ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (9)

3ος Έπαινος Εφηβικού

του Α΄ Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Διηγήματος (2008)

Μέρα ενός εφήβου!

του Κωστή-Χρυσοβαλάντη Κοτσώνη

Εφτά και τριάντα. Ο έφηβος σηκώνεται βαρύς από το κρεβάτι. Δεν βλέπει μπροστά του και κινδυνεύει να κουτουλήσει πάνω στο φωτιστικό. Βλέπετε, τώρα τελευταία ψηλώνει όλο και περισσότερο. Βγαίνει από το δωμάτιο και καλημερίζει τη «μητέρα»: «Γεια σου μάνα!» Η καημένη τρομάζει ακούγοντας την αρρενωπή πια φωνή του γιόκα της. Που είναι αυτή η αθώα παιδική φωνούλα που ήξερε;

Ο έφηβος κάθεται στην καρέκλα και καταβροχθίζει το πρωινό του με βουλιμία. Αφού φάει και την τελευταία φέτα με μαρμελάδα πηγαίνει να ντυθεί. Φοράει το τζινάκι, την μπλούζα με την στάμπα του 50 CENT, το ρολόι (με χρονόμετρο παρακαλώ!) και τα NIKE παπούτσια. Α! τι ξεχάσαμε; Το τζελάκι φυσικά! Αφού απλώσει μία τεράστια δόση ζελέ στα μαλλιά του κοιτάζεται στον καθρέφτη. Άντε μεγάλε, κούκλος είσαι, θα τις ρίξεις όλες μιλάμε!

Το χαριτωμένο δεκαπεντάχρονό μας χαιρετά αδιάφορα την μαμά, παίρνει την τσάντα και την κάνει… Βγαίνει στον κρύο δρόμο και πηγαίνει με το πάσο του. Έτσι κι αλλιώς τι θα γίνει αν αργήσει; Το πολύ πολύ καμία απουσία να πάρει. Σιγά τα ωά! Αγοράζει και μία τσίχλα από το περίπτερο να έχει να μασουλάει. Όταν τελικά φτάνει στο προαύλιο, πηγαίνει κοντά στους κολλητούς του. Τι θα έκανε χωρίς αυτούς; Με ποιους θα έβλεπε τα «ύποπτα» βιντεάκια του, με ποιον θα πήγαινε στο ίντερνετ καφέ, με ποιον θα έκανε πλάκες; Αυτοί τον «καλωσορίζουν» λέγοντας: «Άντε ρε μάγκα, άργησες!» Αυτός δικαιολογείται, ότι τον καθυστέρησε η μάνα του! Το κουδούνι διακόπτει αυτή την «εποικοδομητική» συζήτηση.

Αμέτρητα παιδιά τρέχουν να μπουν στις γραμμές τους. Σπρώχνονται, μαλώνουν. Ανάμεσα τους και ο φιλαράκος μας. Πρώτα προσευχή και μετά αρχίζει το κήρυγμα. Ναι, το ξέρουμε, κάποιοι έβαψαν τους τοίχους του σχολείου! Το είδαμε! Ναι, γνωρίζουμε για το χαμένο πορτοφόλι. Κάθε μέρα δεν χάνεται και από ένα; Αχ, αυτή η εφηβική αφηρημάδα δεν συγκρίνεται με τίποτα! Τελικά το βάσανο τελειώνει και τα χαρωπά εφηβάκια μπαίνουν στην τάξη. Μαζί και ο δικός μας. Βγάζει το χιλιοσκισμένο τετράδιο, με τα συνθήματα της αγαπημένης του ομάδας, τα διαβολάκια που μόνο αυτός ξέρει να ζωγραφίζει τόσο ωραία και βλέπει το πρόγραμμα: ΠΡΩΤΗ ΩΡΑ-ΑΡΧΑΙΑ. «Ωχ, όχι να πάρει!» σκέφτεται, αλλά δεν μπορεί να το γλιτώσει! Η καθηγήτρια μπαίνει μέσα.

Το μάθημα κυλά ήρεμα. Ο Θανάσης ζωγραφίζει, η Ντιάνα ονειροπολεί και ο Μάκης μιλάει με τον Παύλο. Ο έφηβός μας μπαίνει στην κουβέντα. Ποιος κάθεται τώρα να κάνει χρονική και εγκλιτική αντικατάσταση το «όμνυμι»; Προτιμά να μιλήσει για την Milan! Τι ατυχία όμως! Μόλις εξηγούσε για την γκολάρα στο εξηκοστό πέμπτο λεπτό, η καθηγήτρια τον αγριοκοίταξε πίσω από του φακούς της και του έδειξε την πόρτα. «Μα κυρία, δεν έκανα τίποτα» φωνάζει μηχανικά και τελικά βγαίνει ψιθυρίζοντας κατάρες.

Το κουδούνι χτυπάει κι ο έρημος διάδρομος γεμίζει ξαφνικά παιδιά. Τα πιο πολλά πεινάνε σαν λύκοι και τρέχουν να προλάβουν την πρωτιά στο κυλικείο. Άλλα βγαίνουν στην αυλή και συζητάνε.

Ο τιμωρημένος μας φεύγει πριν βγει η καθηγήτρια και αρχίσει να του απαριθμεί όλες τις στερεότυπες εκφράσεις των μεγάλων! Κατεβαίνει και μπλέκεται στις παρέες. Ένας βγάζει κρυφά ένα PLAYBOY και το δείχνει στους άλλους. Σφυρίγματα και γουρλωμένα μάτια παντού, όταν ξαφνικά ακούγεται: «Ξύλο παιδιά, Ξύλο!» Το πλήθος τρέχει να δει. Μπα, τίποτα ιδιαίτερο. Ο Πραλίδης με τον Τριανταφυλλίδη. Ο Πραλίδης τον βγάζει νοκ-άουτ σχεδόν αμέσως. Πράγματι και μετά την επέμβαση τον μεγάλων δυνάμεων (των καθηγητών) οι δράστες οδηγούνται στο τμήμα (στο γραφείο) και ο Τριανταφυλλίδης κουτσαίνει από τον πόνο.

Οι υπόλοιπες έξι ώρες κυλούν περίπου με τον ίδιο τρόπο. Τίποτα ιδιαίτερο, εκτός από ένα τεστάκι στα θρησκευτικά και τη γυμναστική φυσικά!

Στο σχόλασμα, το εφηβάκι μας συνεννοείται με τα φιλαράκια για το βράδυ και τρέχει σπίτι (παραλίγο να τον πατήσει και το λεωφορείο 38). Τρώει λαίμαργα και όταν τελειώνει κοιτάζει λίγο την κοιλιά του. «Πρέπει να αδυνατίσω, πρέπει, πρέπει!» Ο γλυκός μεσημεριανός ύπνος τον νανουρίζει καθώς βλέπει στο όνειρό του τον εαυτό του μυώδη κι αδύνατο όσο χρειάζεται για έναν άντρα.

Όταν ξυπνάει, πλένεται, βάζει τη λοσιόν για τα σπυράκια, φοράει το μποξεράκι και τα πιο καλά του. Έχει έξοδο δεν είπαμε; Αρπάζει το μπουκαλάκι με την κολόνια και βάζει. Πάει και αυτό. Ξαναβάζει και τζελάκι, παίρνει το χαρτζιλίκι που του είχε δώσει ο πατέρας του και φεύγει. Ραντεβού στην πλατεία είχε συνεννοηθεί με τα φιλαράκια του. Το βραδινό αεράκι του χτυπά το πρόσωπο. Όταν τελικά φτάνει στο σημείο συνάντησης δεν βλέπει κανέναν. Θα είχε φτάσει κάπως νωρίς. Κάθισε στο παγκάκι να περιμένει. Και ενώ σκεφτόταν μήπως τον είχαν στήσει οι άλλοι, είδε την Ελένη.

Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει σαν ταμπούρλο! Η Ελένη ήταν συμμαθήτριά του, μα αυτός θα ήθελε να είναι κάτι παραπάνω! Πόσο θαμπώνονταν από την παρουσία της! Την σκεφτόταν συνέχεια! «Γεια» του ψιθύρισε με την τόσο γλυκιά φωνή της. «Γεια» ψελλίζει κι αυτός. «Πάει μεγάλε, αν είσαι έτσι το έχασες το παιχνίδι» λέει μέσα του και μπαίνει αμέσως στο ψητό: «Θέλεις να έρθεις μαζί μας;» ρωτάει και ο ιδρώτας τρέχει στο πρόσωπο του. Η Ελένη χαμογελά και σκέφτεται ή κάνει πως σκέφτεται. Τελικά απαντά «Μπα, sorry αλλά δεν γίνεται! Κάποια άλλη φορά.» και φεύγει. Αυτό ήταν. Η απογοήτευση κυριεύει τον έφηβό μας και κατεβάζει μούτρα. Σε λίγο έρχονται και οι φίλοι του. «Τι συμβαίνει;» τον ρωτούν και αυτός τους εξηγεί το επεισόδιο με την τσαχπινιάρα συμμαθήτριά τους. Εκείνοι χαμογελούν. Δείχνουν να καταλαβαίνουν. Λες και αυτοί δεν ξέρουν τι σημαίνει χυλόπιτα!! Τελικά, η παρέα φεύγει και κατευθύνεται προς το πλησιέστερo GOODY’S. Αχ, πόσα έχουν περάσει σε αυτό το χαριτωμένο ταχυφαγείο! Πόσα χάμπουργκερ έχουν κατεβάσει! Από μικρά παιδάκια πήγαιναν με τον παππού και την γιαγιά και τώρα πάνε με τα κορτσούδια!

Κάθονται στο τραπέζι κοντά στο παράθυρο. Παραγγέλνουν πατάτες, χάμπουργκερ, σάντουιτς και φυσικά κόκα κόλα! Αρχίζουν και μιλούν για τα νέο άλμπουμ των Metallica, τα νέα βιντεοπαιχνίδια… Τι, δεκαπεντάχρονοι και θα μιλούν για τα νέα του χρηματιστηρίου; Είναι αντίθετο στην φύση τους. Ξαφνικά, ένας αρχίζει την πλάκα πετώντας μία πατάτα στο πρόσωπο του κολλητού του. Όσο νόστιμες και αν είναι οι πατατούλες, κανείς δεν τις θέλει στη μούρη! Σύντομα λοιπόν, άρχισε ένας πατατοπόλεμος που όμοιός του δεν υπάρχει! Σιγά σιγά μπήκαν στο παιχνίδι και τα παγάκια.

Τελικά, αναγκάστηκαν να την κάνουν(όπως είπαν) γιατί οι υπεύθυνοι μόνο που δεν τους έδειραν! Βγήκαν στο δρόμο, έβγαλαν τα κινητά και τραγουδούσαν τα αγαπημένα τους σουξέ, εκεί, μπροστά σε όλους. Μία γριούλα έκανε και το σταυρό της. Αυτή είναι η εφηβεία! Χωρίς να πιεις σε πιάνει μία μέθη! Δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις, που πας, τι λες! Έτσι και ο έφηβός μας. Στις δέκα η ώρα οι ιδρωμένοι, θολωμένοι έφηβοί μας, χαιρετήθηκαν και ο καθένας πήγε στο σπίτι του.

Οι γονείς του πάλι έλειπαν. Σπάνια τους βλέπει στο σπίτι. Ή δουλεύουν ή έχουν υποχρεώσεις! Κάθεται στον υπολογιστή. Πόσες φορές είναι για αυτόν καλύτερη συντροφιά! Τον ταξιδεύει στους φανταστικούς κόσμους του ηλεκτρονικού παιχνιδιού και του ίντερνετ, τον βοηθάει με τις εργασίες του και του παίζει μουσική όλη νύχτα γιατί ξεχνάει να τον κλείσει. Άσε που του έχει ρίξει ένα σωρό χρήματα, για να συμβαδίζει πάντα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Μπαίνει να παίξει διαδικτυακό παιχνίδι. Στην αρχή η ικανοποίηση φαίνεται στο πρόσωπό του, αλλά μετά από λίγο, χτυπάει γεμάτος οργή το πληκτρολόγιο. Τελικά τον κλείνει βρίζοντας και σηκώνεται. Πάει στο σαλόνι και κάθεται στην τηλεόραση. Τι έχει; Α, να ένα ωραίο θρίλερ! Με σκοτωμούς, με τέρατα, με τα όλα του! Ο έφηβος καθηλώνεται στην οθόνη και τελικά τον παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Μάλιστα, η κόκα κόλα που πήρε να πιει (άντε πάλι!) χύθηκε.

Όταν τελικά οι γονείς του επιστρέφουν στο σπίτι, η μαμά κοιτάζει τον γιόκα της να ροχαλίζει σαν αγριογούρουνο και θυμάται πως τον νανούριζε στην αγκαλιά της (Αμάν πια αυτές οι μαμάδες, όλο τα παλιά θυμούνται;). Κατόπιν παρατηρεί τον γεμάτο κόκα κόλα καναπέ και την αναμμένη τηλεόραση με το τέρας να καταβροχθίζει το μικρό παιδάκι και αναστενάζει. Τότε μπαίνει και ο πατέρας μέσα, της πιάνει το χέρι και της λέει: Αχ, ακόμα να το μάθεις;

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΦΗΒΕΙΑ!

Σύντομο Βιογραφικό

Γεννήθηκα και κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη. Είμαι 15 χρονών και φοιτώ στο 30^ο Γενικό Λύκειο Θεσσαλονίκης. Αυτή είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε επίσημο διαγωνισμό. Ασχολούμαι, εκτός από τη συγγραφή διηγημάτων, με το σκίτσο και τα κόμικς. Επιπλέον, η δημιουργία σύντομων βίντεο και η αναμετάδοση ραδιοφωνικού σταθμού στο Διαδίκτυο είναι δραστηριότητες που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Μολονότι είναι δύσκολο ακόμα να κατασταλάξω σε κάποιο επάγγελμα, σκέφτομαι να ασχοληθώ με τη γλώσσα (ως δημοσιογράφος, συγγραφέας ή γλωσσολόγος).