ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (1)

Αρχίζουμε από σήμερα την δημοσίευση των διηγημάτων του Α΄ Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Διηγήματος (2008) με το πρώτο βραβείο που απονεμήθηκε στο διήγημα Ursus minor (Μικρά Άρκτος) του Οδυσσέα Δαγκλή.

Ursus Minor*

* (Αστερισμός του Βόρειου Ημισφαιρίου, η γνωστή Μικρή Άρκτος.)

Έμειναν δέκα λεπτά πριν την έναρξη της βραδινής επιδρομής. Αρκετός χρόνος για μια ματιά στα ηλεκτρονικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Συνήθως τα κοιτούσε νωρίτερα στη δουλειά, έχοντας μόνιμα ανοιχτό ένα παράθυρο στη γραμμή εργασιών, πατώντας περιστασιακά το κουμπί της ανανέωσης σαν ψυχρολουσία, και αδειάζοντας για λίγο το κεφάλι του από γραμμές κώδικα, μηνύματα λάθους και αρχεία βοήθειας. Σήμερα όμως ήταν ιδιαίτερα απασχολημένος από το πρωί, το σχετικό παράθυρο είχε μείνει ανενεργό από τη στιγμή που το άνοιξε και η καταληκτική ημερομηνία του παραδοτέου, σαν ενοχλητικό ξένο σώμα, φιγούραρε στην άκρη της οθόνης πάνω σε φωσφοριζέ αυτοκόλλητο. Με νύχια και με δόντια, καταπιέζοντας πείνα, δίψα και άλλες σωματικές ανάγκες είχε καταφέρει τελικά να τα φέρει βόλτα λίγο πριν το μεσημέρι και ετοιμαζόταν δικαιωματικά να πάρει μια ανάσα, όταν ήρθε αυτή και στάθηκε αναπάντεχα δίπλα του.

Η ώρα σήμανε. Σαν πιανίστας που δοκιμάζει τα πλήκτρα ενός αγαπημένου κλαβιέ κάτω απ' τις παλάμες του, έδωσε το όνομα χρήστη και τον κωδικό εισόδου. Μια γλυκιά ηρεμία, προάγγελος προσμονής ζέστανε το στήθος καθώς βρέθηκε μέσα στο οικείο περιβάλλον. Ήταν όλοι τους εκεί. “Καλώς τον”, είπε ο αρχηγός. “Καλώς σας βρήκα”, απάντησε αυτός και βάλθηκε να ντύνεται τα όπλα και τα ξόρκια του ρόλου του, δηλώνοντας έμμεσα μα χωρίς περιστροφές την ετοιμότητά του.

- Κεφάλι δε σήκωσες σήμερα, του είπε εκείνη μειδιώντας και κοιτώντας τον σταθερά μέσα στα μάτια.

- Τι να κάνω... το project του μουσείου βλέπεις..., απάντησε αυτός με πειστικό ύφος πολυάσχολου επαγγελματία. Εσύ πώς τα πας;

- Μια χαρά… γιορτάζω σήμερα, του πέταξε δήθεν αδιάφορα. Έπειτα άρπαξε μια παρακείμενη καρέκλα και στρογγυλοκάθισε δίπλα του. Αυτός ένιωσε τον ζωτικό του χώρο να παραβιάζεται βάναυσα, αλλά ταυτόχρονα από τον μοναδικό άνθρωπο που θα το επέτρεπε. Ένα καυτό κύμα τού ζέστανε τον λαιμό και ένας κόμπος πάσχισε απεγνωσμένα να απελευθερωθεί σαν λυγμός.

- Ω! με συγχωρείς! Το ξέχασα τελείως! Χρόνια σου πολλά, κατάφερε να ξεστομίσει κατακόκκινος από ντροπή και στριφογύρισε στη δερμάτινη πολυθρόνα προσπαθώντας τα καταπνίξει τα τσιμπήματα των αόρατων μυρμηγκιών της αμηχανίας. Παρά την προετοιμασία μηνών, την καθημερινή υπενθύμιση και όλες τις νοητές πρόβες, δεν στάθηκε ικανός να θυμηθεί έγκαιρα τη γιορτή της. Αισθάνθηκε γυμνός μέσα στο πλήθος, εκτεθειμένος με όλες του τις αδυναμίες ενώπιον ενός περίεργου όχλου, βορά στις περιπαικτικές ματιές και τα κακεντρεχή σχόλια κακοπροαίρετων αγνώστων. Ευχήθηκε εναλλακτικά ένα βουνό εξαντλητικής δουλειάς σαν εξιλέωση, όμως οι δαγκάνες των μυρμηγκιών επέμεναν να ροκανίζουν μεθοδικά τον ιδρωμένο πισινό του.

- Ευχαριστώ, απάντησε αυτή απλά και συνέχισε τον κοιτά διερευνητικά ασυγκίνητη από το μαρτύριο που του προκαλούσε.

Ο αρχηγός έδειξε τον δρόμο. Τα δώδεκα μέλη της φατρίας τον ακολούθησαν πρόθυμα. Για τις επόμενες οκτώ ώρες θα εξαπέλυαν μια οργανωμένη επίθεση εναντίον τον ισχυρότερων πλασμάτων αυτού του μυθικού κόσμου με έπαθλο την πολυπόθητη κορυφή της πολυσύνθετης ιεραρχίας, αντικείμενο έριδας ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες φατρίες. Αυτή ήταν η τελευταία και η σημαντικότερη επιδρομή της τρέχουσας εποχής, το αποκορύφωμα μιας καθημερινής και εντατικής προσπάθειας μιας ομάδας ετερόκλητων ανθρώπων που βρέθηκαν συνασπισμένοι κάτω από ένα κοινό οικόσημο πριν από δύο σχεδόν χρόνια ορκιζόμενοι σεβασμό, αφοσίωση και αυταπάρνηση. Ο αρχηγός ήταν ένας πολύτεκνος σχεδιαστής αεροσκαφών από τη Σουηδία, ο μάντης ένας διαζευγμένος Αργεντινός δικηγόρος, ενώ ο ιατρός-φιλόσοφος έμενε στην Καμπέρα της Αυστραλίας, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα τροχαίο που του κόστισε όλη του την οικογένεια. Οι υπόλοιποι βρίσκονταν κάπου ανάμεσα. Στον κόσμο και στα βάσανα.

- Τι κάνεις τα βράδια μετά τη δουλειά, τον ρώτησε με σοκαριστική ευθύτητα και ίσως δυνατότερα απ' όσο χρειαζόταν. Ο ψίθυρος των πληκτρολογίων πίσω από τα δεκάδες διαχωριστικά του μεγάλου ενιαίου χώρου φάνηκε να καταλαγιάζει. Αισθάνθηκε πιεσμένος. Ευτυχώς όμως, πάντα απέδιδε καλύτερα υπό πίεση. Ανακάθισε με ενδιαφέρον και την κοίταξε επίμονα.

- Μένω σπίτι και παίζω.

- Παίζεις; Τι παίζεις; ξαναρώτησε ασάλευτη.

- Ίσως να το ΄χεις ακούσει... απάντησε κουνώντας το χέρι πάνω απ' το κεφάλι του σαν ειδήμονας που μόλις άκουσε την αγαπημένη του ερώτηση, ...λέγεται World of Warcraft, διαδικτυακό παιχνίδι ρόλων με εκατομμύρια παίχτες απ' όλο τον κόσμο.

- Και τι το ξεχωριστό έχει ώστε να σε κρατάει μέσα μετά τη δουλειά;

- Πολλά. Κατ' αρχάς, είναι η πιστότητα του εικονικού κόσμου, γραφικά απαράμιλλης ευκρίνειας και ήχος κινηματογραφικός. Κατά δεύτερον, η ενεργός παρουσία άλλων παικτών που διαμορφώνει ένα ολόκληρο πλέγμα αλληλεπιδράσεων και συσχετισμών ανάλογων μιας πραγματικής κοινωνίας. Φατρίες, συμμαχίες, ανταγωνισμοί, πόλεμοι, όλο το πακέτο δηλαδή. Αυτό όμως που το διαφοροποιεί από άλλα παιχνίδια είναι η ολοκληρωμένη αίσθηση συμμετοχής που προσφέρει, η οποία ξεπερνά την απλή διαδραστική επικοινωνία ενώπιον μιας οθόνης. Δυστυχώς δε μεταφέρεται με λόγια παρά μόνο βιώνεται στην πράξη. Μόνο αν παίξει κανείς θα καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Είναι μια συγκλονιστική εμπειρία. Τα υπόλοιπα είναι σιωπή. Έγειρε προς τα πίσω ικανοποιημένος με τον εαυτό του και απήλαυσε τους καρπούς των λόγων του βλέποντάς την να τρίβει απαλά το πέτο του πουκαμίσου της. Όπως καθόταν ανάμεσα σε αυτόν και το παράθυρο, οι ακτίνες του μεσημεριανού ήλιου παρενέβαιναν στο περίγραμμα των ρούχων της και αδρά αλλά αδιάκριτα το αντικαθιστούσαν με το περίγραμμα του κορμού της. Παρατήρησε μια ελεύθερη τούφα από τα μαλλιά να έχει κολλήσει στο μάγουλο και μεμιάς η ικανοποίησή του μετουσιώθηκε σε κάτι αδιαπραγμάτευτα ισχυρότερο. Αυτή όμως δεν τον λυπήθηκε.

- Εάν ήθελα να παίξω και 'γω, θα μπορούσες να μου μάθεις;

Η επιδρομή ήταν σε εξέλιξη. Εδώ και μια ώρα είχαν εξοντωθεί δύο από τα περισσότερο ιοβόλα όντα με την ανέλπιστη βοήθεια μιας άλλης φατρίας που βιάστηκε όμως να εξαφανιστεί μετά την επιτυχή έκβαση της μάχης και πριν προλάβουν να ανταλλαγούν οι προβλεπόμενοι χαιρετισμοί ανάμεσα στις δύο. Ο αρχηγός ήταν προβληματισμένος από αυτή τη συμπεριφορά, ωστόσο για να ανταμείψει τους άντρες του και να τονώσει το ηθικό τους πριν την επόμενη κίνηση, αποφάσισε να επιτρέψει πεντάλεπτα διαλείμματα εκ περιτροπής σε ομάδες των δύο. Ο ίδιος αποσύρθηκε για να συγκεντρωθεί και να συγκεντρώσει τις δυνάμεις που απέρρεαν από το 59ο επίπεδο που κατείχε. Περνώντας από μπροστά του, του είπε ιδιαιτέρως “Φαίνεται σαν να σε προβληματίζει κάτι. Αν είναι σοβαρό, πες μου και διακόπτω την επιδρομή εδώ και τώρα”. Εκείνος σάστισε. Η ερώτηση του αρχηγού ακούστηκε στα αυτιά του σαν έλεγχος εμπιστοσύνης και βιάστηκε να απαντήσει αρνητικά. Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή που του κατέδειξε την λανθασμένη του εκτίμηση, αλλά πριν προλάβει να ζητήσει συγγνώμη, ο αρχηγός τού είπε συγκαταβατικά “Μην ανησυχείς, εάν είχα οποιαδήποτε αμφιβολία, δεν θα ήσουν μαζί μας απόψε”.

-Αλήθεια σε ενδιαφέρει; τη ρώτησε χωρίς να μπορεί να φανταστεί ποια απάντηση θα ήταν προτιμότερη.

-Αυτό θα το ξεκαθαρίσω στην πορεία νομίζω. Για την ώρα όμως ομολογώ πως είμαι λιγάκι περίεργη.

-Τότε δεν έχεις παρά να βρεις ένα όνομα για τον χαρακτήρα σου.

-Το δικό σου ποιο είναι; είπε σκύβοντας εμπιστευτικά προς το μέρος του.

-Ursus Major, απάντησε κοκαλωμένος.

-Τότε εγώ θα είμαι η Ursus Minor, τι λες;

Δεν έλεγε τίποτα. Ήταν πλήρως απασχολημένος προσπαθώντας να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του πνιγμένος στα μόρια του αρώματος της. Μέσα στο μυαλό του είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο σύμπαν με ένα μόνο παράθυρο και μέσα σε αυτό η εικόνα της, όπως τώρα απέναντί του. Άπλωνε τα χέρια του για να το κλείσει αλλά αυτό απομακρυνόταν διατηρώντας την ίδια απόσταση. Σηκώθηκε απότομα και κοίταξε γύρω του. Είδε κεφάλια να επιστρέφουν μπροστά στις οθόνες. Ξανακάθισε χαζεύοντας ερωτηματικά το χαμόγελο πάνω στα σφιχτά της χείλη και στράφηκε στον υπολογιστή του.

-Ας σε φτιάξουμε λοιπόν...

Η φατρία βρισκόταν καλυμμένη μέσα σε ένα αραιό άλσος και περίμενε από στιγμή σε στιγμή την εμφάνιση του υπέρτατου ζώντος κατασκευάσματος, σημάδια του οποίου είχε εντοπίσει σε ολοένα και αυξανόμενο αριθμό τις τελευταίες δύο ώρες. Η ύπαρξή του αμφισβητούνταν από κάποιους έμπειρους παίκτες, όμως κατά καιρούς διάφορες εκπλήξεις είχαν φέρει τα πάνω κάτω κατά τη διάρκεια τέτοιων επιδρομών. Πολλές φορές έμοιαζε σαν να αντιλαμβανόταν το περιβάλλον τη συλλογική βούληση και προσάρμοζε ανάλογα τη συμπεριφορά του δημιουργώντας καινοφανή όντα με απροσδιόριστους σκοπούς. Φυσικά, ένας παίκτης μόνος του ήταν επιρρεπής σε σφάλματα εκτίμησης. Όταν όμως μια ολόκληρη φατρία διαισθανόταν μια ρωγμή στην κανονικότητα τότε οπωσδήποτε υπήρχε ικανός λόγος ανησυχίας.

Την αρχή έκανε μια αχλή πίσω από τα όρια του κοντινότερου λόφου. Το χρώμα της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μαύρο, εάν αυτό δεν ήταν καθαρή αντίφαση. Στη θέα του οι άντρες ζάρωσαν στις θέσεις τους και πρόταξαν τα ξόρκια τους έτοιμα για χρήση. Σκόρπια και αμυδρά φώτα που μέχρι τότε έδιναν την εντύπωση μακρινών αστεριών άρχισαν να στροβιλίζονται μπροστά τους με τη μορφή ενός σπινθηροβόλου θυσάνου. Τότε ο ίδιος ο λόφος ξετυλίχτηκε μαζεύοντας τη γη κάτω από τα πόδια τους και την αντικατέστησε με ουρανό. Οι θύσανοι πολλαπλασιάστηκαν παράγοντας ο καθένας πανομοιότυπα αντίγραφα του εαυτού του και κάλυψαν την επουράνια πλέον στεριά με ανάποδα φωτεινά δέντρα στολισμένα με χρωματιστά και ημιδιαφανή ολογράμματα πραγματικών καρπών. Η καθηλωτικά μαγευτική εικόνα συνοδευόταν από αιθέρια ηχοχρώματα απροσδιόριστης μουσικής που χάιδευε τα πρόσωπα σαν δροσερή αύρα και σκόρπιζε αρώματα ολάνθιστων λουλουδιών.

-Και ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός του παιχνιδιού; ρώτησε πάνω από τον ώμο του γαργαλώντας το πρόσωπό του με ατίθασες αφέλειες.

-Η απόλυτη κυριαρχία, αποκρίθηκε προσπαθώντας να διατηρήσει πλήρη ακινησία και να αποφύγει οποιαδήποτε συγκλονιστικότερη σωματική επαφή μαζί της. Όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη σε αυτό. Δεν θυμόταν να έχει βρεθεί σε δυσκολότερη κατάσταση. Ούτε όμως είχε ευχηθεί ποτέ τόσο έντονα όσο τώρα να διαρκέσουν οι στιγμές για πάντα. Πάνω στην γυαλιστερή επιφάνεια της οθόνης έβλεπε τα πρόσωπά τους το ένα δίπλα στο άλλο. Συγκέντρωσε την αντιληπτική του ικανότητα στο αριστερό πεδίο της περιφερειακής του όρασης σε μία κωμική σχεδόν απόπειρα να την παρατηρήσει χωρίς να γίνει αντιληπτός. Εάν είχε το θάρρος θα γύριζε το κεφάλι προς το μέρος της και θα την συνελάμβανε να εξετάζει με φυσικότητα το άκαμπτο προφίλ του. Δεν το είχε όμως, γι' αυτό συνέχισε την αδέξια προσπάθειά του να διασκεδάσει τις προφανείς εντυπώσεις.

-Κάθε παίκτης επιλέγει να ανήκει σε οποιαδήποτε από τις εννέα κατηγορίες νοημόνων όντων που προβλέπονται, μια εκ των οποίων είναι οι άνθρωποι. Έπειτα περιπλανιέται στον εικονικό κόσμο μαθαίνοντας τέχνες, πρακτικές και πολεμικές, συγκεντρώνει όπλα, χρήματα, δύναμη, κάνει φιλίες και με όλα αυτά επιδιώκει την άνοδό του σε ανώτερα επίπεδα. Αρχικά, κάθε νέος παίκτης βρίσκεται στο 1ο επίπεδο, ενώ το μέγιστο που μπορεί να φτάσει κανείς είναι το 60ο, οπότε αυτόματα ανακηρύσσεται ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου. Μέχρι στιγμής βέβαια δεν τα κατάφερε κανένας, αν και είναι αρκετοί αυτοί που κατέχουν το αμέσως χαμηλότερο επίπεδο.

-Μοιάζει να απευθύνεται μόνο σε άντρες. Αλήθεια, εγώ θα είμαι η πρώτη γυναίκα στο παιχνίδι;

-Με δέκα εκατομμύρια συνδεδεμένους χρήστες είναι εντελώς απίθανο να μην υπάρχουν καθόλου γυναίκες. Απλά δε μου έτυχε ποτέ να γνωρίσω καμία και εδώ που τα λέμε δε ρώτησα και ποτέ κανέναν σχετικά.

-Επομένως, από σήμερα θα γνωρίζεις εμένα, του πέταξε εύθυμη γυρίζοντας το πρόσωπό της προς το δικό του σε απόσταση αναπνοής. Ένας κόκκος σκόνης, μόνο ένας αν έπεφτε πάνω στα γόνατά του εκείνη τη στιγμή θα τον έκανε να σωριαστεί επιτόπου σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Μα ένας κόκκος μόνος του είναι απ' τη φύση του δυσεύρετος, πόσο μάλλον όταν τον επιζητείς διακαώς όπως η κόλαση το νερό.

Λεπτές και ευλύγιστες κιτρινόχρωμες φλόγες, ψυχρές και καθαρές σαν παγοκρύσταλλοι σε σημείο τήξης, φώτιζαν το αντεστραμμένο τοπίο με απότομες, περιοδικές εκλάμψεις διαρκώς αυξανόμενης ταχύτητας. Ο αρχηγός είχε ήδη διατάξει τη χρήση του φίλτρου της αναισθησίας και έτσι τα μέλη της φατρίας μπορούσαν να παρατηρούν το ξεδίπλωμα του πρωτόγνωρου φαινομένου συναισθηματικά ανεπηρέαστοι. Άλλωστε μια από τις βασικότερες αρετές ενός πολεμιστή, μετά την υπομονή και την ορθή κρίση, ήταν, κατά τις ρήσεις των σοφότερων αυτού του κόσμου, η νηφαλιότητα και η ακραία ψυχραιμία, ιδιαίτερα μπροστά στο ακατανόητο. Και αυτό που έβλεπαν μπροστά τους εκείνη τη στιγμή ξεπερνούσε κατά πολύ το διαθέσιμο δυναμικό ολόκληρης της συσσωρευμένης εμπειρίας του παιχνιδιού. Έπρεπε να καταφύγουν σε πρωτότυπες, ευρετικές και ως εκ τούτου επισφαλείς ενέργειες για να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την τελευταία πρόκληση, δηλαδή να δράσουν με ένστικτο και με διαίσθηση, όπως θα λέγαμε στον πραγματικό κόσμο.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, χωρίς καμία προειδοποίηση, ο αρχηγός πετάχτηκε από τη θέση του, όρισε περιστρεφόμενος με τα χέρια του έναν νοητό κύκλο και έπειτα στάθηκε στο κέντρο του σε στάση διαλογισμού. Άμεσα, και χωρίς καμιά επικοινωνία μεταξύ τους τα υπόλοιπα μέλη όρμησαν στο εσωτερικό του κύκλου και σχημάτισαν με τα σώματά τους το οικόσημο της φατρίας. Μόλις που πρόλαβε να ακινητοποιηθεί ο τελευταίος από αυτούς, και ενώ απορούσαν όλοι για τη σκοπιμότητα της αιφνιδιαστικής τακτικής κίνησης, όταν το απαύγασμα της αυτοσυντηρούμενης μυθικής εξέλιξης έδειξε την πραγματική του μορφή.

-Να σε ρωτήσω κάτι άσχετο; Έσυρε την καρέκλα της προς τα πίσω, πέρασε τα χέρια της από τα μαλλιά και μετά τα σταύρωσε ανάμεσα στα πόδια της.

Αυτός αισθάνθηκε σαν μαθητής της πρώτης Δημοτικού που αποχωρίζεται τη μητέρα του την πρώτη μέρα του σχολικού έτους. Την ακολούθησε νοερά προεκτείνοντας το κεφάλι του, αλλά σταμάτησε εγκαίρως πριν χάσει την ισορροπία του και γελοιοποιηθεί τελείως.

-Για πες, αντέτεινε αμέριμνα τάχα, ενώ ο αγκώνας του έψαχνε την επιφάνεια του γραφείου για να στηριχτεί όσο πιο φυσικά γινόταν.

-Το ξέρεις ότι είσαι ο μόνος εδώ μέσα που δε μου 'χει ζητήσει ακόμα να βγούμε;

Το εσωτερικό του νοητού κύκλου δονούνταν από αλλεπάλληλες καταιγιστικές εκροές ισχύος που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχαν εξαϋλώσει πολλαπλάσιο αριθμό μαχητών εν ριπή οφθαλμού. Τώρα όμως, χάρη στο πολλαπλασιαστικό φίλτρο του αρχηγού, η κοινή ασπίδα των δεκατριών αποδεικνυόταν ανθεκτικότερη κι απ' το πιο συμπαγές γρανιτένιο τείχος των ανθρώπων της Ανατολής, που ως γνωστόν φημίζονται για τα οχυρωματικά τους έργα. Έξω, εάν κάποιος είχε τη δύναμη να κοιτάξει άφοβα προς την πηγή της επίθεσης, θα μπορούσε να δει τον κόσμο να ξεφλουδίζεται σε τέσσερις διαστάσεις και μια νεφελώδη χοάνη σε σχήμα μανιταριού να καταβροχθίζει τα στοιχειωδέστερα σωμάτια ύλης φτύνοντας ισοδύναμες μονάδες καθαρής ενέργειας προς όλες τις συντεταγμένες του φανταστικού κόσμου.

-Όχι δεν το ήξερα, απάντησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα με φωνή αλλοιωμένη από την έκπληξη και το ξεμπρόστιασμα, λέγοντας έτσι το μεγαλύτερο ψέμα της ημέρας. Αυτή τον λοξοκοίταξε με έκδηλη δυσπιστία δίνοντάς του έτσι τη ευκαιρία να αναιρέσει σιωπηλά τη δήλωσή του με ένα ανεπαίσθητο και καταφατικό τίναγμα του κεφαλιού.

-Φυσικά, ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Απλά, κάποια πράγματα είναι φυσικότερα από άλλα. Κι αυτό σίγουρα δεν τα κάνει χειρότερα. Ο τόνος της φωνής της, προς μεγάλη του απογοήτευση, είχε γίνει πια ουδέτερος. Την είδε που συλλογιζόταν την κατάλληλη στιγμή της αποχώρησης, όπως νόμιζε με το μυαλό του, και αυτό τον πείραξε. Ωστόσο, ακόμα δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε μια λέξη σαν αντίλογο. Λες και η επιθυμία από μόνη της αρκούσε, σε γερές δόσεις, να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα δίχως καμιά άλλη προσπάθεια.

Τα αποθέματα του υλικού κόσμου εξαντλούνταν αλλά η συμμαχία των δεκατριών δεν έδειχνε σημάδια κόπωσης. Ο αρχηγός, σε κατάσταση υψηλής αυτοσυγκέντρωσης, άρχισε να αλλάζει στην όψη και σε διαστάσεις. Εκεί, μπροστά σε όλους, δια πυρός και σιδήρου, ανέβηκε στο 60ο και πολυπόθητο επίπεδο ανεβάζοντας κατακόρυφα το ηθικό των αντρών του. Ο κύκλος που είχαν σχηματίσει διευρυνόταν σε εμβαδόν εκτοπίζοντας τον χώρο του φοβερού αντιπάλου. Σύντομα, η φορά της επίθεσης άλλαξε και η συντονισμένη απάντηση των μαχητών, σαν ομοβροντία προαιώνιων όπλων γύρισε την εξέλιξη της μάχης. Οι διερρηγμένες συνιστώσες του μυθικού κόσμου συνυφάνθηκαν πάλι σε ένα χωροχρονικό συνεχές, ενώ ο εχθρός καταποντιζόταν ολοένα και περισσότερο στην αδιάτρητη φυλακή της κρυμμένης πέμπτης διάστασης.

-Μην ξεχάσεις να πάρεις κι εσύ ένα γλυκάκι στην υγειά μου, πριν τα εξαφανίσουν όλα, του είπε με απρόσμενα ευχάριστη διάθεση και πάλι, δείχνοντας αφηρημένα στον αέρα. Γύρισε το κεφάλι της στο πλάι και του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο. Η ψυχή του γαλήνεψε και ένιωσε να ξεκολλάει από το βάρος ενός οδοστρωτήρα που μόλις είχε περάσει από πάνω του ισοπεδώνοντας τον δρόμο των μύχιων σκέψεών του.

-Δεν θα παραλείψω, απάντησε κεφάτα κάνοντας κιόλας να σηκωθεί από την πολυθρόνα. Σηκώθηκαν μαζί και αυτή προχώρησε μπροστά με βήματα μεγάλα και αργά γεμίζοντας για μια ακόμα φορά το οπτικό του πεδίο με ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Φτάνοντας στο γραφείο της έπιασε ένα μεγάλο μαύρο γυαλιστερό κουτί με δύο κάθετες χρυσές ρίγες, το άνοιξε και του πρόσφερε ευγενικά το περιεχόμενό του. Ενώ η ηδύτητα εύφραινε τον ουρανίσκο του και αναλογιζόταν εάν βίωνε το μέγιστο της ευτυχίας την άκουσε να ρωτά αυτό που πολλές φορές είχε ονειρευτεί, αλλά ποτέ δεν πίστεψε ως πιθανό.

Ο κονιορτός και η βουή της μάχης είχε πια κοπάσει. Η επιδρομή είχε τελειώσει επιτυχώς. Κουρασμένοι από την οκτάωρη προσπάθεια οι άντρες αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις μέσω των ψηφιακών τους χαρακτήρων που δε έφεραν όμως ούτε ίχνος της ταλαιπωρίας ή της ικανοποίησης που ζωγραφιζόταν στα πραγματικά πρόσωπα. Ένας-ένας αποχωρούσαν από αυτό το καταφύγιο της πραγματικότητας και επέστρεφαν στις διαρκείς εκκρεμότητες της καθημερινής ρουτίνας, ανανεώνοντας όμως το ραντεβού για την επόμενη μέρα και για νέες κοινές περιπέτειες.

Φεύγοντας ο αρχηγός τον ρώτησε “Με εκείνη την κοπέλα στη δουλειά σου, αλήθεια, τι έγινε;”. Εκείνος δίστασε λίγο, κοίταξε το ρολόι στον υπολογιστή του, κόντευε πέντε τα ξημερώματα. “Μου ζήτησε να βγούμε χθες το βράδυ που γιόρταζε” απάντησε ανόρεχτα τονίζοντας τις τελευταίες του λέξεις, και μετά ο αρχηγός τον αποχαιρέτησε εγκάρδια και αποσυνδέθηκε αμέσως, γιατί οι ρητορικές ερωτήσεις δεν ταίριαζαν στον χαρακτήρα του.

Ο.Δ.

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Ο Οδυσσέας Δαγκλής γεννήθηκε το 1976 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Το 1982 μετεγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Κοζάνη όπου ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές. Αποφοίτησε από το Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του πανεπιστημίου Πατρών και συνεχίζει με σπουδές φιλοσοφίας. Ζει και εργάζεται στην Πάτρα.