού Πιλότ.
Γνώρισα εκεί και τον ιρακινό δολοπλόκο βεζίρη Ιζνογκούντ [=is no good, δεν είναι καλός], που επιμένει να γίνει χαλίφης στην θέση του Χαλίφη.
Παράλληλα κυκλοφόρησε το περιοδικό ΤενΤέν, με παράξενες περιπέτειες που δημιούργησε ο Βέλγος r.g., γεμάτες απρόοπτα, κρυμμένους θησαυρούς, και στο βάθος αδιόρατον για το παιδικό μάτι αντικομμουνιστικό πολιτικό σχολιασμό. Γνώρισα εκεί τον νεαρούλη τολμηρό δημοσιογράφο ΤενΤέν, την σκυλίτσα του Μιλού, τον φίλο του καπετάνιο Χάντοκ με την ανεξάντλητη ποικιλία στο βρισίδι, τον αστυνομικό Ντιπόν και τον αστυνομικό Ντιπόντ, τον αφηρημένο καθηγητή Τουρνεσόλ, την υπέρβαρη τραγουδίστρια Κασταφιόρε, τον κακοποιό με το ύποπτο όνομα Ρασταπόπουλος και πολλούς άλλους.
Φαινομενικά σε διαφορετικό στυλ, αλλά ουσιαστικά με κρυφο – αναρχικό καλαμπούρι βγήκε το περιοδικό Λούκι Λούκ. Τον ομώνυμο μοναχικό καβαλάρη και το ομιλητικό άλογό του Ντόλι, επινόησε και ζωγράφιζε αρχικά ο Βέλγος θαυμαστής των καουμπόηδων Μορίς ντε Μπέβερε, γνωστότερος ως Μόρις. (Ο Μόρις τον είπε Λάκι (=lucky τυχερός), με την μετάφραση η τύχη του χάθηκε μέσα στο λούκι). Αργότερα ο Γκοσινί κάλεσε τον Μόρις στο Παρίσι, του έγραψε καλύτερα σενάρια και χρησιμοποίησαν τον καλλιτέχνη Ιντερζό για καλύτερη σχεδίαση. Ο Λούκι Λούκ, ο άνθρωπος που πυροβολεί ταχύτερα από τον ίσκιο του χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για να χώσει στην φυλακή τους παράνομους, αλλά στο τέλος της ιστορίας τραγουδώντας προχωρεί μόνος προς το ηλιοβασίλεμα. Η επιτυχία ήταν τεράστια, κυρίως λόγω χιούμορ και όχι επειδή πιστέψαμε ότι το εξάσφαιρο είναι το μόνο που μπορεί να πείσει. (Τώρα βέβαια μπορεί και να έχω άδικο…). Οι κακοποιοί Ντάλτονς μπορούν να βεβαιώσουν ότι ο δρόμος για την επιτυχία δεν είναι ανθόσπαρτος, ακόμη κι αν ακούει κανείς πάντα τη μαμά του (αναφέρομαι στο επεισόδιο Μαμά Ντάλτον). Με την ευκαιρία, ξέρετε αν χρησιμοποιούσαμε την έκφραση ψηλός και άμυαλος πριν από την εμφάνιση του Άβερελ;"
"Νομίζω ότι υπάρχει μιά παλιά τούρκικη έκφραση, δεν τη θυμάμαι, αλλά αυτό είναι χωρίς σημασία, συνέχισε σε παρακαλώ, πάμε πολύ καλά."
Αυτό ήταν ενθαρρυντικό, γιατί αναρωτιόμουνα μήπως ήταν κουραστικός ο μονόλογος με τις αναμνήσεις μου. "Άλλες ιστορίες που θυμάμαι είναι με τον ινδιάνο Ουμπαπά, που έρχεται στην Γαλλία και βρίσκει περίεργα τα έθιμα των λευκών, οι χιουμοριστικές ιστορίες του Αχιλλέα Ταλόν [=αχίλλειος πτέρνα;], και όσες ιστορίες από τον σκιτσογράφο Γκοτλίμπ επιτρεπόντουσαν για τους αναγνώστες μικρής ηλικίας. Έζησα στο δάσος μαζί με τα μικρά γαλάζια strmpf, δημιουργημένα από τον Πεγιό, που έγιναν αργότερα γνωστά στην Ελλάδα ως Στρουμφάκια, και ταξίδεψα στον χρόνο μαζί με τον ατρόμητο Βαλέριαν, (η βαλεριάνα είναι νομίζω ένα ψυχοτρόπο κατευναστικό;)", ο γιατρός ένευσε καταφατικά, "και αντιμετώπισα ζόρικες καουμπόικες περιπέτειες με τον Μπλούμπερι (που νομίζω ότι ήταν η πρώτη δουλειά του διάσημου σχεδιαστή Μέμπιους), και πέταξα μαζί με τους πιλότους Τανγκί και Λαβερντίρ, και γέλασα με τις γελοιογραφίες του Χοβίβ.
Μιά τελείως διαφορετική τροπή στην θεματολογία των ιστοριών, καθώς και μιά ακατανίκητη επιθυμία σε μένα να συλλέγω όλα τα τεύχη, παρουσιάστηκε με το περιοδικάκι Υπεράνθρωπος, (του Στέλιου Ανεμοδουρά), με ελληνότροπη παρουσίαση των καθημερινών περιπετειών που αντιμετωπίζει ένας προικισμένος οικογενειάρχης, όπου ο ίδιος, ο γιος του Κεραυνός και η κόρη του Αστραπή έχουν μια υπερφυσική ιδιαιτερότητα που λείπει από την μητέρα. Για να γελάσουμε με τους μειονεκτούντες υπάρχει και ένας αστείος θείος Κοντοστούπης. (Τώρα θυμήθηκα εκείνο το μαγαζί με τα φλιπεράκια, τα ποδοσφαιράκια και τα μπιλιάρδα στην οδό Κορίνθου στην Πάτρα με την πινακίδα Κέντρο Ψυχαγωγίας Ο Ανάπηρος...). Θυμάμαι με πόση λαχτάρα περίμενα να κυκλοφορήσει ο Ταν ο Υπερκόσμιος, (του Γιώργου Μαρμαρίδη) με διαπλανητικές περιπέτειες και το Ιπτάμενο Βέλος, (του ίδιου), με ταξίδια στον χρόνο, και ο Πλανητάνθρωπος, (του ίδιου), όπου ένα αγνό ηθικό κλπ παλικάρι παίρνει υπερφυσικές ικανότητες από έναν εξωγήινο υπεραιωνόβιο γέροντα για να προστατεύει την Γη, αλλά ο φοβητσιάρης δίδυμος αδελφός του Πατατράκ μένει όπως ήταν για να μας διασκεδάζει.
Και τελικά εμφανίστηκαν από τον εκδοτικό οίκο Ατλαντίδα Τα Καλύτερα Κόμικς, μόνο εκατόν τριανταέξι τεύχη με επιλεγμένες ιστορίες από τα χιλιάδες τεύχη των αμερικάνικων εκδόσεων dc comics, με ήρωες που είχαν διχασμένες προσωπικότητες (επινοημένους και ζωγραφισμένους από τους σχεδιαστές Καρμίνε Ινφαντίνο, Μπομπ Κέιν, και πολλούς άλλους), όπως τον αδέξιο δημοσιογράφο Κλαρκ Κεντ αλλά και Υπεράνθρωπο (αργότερα έμαθα να τον λέω Σούπερμαν), που όταν συναντούσε μια γυναίκα με αρχικά ονόματος Λ Λ γνώριζα ότι θα πλεκόταν ειδύλλιο, πχ. τη συμμαθήτρια Λάνα Λανγκ, τη συνάδελφο δημοσιογράφο Λόις Λέιν, τη γοργόνα Λώρα Λεμάρις. Ή όπως τον επιχειρηματία Μπρους Γουέιν αλλά και Νυχτερίδα (αργότερα Μπάτμαν), που πολεμούσε με ένα σωρό μαραφέτια τους εγκληματίες.
Ακόμη συνάντησα εκεί τον αρχαιολόγο Παράξενο Αδάμ που, προσπαθώντας να ξεφύγει από άγριους στην νότια Αμερική χτυπήθηκε από την ακτίνα Ζήτα και μεταφέρθηκε 4.3 έτη φωτός μακριά, στον πλανήτη Ραν."
"Όταν λές ότι τον συνάντησες τί ακριβώς εννοείς;"
"Εννοώ ότι όσο αληθινός είναι μέσα στο μυαλό μου ο Αχιλλέας των Μυρμιδόνων που διάβασα γι αυτόν σε ένα βιβλίο που ο συγγραφέας του έγραφε ότι ο φτεροπόδαρος ήρωας ήτανε άτρωτος γιατί η μαμά του θεά Θέτις τον είχε βουτήξει στην λίμνη Στύγα, άλλο τόσο αληθινός μέσα στο μυαλό μου είναι ο ήρωας Αδάμ Παράξενος που διάβασα γι αυτόν σε ένα βιβλίο που ο συγγραφέας του έγραφε για τις εξωγήινες περιπέτειές του. Ο Αδάμ, λοιπόν, επανειλημμένα βοήθησε με την εξυπνάδα του τον κυβερνήτη της Ράναγκαρ Σαρντάθ να σώσει τον πλανήτη και τελικά αγάπησε και παντρεύτηκε την κόρη του Αλάνκα (το κανονικό της είναι Αλάννα, αλλά το αποφύγανε γιατί στα Ελληνικά ακούγεται άσχημα). Γνώρισα έναν αστυνομικό υπερκινητικό, τον άνθρωπο – Αστραπή (αργότερα Φλας), και την καλλίγραμμη γυναίκα Θαύμα (αργότερα Γουόντερ Γούμαν), και το πράσινο Βέλος και τον πράσινο Φανό μαζί με ολόκληρο το Συνδικάτο της Νεμέσεως, και τον Τόμμυ Αυριανό και άλλους πολλούς ήρωες με ειδικές ικανότητες αλλά και ειδικές αδυναμίες. Μου άρεσαν πάρα πολύ οι ιστορίες του Μουσείου του Διαστήματος που τις κρίνω ως εξαιρετικές. Ένας συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο αγόραζε κόμικς στην αγγλική γλώσσα και μου τα δάνειζε και προσπαθούσα να τα διαβάσω. Εκεί διαπίστωσα ότι τα ανταγωνιστικά marvel comics είχαν άλλους πρωταγωνιστές, ίσως λιγότερο γοητευτικούς, όπως ο άνθρωπος - Αράχνη αργότερα Σπάιντερμαν, ο τερατώδης απίστευτος Χαλκ κλπ.
Η γιαγιά μου, για να μην παραμελώ τα μαθήματά μου, με ανάγκασε τρεις φορές να χαρίσω ή να πουλήσω Τα Καλύτερα Κόμικς, αλλά τα ξαναγόραζα. Για να μη τα χάσω τέταρτη φορά, αποφάσισα να τα δώσω σε βιβλιοδετείο για να γίνουν τόμοι. Όταν πήγα να τα παραλάβω μετά από έναν μήνα, οι εργάτες χτίζανε ένα νέο κτίριο στον χώρο που υπήρχε το οίκημα με το βιβλιοδετείο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Το βιβλιοδετείο με τα περιοδικά μου είχε εξαφανιστεί! Έμεινα αποσβολωμένος και παρατηρούσα τους εργάτες να ανεβάζουν τα γεμάτα πηλοφόρια στη σκαλωσιά. Ρώτησα, αλλά φυσικά, οι εργάτες δεν γνώριζαν τίποτε σχετικό.
Τρία χρόνια μετά, κατέβηκα από το λεωφορείο κατά λάθος μια στάση νωρίτερα, όπως πήγαινα επίσκεψη σε ένα θείο μου υποδηματοποιό στην οδό Λένορμαν, και βαδίζοντας αμέριμνος στο πεζοδρόμιο είδα σε ένα ημιυπόγειο την επιγραφή Βιβλιοδετείο Πυρομάλλη. Κατέβηκα διστακτικά τα λιγοστά σκαλάκια προσπαθώντας να δω μέσα στο μισοσκόταδο. Πάγκοι παντού και ο πιο κοντινός είχε μια σειρά τόμους όρθιους δεμένους αλλά χωρίς εξώφυλλα. "Γειά σας. Είχα δώσει αυτά τα κόμικς για δέσιμο", είπα στον κύριο που εμφανίστηκε από το σκοτεινό βάθος του μαγαζιού.
"Σχεδόν έτοιμα είναι", μου είπε, "αλλά δεν θυμόμουνα τί άλλο εκτός από τα αρχικά ήθελες να γράψω στις ράχες". Το θέμα έληξε αίσια και σήμερα βρίσκονται οι τόμοι στη βιβλιοθήκη μου. Δεν γνωρίζω αν ταλαιπωρήθηκε με άλλες μετακομίσεις ο βιβλιοδέτης.
Από όλα αυτά τα περιοδικά που σας περιέγραψα, όπως έχετε καταλάβει, μου άρεσαν πιο πολύ τα κόμικς και ειδικότερα αυτά που είχαν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας (ΕΦ). Βέβαια τα κόμικς έχουν αποσπασματική αφήγηση και η παρουσία της εικόνας περιορίζει την λειτουργία της φαντασίας, όμως όταν κυκλοφόρησαν τα τέσσερα Βιβλία του Μέλλοντος, ήμουν πια σίγουρος ότι στα κείμενα της ΕΦ θα μπορούσα να βρω αφενός μεν την ευχαρίστηση της καλής λογοτεχνίας, και αφετέρου ερωτήματα που σε παρακινούν να σκέφτεσαι. Κάποια βιβλία που βρίσκονταν στην βιβλιοθήκη του σπιτιού, όπως ο Ζαν Κριστόφ του Ρομέν Ρολάν, Η Πείνα του Κνουτ Χάμσουν, Ο Γέρος και η Θάλασσα του Έρνεστ Χεμινγουέι, Η Θύελλα του Ηλία Έρενμπουργκ, Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά της Χάριετ Μπίτσερ Στόου και μερικά του Ιούλιου Βέρν δεν ήσαν αρκετά τραβηχτικά για το γούστο μου. Έτσι, όταν βρέθηκα στο Πανεπιστήμιο, άρχισα να ψάχνω στην Βιβλιοθήκη του και σε άλλες βιβλιοθήκες της πόλης που σπούδαζα για να βρω σχετικά με την ΕΦ βιβλία και άρχισα να γνωρίζω τα θέματα και να αναγνωρίζω το ύφος των συγγραφέων.
Βρέθηκα σε μιά φάση όπου διαβάζω μετά μανίας Α. Ε. Βαν Βογκτ, Άρθουρ Κλαρκ, Ρέι Μπράντμπουρι, Φρανκ Χέρμπερτ, Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ, Ρόμπερτ Χενλάιν, Φίλιπ Κ. Ντικ και πολλούς άλλους. Διαπίστωσα μια έλξη προς τις ιστορίες σκληρής ΕΦ, όπου όλα όσα αναφέρονται έχουν ένα θεωρητικό υπόβαθρο τόσο σωστό, που να μη μπορεί κανείς να το αντικρούσει επιστημονικά. Παραδείγματα είναι ο άψογος υπολογισμός για το πότε θα φτάσει η απειλή στη Γη, στο βιβλίο the black cloud [=Το Μαύρο Σύννεφο] του αστρονόμου Φρεντ Χόιλ, ή οι συναρπαστικές κατασκευές κόσμων, στα βιβλία ringworld [=Δακτυλιόκοσμος] και ringworld engineers [=Οι μηχανικοί του Δακτυλιόκοσμου] του μαθηματικού Λάρι Νίβεν. Ένας φίλος βιολόγος μου δάνεισε κάποτε μια τριλογία του 'Αιζακ Άσιμοφ (στην Ελλάδα πιστεύαμε ότι ο συγγραφέας λεγόταν Ισαάκ Ασίμοφ), με τίτλους foundation [=Ίδρυμα], foundation and empire [=Ίδρυμα και Αυτοκρατορία], second foundation [=Δεύτερο Ίδρυμα]. Διάβασα τα τρία βιβλία κάποια Κυριακή, από την ώρα που ξύπνησα το πρωί, μέχρι που τα τελείωσα το βραδάκι, χωρίς να σηκωθώ από το κρεβάτι (και ενώ υπήρχαν πιεστικές ανάγκες) ώσπου να μάθω στην τελευταία λέξη της τελευταίας πρότασης του τρίτου βιβλίου σε ποιο μέρος βρισκόταν το δεύτερο Ίδρυμα."
"Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του Άσιμοφ", είπε ο γιατρός, "και ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η μέθοδος της ψυχοϊστορίας του Χάρι Σέλντον, με την οποία προέβλεπε μελλοντικές εξελίξεις."
"Αν μπορεί κάποιος να ζήσει μια χιλιόχρονη περιπέτεια μέσα σε μια μέρα, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο" συμφώνησα εγώ. "Αυτή τη χαρά μόνο η ΕΦ μπορεί να την προσφέρει. Αλλά εκτός από την χαρά του διαβάσματος άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα σύννεφα.
Οι Τεχνικές Εκδόσεις αποφάσισαν να εκδώσουν ένα περιοδικό επιστήμης (το μισό) και ΕΦ (το άλλο μισό) με όνομα Αναλόγιο [=είναι το στήριγμα των βιβλίων για να τα διαβάσουμε, αλλά επίσης ήταν ένα επιτυχημένο στο εξωτερικό παρόμοιο περιοδικό με το όνομα analog]. Πολύ ενδιαφέρον μείγμα. Έστειλα μια μετάφραση του διηγήματος σκληρής ΕΦ Άστρο Νετρονίων του Λάρι Νίβεν που δημοσιεύτηκε ανώνυμα. Όλα πήγαιναν πολύ καλά. Μετά από μερικά τεύχη προκήρυξαν έναν διαγωνισμό σύντομου διηγήματος ΕΦ. Τότε θέλησα να δοκιμάσω να γράψω κάτι που να είναι πρωτότυπο (για να έχει ελπίδες πρόκρισης), να έχει κάποιο ερώτημα (ώστε να σκέφτεται ο αναγνώστης), να είναι σύντομο (εδώ το παράκανα, σαν τηλεγράφημα έμοιαζε), και να έχει αποκάλυψη της αλήθειας στο τέλος, όπως έκανε στα βιβλία του ο Άσιμοφ. Το έγραψα, το έστειλα, και το περιοδικό Αναλόγιο που το δημοσίευσε δεν ξανακυκλοφόρησε. Η προφανής οικονομοτεχνική εξήγηση, λίγοι οι αγοραστές πολλά τα έξοδα, ήταν αρκετά πειστική.
Τότε περίπου κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού ΕΦ Ανδρομέδα, όπου ο Χρήστος Λάζος (εκδόσεις Χρυσή Τομή, χαράκτης, ιστορικός συγγραφέας), ο Μάκης Πανώριος (ηθοποιός, συγγραφέας, καλλιτέχνης σχεδιαστής), ο Δημήτρης Παναγιωτάτος (συγγραφέας, σκηνοθέτης) και άλλοι έκαναν μια προσπάθεια αξιόλογη για να σταθεί ένα περιοδικό με θέματα αποκλειστικά αυτού του χώρου. Έστειλα μια επαινετική επιστολή. Το δεύτερο τεύχος της Ανδρομέδας δεν κυκλοφόρησε.
Έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό computer answers [=απαντήσεις σχετικές με Η/Υ] από την Μεγάλη Βρετανία, που είχε έναν διαγωνισμό επιδιόρθωσης προγράμματος με βραβείο έναν προσωπικό υπολογιστή victor 9000. Μας έδιναν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και επεξηγούσαν τί ακριβώς ήθελαν να κάνει. Επειδή το πρόγραμμα δεν λειτουργούσε σωστά, έπρεπε να διορθωθεί κατάλληλα. Για να δυσκολέψουν τα πράγματα οι διοργανωτές έβαζαν ένα μικρό όριο στο πλήθος των αλλαγών που επιτρεπόταν να κάνει κανείς, έτσι που να είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βρεθεί επιστήμονας με αρκετή φαντασία ώστε να επισκευάσει το πρόγραμμα (νομίζανε!...). Ο νικητής θα ήταν ένας, με κλήρωση. Έστειλα τη λύση με συστημένη επιστολή. Το περιοδικό με το όνομα του νικητή δεν κυκλοφόρησε. Ο εκδοτικός οίκος άρχισε την έκδοση ενός άλλου σχετικού περιοδικού. Τί στο καλό, δεν είχαν λεφτά για έναν υπολογιστή ή έφταιγε κάτι άλλο;
Άρχισαν να με ζώνουνε τα φίδια. (Πού είναι ο Λαοκόοντας ως ειδικός να βοηθήσει;). Δεν με ένοιαξε τόσο που δεν πήρα τον υπολογιστή, αλλά άρχισα να σκέφτομαι περίεργα πράγματα. Όσο πιο πολλή ΕΦ διαβάζει κανείς, τόσο πιο περίπλοκα μπορεί να σκέφτεται. Η σκέψη μου ταξίδεψε πίσω στο χρόνο και θυμήθηκα ότι ένα περιοδικάκι που έβγαλαν κάποιοι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο με τίτλο Φλόγα, και στο οποίο είχα γράψει τη σελίδα με τους γρίφους, δεν έβγαλε δεύτερο τεύχος.
Μια πιο περίεργη περίπτωση ήταν τότε που θέλησα για πρώτη φορά στη ζωή μου να δημοσιεύσω αγγελία σε εφημερίδα. Διάλεξα την Βραδυνή, έγραψα το κείμενο (θα έκανα μαθήματα σε μαθητές Γυμνασίου), και το πήγα στην εφημερίδα. Πλήρωσα, μου είπαν πότε θα δημοσιευτεί και περίμενα να δω την αγγελία μου δημοσιευμένη. Δεν τα κατάφερα. Η κυβέρνηση έκανε εκείνη την ημέρα κατάσχεση των εκτυπωμένων φύλλων και ανέστειλε την έκδοση της εφημερίδας. Υποθέτω ότι θα είχε τους λόγους της. Εγώ όμως άρχισα να έχω αισθήματα ενοχής. Μισοαστεία - μισοσοβαρά το συζήτησα με μερικούς φίλους. Μου είπαν πως είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, όπως εκείνου, στο ανέκδοτο, που παραπονιόταν στον ψυχίατρό του, ότι ένας κροκόδειλος ήταν κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι του και φοβόταν ότι θα τον κατασπαράξει. Εκείνος ο ψυχίατρος, όπως πιθανότατα γνωρίζετε, τον καθησύχασε και μετά από λίγο καιρό έμαθε ότι τον ασθενή του τον κατασπάραξε ένας κροκόδειλος που ήταν κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι του. Για καλό και για κακό λοιπόν, εγώ πήρα τα μέτρα μου.
Όταν κυκλοφόρησε το ΕΦ περιοδικό Νόβα, ενθουσιάστηκα βέβαια, αλλά κράτησα χαρακτήρα και δεν έγραψα τίποτε, ούτε επιστολή, ούτε μετάφραση έργου, ούτε διήγημα, τίποτε. Μόνο το αγόραζα και έλπιζα ότι θα το παίρνουν αρκετοί, ώστε να κυκλοφορεί σταθερά. Μετά από τρία τεύχη, αφού είχα σιγουρευτεί ότι τα πράγματα με το περιοδικό πάνε καλά και καγχάζοντας όταν ο εαυτός μου με προειδοποιούσε για το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί, έγραψα και έστειλα μια συγχαρητήρια επιστολή, για την οποία μια απάντηση δημοσιεύτηκε στο τέταρτο, και τελευταίο όπως αποδείχτηκε, τεύχος του καλού περιοδικού, το οποίο μετά πέντε ολόκληρα χρόνια έκανε μια απελπισμένη προσπάθεια επανέκδοσης με άλλο σχήμα, χωρίς αποτέλεσμα.
"Σύμπτωση", σχολίασε ο γιατρός που παρακολουθούσε με αυξανόμενο ενδιαφέρον.
"Το περίμενα ότι θα το θεωρούσατε σύμπτωση. Όπως ήταν σύμπτωση, ας πούμε, ότι όταν δημοσιεύτηκε μια επιστημονική εργασία μου στα Τεχνικά Χρονικά του Τεχνικού Επιμελητήριου της Ελλάδας, μέσα στα πλαίσια των υποχρεώσεών μου ως ερευνητή, αυτά σταμάτησαν να κυκλοφορούν με την μορφή αυτή για αρκετά χρόνια, και αυτό που κυκλοφόρησε μετά ούτε καν θύμιζε τα παλιά Τεχνικά Χρονικά, γιατί αντί για άρθρα επιστημονικά δημοσίευε πρακτικά συνεδριάσεων.
Όπως ήταν σύμπτωση που έπιασα δουλειά στην εταιρεία Ωρίων ΕΠΕ και δυο μήνες μετά, την ημέρα που παρέδωσα το πρώτο μου πρόγραμμα, ο διευθυντής παρέλαβε την τεκμηρίωση με το όνομά μου επάνω και αμέσως μετά μας ανήγγειλε ξαφνικά και απροειδοποίητα ότι κλείνει την επιχείρηση απολύοντας όλο το προσωπικό, δεκαπέντε υπαλλήλους."
"Τί έκανες σ' αυτή την περίσταση;"
"Υπομονή, γιατρέ μου, άπειρη υπομονή. Δεν ήθελα ούτε να σκεφτώ ότι υπήρχε κάποια αιτία πίσω από όλα αυτά. Όταν όμως σταμάτησε η κυκλοφορία του σκακιστικού περιοδικού Το Ματ, λίγο μετά από ένα τεύχος με αφιέρωμα στα σκακιστικά προβλήματά μου, πανικόβλητος έγραψα στον κριτή Μπάρνες του αγγλικού σκακιστικού περιοδικού the problemist με παράδοση δεκάδων χρόνων, ότι αποσύρω τα προβλήματά μου και δεν επιθυμώ την δημοσίευσή τους. Φυσικά δεν του εξήγησα τον λόγο, όχι για να μη με θεωρήσει λοξό, αλλά για να μη μπει σε περιέργεια να δει τί θα γίνει άμα βάλει ένα προβληματάκι έτσι για δείγμα μέσα στις σελίδες του εκλεκτού περιοδικού. Άσε καλύτερα...
Το σκέφτηκα πολύ και συμπέρανα ότι υπήρχε μια μέθοδος να αντιμετωπιστεί αυτή η γκαντεμιά, ώστε να μην μπορεί να επηρεάσει τουλάχιστον τον αγαπημένο μου χώρο της ΕΦ. Να βγαίνει ένα περιοδικό, ας πούμε ο Απαγορευμένος Πλανήτης, και εγώ να μην δίνω σημεία ύπαρξης. Έτσι, αν κάποια στιγμή σταματήσει η έκδοσή του, να ψάχνουν για οικονομοτεχνικές εξηγήσεις και όχι για μεταφυσικές, και εγώ από την άλλη μεριά να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος. Πραγματικά επί χρόνια ο Απαγορευμένος Πλανήτης συνέχιζε να κυκλοφορεί.
Η κατάσταση λοιπόν ήταν κάπως υπό έλεγχο μέχρι που συναντηθήκαμε με τον Χρήστο Λάζο. Αυτός βλέποντας ότι δεν υπήρχε μια αξιόλογη έκδοση περιοδικού ΕΦ με Ελληνικά διηγήματα και με ζήλο για τον οποίο είναι αξιέπαινος άρχισε να εκδίδει ένα περιοδικό μικρού μεγέθους και χαμηλού κόστους (βέβαια, άμα δεν έχεις έσοδα, κανένα κόστος δεν είναι χαμηλό...) σε φωτοτυπίες με το όνομα Ανδρομέδα. Μου ζήτησε βιβλία ΕΦ που του έλειπαν από την συλλογή του, τα οποία του έδωσα και μου ζήτησε επίσης αν είχα κάποιο διήγημα ΕΦ έτοιμο για να το δημοσιεύσει στο φανζίν του. Εγώ είχα ένα με ταξίδι στο χρόνο, που να μην έσωνα να του το δώσω. Του ανέφερα τα σχετικά περιστατικά με τα έντυπα που δημοσίευσαν κείμενά μου και τους φόβους μου. Στεκόμασταν μπροστά στην βιβλιοθήκη μου και τον θυμάμαι, σαν να είναι τώρα, που μου είπε ότι όλα αυτά είναι σαχλαμάρες και ότι τον έκανα και γέλασε. Έπιασε και το δημοσίευσε. Μαντεύετε γιατρέ την συνέχεια; Η μικρή Ανδρομέδα δεν κυκλοφορεί πια.
Αποφάσισα να αποσυρθώ από τις δημοσιεύσεις. Για θυμηθείτε τί έπαθε ο καημένος ο βιβλιοδέτης που είχε γράψει μόνο τα αρχικά μου! Ήμουν βέβαιος ότι το όνομά μου γραμμένο ολογράφως συνεπάγεται τουλάχιστον κλείσιμο του εντύπου."
"Μήπως είσαι λίγο υπερβολικός; Σίγουρα υπήρχαν ποικίλες άλλες αιτίες για τα περιστατικά αυτά."
"Εντάξει!" είπα συγκαταβατικά, "ας πούμε ότι έχετε δίκιο. Αλλά αν, λέω, αν υπήρχε μόνο μιά αιτία; Ρώτησα έναν εξάδελφό μου που έχουμε ίδιο ονοματεπώνυμο. Ναι, είχε δημοσιεύσεις σε έντυπα. Όχι, τα έντυπα δεν είχαν κλείσει. Άρα μόνο εγώ ήμουνα γκαντέμης. Για το λόγο αυτό, που είναι πια προφανής, δεν ξανάγραψα επιστολή σε περιοδικό, ούτε δημοσίευσα κείμενο τρόμου, ή σκληρής ΕΦ, ή ηρωικής φαντασίας, ή μαγικό, ή χιουμοριστικό ή ό,τι άλλο νομίζετε. Μόνο κάποια φορά, σαν να με έβαλε ο ακατονόμαστος, αποφάσισα να διαβάσω μια ιστορία μου σε μια από τις βραδιές για την ΕΦ που διοργάνωνε στο όμορφο βιβλιοπωλείο του ο Μάριος Βερέτας. Αφού έγινε αυτό, κάποιοι άγνωστοι έβαλαν φωτιά στο βιβλιοπωλείο και το κάψανε. Το πράγμα δεν ήταν καθόλου αστείο. Είχα αρχίσει να φοβάμαι αληθινά.
Κατέγραψα αυτά που μου συνέβησαν σε μια σύντομη αφήγηση, που δεν πίστευα ότι θα την έβλεπε ποτέ κανείς δημοσιευμένη. Και σκέφτηκα να την αφήσω στον δίσκο του υπολογιστή μου, κι αν κάποιος χάκερ (ξέρετε, από αυτούς τους προγραμματιστές υπολογιστών που διαδίδεται ότι χώνουν τη μύτη τους εκεί που κανείς δεν τους σπέρνει) ήθελε να την διαβάσει μέσα από το Διαδίκτυο, ας του καιγόταν το μόντεμ.
Όμως ο εκδότης Γιώργος Μπαζίνας που τα πληροφορήθηκε όλα αυτά από έναν κοινό γνωστό μας και θεώρησε ότι η αφήγηση που είχα γράψει ήταν αστεία, αποφάσισε να την συμπεριλάβει στο τέταρτο τεύχος του περιοδικού Χιούμορ Παραπέντε που κανονικά έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει κάποιον Νοέμβριο πριν από χρόνια αλλά από όσο γνωρίζω δεν έφτασε στα περίπτερα, και από τα φημολογούμενα μπλεξίματα με τους τυπογράφους ούτε ο Απαγορευμένος Πλανήτης (του ίδιου εκδότη) κυκλοφορεί. Πιστεύω λοιπόν ότι η κατάστασή μου έχει φτάσει στο απροχώρητο και χρειάζομαι την βοήθεια ενός ειδικού. Πώς τα βλέπετε τα πράγματα;"
"Φίλε κύριε Αξιώτη, πρέπει να σου πω ότι η παράθεση όλων αυτών των περιστατικών είναι εντυπωσιακή. Πιστεύω όμως ότι αυτή η χρονική συμπίεση της αφήγησης δίνει μιά φαινομενική συσχέτιση στα γεγονότα, που είναι προφανώς άσχετα και μεταξύ τους και με σένα. Η μόνη σχέση που έχουν τα γεγονότα, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό, είναι το ότι βρίσκονται όλα στην μνήμη σου.
Δεν αναστέλλονται οι εκδοτικές δραστηριότητες με συγχαρητήριες επιστολές αναγνωστών. Έχω γράψει και εγώ επιστολές σε έντυπα που διέκοψαν την έκδοσή τους αμέσως μετά, αλλά δεν επέρριψα ευθύνη στον εαυτό μου. Πάντα υπάρχουν άλλοι λόγοι, άγνωστοι σε σένα, για τις παρορμήσεις τρίτων να προβούν σε συγκεκριμένες ενέργειες ή παραλείψεις ενεργειών. Δεν είναι σωστό αμέσως να θεωρείς ότι είσαι προσωπικά υπαίτιος για ο,τιδήποτε συμβαίνει.
Είσαι παγιδευμένος μέσα σε μιά φαντασίωση ότι είσαι γκαντέμης (ξέρεις ότι η λέξη είναι παραφθορά του god damned = καταραμένος από τον θεό;) και για να απαλλαγείς δεν χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή. Αρκεί να συμβεί ένα συγκεκριμένο περιστατικό το οποίο να καταρρίπτει παταγωδώς την συλλογιστική σου σχετικά με την απόδοση ευθυνών.
Για να αποδειχθεί λοιπόν ότι όλα αυτά είναι πράγματι μιά φαντασίωσή σου, θα ζητήσω από τον φίλο μου Γιώργο Γούλα να δημοσιεύσει, με το όνομά σου, μιά παράθεση των περιστατικών αυτών στο περιοδικό big bang [=η μεγάλη έκρηξη], το οποίο γνωρίζεις ότι εκδίδει τακτικά εδώ και μερικά χρόνια. Δεν θα έχεις επομένως κανέναν λόγο να αγωνιάς και θα ηρεμήσεις αμέσως μόλις θα διαπιστώσεις ότι το τεύχος που περιέχει την αφήγησή σου δεν είναι το τελευταίο τεύχος του περιοδικού."
"Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ μου, και μακάρι να γίνει έτσι όπως το λέτε", είπα. Σηκωθήκαμε και με μιά θερμή χειραψία και πλατύ χαμόγελο ο γιατρός μου ευχήθηκε...
"Περαστικά!"

(Σημείωση : Το πρωτόλειο κείμενο του ΜΜ "Έχει σχέση η γκαντεμιά με την Επιστημονική Φαντασία;" υποβλήθηκε προς κρίση στο Λογοτεχνικό Εργαστήρι της ΑΛΕΦ (δεύτερη συνεδρία) και μετά τις παρατηρήσεις των παρευρεθέντων τροποποιήθηκε από τον ΜΜ και πήρε την μορφή του διηγήματος "Περαστικά!", το οποίο δημοσιεύτηκε στο δέκατο και τελευταίο τεύχος του περιοδικού big bang). http://www.alef.gr/greek/works/0016005.htm