Λογοτεχνικός Διαγωνισμός

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγαπητές/οί μας φίλες/οι,

Με την ανάρτηση που ακολουθεί, ολοκληρώνεται σχεδόν ο Β΄ Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Διηγήματος που είχε προκηρύξει ο Σύλλογός μας στις 20-11-2009 μια και για την πλήρη ολοκλήρωσή του απομένουν δύο ακόμα βήματα:

α. Η έκδοση του τόμου με τα βραβευμένα και τα επιλεγμένα διηγήματα και

β. Η τελετή απονομής των βραβείων.

Στην ανάρτηση αναγράφονται κάποια στοιχεία των συγγραφέων και των διηγημάτων τους που πρόκειται να συμπεριληφθούν στον τόμο, με την προϋπόθεση ότι θα επιλύσουμε τα οικονομικά της έκδοσης και δεν θα αναγκαστούμε να περιορίσουμε τον αριθμό των διηγημάτων.

Όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας έχει επηρεάσει τους πάντες και τα πάντα. Είναι επομένως αναμενόμενο να υπάρχουν οικονομικά προβλήματα και στον Σύλλογό μας, τα οποία ευτυχώς περιορίζονται αποκλειστικά στο θέμα της χρηματοδότησης της έκδοσης του τόμου με τα διηγήματα του Β΄ Λογοτεχνικού Διαγωνισμού.

Ελπίζουμε ότι θα βρεθεί κάποια λύση κατά το αμέσως προσεχές διάστημα, ώστε να ενημερώσουμε εγκαίρως τους συγγραφείς που επιλέχθηκαν και ο τόμος να είναι έτοιμος στην συνάντηση για την απονομή των βραβείων.

Υπενθυμίζουμε, ότι η συνάντησή μας αυτή, έχει προγραμματιστεί για το β΄ 15μερο του Σεπτεμβρίου 2011 στην Έδεσσα. Θα είμαστε σε επικοινωνία για τα παραπάνω. Για οτιδήποτε θέλετε να ρωτήσετε είμαστε στην διάθεσή σας.

Καλό καλοκαίρι σε όλους μας!

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ του Συλλόγου
«Βιβλιόφιλοι Έδεσσας»


Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΠΙΛΕΧΘΕΝΤΩΝ

(Επώνυμο, Όνομα, Ψευδώνυμο, τίτλος διηγήματος, περιοχή)

1. Χατζόπουλος Γιώργος «Γιώργος Πάλλας», Νομοκρατική οργάνωση

Ορεστιάδα, Έβρου 68200

2. Τελλίδης Λευτέρης «Πενταδάχτυλος», Το άρωμα της λεμονιάς

ΚΡΥΑ ΒΡΥΣΗ ΠΕΛΛΑΣ 58300

3. Δασκαλάκη Μαρία «Ερωφίλη», Βιογραφικό Σημείωμα

Ηράκλειο 71303

4. Ακριτίδης Αλέξανδρος «Σατυρικός», Οι ήρωες

ΑΛΕΞ/ΠΟΛΗ 68100

5. Μαρούλης Χρήστος «Ιωάννης Φωκάς», Στο βρόχο των νεφών

Νέα Ζωή ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ 12137

6. Περέογλου Δημήτριος «Ακτικός», Ο γυρισμός

Άνω Πετράλωνα

7. Βαρέλλας Ιωάννης «Γιάννης Χρυσαφίτης», Δέκα Πορτοκάλια

Σπάρτη 23100

8. Κυριακίδης Ιορδάνης  «Αντύπας ο Β΄», Αναζητείται ο …ζητών ελπίδα

Αραβησσός, Δήμος Κύρου ΠΕΛΛΑΣ, ΤΚ. 58100

9. Διονύσης Μαρίνος «Ιωσήφ Ακοκαλίδης», Το λάθος σπίτι

Ν. Σμύρνη ΤΚ. 17121

(Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ)

10. Φωτεινή Χατζηευστρατίου "Tabula Rasa", Διαδρομές, περιπλανήσεις και όνειρα

Ωραιόκαστρο, ΤΚ. 57013, Θεσσαλονίκη

11. Νικολακοπούλου Χαραλαμπία «Ισμήνη Πατρικίου», Όλα καλά

Καλαμάτα ΤΚ 24100

(Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ)

12. Ταλάντης Ευθύμιος "Παρμενίδης", Η ετυμηγορία του κριτή

Άμφισσα ΤΚ. 33100,

(Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ)

13. Ρούλα Σπανού "Ιωάννα Σαρή", Ο έρωτας του λύκου

Θεσσαλονίκη ΤΚ. 54351

(Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ)

14. Αναστασία Τοπαλίδου «Χ» Ο ποδηλάτης

Δόξα, Διδυμοτείχου

15. Αλέξανδρος Σαββόπουλος «Φλοίσβος», Ομολογία

Βασιλικά, ΤΚ. 57006, Θεσσαλονίκη

16. Στέλλα Μαρουσώ «Μάρα», Εκεί που είσαι ήμουν και δω που είμαι θα 'ρθεις

Ζωγράφου ΤΚ. 15772

17. Γεώργιος Π. Κουμανάκος «Γ. Γιώρης», Η ερημιά του χρόνου

Βραχνέικα Πατρών, ΤΚ. 25002

18. Σκιαδαρέσης Χρήστος "Περσέας", Δύο ζωές στη σκιά

Περιστέρι, ΤΚ. 12135, Αθήνα

(Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ)

19. Γκέζος Χρήστος-Αρμάντο "Stanley", Χάρτινος Καθρέφτης

Ιλίσια, Αθήνα

20. Ειρήνη Βεκρή "Ελένη Πατρίκα", Από τη Φρυκτωρία στην Κοιλάδα

Βούλα, ΤΚ. 16673, Αθήνα

21. Ντάκος Στέφανος "Φίλιππος Δεφτέρης", Εισβολή ευσεβούς πόθου σε πρελούδιο αστυνομικής ιστορίας

Τρίκαλα

22. Κάτρας Αχιλλέας "Όμηρος Νηπενθής", Κρατούμενος σκέψης 34478

Άνω Τούμπα, Θεσσαλονίκη ΤΚ

23. Σημάδης Τρύφων "Χαρταετός", Η λάμια
Θεσσαλονίκη ΤΚ. 54624

(Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ)
24. Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη "Ο Πληβείος", Επιστροφή στο χωριό
Γλυφάδα ΤΚ. 16674

25. Γεώργιος Νικολακόπουλος "Εκατερίνενμπουργκ", Ο Αντώνης Παύλοβιτς και η ανθρώπινη φύση
Γλυφάδα ΤΚ. 16674

26. Στέλλα Βλάχου – Κράλλη "Αστερόσκονη", Γράμμα στην Ασημούλα
Έδεσσα ΤΚ. 58200

27. Ξενοφώντος Βασίλης "v. xenofonte", Με προορίζουν για κάτι μεγάλο
Ερμούπολη ΣΥΡΟΣ

28. Μαρία Ζαβιανέλη «Καλλίστω», Η γιαγιά Ρεγκίνα που αγαπούσε τα τριαντάφυλλα
Χανιά ΤΚ. 73100

29. Ανδρομάχη Παπαγεωργίου «Ιοκάστη Παυρινού», Τεθλασμένη γραμμή
Λάρισα ΤΚ. 54634

30. Απόστολος Θηβαίος «Απόστολος Λαμπρινός», Ανθρώπινα είδωλα
Ίλιον, ΤΚ. 13122, Αθήνα

31. Ρένα Τσόγκα «Εύη», Κλήδονας
Starnberg, 82319, Germany

32. Ιωάννης Παναγιώτου «Άλκιμος», Ένοχη Σιωπή
Αδάμαντας Μήλου Κυκλάδες, ΤΚ. 84800

33. Χάρης Μελιτάς "Αρίσταρχος ο Γραμματικός", Το τέλος
Γλυφάδα, ΤΚ. 16674, Αθήνα

34. Βάννα Γ. Πασούλη "Βερόνικα Γεωργίου", Η μεταμόρφωση
Duesseldorf, 40547, Deutschland

35. Στεφανία Ζουρλίδου "Λητώ", Ο Πακετάς
Έδεσσα ΤΚ. 58200

36. Αργυρόπουλος Αλέξανδρος "Κλέων Β΄", Η στιγμή της αιώρησης
Γιαννιτσά

(ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ)
α. Γαϊτανίδης Ευστάθιος "Άκης", Η καθημερινότητα ενός ήρωα
Λάρισα ΤΚ. 41335

β. Γιώργος Μαρινάκης «Ονειρευτής», Το μαξιλάρι
Παλαιό Φάληρο, ΤΚ. 17561, Αθήνα

γ. Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου "Λουκιανός Βενέτης", Το μειδίαμα της Μήδειας
ΤΚ. 7550, Κίτι, Λάρνακα

ΕΠΑΙΝΟΣ ΕΦΗΒΙΚΟΥ
Κωτσώνης Κων/τίνος-Χρυσοβαλάντης «Κωστής Φυλλόφιλος»
Ὸλα γύρω μου αλλάζουν και όλα ίδια μένουν
Αλκμήνης 54, ΤΚ 54249, Θεσσαλονίκη

"Βιβλιόφιλοι Έδεσσας"
 

Μπρους Θόρντον: Ελληνικοί τρόποι/δρόμοι

Bruce S. Thornton:

«Ελληνικοί τρόποι: Πώς οι Έλληνες

δημιούργησαν τον Δυτικό πολιτισμό» 

Πρωτότυπος τίτλος: Greek Ways: How the Greeks Created Western Civilization

Επιμέλεια: Γιάννης Καρβέλας, Πέτρος Τσαπίλης

ISBN: 978-960-8429-63-5 

σελ. 283 - τιμή 28,00 ευρώ 
έκδοση 2007 - εκδόσεις Ανατολικός

Τρεις Κριτικές

Βιβλιοκριτική Α΄
[...] Οι Ελληνικοί Τρόποι δεν είναι μόνο η συνέχεια του Ελληνικού Τρόπου της Χάμιλτον ή η αντεπίθεση στους μεταμοντέρνους κλασικιστές που έχουν κατακλύσει πολλά τμήματα κλασικών σπουδών διαφόρων αμερικανικών ιδρυμάτων, αλλά πάνω απ όλα είναι μια παθιασμένη πανεπιστημιακή εργασία που καλύπτει μια ευρύτατη γκάμα έργων, από τον Όμηρο και τον Ησίοδο ώς τον Αριστοτέλη και τον Δημοσθένη. Ο Μπρους Θόρντον μας δείχνει τι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες για το σεξ, τον έρωτα, την πολιτική, τη φιλοσοφία, τον πόλεμο και τι σημαίνουν οι ιδέες τους σήμερα για τη Δύση. Οι αρχαίοι Έλληνες αναβιώνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Θόρντον και ο αναγνώστης μαθαίνει ότι για τα πολλά επιτεύγματά τους η ανθρωπότητα τους χρωστά ακόμη περισσότερα".

Ντίνος Σιώτης, ποιητής και συνεκδότης του περιοδικού (δε)κατα,

Το ΒΗΜΑ, 24/06/2001

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Τι λόγους έχουν οι σημερινοί άνθρωποι και, κυρίως οι νέες γενιές, να ασχολούνται με τους αρχαίους Ελληνες και τον πολιτισμό τους; Χρωστάει κάτι η Δύση και ο κόσμος γενικότερα σ αυτόν τον πολιτισμό, που είναι νεκρός εδώ και 25 αιώνες; Σε τέτοια ερωτήματα που του γίνονταν από τους φοιτητές του αποπειράται να απαντήσει ο καθηγητής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Μπρους Θόρτον.
Ταυτόχρονα βρίσκει την ευκαιρία να απαντήσει στους επικριτές του ελληνικού πολιτισμού και της παράδοσής του στη Δύση, οι οποίοι εμφανίστηκαν τα τελευταία περίπου πενήντα χρόνια ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς. Από αυτούς μια τάση ακολουθεί τον μεταμοντερνισμό και η άλλη, τη θεωρία της πολυτισμικότητας, εισάγοντας μια πολιτισμική σχετικότητα (δηλαδή, «όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι και δεν μπορούν να συγκριθούν και να χαρακτηριστούν ως ανώτεροι ή κατώτεροι», ενώ η άλλη άποψη «βλέπει την ιστορία ως θεραπευτικό μελόδραμα, μια σάγκα γεμάτη από τα κακά της Δύσης, όπως σεξισμός, ρατσισμός, αποικιοκρατία ιμπεριαλισμός κ.λπ..). Αυτό που χρωστάμε στους Ελληνες, λέει ο Θόρτον, και πρέπει να μελετούμε, είναι το γεγονός ότι πρόσφεραν -αυτοί και κανένας άλλος αρχαίος λαός- ιδανικά που ακόμη και σήμερα διαμορφώνουν τον πολιτισμό μας. Οι Ελληνες δανείστηκαν πολλά από τους γείτονές τους, αλλά ήταν οι μόνοι που ξέφυγαν από την κυριαρχία του ιερατείου θέτοντας σε λειτουργία το κριτικό πνεύμα που τους επέτρεψε «να εξηγήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη ορθολογικά και με συνέπεια, και να βρουν νόημα στην εμπειρία», για να προχωρήσουν στη λογική, φυσική, κριτική, ιστορία, διάλογο, τραγωδία, ανάλυση, και τις λέξεις που τελειώνουν σε «-ολογία». Ολα αυτά συνιστούν το περίφημο «ελληνικό θαύμα», που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του δυτικού πολιτισμού.

Βιβλιοκριτική Β΄
[../..] Ωστόσο, οι πιο σημαντικοί λόγοι για τους οποίους οι σύγχρονοι κλασικιστές αποστρέφονται κάποιον σαν την Edith Hamilton έγκειται σε δύο διανοητικά ρεύματα που όλο και περισσότερο οριοθετούν την πανεπιστημιακή δραστηριότητα στην Αμερική: τον μεταμοντερνισμό και την πολυπολιτισμικότητα — και τα δύο αντιπροσωπεύουν μια διαρκή επίθεση σε όλα όσα κάνουν την Δύση (και κατ' ανάγκην τους Έλληνες) να ξεχωρίζει.

Η πολυπολιτισμικότητα, παρ' όλο που μας λέει ότι δοξολογεί την πολιτισμική διαφορετικότητα, είναι κατά βάθος ένα είδος πολιτικής ταυτότητας που αντιμάχεται τον ανθρωπισμό και τον κλασικό φιλελευθερισμό. Ορίζει ως ατομική ταυτότητα την εθνική ιδιαιτερότητα και περιφρονεί την φιλελεύθερη έννοια της παγκόσμιας ανθρώπινης φύσης ως, σύμφωνα με τα λόγια ενός εκφραστή της, «έναν εθνοκεντρικό και καταπιεστικά παγκοσμιοποιημένο ουμανισμό, στον οποίο οι κανόνες που νομιμοποιούν και που ρυθμίζουν την ουσία της υπηκοότητας ταυτίζονται έντονα με τις Άγγλο-Αμερικανικές πολιτισμικές-πολιτικές κοινότητες». Από αυτήν την πολυπολιτισμική υπόθεση προκύπτουν δυο αντικρουόμενες θέσεις. Η μία είναι ο πολιτισμικός σχετικισμός, η άποψη δηλαδή ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι και δεν μπορούν να συγκριθούν και να χαρακτηριστούν ως ανώτεροι ή κατώτεροι, αφού όλα τα μέτρα σύγκρισης "δημιουργούνται" τοπικά για να ικανοποιήσουν τα τοπικά συμφέροντα- επίσης δεν υπάρχει κάτι που να είναι αντικειμενικά και διαχρονικά "καλό" ή "κακό" ή "αληθές". Η άλλη άποψη βλέπει την ιστορία ως θεραπευτικό μελόδραμα, μια σάγκα γεμάτη από τα κακά της Δύσης, όπως σεξισμός, ρατσισμός, αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός, κ.λπ. —δεινά που πληγώνουν τους αθώους μη-Δυτικούς, οι οποίοι πρέπει να κριθούν με τα προνομιούχα κριτήρια που προσφέρονται σε θύματα. Όμως όσο αντικρουόμενες κι αν είναι, και οι δύο αυτές απόψεις απαραίτητα αρνούνται ότι υπάρχει κάτι που λέγεται "Ελληνική μεγαλοφυία", κάτι ξεχωριστό και ανώτερο από το πνεύμα των άλλων αρχαίων πολιτισμών.

Μια πολυπολιτισμική τακτική για να υποτιμηθούν οι Έλληνες είναι το να αρνούνται την αυθεντικότητα τους, υποθέτοντας ότι ικέτευσαν, δανείστηκαν ή έκλεψαν τις ιδέες τους από άλλους πολιτισμούς. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την θεωρία του Αφροκεντρισμού, την ιδέα ότι οι Έλληνες έκλεψαν ό,τι καλό γνώριζαν από τους μελαψούς Αιγυπτίους. Η ασυναρτησία και η ιστορική αναλήθεια αυτής της θεωρίας έχει ήδη αποδειχθεί επανειλημμένα. Αλλά ακόμη και οι πανεπιστημιακοί που θα έπρεπε να είναι καλύτερα ενημερωμένοι επιχαίρουν για την τρέχουσα μόδα των χτυπημάτων εναντίον των Ελλήνων με το να αποδίδουν τα επιτεύγματα τους σε μια αόριστα προσδιορισμένη Ανατολή. Ο Gary Wills, για παράδειγμα, έχει ισχυριστεί ότι «Η Δύση (συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων) είναι ομολογουμένως ένα εξαιρετικό παράγωγο της Ανατολής». Στο οποίο, ο Victor Hanson και ο John Heath απαντούν, «Μπορεί, παρακαλώ, ο κύριος Wills να μας δείξει ποιο είναι αυτό το μέρος της Ανατολής από το οποίο προέκυψε με εξαίρετο τρόπο στη Δύση η δημοκρατία, η ελεύθερη έρευνα, η ιδέα μιας μεσαίας τάξης, η πολιτική ελευθερία, η λογοτεχνία πέρα από τα όρια της θρησκείας, οι πολίτες-στρατιώτες... και μια γλώσσα γεμάτη από αφηρημένες έννοιες και ορθολογισμό;» [../..]

Αν οι πολυπολιτισμικές απόπειρες για να δυσφημισθούν τα επιτεύγματα των Ελλήνων ή να αμφισβητηθεί η μοναδικότητα τους αποτυγχάνουν, οι επιθέσεις οι προερχόμενες από τον τρέχοντα μεταμοντέρνο διανοητικό συρμό δεν είναι πιο επιτυχημένες. Ένα τέτοιο ρεύμα επικεντρώνεται στον "Άλλο", τον περιφρονημένο ξένο που οι Δυτικοί υποθετικά δημιούργησαν με σκοπό να αυτοπροσδιοριστούν και να δικαιολογήσουν την καταπιεστική εξουσία τους. [../..]

http://the-poverty-of-multiculturalism.blogspot.com/2011/05/bruce-thornton.html

Βιβλιοκριτική Γ΄
«Δεν υπάρχει έθνος σε όλον τον κόσμο, Δυτικό ή άλλο, που να μην επιθυμεί τα πλεονεκτήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, ή που να μην αναγνωρίζει -έστω και με το να προσπαθεί να τις καταπνίξει- τις πανίσχυρες ιδέες της ατομικής αυτονομίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.»

Με αυτή την παραδοχή ο Bruce Thorton ξεκινά την εξιστόρηση της μελέτης του με αντικείμενο όχι μόνο την ίδια τη φύση και τη σπουδαιότητα των Αρχών που θεμελιώθηκαν χάρη στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, αλλά και του αντίκτυπου που αυτές επιφέρουν σε όλους τους τομείς του σύγχρονου κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, με τις αναγκαίες μάλιστα συγκρίσεις να αποβαίνουν πολλές φορές εις βάρος των… σύγχρονων πολιτισμών.

Αντιδρώντας στην πολεμική που δέχεται ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός από μια πλειάδα ακαδημαϊκών κύκλων παγκοσμίως (όπως η θεωρία περί «Μαύρης Αθηνάς»), ο συγγραφέας διατείνεται ότι ακριβώς αυτή η κριτική που ασκούν ασυστόλως και πολλές φορές αδίκως οι συνάδελφοί του, είναι αποτέλεσμα όλης αυτής της πολιτισμικής εξελικτικής διαδικασίας την οποία γέννησε η Ελλάδα και χάρη στην οποία ο ελεύθερος νους και γνώμη αποτελούν πλέον πραγματικότητα κι όχι κατάκτηση, στοιχεία που εκλείπουν ακόμη ούτως ή άλλως για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Αποκρούοντας με γνώμονα τη βασική αρχή του πολιτισμού που λάτρεψε –τη λογική και την επιχειρηματολογία- τα επιχειρήματα του τύπου ότι οι Έλληνες έκλεψαν όλες τους τις γνώσεις από άλλους λαούς ή την εκμηδένιση που συντελείται από ορισμένους μεταμοντέρνους κύκλους για τον ορθό λόγο και την επιστήμη, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια επανατοποθετεί με βάση την αρχαία ελληνική γραμματεία και άλλες πηγές μια σειρά ζητημάτων ή παρανοήσεων που ισχύουν για τον πολιτισμό μας.

Πώς φέρονταν οι πρόγονοί μας στην ερωτική τους ζωή; Ποια ήταν η θέση της γυναίκας; Τι ισχύει τελικά για την ομοφυλοφιλία των αρχαίων; Ήταν όντως οι Αρχαίοι Έλληνες ένας πολεμοχαρής λαός; Πώς γεννήθηκε ο πολιτικός λόγος με το υπέρτατο επιστέγασμα αυτού, τη δημοκρατία; Πώς η ορθολογικότητα και η έννοια της ελευθερίας έγιναν αξία ζωής για μια κοινωνία σε έναν κόσμο υποτελή στους αυταρχικούς και παντεξουσιαστές ηγέτες του; Μπορεί ο θεσμός της δουλείας που ίσχυε στην Ελλάδα να εκμηδενίσει στην πράξη όλες αυτές τις θεωρίες που πρώτες ορίστηκαν από τους Έλληνες και διαμορφώνουν μέχρι σήμερα ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο πολιτισμός μας;

Αυτά και μια σειρά άλλων ζητημάτων εξετάζονται μέσω της δημιουργικής αλλά και τόσο παραστατικής γραφής του Bruce Thorton, ο οποίος βασιζόμενος πάντα στον κριτικό του νου «που κληρονόμησε από τους Έλληνες», επικαλείται διαρκώς στο βιβλίο του τόσο τις θεωρητικές προσεγγίσεις όλων των ζητημάτων έτσι όπως διατυπώθηκαν από τους φιλοσόφους, όσο και την κοινωνική πραγματικότητα έτσι όπως διαμορφωνόταν από τα έθιμα και τις τάσεις των αρχαίων Ελλήνων.

Το βιβλίο αποτελεί έναν οδηγό για όλους εμάς που γνωρίζουμε επιγραμματικά μόνο τις αρχές και τις αξίες του πολιτισμού που κληρονομήσαμε και επιθυμούμε μέσω της επεξηγηματικής ματιάς του συγγραφέα όχι μόνο να ενημερωθούμε, αλλά να κατανοήσουμε όχι το πώς, αλλά το γιατί ένας πολιτισμός 2.500 ετών πυροδότησε το πέρασμα από τα μαύρα χρόνια του Μεσαίωνα στην Αναγέννηση. Ένας πολιτισμός του οποίου τα μηνύματα μένουν για πάντα επίκαιρα, όπως εξηγεί δηκτικά ο συγγραφέας: «η παράδοση της κριτικής που μας κληροδοτήθηκε από τους Έλληνες και καθιερώθηκε στη Δύση, είναι το όχημα της αλλαγής και της προόδου, οδηγώντας στη βελτίωση της υλικής, τουλάχιστον, πλευράς της ανθρώπινης ζωής». Και συνεχίζει: «Στην αρχή της νέας χιλιετίας αντιμετωπίζουμε το σημαντικό δίλημμα: η επιστήμη και ο ορθολογισμός έχουν βάλει στα χέρια μας μια τεράστια δύναμη, ικανή να βελτιώσει τη ζωή μας αλλά και να επιφέρει την καταστροφή. Η πολιτική ηθική που παρέχει αξιοπρέπεια και αξία στο άτομο και εκτιμά την ελευθερία έχει οδηγήσει στην ελευθερία περισσότερους ανθρώπους από οποιαδήποτε άλλη εποχή της ιστορίας. Και όμως αυτή η ίδια ελευθερία και υλική αφθονία, τώρα αποσυνδεμένη από το αντίπαλο δέος που κάποτε παρείχε ο Χριστιανισμός, έχουν δημιουργήσει μια δημόσια και λαϊκίστικη κουλτούρα χυδαίας μετριότητας, στην οποία οι άνθρωποι υποβιβάζονται στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή: στις ορέξεις και στην ικανοποίησή τους. Και αυτό όμως είναι ένα έδαφος όπου οι Έλληνες περπάτησαν πριν από εμάς».

Για τις λύσεις σε αυτά προβλήματα, δεν χρειάζεται άλλωστε να ψάξουμε κάπου αλλού: «Πρέπει εμείς σήμερα για μια ακόμα φορά να ακούσουμε εκείνη τη λαμπερή, εριστική, επεισοδιακή συζήτηση που εγκαινίασαν οι Έλληνες, όχι διότι θα μας δώσουν τις απαντήσεις, αλλά διότι εκείνοι πρώτοι διατύπωσαν τις ερωτήσεις και τα προβλήματα, και πρώτοι προσδιόρισαν από πού οι απαντήσεις μπορούν να προέλθουν: όχι από τις αποκαλύψεις του ιερέα, αλλά από τα μυαλά ελεύθερων και ορθολογικών ανθρώπων. Το να πράξουμε διαφορετικά, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τη δική μας παρακμή».

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=110129&cid=18

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Bruce S. Thornton είναι καθηγητής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών καθώς επίσης και πρόεδρος του Τμήματος Ξένων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Καλιφόρνια, στο Φρέσνο.

Βιβλιογραφία
• Eros: The Myth of Ancient Greek Sexuality (Westview Press, 1997)
• Plagues of the Mind: The New Epidemic of False Knowledge (ISI Books, 1999)
• Greek Ways: How the Greeks Created Western Civilization (Encounter Books, 2000)
• Humanities Handbook (Prentice-Hall, 2000)
• Bonfire of the Humanities. Rescuing the Classics in an Impoverished Age, with John Heath and Victor Davis Hanson (ISI Books, 2001)
• Searching for Joaquin: Myth and History in California (Encounter Books, 2003)
• Decline and Fall: Europe's Slow Motion Suicide (Encounter Books, 2008)
• The Wages of Appeasement: Ancient Athens, Munich, and Obama’s America (Encounter Books, 2011) ISBN 1594035199

Το Λεξικό της κρίσης

Το λεξικό της κρίσης του Γιάνη Βαρουφάκη

Συγγραφέας του ο Γιάνης Βαρουφάκης, πανεπιστημιακός, μπλόγκερ, οικονομολόγος και σκεπτόμενος άνθρωπος (τα δύο τελευταία δεν είναι πάντοτε ταυτόσημα) και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες από τις αιρετικές φωνές που ήρθαν στο προσκήνιο της δημοσιότητας μέσα στην παρούσα κρίση.

Η πρόταση που κατέθεσε μαζί με τον Άγγλο πολιτικό Stuart Holland για την έξοδο της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την κρίση, έμοιασε να υιοθετείται προς στιγμήν από τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, για να εγκαταλειφθεί όμως πολύ σύντομα ως ανέφικτη (όπως άλλωστε χθες και η ιδέα της παραίτησής του από την πρωθυπουργία). Το όλο θέμα, καθώς και η ανοικτή επιστολή που απηύθυνε στον πρωθυπουργό, όπου τον καλούσε να κατέβει στην συγκέντρωση του Συντάγματος για να ανακοινώσει αλλαγή της πολιτικής του, απέκτησε διεθνή δημοσιότητα όταν αποτέλεσε αντικείμενο εκτενούς άρθρου των New York Times (επίσης εδώ). Η δημοσιότητα αυτή αποτέλεσε πηγή έντονης ενόχλησης των εγχώριων υποστηρικτών του Γιώργου Παπανδρέου, του οποίου ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε διατελέσει στο απώτερο παρελθόν σύμβουλος και λογογράφος. Αποτέλεσμα η καταγγελλόμενη από τον ίδιο στο αγγλόφωνο μπλογκ του άτυπη απαγόρευση των εμφανίσεών του σε εκπομπές της ΕΡΤ, καθώς και η ύποπτη αποσιώπηση της παρουσίασης του βιβλίου του από τις τρεις μεγάλες κυριακάτικες εφημερίδες.

Το βιβλίο που παρουσιάζεται αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα για την κατανόηση των τεκταινόμενων στον ακατάληπτο για πολλούς χώρο της εντόπιας και της διεθνούς οικονομίας, ένα λεξικό της κρίσης όπου εξηγούνται όλοι οι δυσνόητοι όροι που ακούμε διαρκώς γύρω μας –ή και τους χρησιμοποιούμε– χωρίς να μπορούμε πάντοτε να καταλάβουμε ακριβώς τι σημαίνουν. Τίτλος του Κρίσης Λεξιλόγιο: Οι οικονομικοί όροι που μας καταδυναστεύουν και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός. Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Αλέκος Παπαδόπουλος, έτερος πρωταγωνιστής των ημερών, ενώ στην συζήτηση θα παρέμβουν, ο αρχισυντάκτης της Κυριακάτικης Καθημερινής Νίκος Ξυδάκης, ο πεζογράφος Χρήστος Χωμενίδης καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας. Η παρουσίαση λοιπόν προμηνύεται εξίσου ενδιαφέρουσα με το βιβλίο.
Ανεξάρτητα από το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τα όσα προτείνει ο Γιάνης Βαρουφάκης, δεν μπορεί παρά να εκτιμήσει το επίπεδο και την ευφυΐα της σκέψης του. Αντίθετα με άλλους αιρετικούς και αγανακτισμένους συναδέλφους του, δεν χαϊδεύει αυτιά και αποφεύγει να προσχωρήσει στον επικίνδυνο λαϊκισμό τους.

http://aeginafirst.wordpress.com/2011/06/16/to-lexiko-tis-krisis-tou-yiani-varoufaki/

"Οι Επίγονοι" Βιβλιοκριτική

Ανδρέας Ανδριανόπουλος

"Επίγονοι: Ο ματωμένος μανδύας του Ελληνισμού "

εκδόσεις Λιβάνη

σελ. 366

Τιμή: 17,16 €

Όταν κάποιοι πολιτικοί (και όχι μόνον), που κατά κανόνα φημίζονται για την ημιμάθειά τους, επιχειρούν να μεταλλαχθούν σε συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων, τότε τα αποτελέσματα είναι μάλλον τραγικά! Αυτό συνέβη και με τον γνωστό νεοφιλελεύθερο πολιτικό και τέως υπουργό Α. Ανδριανόπουλο, ο οποίος συνέγραψε ένα "ιστορικό μυθιστόρημα", που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επικώς απαράδεκτο, από κάθε πλευρά.

Στην σημερινή Βιβλιοθήκη της "Ελευθεροτυπίας" δημοσιεύεται ένα εξαιρετικό κείμενο βιβλιοκριτικής από τον γνωστό φιλόλογο και λογοτέχνη Στάντη Αποστολίδη, από το οποίο σας μεταφέρουμε ορισμένα αποσπάσματα..

ΔΕΕ

Μακεδόνες πνιγμένοι στο κέτσαπ!

Σάββατο, ι8 Ιουνίου 2011

Η υπερπαραγωγή ιστορικών μυθιστορημάτων τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, έχει καταντήσει μάστιγα. Όλοι κατεβαίνουν στην καυτή άμμο του καλοκαιριού μ’ ένα «βιβλίο που σε ταξιδεύει» και «αναψύχονται» διαβάζοντας για τη φλεγόμενη Σμύρνη, την εξωτική Ινδοκίνα ή τους σκόρους των μοναστηριακών βιβλιοθηκών, «με ολίγη» από μυστήριο, μασονία, πάθη, χαμένες πατρίδες, μυστικά τάγματα και συνωμοσίες...

Προτιμάται η «εθνική» θεματολογία, αλλά όταν ξεμένουν, ρίχνονται ασύστολα στη ρωμαϊκή ή την ελληνική αρχαιότητα (όρα και Πρέσφιλντ), διεισδύουν στον σκοτεινό Μεσαίωνα, χωρίς τον κόπο ν’ αφομοιώσουν τα συστατικά κάθε εποχής (ήθη, έθιμα, πραγματολογικά — που ποιος θα τα προσέξει άλλωστε;), κι εντοπίζοντας το κατάλληλο «target group», κουνάνε μερικές μαριονέτες (τι λεγεωνάριοι, τι σταυροφόροι — ένα και τo αυτό!) για να γεμίσουν σελίδες...

Πόσους μυριάδες ατάλαντους δεν έχουν πάρει έτσι στον λαιμό τους ο Ρόμπερτ Γκρέιβς ή ο Εκο;...

Και πώς θα υπολείπονταν η ελληνική αγορά σε τέτοια τυποποιημένα «αναγνωστικά προϊόντα», που αξιώνουν, με την υπάρχουσα έλλειψη κριτηρίων, πως συνιστούν και «είδος λογοτεχνικό», «γραφή», «αυτόνομη δημιουργία»! Ωστόσο, ποιο το νόημα της αγανάκτησης; Μη δε θα ξεχωρίσει, σε βάθος χρόνου, ο Τολστόι από τον Μάνο Ελευθερίου, την Κακούρη, την Καρυστιάνη, τον Θέμελη ή τη Μεϊμαρίδου; Αθέμιτες οι συγκρίσεις ή περισσός ο σαρκασμός, θα πείτε...

Το νέο μυθιστόρημα του Α. Ανδριανόπουλου με τράβηξε από την πρώτη στιγμή, λόγω επαγγελματικής διαστροφής, έπειτα από 25 χρόνια ενασχόλησης με την Ιστορία της εποχής. Και πρέπει όντως να του αναγνωριστεί ότι σαν παλιός πολιτικός και νέος μάνατζερ άριστα διέβλεψε πως πράγματι και πάθη μέγιστα και συγκρούσεις εμπεριέχονται στη συγκεκριμένη περίοδο, που απεικονίζει ακριβέστατα τον χαρακτήρα της φυλής με τ’ ατέρμονα αλληλοφαγώματα και την ακόρεστη φιλαρχία μας και, το κυριότερο, αποτελεί πεδίο τελείως ανεκμετάλλευτο, αφού κανείς μεγάλος μυθιστοριογράφος δεν είχε πιάσει το θέμα!

Μα τα λάθη αρχίζουν απ’ τον τίτλο κιόλας, αφού η εποχή αυτή είναι των Δ ι α δ ό χ ω ν του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κι όχι «Επιγόνων», καθώς τους βαφτίζει αυθαίρετα, χρησιμοποιώντας όρο καθιερωμένον ήδη από την Αρχαιότητα μόνο για τις επόμενες γενιές, κι όχι για τους άμεσους συνεργάτες και συνομηλίκους του Μακεδόνα κατακτητή!

[...]

Το σκηνικό στήνεται με τον τραγικό θάνατο του στρατηλάτη στη Βαβυλώνα και αγκαλιάζει μόλις μία δεκαετία, ίσαμε το τέλος του Ευμένη στα 316 π.Χ. Τα πρόσωπα, καλοδιαλεγμένα και παρακολουθούν τόσο στενά τα ιστορικά δεδομένα, ώστε θυμίζει ρομαντικά εμπλουτισμένη αφήγηση, Παρά καθαυτό μυθιστόρημα, μα και οι χώροι της δράσης, τα τοπωνύμια, τα γεγονότα ελάχιστα αφίστανται των πραγματικών — το που δείχνει πως το ‘μαθε μεν καλά το ιστορικό του μάθημα, αποκαλύπτει όμως παράλληλο την έλλειψη δημιουργικής έμπνευσης και του απαραίτητου πλαστικού ταλέντου.

Μα και πόσο καλά, τάχα, το ‘μαθε, όταν σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η ελληνικότητα των Μακεδόνων, περιπίπτει σε χονδροειδείς παρανοήσεις;

Έτσι, στη σελ. ι8 διαβάζουμε τα εξοργιστικά: «Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, οι βασιλιάδες της Μακεδονίας ήταν Έλληνες. (!)

Ο Αντίπατρος δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία σε τέτοιες ιοτορίες. (!!!)

Ο λαός ήταν δεδομένο πως θαύμαζε τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους...

Οι δάσκαλοι των παιδιών των καλύτερων οικογενειών ήταν και πάλι Έλληνες. Ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους είχε περίπου ταυτιστεί με τα Ελληνικά» (!!!)

Μα, είμαστε με τα καλά μας; Μόνον ο γραφικός εκείνος Γκλιγκόρωφ ή ο Γκρούεφσκυ θα προσυπέγραφαν ανενδοίαστα τα λεγόμενα...

Δηλαδή, «σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή» ήταν οι Μακεδόνες βασιλιάδες Έλληνες, ενώ με την ανεπίσημη τι ήταν; Μήπως άλλη φυλή; Και ο Αντίπατρος, να πούμε, που δεν μάσαγε «τέτοιες ιστορίες» (γράφε: «μπούρδες»), τι πίστευε; Ότι ήταν Γέτες, Τριβαλλοί ή Ιλλυριοί; Και σι Μακεδόνες αυτοί, κατά Ανδριανόπουλο, μιλούσαν «γλώσσα που περίπου είχε ταυτιστεί με τα Ελληνικά», αλλά δεν ήταν Ελληνικά λοιπόν; Συνειδητοποιεί τι γράφει; Έχει αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ διαλέκτου και γλώσσας; Έχει πληροφορηθεί ότι η Μακεδονική είναι αποδεδειγμένο, από τον καιρό του Γ. Χατζιδάκι, ότι ήταν δ ι ά λ ε κ τ ο ς της Ελληνικής, όπως τα τσακώνικα ή τα κυπριακά, και είναι αδιανόητο να λέγεται για έναν βρακοφόρο της Κρήτης, π.χ., πως η γλώσσα του «ταυτίζεται περίπου με τα... Ελληνικά»; Και πως αν τόλμαγε να το ψελλίσει ενώπιόν του, θα ‘τρωγε μάλλον κουμπουριά; Τόσο ανυποψίαστος λόγος πάνω σε τόσο κρίσιμα θέματα;

Μα να ‘ταν μόνον αυτό;

Στη σελ. 107 γράφεται ότι ο Δημάδης «ήταν εξίσου προικισμένος ρήτορας με τον αντίπαλό του Δημοσθένη»! Είναι δυνατόν άνθρωπος που ‘χει διαβάσει έναν έστω δημοσθενικό λόγο, να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο; Σε ποιους αποτείνεται, σε Κογκολέζους ή σε Μαλαισιανούς;

Ύστερα, και στις λεπτομέρειες απρόσεκτος: ξεφεύγουν τοπωνύμια ανύπαρκτα την εποχή εκείνη, όπως η «Υπεροξιανή», η «Ανατολία» ή ο «Γαβήνος» ποταμός (αντί της Γαβιηνής), μεταφερμένα δίχως ίχνος διανοητικής εξεργασίας από τη νεότερη αγγλόφωνη βιβλιογραφία, όπου κατά κόρον χρησιμοποιούνται. Μα και ο Λεωσθένης, στη σελ. 78: «είχε αρχίσει να αφαιρεί την ...εσθήτα του», και ούτε υποψιάζεται ο συγγραφέας το αυτονόητο και σημειούμενο πάντως ακόμα και στο Λεξικό Μπαμπινιώτη, πως η «εσθήτα» είναι γ υ ν α ι κ ε ί ο κατ’ εξοχήν ένδυμα — πόσω μάλλον άμα την ...αφαιρείς»! Εκτός κι αν τεχνηέντως διατυπώνονται υπόνοιες για τον ανδρισμό του Αθηναίου στρατηγού. Όχι, όμως! Γιατί και ο Ευμένης, παραπέρα, κι αυτός με ...εσθήτα «σκεπάζεται»! Τι να πω; Μπας και το ‘χαν εκείνες οι «παρακμιακές» εποχές...

Όμως, θ’ αντιτείνουν, ένας συγγραφέας δεν κρίνεται από τα ιστορικά του ατοπήματα. Μάλλον —υποθέτω— από τη δύναμη της πένας, τη μυθοπλασία, τη δεινότητα στην απεικόνιση παθών και καταστάσεων, τη ζωντάνια των περιγραφών, τον χειριομό της γλώσσας, κ.ά. Αλλά κι εδώ, τ’ αποτελέσματα πενιχρά: η σύνθεση απαρέγκλιτα γραμμική, παιδαριώδης. Ο λόγος, αδούλευτος, με συνεχείς αστοχίες: «και πράγματι, τα πράγματα εξελίχηκαν» (σελ.103), ο Σέλευκος «απέφευγε τα επικριτικά σχόλια, αλλά είχε αποτραβηχτεί στη σκηνή του αποφεύγοντας τους υπόλοιπους» (173), και αμέσως παρακάτω: ο Αντίπατρος φρόντιζε να «εξασφαλίσει την αοφάλίια των διαδόχων», γιατί «διέβλεπε τον κίνδυνο που είχε αρχίσει να διαφαίνεται». Τώρα τι να εξηγούμε; Ότι πέραν των κατά συρροήν ενοχλητικών επαναλήψεων, «διαβλέπουμε» κάτι που δεν είναι ορατό, ενώ αν «διαφαίνεται», τότε το βλέπουμε δεν το «διαβλέπουμε»! (Στο έσχατο «Εργαστήρι δημιουργικής γραφής» αυτά τα επισημαίνουν στους επίδοξους συγγραφείς. Να επαναλαμβάνουμε πως δίχως γλώσσα συγκροτημένη, Λογοτεχνία δεν!...)

[...]

Ύστερα απ’ όλα αυτά κανείς δεν θα παραξενευτεί αν οι «διάλογοι» είναι παντού στημένοι, άπνοοι, γεμάτοι βαρετές κοινοτοπίες, αταίριαστοι στο στόμα των προσώπων, σαν εκείνον του Ευμένη με την ανήσυχη Βαρσίνη: «Το πιο σημαντικό, σ’ το ξαναλέω είναι να μη χάνεις την ελπίδα σου και την εμπιστοσύνη στον εαυτό σον. Τα πάντα αλλάζουν και διορθώνονται. Φτάνει βέβαια να προετοιμάζεσαι για τη στιγμή που θα ’ρθει. Δεν μπορείς να κερδίσεις πολέμους αν δεν έχεις φροντίσει προηγουμένως να γίνεις στρατηγός. Ή να κυβερνήσεις καράβια αν πριν δεν έχεις πριν ψηθεί σε ταξίδια στη θάλασσα. Κι ον κάποια στιγμή αποτύχεις, σε ικανοποιεί τελικά ότι είχες την ευκαιρία να προσπαθήσεις». Κάθε σχόλιο για το μνημείο αυτό ευρηματικότητας και πρωτοτυπίας περιττεύει...

Μόνο σημείο που δικαιώνει τον τίτλο (ακριβέστερα: ο υπότιτλος), η ιδιαίτερη επίδοση στις ανατριχιαστικές σκηνές. Με κάθε ευκαιρία, οι σελίδες στάζουν αίμα: «κρανία και κόκαλο συνθλίβονται, σάρκες ξεσκίζονται», «κομμάτια από τις πανοπλίες χώνονται βαθιά στα κορμιά» (σελ. 66), «σκελετοί θρυμματίζονται» (67), «πηχτά υγρά πλημμυρίζουν στόμα και πνευμόνια» (69), στρατηγοί μετατρέπονται σε «κατακρεουργημένες μάζες από ματωμένες σάρκες και σπασμένα κόκαλα» (σελ. 94), «ξίφη γεμίζουν αίματα και σάρκες σκίζονται» (104), «το ερυθρό υγρό που εγκατέλειπε με ορμή το σώμα του σφαγμένου στρατηγού» μουσκεύει τον εκτελεστή του (160), κεφάλια «κρέμονται αφύσικα στο πλάι του μισοκομμένου λαιμού» (161), κροκόδειλοι πάλι «ξεσκίζουν τις σάρκες των πτωμάτων» (176), το δέρμα της Ολυμπιάδας «καταξεσκισμένο άφηνε ρυάκια αίμα να τρέχουν» — όμως ας μην τρομάζει ο αναγνώστης! Οι ποταμοί αυτοί είναι από χολιγουντιανό κέτσαπ! Ψεύτικοι, όπως όλα τα υπόλοιπα...

Εν κατακλείδι: η αρχική ιδέα μπορεί να ‘ταν καλή, η εκτέλεση όμως έγινε . . .από τη Φιλαρμονική του Καΐρου. Δύσκολα κανείς υπομένει ώς το τέλος. 

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο.

Οι Γραικύλοι: Ένα διαχρονικό ιστορικό μυθιστόρημα

Το ιστορικό μυθιστόρημα ΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ (1967) είναι το τελευταίο και αρτιότερο έργο του Ρόδη Ρούφου, ενός από τους σημαντικότερους πεζογράφους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Tο μυθιστόρημα, παρ' ότι η υπόθεσή του διαδραματίζεται τόσους αιώνες πριν, μοιάζει τραγικά επίκαιρο, σαν να έχει γραφτεί για να καταγράψει την αγωνία του δικού μας κόσμου.

Τον 1ο π.Χ. αι. στην Αθήνα της παρακμής, ο σοφιστής/δημαγωγός Αθηνίων ξύνει τις παλιές πληγές και φέρνει στην επιφάνεια τις ξεχασμένες δόξες. Έτσι πείθει τους Αθηναίους να συμμαχήσουν με τον Μιθριδάτη εναντίον των Ρωμαίων. Αντί όμως για την αναμενόμενη βοήθεια, στην πόλη φτάνει ο Αριστίων για να επιβάλει, εν ονόματι πάντα της ανεξαρτησίας, μια στιγνή δικτατορία και ν' ανοίξει το δρόμο στον Ρωμαίο Σύλλα που θα κάψει την Αθήνα. Με αφορμή αυτό το όχι και τόσο γνωστό επεισόδιο της περιόδου της Ελληνικής παρακμής ο Ρόδης Ρούφος φτιάχνει ένα συναρπαστικό αφήγημα για την κρίση ενός ολόκληρου πολιτισμού. Το προφητικό μυθιστόρημά ΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ είναι αφάνταστα επίκαιρο και στις ημέρες μας, αφου διαπραγματεύεται μια απο τις όχι και λίγες εποχές που οι ελληνες πέφτουνε θύματα του ίδιου του κακού εαυτού.

Η εξουθενωμένη ηθικά και πολιτικά Αθήνα του τότε έχει τόσες ομοιότητες με την εξουθενωμένη Ελλάδα του σήμερα που το μυθιστόρημα λειτουργεί σαν ένα καθρέπτης μέσα στον οποίο ο καθένας θα δει τους ανίκανους, τους έκλυτους, τους φτηνούς δημαγωγούς, τους φρικτούς και τους απαίσιους, αλλά κυρίως θα δει τον εαυτό του. Μη ξεχνάμε εμείς τους διαλέξαμε...

Ο συγγραφέας αναφέρει: «Ο αναγνώστης θα κρίνει αν η εποχή που δοκίμασα να αναστήσω έχει κανένα δίδαγμα για τη δική μας». Στη σαιξπηρικής εμπνεύσεως σκηνή της ιστορίας του Ρούφου πρωταγωνιστούν όλες οι ανθρώπινες δυνάμεις, από τον έρωτα, τη δίψα για μάθηση και την ανάγκη της αισθητικής καλλιέργειας ως τον αχαλίνωτο πόθο της εξουσίας, τη λατρεία του πλούτου και το τσαλαπάτημα κάθε ηθικής αξίας.

Το εξώφυλλο της πρόσφατης έκδοσης του βιβλίου "Οι Γραικύλοι",

από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

 Ρόδης Ρούφος - Κανακάρης (1924-1972).

Ο Ρόδης Ρούφος γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από την Πάτρα. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την περίοδο της γερμανικής κατοχής, οπότε εντάχτηκε στην οργάνωση ΡΑΝ και στη συνέχεια βγήκε στα βουνά της Ηπείρου με τον ΕΔΕΣ του στρατηγού Ζέρβα. Από το 1949 εργάστηκε στο Διπλωματικό Σώμα του Υπουργείου Εξωτερικών, θέση από την οποία ταξίδεψε στη Βιέννη, τη Λευκωσία (όπου μυήθηκε στους κύκλους της ΕΟΚΑ), το Λονδίνο και το Παρίσι. Στο Παρίσι παρέμεινε από το 1960 ως το 1964 και παράλληλα με την εργασία του προετοίμασε διδακτορική διατριβή -η οποία τελικά δεν ολοκληρώθηκε- με θέμα την αθηναϊκή εξέγερση ενάντια στους Ρωμαίους των ετών 88-86 π.Χ. Μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών προκάλεσε την απόλυσή του από το Υπουργείο και ανέπτυξε αντικαθεστωτική δράση. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία σαράντα οχτώ χρόνων από καρκίνο. Μετά τη μεταπολίτευση τιμήθηκε μεταθανάτια για την αγωνιστική του δράση με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος (1975).

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε -με το ψευδώνυμο Ρόδης Προβελέγγιος- το 1954 με το μυθιστόρημα "Η ρίζα του μύθου", που αποτέλεσε το πρώτο μέρος της τριλογίας "Χρονικό μιας σταυροφορίας", με θέμα αντλημένο από τις εμπειρίες του συγγραφέα στο βουνό. Το δεύτερο μέρος με τίτλο "Πορεία στο σκοτάδι" τιμήθηκε το 1956 με το βραβείο Ουράνη και δύο χρόνια αργότερα εκδόθηκε το τρίτο, με τίτλο "Η άλλη όχθη". Ακολούθησαν δυο ακόμη μυθιστορήματα, "Η χάλκινη εποχή" (που πρωτοκυκλοφόρησε στα αγγλικά με τίτλο "The Age of Bronze") και "Οι Γραικύλοι", με θέμα αντλημένο από την έρευνά του για τη διδακτορική διατριβή του. Ο Ρούφος ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφράση, το δοκίμιο, το διήγημα, την ποίηση. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εξέδωσε ανώνυμα στην Ελβετία τον τόμο καταγγελίας "Verite sur la Grece", ο οποίος κυκλοφόρησε και στην Αγγλία σε μετάφραση του Richard Clogg ενώ ήταν επίσης μέλος της εκδοτικής ομάδας των αντικαθεστωτικών εκδόσεων "Δεκαοχτώ κείμενα" (1970) και "Νέα κείμενα" (1971). Μετά το θάνατό του η σύζυγός του επιμελήθηκε την έκδοση του τόμου "Επιλογή" με ανέκδοτα γραπτά του. Κείμενά του βρίσκονται δημοσιευμένα στα περιοδικά "Νέα Εστία", "Εποχές", "Κυπριακά Γράμματα" και "Η Συνέχεια".

Το σύνολο του έργου του Ρόδη Ρούφου γράφτηκε στη διάρκεια δεκαοχτώ χρόνων και τοποθετείται στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας της μεταπολεμικής περιόδου. Βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του -τα οποία απορρέουν από την ισόβια συμμετοχή του στο ιστορικό γίγνεσθαι του τόπου και από την ωριμότητα του πολιτικού και κοινωνικού του προβληματισμού- είναι ο πολιτικός προβληματισμός και η συνέπεια των προθέσεων του δημιουργού. Ενταγμένος στο χώρο της Αριστεράς, υιοθέτησε στο πέρασμα των χρόνων μια νηφάλια μετριοπαθή πολιτική φιλοσοφία, ασκώντας αυτοκριτική και οραματιζόμενος έναν καλύτερο κόσμο στα πλαίσια της πανανθρώπινης αλληλεγγύης και συνεργασίας, πέρα από κομματικές δεσμεύσεις.

Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ρόδη Ρούφου βλ. Αλέξανδρος Αργυρίου, "Ρούφος Ρόδης", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 9α, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, "Ρόδης Ρούφος", στο "Η μεταπολεμική πεζογραφία• από τον πόλεμο του '40 ως τη δικτατορία του '67", τ. Ζ΄, σ. 8-30, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, Αλέξης Ζήρας, "Ρούφος Ρόδης" στο "Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", σ. 1950-51, Αθήνα, Πατάκης, 2007. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Λογοτεχνικά Σημειώματα τ. 10

«Λογοτεχνικὰ Σημειώματα»

Τεύχος 10ο Χρονολογία Έκδοσης: 06/2011
ISSN: 1792-4189
Αριθμός Σελίδων: 11

Ἀπὸ τὴν ἰστοσελίδα «Λογοτεχνικὰ Ἐπίκαιρα» (http://logotexnika-epikaira.blogspot.com/) κυκλοφορεῖ ἐλεύθερα στὸ διαδίκτυο τὸ τεῦχος 10 τοῦ μηνιαίου ψηφιακοῦ περιοδικοῦ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ.

(Δεῖτε το συνημμένο παρακάτω σὲ μορφὴ pdf ἀρχείου ἢ στὴ δ/νση http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?f=145&t=265).

Τὸ τεῦχος 10 τοῦ περιοδικοῦ περιέχει ποιήματα τοῦ Βαγγέλη Κυριακοῦ μὲ τίτλο ΚΟΣΜΟΘΩΡΙΕΣ.

e-mail τοῦ συγγραφέα γιὰ σχόλια: vagkir@in.gr

 Απόσπασμα απο το περιοδικό:

Μοιάζεις μέ μηλιά στόν κῆπο…

(Γύμνασμα ρίμας καὶ χαρᾶς)

Μοιάζεις μὲ μηλιὰ στὸν κῆπο

ποὺ ἀνθίζει, ὅλο ἀνθίζει,

μὲ τοῦ ρολογιοῦ ἕναν χτύπο

ποὺ τὰ δεύτερα γυρίζει•

μ’ ἕνα πλοῖο μὲ σημαία

ποὺ ἀγάπη τὸ φωνάζουν

καὶ ἐκεῖ στὴν προκυμαία

ἐπιβάτες, πόθοι μοιάζουν.

Ξεκινᾶ γιὰ ἕνα ταξίδι

στὰ νερὰ τῆς ἁγιοσύνης

σκίζει, κοφτερὸ λεπίδι•

σὲ ποιὸν προορισμὸ θὰ μείνεις;

Ἡ ματιά σου μήπως μοιάζει

λίμνη τῆς Κυρά-Φροσύνης;

Σουρής διαχρονικός...

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.

Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ενρικε Βίλα-Μάτας

Ενρίκε Βίλα-Μάτας:

«Είχα την πρόθεση να γίνω Μαλρώ»

Ο Καταλανός συγγραφέας Ενρίκε Βίλα-Μάτας (Βαρκελώνη 1948), έχει γίνει τα τελευταία χρόνια γνωστός και στην Ελλάδα, χάρη στις μεταφράσεις αρκετών έργων του. Στο κείμενο που ακολουθεί εκθέτει ο ίδιος κάποιες απόψεις του περί γραφής, όπως κατατέθηκαν στο «Autodafé» επίσημο όργανο του Διεθνούς Κοινοβουλίου Συγγραφέων.

Συχνά υποχρεώθηκα ν’ απαντήσω στην ερώτηση: «γιατί γράφετε;».

Στην αρχή, όταν ήμουν πολύ νέος και συνεσταλμένος, επαναλάμβανα την σύντομη απάντηση που έδινε ο Αντρέ Ζιντ, κι έλεγα: «γράφω για να με διαβάζουν».

Αν πράγματι αληθεύει ότι γράφω για να με διαβάζουν, με τον καιρό έμαθα να συμπληρώνω την απάντησή μου. Σήμερα, όταν μου θέτουν αυτή την ανεκδιήγητη ερώτηση, εξηγώ ότι έγινα συγγραφέας, επειδή 1ον) ήθελα να είμαι ελεύθερος, δεν είχα διάθεση να πηγαίνω κάθε μέρα σ΄ένα γραφείο, και 2ον) διότι είχα δει τον Μαστρογιάννι στη Νύχτα του Αντονιόνι. Στην ταινία αυτή –που προβλήθηκε στην Βαρκελώνη ότι ήμουν δεκαέξι ετών-, ο Μαστρογιάννι ήταν συγγραφέας και είχε μία υπέροχη γυναίκα (που δεν ήταν άλλη από την Ζαν Μορώ). Αυτά ήταν τα δύο πράγματα στα οποία απέβλεπα περισσότερο: να είμαι και να έχω. Το να παντρευτεί κανείς τη Ζαν Μορώ δεν είναι καθόλου εύκολο, όχι περισσότερο από το να γίνει αληθινός συγγραφέας. Τον καιρό εκείνο, έλεγα αόριστα ότι και τα δύο δεν ήταν απλά, αγνοούσα όμως μέχρι ποιου σημείου ήταν δύσκολα –ιδίως το να είσαι συγγραφέας.

Είχα δει τη Νύχτα και είχα αρχίσει να λατρεύω τη δημόσια εικόνα αυτών των όντων που αποκαλούμε συγγραφείς. Στην αρχή, αγαπούσα τον Μπορίς Βιάν, τον Αλμπέρ Καμύ, τον Φράνσις Σκοττ Φιτζέραλντ και τον Αντρέ Μαλρώ. Επειδή όλοι τους ήταν φωτογενείς και όχι για όσα είχαν γράψει. Όταν ο πατέρας μου με ρώτησε τι σπουδές ήθελα να κάνω –η κρυφή του επιθυμία ήταν να γίνω δικηγόρος- του απάντησα ότι είχα την πρόθεση να γίνω σαν τον Μαλρώ. Θυμάμαι το έκπληκτο πρόσωπό του κι επίσης εκείνο που μου είπε: «το να είσαι Μαλρώ δεν είναι επάγγελμα, δεν το σπουδάζεις στο Πανεπιστήμιο».

Σήμερα ξέρω πολύ καλά γιατί ήθελα να είμαι σαν τον Μαλρώ. Διότι αυτός ο συγγραφέας, εκτός του ότι ήταν ένας έμπειρος άνθρωπος, είχε χτίσει έναν μύθο τυχοδιώκτη και ατόμου που δεν «μάλλωσε» με τη ζωή, αυτή τη ζωή η οποία για μένα ήταν μπροστά μου και δεν ήθελα να την απαρνηθώ. Αυτό που αγνοούσα τότε, ήταν ότι για να είσαι συγγραφέας έπρεπε να γράφεις, κι επιπλέον, να γράφεις έχοντας ως ελάχιστη απαίτηση να το πράττεις πολύ καλά, επομένως να οπλίζεσαι με θάρρος και κυρίως με μια απέραντη υπομονή, αυτή την υπομονή που ο Όσκαρ Ουάϊλντ ήξερε να περιγράφει τόσο καλά: «πέρασα όλο το πρωϊνό διορθώνοντας τα δοκίμια ενός ποιήματός μου και κατήργησα ένα κόμμα. Το απόγευμα, το προσέθεσα ξανά».

Όλα αυτά τα εξήγησε πολύ καλά ο Τρούμαν Καπότε στον διάσημο πρόλογο του έργου Μουσική για χαμαιλέοντες όταν είπε ότι ξεκίνησε κάποια μέρα να γράφει χωρίς να ξέρει ότι δενόταν εφ’ όρου ζωής μ’ έναν ευγενή αλλά αδυσώπητο αφέντη: «Στην αρχή ήταν πολύ διασκεδαστικό. Έπαψε να είναι μόλις διαπίστωσα πόσο διαφορετικό ήταν το να γράφεις καλά από το να γράφεις άσχημα. Έπειτα, έκανα μία επιπλέον ανακάλυψη, ακόμη πιο αγχωτική: τη λεπτή γραμμή που χώριζε την καλή γραφή από την αληθινή τέχνη… Είναι ανεπαίσθητη αλλά βίαιη».

Την εποχή εκείνη λοιπόν, αγνοούσα ότι για να γίνεις συγγραφέας έπρεπε να γράφεις σεβόμενος μία ελάχιστη προϋπόθεση, το να γράφεις καλά. Όμως αυτό που αγνοούσα παντελώς, ήταν ότι αν ήθελες πραγματικά να γράψεις, έπρεπε ν΄απαρνηθείς σημαντικές πλευρές της ζωής. Αγνοούσα παντελώς ότι το να γράφεις, για την πλειονότητα των συγγραφέων, σημαίνει το να είσαι μέλος μιας οικογένειας από τυφλοπόντικες που ζουν σε εσωτερικές στοές όπου δουλεύουν νυχθημερόν. Αγνοούσα παντελώς ότι θα κατέληγα να γίνω συγγραφέας, αλλά θα απείχα παρασάγγας από ένα πρόσωπο σαν τον Μαλρώ, εφόσον, εάν με περίμεναν περιπέτειες, αυτές θα ήταν περισσότερο από την πλευρά της λογοτεχνίας, παρά της ζωής.

Όμως το να γράφεις, αξίζει τον κόπο, δεν γνωρίζω τίποτα πιο ελκυστικό, αν και πρόκειται συγχρόνως για μια τέρψη για την οποία πρέπει να καταβάλλεις ένα ορισμένο τίμημα. Πρόκειται, όντως, για τέρψη και –όπως έλεγε ο Ντανίλο Κις- για εξύψωση. «Η λογοτεχνία είναι εξύψωση. Και όχι Θεός φυλάξοι, έμπνευση. Εξύψωση. Αποκάλυψη κατά τον τρόπο του Τζόυς. Είναι η στιγμή όπου, παρ’ όλη τη μηδαμινότητα του ανθρώπου και της ζωής, υπάρχουν ωστόσο μερικές προνομιακές στιγμές, τις οποίες πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Δώρο του Θεού ή του Διαβόλου, δεν έχει σημασία, πάντως υπέρτατο δώρο.»

Σήμερα που γινόμαστε μάρτυρες της ανάπτυξης ενός νέου ισπανικού μυθοστορήματος, υπάρχουν ανάμεσά μας δύο κατηγορίες νέων συγγραφέων που κάνουν το ξεκίνημά τους: από την μία πλευρά, όσοι δεν αγνοούν ότι πρόκειται για ένα σκληρό επάγγελμα που απαιτεί μεγάλη υπομονή, ένα επάγγελμα όπου βαδίζεις ψηλαφιστά και αναγκάζεσαι (καθώς έλεγε ο Μισέλ Λεϊρίς) να διακινδυνεύεις τη ζωή σου με τον τρόπο ενός ταυρομάχου. Από την άλλη πλευρά, όσοι θεωρούν την λογοτεχνία σαν μία σταδιοδρομία και θέτουν ως κύριο στόχο τους να κερδίσουν χρήματα και να γίνουν διάσημοι.

Μετάφραση: Ευμορφία Καραμπατάκη

http://www.ispania.gr/arthra/logotexnia/1373-enrique-vila-matas

Μπάρτλεμπυ και Σία - Αφήγημα

Συγγραφέας: Vila - Matas, Enrique
Εκδοτικός Οίκος: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Έτος έκδοσης: 3/2002
Σελίδες: 198
ISBN: 9789600332353
Λιανική: €12,54

Σύντομη περιγραφή

Όλοι μας γνωρίζουμε τους Μπάρτλεμπυ, τους ανθρώπους που με τη στάση τους υιοθετούν μια βαθιά άρνηση του κόσμου. Παίρνουν το όνομά τους από τον γραφιά Μπάρτλεμπυ, εκείνον τον υπάλληλο του διηγήματος του Χέρμαν Μέλβιλ ο οποίος, όταν του ανέθεταν μια δουλειά ή του ζητούσαν να διηγηθεί κάτι από τη ζωή του, απαντούσε: "Θα προτιμούσα να μην το κάνω". Ο αφηγητής του βιβλίου του Βίλα-Μάτας γράφει ένα ημερολόγιο που είναι συγχρόνως και μια αναφορά στους συγγραφείς εκείνους οι οποίοι σταμάτησαν να γράφουν (τον Ρεμπό, τον Σάλιντζερ, τον Ρούφο κ.ά.), προτιμώντας τη δύναμη και την απόγνωση της σιωπής. Τα ερωτήματα που θα τον κατακλύσουν είναι τα ερωτήματα που όλοι μας, σε κάποια φάση της ζωής μας, καλούμαστε να απαντήσουμε-με ένα ναι ή ένα όχι.

Enrique Vila - Matas

Ο Ενρίκε Βίλα-Μάτας (Βαρκελώνη, 1948) έχει γράψει ένα αφηγηματικό έργο μεγάλου εύρους που έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες. Σημαντικότεροι τίτλοι: "Η πολυμαθής δολοφόνος" (1977), "Απάτη" (1984), "Σύντομη ιστορία της φορητής λογοτεχνίας" (1985), "Ένα σπίτι για πάντα" (1988), "Υποδειγματικές αυτοκτονίες" (1991), "Παιδιά χωρίς παιδιά" (1993), "Μακριά από τη Βερακρούς" (1995), "Περίεργος τρόπος ζωής" (1997), "Το κάθετο ταξίδι" (1999), το οποίο τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Μυθιστορήματος Ρόμουλο Γκαλιέγος 2001, το πιο έγκυρο βραβείο της Λατινικής Αμερικής, και "Μπάρτλεμπυ και Σία" (2000). Έχει επίσης εκδώσει τρεις συλλογές με τα δημοσιογραφικά του άρθρα και τα λογοτεχνικά του δοκίμια: "Ο πιο αργός ταξιδιώτης" (1992), "Το κοστούμι της Κυριακής" (1995) και "Για να τελειώνουμε με τα στρογγυλά νούμερα" (1997).

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Μυθιστορήματα

• Mujer en el espejo contemplando el paisaje (Tusquets, 1973).

• La asesina ilustrada (Tusquets,1977. Lumen, 2005).

• Al sur de los párpados (Fundamentos, 1980)

• Nunca voy al cine (Laertes, 1982)

• Impostura (Anagrama, 1984).

• Historia abreviada de la literatura portátil (Anagrama, 1985).

• Una casa para siempre (Anagrama, 1988).

• Suicidios ejemplares (Anagrama, 1991).

• Hijos sin hijos (Anagrama, 1993).

• Recuerdos inventados (Anagrama, 1994).

• Lejos de Veracruz (Anagrama, 1995).

• Extraña forma de vida (Anagrama, 1997).

• El viaje vertical (Anagrama, 2000).

• Bartleby y compañía (Anagrama, 2001).

• El mal de Montano (Anagrama, 2002).

• París no se acaba nunca (Anagrama, 2003).

• Doctor Pasavento (Anagrama, 2005)

• Exploradores del abismo (Anagrama, 2007)

• Dietario voluble (Anagrama, 2008)

• Dublinesca (Seix Barral 2010)

Δοκίμια

• El viajero más lento (Anagrama, 1992).

• El traje de los domingos (Huerga&Fierro, 1995).

• Para acabar con los números redondos (Pre-textos, 1997).

• Desde la ciudad nerviosa (Alfaguara, 2000; aumentada 2004).

• Extrañas notas de laboratorio (El otro, el mismo, 2003; aumentada 2007)

• Aunque no entendamos nada (J.C.Sáez editor, 2003).

• El viento ligero en Parma (Sexto Piso, 2004).

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης