Πεταμένα βιβλία...

Κατάντια και θλίψη...

Η πεταμένη λογοτεχνία στα σκουπίδια είναι ένα θλιβερό φαινόμενο, που υποδηλώνει την έλλειψη εκτίμησης για το βιβλίο ως αντικείμενο και ως φορέα γνώσης. Τα πεταμένα βιβλία μπορεί να είναι αποτέλεσμα διάφορων παραγόντων, όπως η αλλαγή των αναγνωστικών προτιμήσεων, η έλλειψη χώρου, η αδιαφορία για την πολιτιστική αξία του βιβλίου ή ακόμα και η απλή αμέλεια. Βλέπω πολλές αναρτήσεις με βιβλία πεταμένα στον δρόμο, κούτες με καλά βιβλία. Πριν λίγο κάποιος ανέβασε φωτογραφία με την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου πεταμένη στα σκουπίδια. Πόσο άθλιος τενεκές πρέπει να είσαι για να στείλεις τον Παπαρρηγόπουλο και το έργο του στον σκουπιδοτενεκέ; Όλο και λιγότερος κόσμος διαβάζει. Όλο και λιγότερος κόσμος θα πιάσει στα χέρια του ένα καλό βιβλίο, ένα ιστορικό βιβλίο, ένα βιβλίο που θα τον προβληματίσει, θα του ανοίξει τα μάτια, θα τον ταρακουνήσει. Έχουν αποβλακωθεί όλοι στο κινητό. Κληρονομούν φοβερές βιβλιοθήκες και τις πετάνε στα σκουπίδια. Πιάνουν χώρο και δεν ταιριάζουν με το μίνιμαλ σαλόνι του ΙΚΕΑ. Τι γενιές είναι αυτές; Τι άνθρωποι είναι αυτοί;

Στην Ελλάδα το βιβλίο δεν είναι αξία. Το να διαβάζεις δεν θεωρείται σημαντικό. Και για αυτό φταίει πρωτίστως το σχολείο. Γιατί τα σχολικά κείμενα είναι ως επί το πλείστον κακά κείμενα, άθλια ελληνικά, κείμενα χωρίς ουσία ή κείμενα συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης. Δεν μαθαίνουν στα παιδιά την σημασία της μόρφωσης μέσα από την ανάγνωση. Τελειώνουν το σχολείο και δεν έχουν διαβάσει ένα βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα. Δεν συζητώ για Παπαδιαμάντη και Καζαντζάκη. Εκεί θα χρειαστούν λεξικό. Κινέζικα θα τους φαίνονται. Για να μην πιάσω και τους ξένους συγγραφείς που τους αγνοούν παντελώς και κλαίμε όλοι μαζί. Πάλι καλά που κάνουν αρχαία (έστω και στοιχειώδη) και σώζεται κάπως η κατάσταση. Τικ τοκ, ινστα, Ντουμπάι, ινφλουένσερ, ποτάρες, ζωάρα, νυχάρες, μπρο, τραπ, βιντεοπαιχνίδι, χαζοβιολισμός, χυδαιότητα και βλακεία. Πού να χωρέσει ένα ωραίο βιβλίο μέσα σε έναν τόσο άσχημο κόσμο;