Πρωτοχρονιάτικο...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, 31-12-2020

Κάθε φορά που ακούω τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, με καταλαμβάνει μια ανείπωτη νοσταλγία, αλλά και θλίψη. 

Νοσταλγία, καθώς θυμάμαι τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια, όταν βγαίναμε την παραμονή, μαζί με τους συμμαθητές μου, στους χιονισμένους δρόμους της Έδεσσας τραγουδώντας το «αρχιμηνιά και αρχιχρονιά» βιώνοντας έντονα τα συναισθήματα της μέρας.

Θλίψη, διότι συνειδητοποιώ ότι εκείνα τα χρόνια δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν, διότι αρκετοί από τους φίλους και τις φίλες εκείνης της εποχής «έφυγαν», διότι άλλος ένας χρόνος φορτώθηκε στην πλάτη μου.

Πάντως αυτή την πρωτοχρονιά του κορωνοϊού θα την θυμάμαι για τα καλά και ελπίζω να μη την ξαναζήσω ποτέ. Χωρίς κάλαντα, κλεισμένοι στα σπίτια μας, ακούγοντας ως υποκατάστατο την σπουδαία παιδική χορωδία Τυπάλδου με τις εξαίσιες παιδικές φωνές, που έβαζα να παίζει στον υπολογιστή κάθε λίγο και λιγάκι, βαραίνοντας δυστυχώς την ατμόσφαιρα, αντί να την κάνει χαρούμενη.

Ένας πολύτιμος χρόνος από την ζωή μου χάθηκε, πετάχτηκε στα σκουπίδια, θα έλεγα, με άσχημες ειδήσεις, αβεβαιότητα, άγχος, κατάθλιψη, αρνητικές σκέψεις, οργή.

Ελπίζω το καλοκαίρι που έρχεται να μας αποζημιώσει όλους, σε υπερθετικό βαθμό, για αυτά τα δυσάρεστα που περάσαμε και αυτός είναι ο λόγος που το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία, μήπως αναπληρώσει με κάποιον τρόπο αυτό που χάθηκε.

Εύχομαι σε όλες/όλους η χρονιά που ήρθε να είναι μια πραγματικά Καλή Χρονιά!

 ΔΕΕ 4-1-2021