Πολυπολιτισμικότητα

Bruce Thornton

και Πολυπολιτισμικότητα

[...] Ωστόσο, οι πιο σημαντικοί λόγοι για τους οποίους οι σύγχρονοι κλασικιστές αποστρέφονται κάποιον σαν την Edith Hamilton οφείλονται σε δύο διανοητικά ρεύματα που όλο και περισσότερο οριοθετούν την πανεπιστημιακή δραστηριότητα στην Αμερική: τον μεταμοντερνισμό και την πολυπολιτισμικότητα—και τα δύο αντιπροσωπεύουν μια διαρκή επίθεση σε όλα όσα κάνουν την Δύση (και κατ' ανάγκην τους Έλληνες) να ξεχωρίζει.

Η πολυπολιτισμικότητα, παρ' όλο που μας λέει ότι δοξολογεί την πολιτισμική διαφορετικότητα, είναι κατά βάθος ένα είδος πολιτικής ταυτότητας που αντιμάχεται τον ανθρωπισμό και τον κλασσικό φιλελευθερισμό. Ορίζει ως ατομική ταυτότητα την εθνική ιδιαιτερότητα και περιφρονεί την φιλελεύθερη έννοια της παγκόσμιας ανθρώπινης φύσης ως, σύμφωνα με τα λόγια ενός εκφραστή της, «έναν εθνοκεντρικό και καταπιεστικά παγκοσμιοποιημένο ουμανισμό, στον οποίο οι κανόνες που νομιμοποιούν και που ρυθμίζουν την ουσία της υπηκοότητας ταυτίζονται έντονα με τις Άγγλο-Αμερικανικές πολιτισμικές-πολιτικές κοινότητες». Από αυτήν την πολυπολιτισμική υπόθεση προκύπτουν δυο αντικρουόμενες θέσεις. Η μία είναι η πολιτισμική σχετικότητα, η άποψη δηλαδή ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι και δεν μπορούν να συγκριθούν και να χαρακτηριστούν ως ανώτεροι ή κατώτεροι, αφού όλα τα μέτρα σύγκρισης "δημιουργούνται" τοπικά για να ικανοποιήσουν τα τοπικά συμφέροντα- επίσης δεν υπάρχει κάτι που να είναι αντικειμενικά και διαχρονικά "καλό" ή "κακό" ή "αληθές". Η άλλη άποψη βλέπει την ιστορία ως θεραπευτικό μελόδραμα, μια σάγκα γεμάτη από τα κακά της Δύσης, όπως σεξισμός, ρατσισμός, αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός, κ.λπ. —δεινά που πληγώνουν τους αθώους μη-Δυτικούς, οι οποίοι πρέπει να κριθούν με τα προνομιούχα κριτήρια που προσφέρονται σε θύματα. Όμως όσο αντικρουόμενες κι αν είναι, και οι δύο αυτές απόψεις απαραίτητα αρνούνται ότι υπάρχει κάτι που λέγεται "Ελληνική μεγαλοφυία", κάτι ξεχωριστό και ανώτερο από το πνεύμα των άλλων αρχαίων πολιτισμών.

Μια πολυπολιτισμική τακτική για να υποτιμηθούν οι Έλληνες είναι το να αρνούνται την αυθεντικότητα τους, υποθέτοντας ότι ικέτευσαν, δανείστηκαν ή έκλεψαν τις ιδέες τους από άλλους πολιτισμούς. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την θεωρία του Αφροκεντρισμού, την ιδέα ότι οι Έλληνες έκλεψαν ό,τι καλό γνώριζαν από τους μελαψούς Αιγυπτίους. Η ασυναρτησία και η ιστορική αναλήθεια αυτής της θεωρίας έχει ήδη αποδειχθεί επανειλημμένα. Αλλά ακόμη και οι πανεπιστημιακοί που θα έπρεπε να είναι καλύτερα ενημερωμένοι επιχαίρουν για την τρέχουσα μόδα των χτυπημάτων εναντίον των Ελλήνων με το να αποδίδουν τα επιτεύγματα τους σε μια αόριστα προσδιορισμένη Ανατολή. Ο Gary Wills, για παράδειγμα, έχει ισχυριστεί ότι «Η Δύση (συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων) είναι ομολογουμένως ένα εξαιρετικό παράγωγο της Ανατολής». Στο οποίο, ο Victor Hanson και ο John Heath απαντούν, «Μπορεί, παρακαλώ, ο κύριος Wills να μας δείξει ποιο είναι αυτό το μέρος της Ανατολής από το οποίο προέκυψε με εξαίρετο τρόπο στη Δύση η δημοκρατία, η ελεύθερη έρευνα, η ιδέα μιας μεσαίας τάξης, η πολιτική ελευθερία, η λογοτεχνία πέρα από τα όρια της θρησκείας, οι πολίτες-στρατιώτες... και μια γλώσσα γεμάτη από αφηρημένες έννοιες και ορθολογισμό;»

[...]

Αν οι πολυπολιτισμικές απόπειρες για να δυσφημισθούν τα επιτεύγματα των Ελλήνων ή να αμφισβητηθεί η μοναδικότητα τους αποτυγχάνουν, οι επιθέσεις οι προερχόμενες από τον τρέχοντα μεταμοντέρνο διανοητικό συρμό δεν είναι πιο επιτυχημένες. Ένα τέτοιο ρεύμα επικεντρώνεται στον "Άλλο", τον περιφρονημένο ξένο που οι Δυτικοί υποθετικά δημιούργησαν με σκοπό να αυτοπροσδιοριστούν και να δικαιολογήσουν την καταπιεστική εξουσία τους. [...]

ΠΗΓΗ: Ελληνικοί τρόποι, εκδόσεις Ανατολικός, 2007

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις είναι δικές μου και δεν υπάρχουν στο αρχικό κείμενο.