Νέο Δ.Σ. του Συλλόγου

Το Νέο Δ.Σ. του Συλλόγου 2021-2023

 Μετά τις πρόσφατες Αρχαιρεσίες, το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου συγκροτήθηκε ως εξής:

 Πρόεδρος: Ούρδας Τρύφων

 Αντιπρόεδρος: Γαβριηλίδου Ροζαλία

 Γραμματέας: Λαζάρου Σοφία

 Ταμίας: Κωνσταντινίδης Ηλίας

Έφορος Τμ. Λογοτεχνίας: Ευαγγελίδης Δημήτριος

Έφορος Τμ. Λαογραφίας & Βιβλιοθήκης:

Κουρσαράκος Δημήτριος

Έφορος Τμ. Τοπικής Ιστορίας & Τεκμηρίωσης: 

Σαπουνάς Νικόλαος

  

Για την Ελεγκτική Επιτροπή 

Βουτυράς Χρήστος 

Καρουσιώτη Βασιλική 

Σταβιάνη Χριστίνα

  

Έδεσσα, 26 Δεκεμβρίου 2021

 

Διακρίσεις Ζ΄ διαγωνισμού διηγήματος

Μετά από πολλά εμπόδια και καθυστερήσεις ανακοινώνουμε τα αποτελέσματα του Ζ΄ διαγωνισμού διηγήματος που είχε προκηρύξει ο Σύλλογος "Βιβλιόφιλοι Έδεσσας":

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ
Απονέμεται στην Δέσποινα Τσεχελίδου για το διήγημα «Ο ξάδελφος από την Σαφράμπολη»

B΄ ΒΡΑΒΕΙΟ
Απονέμεται στoν Ιορδάνη Κυριακίδη για το διήγημα «Όσα μύθια, τόση αλήθεια»

Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ
Απονέμεται στoν Ιωάννη Μπαχά για το διήγημα «Επιστροφή στην Ομορφοπλαγιά»

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ
Απονέμεται στον Αντώνιο Ευθυμίου για το διήγημα «Η στράτα του απείρου»

Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ
Απονέμεται στον Δημήτρη Κολιδάκη για το διήγημα «Τα γενέθλια»

Γ΄ ΕΠΑΙΝΟΣ
Απονέμεται στην Προφητηλιώτη Ευαγγελία για το διήγημα «Κόκκινο ρόδι»

ΤΟ ΔΣ του Συλλόγου

Εκδηλώσεις - Βιβλιοπαρουσιάσεις

Δελτίο Τύπου

Οι εκδόσεις Μπαρμπουνάκη συμμετέχουν στην 18η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, από τις 25 έως τις 28 Νοεμβρίου 2021, που θα γίνει στη Helexpo.

Το βιβλιόφιλο κοινό και οι επισκέπτες μπορούν να μας βρουν στο περίπτερο 13, σταντ 124-124α-124β, να ενημερωθούν για τις νέες αλλά και τις προγενέστερες εκδόσεις μας.

Παράλληλα ο εκδοτικός οίκος ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΚΗ θα πραγματοποιήσει 6 εκδηλώσεις βιβλιοπαρουσιάσεις νέων βιβλίων κατά τη διάρκεια λειτουργίας της ΔΕΒΘ.

..................................

Σάββατο 27 Νοεμβρίου και ώρα 11:00-12:00 π.μ.

Αίθουσα Ανδρέας Κάλβος, Περίπτερο 15

Παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο:

«Σύνοψη Προϊστορίας και ιστορίας του ελλαδικού χώρου μέχρι το τέλος της Αρχαϊκής Περιόδου (500 π.Χ.)»

του Δημήτρη Ευαγγελίδη

Ομιλητές:

-Νικόλαος Βασιλειάδης, επίκ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Ιστορικός

-Κωνσταντίνος Χρήστου, Τακτικός Καθηγητής ΑΠΘ - Ιστορικός

-Αδελαΐδα Ισμυρλιάδου, Δρ. Ιστορίας

Πληροφορίες

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΚΗΣ

ΕΓΝΑΤΙΑ 65 & ΜΠΑΚΑΤΣΕΛΟΥ 14, 54631, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

barbounakisbabis@yahoo.gr - www.barbounakis.com

Τ: 2310236555 | K: 6977500080

 

Χρονογράφημα

 

       ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΑ ΚΑΛΛΗ ΣΟΥ..!

Φθινόπωρο. Πρώτα έκανες πολύ δειλά την εμφάνισή σου στον κήπο μας. Με τα φύλλα στα δέντρα να αλλάζουν το χρώμα τους. Να γίνονται λες και πέρασε από πάνω τους ένας αόρατος ζωγράφος και με το πινέλο του τα έπιασε ένα ένα και τα έβαψε με μεγάλη τέχνη κίτρινα, ίσως και λίγο καφέ, ίσως και λίγο χρυσά, ίσως… πώς να πεις για το ταλέντο του!

Και πραγματικά. Πόσο όμορφες έγιναν και τώρα οι μηλιές, οι ροδακινιές και εκείνες οι νυφούλες μας οι ροδιές, που πριν από λίγες μέρες είχαν ακόμα επάνω τους τα κατακόκκινα ρόδια;

Στις άκρες του κήπου, νά και τα χαρούμενα κυκλάμινα. Μέσα σε μια νύχτα ξεπετάχτηκαν κι αυτά απ’ το χώμα και καλωσόρισαν την εποχή με το ροζ, το μωβ και το κόκκινο χρώμα τους. Μαζί στα παρτέρια και οι κατιφέδες και τα χρυσάνθεμα που είπαν και του λόγου τους να μην ξεχάσουν να βάλουν την ομορφιά τους, από τότε, του Αϊ- Δημήτρη.

Πάνω στο μπαλκόνι λυσσαλέος αναρριχητής και το γιασεμί. Κάθε πρωί τα τελευταία άνθη του πριν τον χειμώνα μιλάνε με τον ήλιο. Λούζονται στο φως του και το βράδυ πιάνουν συζήτηση μ’ εκείνο τ’ απαλό αεράκι που φυσάει και παίρνει το άρωμα τους να το πάει σ’ ανθρώπους που μέχρι τα χαράματα δε λένε να κλείσουν τα μάτια τους και να κοιμηθούν.

«Κοιτάξτε», φώναζε και ξαναφώναζε με θαυμασμό η γιαγιά μας, καθισμένη στο κατώφλι της πόρτας και δείχνοντας με το χέρι της τον κήπο που απλωνόταν μπροστά της.

«Κοιτάξτε καλά μου παιδιά», έλεγε, «πώς αλλάζει η φύση. Και σε λίγο θα έρθει κι ο χειμώνας!».

Δεν απαντούσαμε. Μόνο σηκώναμε τα μάτια μας και βλέπαμε τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό. Και όπως κοιτάζαμε, νιώθαμε και τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν επάνω μας. Και μετά, δεν ξέρω. Ένα μελαγχολικό χαμόγελο.

Με τις ψιχάλες να δυναμώνουν, βγαίναμε και στο δρόμο που διέσχιζε το χωριό και το κομμάτιαζε στα δύο. Στις άκρες του, πάνω στις κολώνες και τα σύρματα του τηλεφώνου αλλά και σε εκείνα του ηλεκτρικού ρεύματος, χιλιάδες πουλιά ακροβατούσαν, τσίριζαν και συζητούσαν για την επόμενη μέρα τους. Το ταξίδι τους στις ζεστές χώρες.

Όχι πως δεν ήθελαν να ζήσουν μαζί σου αγαπητό φθινόπωρο! Ούτε και πως εσύ τα διώχνεις μακριά σου γιατί δεν θέλεις να τα βλέπεις. Αλλά νά, επειδή έτσι τα έκανε ο Θεός να φεύγουν ταξίδια μακρινά και να ζείτε μαζί, μονάχα όσο κρατάει να χαιρετίσει ο ένας τον άλλον. Τόσο λίγος ο χρόνος, όμως, μεγάλη η επιθυμία σας για την επόμενη συνάντηση. Ξέρετε εσείς. Πάλι εδώ πάνω στα σύρματα με τη βροχούλα του αποχαιρετισμού.

Παρατηρώντας όλα αυτά με απορία, εμείς οι μικροί θαυμαστές όλων αυτών που συνέβαιναν στη φύση, κατάπληκτοι από τη μαγεία της εικόνας, σηκώναμε τα χέρια και σου ευχόμασταν αγαπητό φθινόπωρο ξανά και ξανά το καλωσόρισες και στους ταξιδιώτες σου τα πουλιά, ώρα τους καλή.

Ακόμα, παντοτινοί σου λάτρες, αιώνιοι εραστές των χρωμάτων σου, τρέχαμε κι αλλού να σε βρούμε. Εκεί στο δάσος μας έξω από το χωριό με τα πολλά ποτάμια και τον μπλε τον μύλο. Και σε βρίσκαμε Τι ευτυχία για όλους μας! Περπατώντας μέσα στην καρδιά του πανέμορφου αυτού τόπου, αισθανόμασταν το μεγαλείο σου να μπαίνει από τα μάτια μας βαθιά μέσα στη ψυχή μ’ εκείνη την απόλυτη, εκκωφαντική ησυχία που επικρατούσε ανάμεσα στα δέντρα και με τα πολλά κίτρινα φύλλα επάνω τους, που κάθε τόσο έπεφταν πάνω στα κεφάλια μας και μιλούσαν για σένα. Τον ατέλειωτα ρομαντικό τους φίλο.

Έρημη πολιτεία εδώ τώρα ο χώρος με όλα τα έμψυχα και τα άψυχα μέσα του να είναι σε μια κατάσταση πρωτόγνωρης γαλήνης και νεκρικής σιγής. Νιρβάνα. Δε βλέπαμε πεταλούδες και δεν ακούγαμε πια τα πουλιά να κελαηδούν. Ούτε να ξεπετάγονται  από δίπλα μας τρομαγμένα ζωάκια και με τα μάτια τους να μας κοιτάνε περίεργα. Σήμερα ακούμε μονάχα τους γυάλινους ήχους των νερών που τρέχουν στα ποτάμια και φτάνουν στ’ αυτιά μας σαν απαλές, γλυκές νότες παλιού και ξεχασμένου τραγουδιού.

Ωστόσο, βαθιά στην ερημιά, στο βάθος των δέντρων βλέπουμε κάποιες κινήσεις. Μέσα απ’ τα ξερά κλαδιά τους με τα λίγα κιτρινισμένα χόρτα που τα πνίγουν και μας εμποδίζουν να δούμε καλύτερα, διακρίνουμε ένα άτομο. Πολύ γνωστό και χωριανό μας. Μπροστά στο μύλο μαζί με το μυλωνά φορτώνει πάνω στο γαϊδουράκι του δυο σάκους μ’ αλεύρι. Ετοιμάζει φαίνεται το ψωμί του για το χειμώνα. Ο ίδιος μετά, τραβώντας από μπροστά το ζώο, παίρνει το στενό, φιδίσιο μονοπάτι που τον φέρνει κοντά μας.

Λίγα βήματα όμως πριν τη συνάντηση ζούμε μια καινούργια έκπληξη. Απ’ το πουθενά φαίνεται να ξεσπάει μπόρα. Οι αστραπές δίνουν και παίρνουν και το δάσος βουίζει από τις χοντρές σταγόνες που πέφτουν στα δέντρα του. Ξαφνιασμένος ο άνθρωπος βάζει το καπέλο καλά στο κεφάλι του, κουμπώνει και το σακάκι  και χτυπώντας το γαϊδουράκι του να βιαστεί, μας λέει:

-Τρέξτε, δε βλέπετε, βρέχει. Θα γίνετε μουσκίδια!

-Ναι, βέβαια, βρέχει του απαντάμε κι εμείς αδιάφορα, λες και δεν είχαμε αντιληφθεί το γεγονός ούτε ότι τα ρούχα μας άρχισαν να στάζουν νερό.

Τελικά τρέξαμε να κρυφτούμε στο χωριό. Μέχρι όμως να φτάσουμε, κολυμπούσαμε στους δρόμους που είχαν γίνει μικροί χείμαρροι με θολά νερά. Και όταν λαχανιασμένοι φτάσαμε στην πλατεία του, «ώ του θαύματος!» Η νεροποντή σταμάτησε. Τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό τραβήχτηκαν και άφησαν λίγο τον ήλιο να ξεμυτίσει. Ήλιος βέβαια μ’ ένα παράπονο χαραγμένο στη ματιά του!.

Σιωπηλή, βουβή η πλατεία, υποδεχόταν τώρα μετά από μας και το ψυχρό βοριαδάκι. Μαέστρος σε συναυλία με γρήγορους ρυθμούς ο καινούργιος επισκέπτης, πέρασε και σφύριξε πάνω στα κλαδιά των πλατανιών, τίναξε όσα φύλλα έμειναν ακόμα επάνω τους και ύστερα στο διάβα του κατέβηκε στη γη. Μάζεψε και από κάτω όσα φύλλα μπόρεσε να τα πιάσει, τα σήκωσε ψηλά και με βία τα στρίμωξε σε μια γωνιά στην άκρη της πλατείας.

Συγκλονιστικό. Όλο το χτες πια, μια άμορφη μάζα ξερόφυλλων που πάνω τους έστηναν χορό ζωντανές οι αναμνήσεις του καιρού που μας άφησε.

Όμως, κι εδώ το καλό μας φθινόπωρο σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια! Το χρυσό μας φθινόπωρο. Της έμπνευσης και της δημιουργίας. Όπως το φαντάστηκε και το φιλοτέχνησε ο Θεός, ο μεγάλος Δημιουργός του για να υπενθυμίζει στα ακριβά πλάσματά του την αλλαγή στις εικόνες των ματιών τους, την ανανέωση των συναισθημάτων τους και πιο πολύ την αρχή και την προσαρμογή τους σε μια νέα εποχή.

Ναι. Το πέρασμα αγαπητοί φίλοι. Η γέφυρα για καινούργια όνειρα και καινούργιες συγκινήσεις. Μια ανάπαυλα και μια στάση της ψυχής για να κλειστεί ερμητικά  στον εαυτό της και να σκεφτεί πράγματα που ήθελε να κάνει τότε στο καταγάλανο στερέωμα αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να το πετύχει. Και έτσι αυτά έμειναν ανεκπλήρωτα.

Ακόμα να ταξιδέψει. Να πάει με τη φαντασία της σε όλες τις μελαγχολικές γωνιές του κόσμου. Να δει απ’ το παράθυρό της περιπλάνησης τις πρώτες στάλες της βροχής να το χτυπάνε με θόρυβο και μέσα από τα κιτρινωπά και μπρούτζινα φυλλώματα των δέντρων, πάνω στο νοτισμένο και θολό τζάμι, γοητευμένη απ’ τις χάρες του να γράψει:

«Φθινόπωρο τα κάλλη σου με μάγεψαν!»

Απίθανες στιγμές, σταλμένες σ’ έναν κόσμο που καμιά φορά βλέπει τον  κάτασπρο ουρανό του να συννεφιάζει. Με σύννεφα όμως σαν αυτά του πολύχρωμου φθινόπωρου.

 Έτσι, για να περιμένει μετά νοσταλγικά την Άνοιξη και τον ολόλαμπρο ήλιο της!

                                                                                        20 – 12 – 2020

                                                                                      ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ 

 

 

"Έφυγε" ο Σάκης Τότλης...

In memoriam (Εις μνήμην...)

Μια από τις πλέον τραγικές επιπτώσεις της πανδημίας είναι ότι μαθαίνουμε καθυστερημένα για τον θάνατο φίλων, γνωστών, συνεργατών, συναδέλφων...

Αυτό συνέβη και με την περίπτωση του Σάκη Τότλη, συντοπίτη, φίλου και συνεργάτη, με τον οποίο είχαμε συν-γράψει το βιβλίο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Χθες και σήμερα", που εκδόθηκε το 2008 από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Πέλλας. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου "Βιβλιόφιλοι Έδεσσας" και μέλος του πρώτου Δ.Σ. Είχε μάλιστα σχεδιάσει και το λογότυπο του Συλλόγου.

Ο ίδιος ανέφερε τα παρακάτω για τον εαυτό του:

«Ο Σάκης Τότλης με τα δύο αφηγηματικά του βιβλία, το μυθιστόρημα "Ο συνδυασμός Εδεσσα-Ζυρίχη" που γυρίστηκε ταινία απο τον Σωτήρη Γκορίτσα, και την συλλογή διηγημάτων "πανσέληνος" εκδηλώνει τα χαρίσματα ενός αυθεντικού πεζογράφου που πείθει και τέρπει τον αναγνώστη.

Γεννήθηκε στην Έδεσσα, όπου και ζει παντρεμένος, έχει και δύο παιδιά. Hλεκτρονικός με πτυχίο της Σ.Ε.Τ.ΤΗΛ. την ανώτερη εκείνο τον καιρό σχολή ηλεκτρονικών στην Ελλάδα. Εξειδίκευση στη μετάδοση των ραδιοκυμάτων («Radiowave Propagation», U.S. Signal Corps, New Jersey U.S.A). Καθηγητής Αγγλικής με πτυχία proficiency των πανεπιστημίων Cambridge και Michigan. Διευθυντής της τοπικής εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» της Έδεσσας και του Νομού, με ιδιόκτητο τυπογραφείο Offset, ως το 1985, όταν συνταξιοδοτείται πρόωρα. Ήταν επί σειρά ετών αρθρογράφος του κύριου άρθρου στις εφημερίδες «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ» και στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος».

Ο Σάκης Τότλης είναι εργάτης του ονείρου, με το οποίο έχει ασχοληθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια (1990-2009). Έχει αναπτύξει τη «Χωρο-Χρονο+Συναισθηματική (ΧΧ+Σ) θεωρία και μέθοδο για την ερμηνεία των ονείρων», την οποία έχει παρουσιάσει το επιστημονικό περιοδικό Αρχαιολογία και Τέχνες (τ. 81 Σελίδες 27-35) και το περιοδικό NAJMS (Northern American Journal of Medical Sciences – Περιοδικό της Βορείου Αμερικής για τις Ιατρικές Επιστήμες, June 2011, Volume 3. No. 6. pps 302-315. Σχετικό άρθρο έχει δημοσιεύσει και το περιοδικό Dream Time (vol. 28, no. 1, Winter 2011, pp. 10-13, 32-34), που εκδίδεται από την μεγαλύτερη παγκόσμια ένωση για τη μελέτη των ονείρων (AS Dreams), με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με σύμβουλο έκδοσης την Κυρία Deirdre Barrette, μια παγκόσμια αυθεντία σε θέματα ονείρου και καθηγήτρια ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ».

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε...

 

Ένα αφήγημα του Τρ. Ούρδα

 

Στην οθόνη του παρελθόντος

Στα περάσματα του χρόνου, βρέθηκα μια μέρα σε μια συγκέντρωση φίλων. Πολλών φίλων. Είχαμε τόσο καιρό να βρεθούμε έτσι. Όλοι μαζί, εκεί, στο ίδιο σημείο που βρισκόμασταν παλιά γιατί είχαμε τις δουλειές μας και κάπου-κάπου κάναμε τις κουβέντες μας για τις οικογένειες, τους πόνους που μας βάρυναν και αν τύχαινε ακουμπούσαμε κανέναν απ’ αυτούς στον ώμο του άλλου.

Μήπως και τους απαλύνουμε λίγο και ξεσκάσει η ψυχή μας.

Στη συνάντηση είχαμε μαζί και τις βαλίτσες. Προς Θεού! Όχι με ρούχα και τέτοια που μπορεί να σκεφτήκατε. Αλλά βαλίτσες με αναμνήσεις. Από τότε που ήμασταν νέοι. Που πρωτογνωριστήκαμε εδώ και απλώσαμε τα χέρια ο ένας στον άλλον για να του πούμε «χάρηκα πολύ για τη γνωριμία». Φυσικά και το εννοούσαμε.

Και ακόμα τότε, που το χαμόγελο ήταν μόνιμα χαραγμένο στα χείλη και τα μάτια καθαρά και ξάστερα έβλεπαν μπροστά στην Άνοιξη και στη χαραυγή που γλυκοχάραζε στη ζωή μας. Ένας χρυσός δρόμος μας περίμενε άλκιμοι, δυνατοί κι ωραίοι να τον περπατήσουμε.

Πόσα πράγματα είχαν μέσα οι βαλίτσες με τα περασμένα! Γεγονότα που θέλουμε δε θέλουμε τα κουβαλάμε σε όλους τους σταθμούς καθώς πηγαίνουμε βιαστικοί πάνω στο τρένο της ζωής μας. Θέλεις καλά, θέλεις άσχημα, θέλεις γκρίζα, μαγευτικά, πανέμορφα, απ’ αυτά, απ’ εκείνα, τ’ άλλα, όλα ένα μπέρδεμα σ’ ένα κουβάρι που λέγεται μνήμη.

Ορμητικό ποτάμι λοιπόν όλα αυτά που τώρα ξετυλίχτηκαν. Μια ροή από θύμησες, πολλές από τις οποίες θα μας κάνουν να γελάσουμε, ίσως και να κλάψουμε από χαρά και συγκίνηση γιατί η ψυχή βρέθηκε πάλι να μιλάει για την περίλαμπρη εποχή της. Μια εποχή που οι γλάστρες άνθιζαν δροσερές στο μπαλκόνι της ύπαρξής μας, ο ζέφυρος φύσαγε απάνω μας ελπιδοφόρος και ανέμιζε ψηλά τη σημαία των ονείρων μας, ενώ στ’ αυτιά μας έφταναν σαν μελωδίες οι φωνές των μαγιάτικων πουλιών, τραγουδώντας το φωτεινό μας αύριο.

Πάντοτε πίσω. Στην οθόνη του παρελθόντος. Στην ασφάλεια της νιότης και τη σφραγίδα μιας πολλά υποσχόμενης γιορτής της ζωής.

Έτσι και σήμερα. Σφίξιμο χεριών, θερμοί εναγκαλισμοί, ελαφρά χτυπηματάκια στην πλάτη και καρδιές να πάλλονται στα στήθη, αστεϊσμοί και πειράγματα, φωνές, χαμόγελα, συναισθήματα που ξεχειλίζουν και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα σαν κάτι από παιδιά στην αυλή του δημοτικού σχολείου.

Ανάφτηκαν και τσιγάρα με ντουμάνι τον καπνό να βγαίνει από τα στόματα και τις μύτες. Όλα όπως τότε. Με την μπύρα και τον καφέ στα στρόγγυλα τραπεζάκια και με τα πόδια σταυροπόδι στις ψάθινες καρέκλες, μάγκες των παλιών- ένδοξων καλών καιρών αλλά και τώρα με κουβέντες σταράτες και χωρίς φτηνά υπονοούμενα, αταίριαστα για κυρίους.

Ποιος κοιτάζει τον χρόνο. Ας κάθεται ύπουλος εχθρός απέναντι μας και ας μας ατενίζει όλους σήμερα που βρεθήκαμε σ’ αυτό το γιορτάσι της ζωής και σαν άνθρωποι με πυγμή τον ξεχάσαμε ή μάλλον τον γράψαμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας.

Και όμως ο αφιλότιμος ήταν παρών. Σε κάθε γωνιά που βρισκόμασταν και σε κάθε παρέα που τα λέγαμε. Ο καθένας μας τον έβλεπε, όχι μόνο μέσα από τις γυαλιστερές  τζαμαρίες που καθρεφτίζονταν τα πρόσωπα αλλά και στον άλλον που ήταν αντίκρυ του και του μίλαγε. Τον έβλεπε πάνω στους ώμους του, τα χέρια, την όψη του προσώπου του και στο χρώμα των μαλλιών του που κι αυτά πλέον γκριζάρισαν ή ακόμα διαμαρτυρόμενα σ’ αυτήν την υποχρεωτική αλλαγή του χρώματός τους, μπλέχτηκαν στα δόντια της χτένας και στην πορεία έπεσαν, ηρωικά μαχόμενα μέχρις εσχάτων για χάρη του εγωισμού τους.

Και έτσι άφησαν το κεφάλι ξεσκέπαστο, εκτεθειμένο στις καυτές αχτίνες του ήλιου και τις ενοχλητικές στάλες της βροχής. Προπάντων όμως, έκαναν αγνώριστους κάποιους που περήφανοι τα κουβάλαγαν και κάποτε τα φρόντιζαν με τα πιο ακριβά σαμπουάν.

Ιδού αυτή η σκληρή μεταμόρφωση! Είναι ολοφάνερη στην παρέα που κάθεται όρθια στο βάθος  δρόμου, όπου τώρα παίρνει να σκοτεινιάζει και τα πρώτα αμυδρά φώτα ανάβουν στις κολώνες και στα παράθυρα των σπιτιών.

Δυο φίλοι από τα παλιά, ακόμα κοιτάζουν ο ένας τον άλλον για να σιγουρευτούν από πού γνωρίζονται και ποιό είναι το όνομα  του άλλου. Αν αυτός είναι ο ίδιος που έναν καιρό έπιαναν μαζί δουλειά και σχόλαγαν μαζί την ίδια ώρα. Κάνουν υποθέσεις, σπάνε τα κεφάλια τους αν πρόκειται για τον… Δεν παίρνουν όμως όρκο. Αυτός που θυμούνται ήταν διαφορετικός. Και πάλι από την αρχή υποθέσεις.

Ώσπου μιλάει και τους γνωρίζει η ψυχή. Αυτή δε γερνάει ποτέ. Ζωντάνεψε μέσα τους την παλιά φιλία και την πήγε πίσω, σε μια εποχή που είχαν μοντέρνο κούρεμα στα μαλλιά και δασύ το μουστάκι, κόκκινα τσιτωμένα μάγουλα και φορούσαν καμπάνα τα παντελόνια τους. Πολύ περισσότερο μια φορά που ο έρωτας φούντωνε στις καρδιές τους και τους έκανε να ρίχνουν τρυφερές ματιές σε δυο άκαρδες γειτονοπούλες. Σε δυο σκληρά θηλυκά που ούτε ένα πρωινό, ένα δείλι δεν άνοιξαν τα παντζούρια από τα σπίτια τους για να κοιτάξουν και αυτούς τους ταλαίπωρους, που περιμένοντας λίγα ψίχουλα ανταπόκρισης, έλιωναν κάτω στην άσφαλτο σαν τα κεράκια της Λαμπρής.

Τελικά, πολεμούσαμε τότε. Ρίχναμε βολές ενάντια στο κακό για να γίνουμε καλοί άνθρωποι, καλοί οικογενειάρχες. Να προσφέρουμε κάτι από τον εαυτό μας στην κοινωνία που ζούσαμε και γενικά κάναμε τα πάντα για να αλλάξουν μερικά πράγματα προς το καλύτερο.

 Όμως δεν κρατήσαμε μια σφαίρα για τον κυριότερο προσωπικό μας αντίπαλο. Τον χρόνο!

Τώρα με τα όπλα παραπόδα, αμίλητοι τον βλέπουμε να περνάει και να μας χαιρετάει μέσα από τις γκριμάτσες του καθρέφτη μας κάθε φορά που το πανάθλιο αυτό αντικείμενο θα το στήσουμε απέναντί για να τραβήξουμε μερικά ξυρίσματα και να καλλωπιστούμε στα πρόσωπα μας  έτσι ώστε να αρέσουμε στους άλλους ή και σε μας που θέλουμε να βλεπόμαστε αιώνια έφηβοι.

Το ίδιο και σ’ αυτήν τη μάζωξη. Όσο σήμερα κι αν κάνουμε πως δεν τον γνωρίζουμε, όσο κι αν πιάνουμε να γυρίσουμε απ’ την αρχή τις σελίδες στο βιβλίου της ζωής μας, αυτός με ανεξήγητους τρόπους και απίθανα τεχνάσματα μας φέρνει στις σελίδες που σήμερα γράφουμε και έτσι μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Η δράση και η αντίδραση βλέπετε. Η κόντρα σε ό, τι μας ενοχλεί και μας είναι δυσάρεστο. Η αέναη αγωνία για να  παραμείνει  ο βίος μας στην ανατολή.

Αυτά και άλλα πολλά που έγιναν και δεν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν τα μάτια μου, έλαβαν χώρα σ’ αυτό το απογευματινό ραντεβού των φίλων, εδώ στον χώρο που μας έλαχε η μοίρα να δουλεύουμε το πάλαι ποτέ μέρες και νύχτες. Κάποιοι είπαν πως ήταν μια χαρά και διασκέδαση, άλλοι μια όμορφη φθινοπωρινή γιορτή και κάποιοι άλλοι ένας απογευματινός περίπατος στους κήπους αλλοτινών και περασμένων εποχών με λουλούδια που το άρωμά τους φτάνει μέχρι σήμερα.

Όπως όμως και να το πει κανένας, ήταν ένα σταμάτημα του χρόνου. Ένας σταθμός στο ταξίδι της ζωής μας, μια και αυτή συνεχίζεται.

Με καινούργια οράματα και συγκινήσεις!

ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ    29 - 9 – 2021

                                                                                      

Νέες κυκλοφορίες

Μόλις κυκλοφόρησε...

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: ΣΥΝΟΨΗ

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΪΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ (500 π.Χ.)

σελ. 230

Πρόλογος του συγγραφέα

Αρκετά συχνά αντιμετώπιζα, σε σχετικές συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, ερωτήματα του τύπου: «Πότε εμφανίστηκαν οι πρώτοι άνθρωποι στην Ελλάδα;», «Ποιοι λαοί κατοίκησαν στην Ελλάδα πολύ παλιά;», «Έχω ακουστά για τους πολιτισμούς του Σέσκλου και του Διμηνιού στην Θεσσαλία. Τι ακριβώς πολιτισμοί ήσαν και πότε εμφανίστηκαν;», «Τι σχέση είχε ο Μινωϊκός με τον Κυκλαδικό και τον Μυκηναϊκό πολιτισμό;», αλλά και ακόμη πιο απλά όπως: «Έγινε πραγματικά ο Τρωικός πόλεμος και πότε;», «Μιλούσαν ελληνικά οι αρχαίοι Μακεδόνες;», «Πότε ιδρύθηκε το Βασίλειο της Μακεδονίας;», «Πώς προέκυψε το ελληνικό έθνος;».

Συνήθως τους παρέπεμπα σε κάποια συγκεκριμένα έργα Ελλήνων και Ξένων συγγραφέων, όμως αντιλήφθηκα ότι δεν επαρκούσε κάτι τέτοιο διότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των βιβλίων ήσαν εξειδικευμένα και προϋπέθεταν ορισμένες βασικές γνώσεις από τους αναγνώστες. Υπήρχε λοιπόν η ανάγκη για ένα εύχρηστο, συνοπτικό και απλογραμμένο κατά το δυνατόν βιβλίο, που θα απαντούσε σε πολλά παρόμοια ερωτήματα.

Θα επιχειρήσω λοιπόν, στο μέτρο του δυνατού, να παρουσιάσω αξιόπιστες επιστημονικές απαντήσεις στα ζητήματα αυτά και να εκθέσω στο αναγνωστικό κοινό τις πλέον σύγχρονες απόψεις ειδικευμένων επιστημόνων Ελλήνων και Ξένων, ώστε ένας μέσος αναγνώστης να σχηματίσει μια αρκετά σαφή εικόνα για την προϊστορία της χώρας μας, αλλά και για τα γεγονότα που συνέβησαν μέχρι το τέλος των Αρχαϊκών χρόνων (περίπου 500 π.Χ.).

Επί πλέον, έκρινα ότι πρέπει να συμπεριληφθούν και θέματα που θα καλύπτουν και τους περισσότερο απαιτητικούς αναγνώστες και τα οποία δεν είναι εύκολο να προσεγγίσει κάποιος χωρίς να καταφύγει σε εξειδικευμένα συγγράμματα, όπως προανέφερα.

Έδωσα μεγαλύτερη βαρύτητα και περιέλαβα περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες για την ανθρώπινη εξέλιξη, σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα δεδομένα της επιστημονικής έρευνας, ένα θέμα με σχεδόν ανύπαρκτη ελληνική βιβλιογραφία, καθώς και για την Νεολιθική περίοδο του ελλαδικού χώρου και την προηγηθείσα Παλαιολιθική, θέματα μάλλον «μυστηριώδη» και «εξωτικά» για τον μέσο αναγνώστη.

Υπάρχουν όμως και ενδιαφερόμενοι που θα επιθυμούσαν να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους χωρίς να αναγκαστούν καταφύγουν σε παιδαριώδη αναγνώσματα παραπληροφόρησης και ημιμάθειας όπως αυτά που προσφέρει η κακομεταφρασμένη ελληνική Βικιπαίδεια ή ξεπερασμένα αναξιόπιστα έργα όπως η διαβόητη «ελληνική προϊστορία» του μακαρίτη Γιάννη Πασσά, με την οποία δυστυχώς αμαύρωσε την τεράστια προσφορά του στην μόρφωση του ελληνικού λαού με την Εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ».

Για τους αναγνώστες αυτής της κατηγορίας υπάρχει επαρκής πιστεύω ενημέρωση, αλλά και βιβλιογραφικές παραπομπές, των πλέον πρόσφατων επιστημονικών ευρημάτων και ανακαλύψεων τόσο για την εξέλιξη του Ανθρώπου, όσο και για την Παλαιολιθική και Νεολιθική περίοδο του ελλαδικού χώρου, ώστε να αποκτήσουν μια ευρύτερη και λεπτομερέστερη εικόνα των εξελίξεων.

Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα που απευθύνεται σε αναγνωστικό κοινό «διαφορετικών ταχυτήτων» που οφείλω να ικανοποιήσω στο μεγαλύτερο δυνατόν ποσοστό. Είναι αναμενόμενο να υπάρξουν παράπονα είτε διότι σε κάποια σημεία είναι «πολύ επιστημονικό» είτε διότι παρέλειψα θέματα που κατά την γνώμη κάποιων θα έπρεπε να συμπεριλάβω.

Ελπίζω τελικά οι αναγνώστες να κρίνουν με επιείκεια την προσπάθεια, έχοντας υπ’ όψη ότι απαραίτητη προϋπόθεση υπήρξε η αποφυγή να καταλήξει το ανά χείρας έργο ένα πολυσέλιδο και ογκώδες βιβλίο, που θα ακύρωνε το αρχικό σκεπτικό.

Η τελική κρίση ανήκει ούτως ή άλλως στους αναγνώστες και είναι πάντα σεβαστή.

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Έδεσσα, Δεκέμβριος 2020

Περιεχόμενα

Προλογικό Σημείωμα σελ. 5

Πρόλογος του συγγραφέα σελ. 7

1. Εισαγωγή – Η γεωλογική διαμόρφωση σελ. 11

2. Η εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου

(Homo sapiens) σελ. 15

3. Η Παλαιολιθική και η Μεσολιθική Εποχή σελ. 25

4. Η Νεολιθική Εποχή σελ. 47

5. Η Εποχή των Μετάλλων σελ. 73

6. Κυκλαδικός και Μινωικός Πολιτισμός σελ. 83

7. Το θαύμα του Μυκηναϊκού Πολιτισμού σελ. 103

8. Οι εξελίξεις στον βορειοελλαδικό χώρο σελ. 113

9. Οι Σκοτεινοί χρόνοι σελ. 126

10. Η Αρχαϊκή περίοδος (700-500 π.Χ.) σελ. 143

11. Επίλογος σελ. 151

ΠΙΝΑΚΕΣ σελ. 155

Παραρτήματα σελ. 161

 

Βιβλιοπαρουσίαση

14 ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Η Συγγραφέας του Βιβλίου "14 ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ", ΕΛΙΝΑ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ [Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας (Πανεπιστήμιο Frederick), Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου στην Εγκληματολογία (Πανεπιστήμιο Λευκωσίας)], παρουσίασε συνοπτικά τα σημαντικότερα στοιχεία από την επίπονη ερευνητική της προσπάθεια, που συνιστά ιστορική προσφορά, όχι μόνο για τον μελετητή - ερευνητή, αλλά και για τις επερχόμενες γενιές, ώστε να μάθουν, κάποιες άγνωστες πτυχές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, με στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η Ελίνα Σταματίου, για την ερευνητική - δημοσιογραφική της δουλειά, έχει βραβευτεί -δύο φορές- από το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων και την Ένωση Συντακτών της Κύπρου.

Στο Βιβλίο της, "14 Εγκλήματα μιας Αυτοκρατορίας", που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Επιφανίου και διατίθεται από το Βιβλιοπωλείο "ΕΛΛΑΣ" της Λευκωσίας, αποκαλύπτει "γυμνή", την αλήθεια πίσω από το φρικτό θάνατο 14 αγωνιστών της ΕΟΚΑ, οι οποίοι έσβησαν μέσα στα μπουντρούμια των αποικιοκρατικών αρχών μετά από φρικτά βασανιστήρια...

Φέρνει στο φως, για πρώτη φορά, συγκλονιστικά στοιχεία και ντοκουμέντα για τη σκοτεινή δράση Βρετανών ανακριτών, αλλά και λεπτομέρειες για τα καλά κρυμμένα εγκλήματα που διέπραξαν πίσω από κλειστές πόρτες...

 

Φεστιβάλ Βιβλίου στην Αθήνα

 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο από 3 έως 19 Σεπτεμβρίου 2021

Παρουσίαση του επετειακού Λευκώματος

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

 23^ης Ιουνίου 2021 – 19.30΄

Προαύλιος χώρος του ιστορικού κτηρίου

Παρθεναγωγείου Έδεσσας

 

Παρουσίαση του επετειακού Λευκώματος

του Δήμου Έδεσσας:

«Η συμμετοχή της Έδεσσας και της περιοχής

στην Εθνεγερσία του 1821»

 

19.30΄       Έναρξη εκδήλωσης

                   Χαιρετισμός Δημάρχου Δημ. Γιάννου

                   Εισηγήσεις:

                   Φίλιππος Γκιούρος,

                   Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου

                   Νικόλαος Βασιλειάδης,

                   Καθηγητής Νεώτερης και Σύγχρονης Ιστορίας,

                   Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών,

                   Πανεπιστήμιο Μακεδονίας – Θεσσαλονίκη

                   Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

                   Συγγραφέας και Επιμελητής της Έκδοσης

 

Την εκδήλωση συντονίζει ο δημοσιογράφος

Χρήστος Δημητριάδης

         

20.30΄ Παρεμβάσεις – Ερωτήσεις κοινού

 

20.45΄ Καλλιτεχνικό μέρος

              Επιμέλεια μουσικής: Ευαγγελία Βελλή-Κοσμά,

              Ωδείο Δήμου Έδεσσας

 

21.15΄    Πέρας εκδήλωσης

 

 

Επετειακό Λεύκωμα Δήμου Έδεσσας: Βιβλιοπαρουσίαση

 

Ήρθε η ώρα για την επίσημη παρουσίαση από τον Δήμο Έδεσσας του επετειακού Λευκώματος για το 1821:

Την ερχόμενη Τετάρτη 23 Ιουνίου 2021 στο προαύλιο του Παρθεναγωγείου...

Διήγημα του Τρ. Ούρδα

 

Η «ΣΥΓΓΝΩΜΗ»

(Α΄ Βραβείο λογοτεχνικού περιοδικού ΚΕΦΑΛΟΣ, Κεφαλονιάς)

Ήταν μια μέρα του Πάσχα κάπου εκεί στη δεκαετία του εβδομήντα. Το ξένο αυτοκίνητο που μπήκε στο χωριό, σταμάτησε τελικά στο άλλο άκρο του, εκεί δίπλα στην Εκκλησία και ακριβώς μπροστά στο σπίτι της γριάς της Δέσποινας, της Κυρούλας όπως τη φώναζαν όλοι.

Κανείς δεν ήξερε τι ήθελε! Όσο για την ηλικιωμένη που πήγε, ήταν μια ανήμπορη και φτωχιά γυναίκα. Τόσο, που οι χωριανοί της τη φρόντιζαν και της έδιναν ένα κομμάτι ψωμί!

Από το αυτοκίνητο κατεβαίνει ένας καλοντυμένος κύριος. Αρκετά μεγάλος στην ηλικία. Τον συνοδεύει ένας πολύ νεότερος, που τον βοηθάει μάλιστα στην αποβίβαση. Και οι δυο κατευθύνονται στη σκουριασμένη αυλόπορτα. Την ανοίγουν με προσοχή και ο συνοδός φωνάζει το όνομα της Δέσποινας. Εκείνη ακούει και με το μπαστούνι της βγαίνει έξω από το σπίτι, ενώ με τη φωνή της που τρέμει, ρωτάει ποιοι είναι. Τότε πάλι ο πιο νέος, πάει κοντά της και κάτι της λέει.

-Να ζητήσει συγγνώμη; απαντάει εκείνη έκπληκτη. Γερμανός Αξιωματικός..! Τότε… Θεέ μου! Τι μου θυμίζεις…

Και πιάνουν τα κλάματα τη γριά. Κλαίει με λυγμούς..!

Πολλά χρόνια πιο πίσω από σήμερα. Πάλι μια μέρα του Πάσχα! Ένας άνθρωπος περπατάει μόνος του σε δρόμο του χωριού. Είναι αδύναμος και ισχνός. Τα ρούχα του, ένα στρατιωτικό μπουφάν και ένα μαύρο παντελόνι είναι βρώμικα και κουρελιασμένα. Το πρόσωπό του είναι δύσκολο να φανεί από τα πολύ μακριά του γένια και από τα μεγάλα απεριποίητα μαλλιά του. Περπατάει πάνω στο χώμα και σχεδόν σέρνει το βήμα του, ενώ το ένα από τα τελείως φθαρμένα άρβυλα που φοράει, αφήνει να φανούν τα δάχτυλα του ποδιού του…

Στον ώμο του κουβαλάει και ένα όπλο. Πολεμικό. Του είναι όμως πολύ βαρύ για το κοκκαλιάρικο σώμα του αλλά δεν το πετάει για να αλαφρωθεί!

Ο άνθρωπος ψάχνει. Κάτι γυρεύει αλλά από ποιον να το ζητήσει. Τίποτα δεν κινείται γύρω του. Όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Μονάχα ένας σκύλος είναι ζωντανή ψυχή κοντά του και τον παίρνει «καταπόδι», έτοιμος να του χιμήξει που τον βλέπει έτσι ξένο στο χωριό. Το άτομο όμως κάθε τόσο γυρίζει πίσω και με τα χέρια του τον φοβερίζει. Στο τέλος ο σκύλος τον παρατάει και «μισοτρέχοντας» χάνεται σε κάποιο στενό. Τι να πάρεις, από κάποιον που δεν έχει. Τζάμπα ο κόπος!

Περιπλανώμενος ο άγνωστος, μέσα στην κούραση και την αγωνία που φαίνεται να περνάει, βλέπει μπροστά του ένα σπίτι που του κάνει μεγάλη εντύπωση. Είναι καινούργιο και απάνω του έχει πολλά λουλούδια. Παντού λουλούδια! Λουλούδια στον εξώστη, στα περβάζια των παραθύρων, έξω στην πόρτα, στην αυλή ακόμα και γύρω από τις αστρέχες του και μέσα στον κήπο του.

Όλα λουλούδια ανθισμένα, τώρα την Άνοιξη. Πασχαλιές, ζουμπούλια, κρίνα και κατακόκκινες παπαρούνες Αν βάλεις και τα ανθισμένα δένδρα γύρω, ο τόπος μοιάζει παραδεισένιος. Εδώ, ένα χαρούμενο καλωσόρισμα της εποχής και της «Λαμπρής» με τις πρώτες γλυκές αχτίνες του ήλιου!

Και στη μέση της αυλής του σπιτιού, ένα πηγάδι. Απάνω του είναι μόνιμα τραβηγμένος ο κουβάς, γεμάτος με καθάριο νερό που αστράφτει στον ήλιο και γίνεται «καμβάς» για να ζωγραφιστεί μέσα του ένα μέρος από τον γαλάζιο ουρανό.

Σε αυτόν τον «χρυσό» κουβά πέφτει και μένει για λίγο σταθερά το μάτι του ανθρώπου. Είναι σίγουρο πως διψάει. Γι αυτό και χωρίς μεγάλη σκέψη, σαν «σίφουνας» παραβιάζει τη συρμάτινη πόρτα της αυλής και τρέχει προς το πηγάδι. Πιάνει τον κουβά και για να ξεδιψάσει, είναι έτοιμος να βάλει ακόμα και το κεφάλι του μέσα και να πιει το νερό του

Δεν προλαβαίνει όμως! Μια ριπή από σφαίρες περνάνε «ξυστά» από δίπλα του, και ο κουβάς του φεύγει από τα χέρια. Το άτομο σωριάζεται κάτω και η μέχρι τότε ηρεμία της ατμόσφαιρας ταράζεται. Ενώ οι άνθρωποι της γειτονιάς από το φόβο τους, μπαίνουν ακόμα πιο βαθιά μέσα στα σπίτια τους!

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους ιδιοκτήτες αυτού του «όμορφου» στην όψη σπιτιού. Ο ένας από αυτούς, μια γυναίκα, όταν ακούει τον κρότο από το όπλο, βγαίνει έξω στην πόρτα της. Κοιτάζει στην αυλή και βλέπει έκπληκτη έναν άνθρωπο πεσμένο δίπλα στο πηγάδι, να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τις χτισμένες πέτρες πάνω στο στόμα του. Αψηφώντας καινούργιες ριπές, έξαλλη τρέχει κοντά του και τον σηκώνει. Του φωνάζει αν είναι τραυματισμένος και αν πονάει..!

Από πίσω την ακολουθεί ένας άντρας. Είναι ο άντρας της. Σακάτης αυτός με το ένα του το πόδι κομμένο και με ένα αυτοσχέδιο ξύλο, φτιαγμένο για «πατερίτσα» έτσι ώστε να στηρίζεται και να περπατάει.

Και τότε ακριβώς, πάνω από ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο που σταματάει απότομα μπροστά στο δρόμο και αφήνει πίσω του ένα «ντουμάνι» από σκόνη, ακούγεται μια δυνατή φωνή με ακαταλαβίστικα λόγια.

Ήταν η ψυχρή φωνή από το στόμα ενός γερμανού Αξιωματικού, που μαζί με άλλους στρατιώτες, έκαναν περίπολο εκείνη την ώρα στο χωριό. Είδαν το άτομο στην αυλή με το όπλο κρεμασμένο στον ώμο του και του έριξαν. Και τώρα διατάζουν τη γυναίκα να το αφήσει και να απομακρυνθεί από κοντά του με όλες τις κάννες στραμμένες πάνω της, έτοιμες αν χρειαστεί να βγάλουν για άλλη μια φορά τη φωτιά και το μολύβι τους και να τρυπήσουν το σώμα της!

Όμως εκείνη κάνει πως δεν ακούει και δεν βλέπει την απειλή «πάνω» από το κεφάλι της. Συνεχίζει να φωνάζει στον άνθρωπο αν είναι πληγωμένος και επειδή αυτό δεν της απαντάει, να ψάχνει πάνω στο σώμα του και μέσα από τα κουρέλια που φοράει, μήπως και τα βρει αιματοβαμμένα.

Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, η περιπολία κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και φτάνει πλέον κοντά της σε «σημείο αναπνοής» και μπροστά από τον άντρα της, που τον τραβάνε με τη βία να κάνει πίσω στον τοίχο του σπιτιού. Ακόμα, ένας από τους στρατιώτες, εκνευρισμένος γιατί η γυναίκα δεν συμμορφώθηκε και δεν απάντησε στη διαταγή που πήρε, χωρίς να περιμένει εντολή από τον ανώτερο Αξιωματικό του, βάζει την κάνη πίσω από το κεφάλι της και την ώρα που αυτή είναι σκυμμένη πάνω στο σώμα του ανθρώπου και τον περιποιείται, είναι έτοιμος να πατήσει την σκανδάλη του όπλου!

Σταματάει όμως καθώς ο Αξιωματικός τον αγριοκοιτάζει και του πιάνει το όπλο. Ύστερα νευριασμένος τον σπρώχνει προς τα πίσω με τόση δύναμη, που τον ρίχνει στο έδαφος. Στο τέλος ο Αξιωματικός, αφού βάζει το δικό του πιστόλι στη θήκη με μεγάλη προσοχή μην τρομάξει τη γυναίκα, την πιάνει απαλά από τους ώμους της και τη σηκώνει. Ευγενικά της ψιθυρίζει δυο κουβέντες στη γλώσσα του και εκείνη δεν αντιστέκεται. Υπακούει και μαζί πάνε μέχρι την πόρτα του σπιτιού της. Την αφήνει και αυτή μπαίνει μέσα.

Όσο για τον άνθρωπο που η ίδια πήγε να «μαζέψει» με τη ριπή, συνεχίζει να είναι εκεί στο ίδιο μέρος, βουβός και ξαπλωμένος, σχεδόν πεθαμένος, ίσως από το φόβο που πήρε αλλά και από το άγχος και την εξάντληση που είχε. Τραύματα όμως από σφαίρες δεν έφερε στο σώμα του.

Μόλις η γυναίκα μπαίνει στο σπίτι και με τον άντρα της έντρομο να την ακολουθεί, ο Αξιωματικός δίνει πάλι εντολή να σηκώσουν τον άνθρωπο που ήταν πεσμένος στο χώμα. Να του πάρουν το όπλο από τον ώμο του και ύστερα με ένα αλουμινένιο κύπελλο, που βρίσκεται κρεμασμένο στο πηγάδι να βρέξουν το κεφάλι του και να του δώσουν να πιει λίγο νερό.

Δεν τον κακομεταχειρίζεται, αλλά και ούτε του μιλάει. Απλά τον κοιτάζει στα μάτια. Παρατηρεί ότι το στήθος του ανεβοκατεβαίνει γρήγορα και η ανάσα του βγαίνει βαριά. Ξέρει, είναι σίγουρος πως θα πεθάνει!

Δεν θα ζήσει γιατί φαίνεται να τον βαρύνουν οι πολλές κακουχίες και οι ταλαιπωρίες που πέρασε το σώμα του. Δεν έχει σημασία που η ψυχή μέσα του στέκεται «όρθια» και έχει τη σφοδρή επιθυμία να «αντιδράσει» που τον βλέπει απέναντί του. Εχθροί και οι δύο! Όμως αυτός τώρα έχασε. Έτσι είναι ο πόλεμος! Και πραγματικά ο άνθρωπος σε λίγο πεθαίνει..!

Εκείνο το πρωινό της Ανάστασης, τότε στην περίοδο της «Κατοχής», σε όλο το χωριό επικρατούσε μια μοναδική «νεκρική σιγή». Άλλη τέτοια δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν. Δεν χτύπησε η καμπάνα χαρμόσυνα και ο παπάς δεν πήγε στην Εκκλησία να πει το «Χριστός ανέστη». Αλλά ούτε και οι κάτοικοι βγήκαν έξω στην πλατεία να τσουγκρίσουν τα πασχαλιάτικα αυγά τους! Τα αεροπλάνα που πέρασαν πολύ πριν την αυγή και μούγκριζαν σαν θεριά πάνω από τα κεφάλια τους στον καταγάλανο ουρανό, έσπειραν το φόβο στις καρδιές τους και τους έκλεισαν στα σπίτια.

«Τάχατες» έτσι θα είχαν μεγαλύτερη προστασία!

Ωστόσο το σπίτι που αναφερόμαστε, είναι όπως είπαμε ανοιχτό και κανένας σε αυτό δεν φοβάται. Η περίπολος τώρα μέσα στην αυλή του, παίρνει τις τελευταίες εντολές από τον Αξιωματικό-διοικητή και είναι έτοιμη να ανέβει στο αυτοκίνητο και να αναχωρήσει.

Τους σταματάει όμως ο θόρυβος από την πόρτα του σπιτιού που ανοίγει με τη γυναίκα να ξαναβγαίνει. Όλοι τη βλέπουν να βαδίζει αργά με το κεφάλι της ψηλά σαν να πηγαίνει να γίνει νύφη και με ένα γλυκό-πικρό, δύσκολο να το προσδιορίσεις, μειδίαμα στα χείλη. Στο στήθος της κρατάει ένα μπουκέτο με λουλούδια. Μια αγκαλιά από πολύχρωμα λουλούδια της Άνοιξης, κομμένα από τις γλάστρες, που τις είχε φυτεμένες πάνω στο μπαλκόνι της.

Φτάνει κοντά στους στρατιώτες και ένα, ένα τους τα μοιράζει. Ψάχνει και τα όπλα τους, που τα έχουν κρεμασμένο στον ώμο και βάζει άλλο ένα στην κάνη τους. Όσα απομένουν στα χέρια της, τα πιο πολλά, πιάνει και τα δίνει στον Αξιωματικό. Μετά γυρίζει την πλάτη της για να φύγει και να μπει ξανά στο σπίτι. Αλλά στα μισά της διαδρομής σταματάει και γυρίζει το κεφάλι της προς το πηγάδι που βρίσκεται ο νεκρός. Λυπάται! Δεν κράτησε γι αυτόν να του αφήσει ένα λουλούδι!

Πάνω στη μεγάλη της απελπισία, κοιτάζει τα χέρια και την αγκαλιά της. Μόλις τα βλέπει, αγαλλιάζει. Ειρωνεία της τύχης, ένα μικρό ζουμπούλι έμεινε κρεμασμένο μπροστά στο στήθος της. Από εκείνα τα άσπρα-κάτασπρα, ευλογημένα λουλούδια, που κάθε χρόνο στολίζουν και το Σώμα του Χριστού στον Επιτάφιο. Ικανοποιημένη πηγαίνει και το αφήνει πάνω στο άψυχο σώμα του άγνωστου πεθαμένου.

Όλα αυτά μπροστά στα «άφωνα» μάτια της στρατιωτικής περιπολίας, που δεν είχε φύγει ακόμα, θαυμάζοντας πραγματικά την ευγένεια της ψυχής της, αλλά και το θάρρος της!

Στο τέλος η γυναίκα εξαφανίζεται μέσα στο σπίτι της, ενώ η περιπολία συνεχίζει το έργο της στους δρόμους του χωριού.

Τον νεκρό, ενημερώνεται να τον διαβάσει και να τον θάψει ο παπάς με τους ψάλτες του..!

-Ποιοι είστε, ρώταγε και ξαναρώταγε με δάκρυα στα μάτια της, η γριά η Δέσποινα τους ανθρώπους που εκείνο το ζεστό ηλιόλουστο πασχαλιάτικο πρωινό την επισκέφθηκαν στο σπίτι της.

Πάλι ο νεώτερος παίρνει την πρωτοβουλία και για άλλη μια φορά με περισσότερο χαμόγελο και μειλίχιο ύφος, της απαντάει:

-Ο κύριος, της λέει, είναι ο πατέρας μου και κάποτε σαν σήμερα μέσα στον πόλεμο, ήρθε εδώ στο σπίτι σας σαν «εχθρός!» Και σας θαύμασε για τον ηρωισμό σας! Τώρα έρχεται σαν «φίλος» και μάλιστα «μέρα» που έχετε, θέλει να σας ζητήσει και «συγγνώμη» για τις οποιεσδήποτε υπερβολές έγιναν τότε στο σπίτι σας ! Μακάρι να μην υπήρχε ο πόλεμος…

Μαζί, της λέει με το ίδιο ακριβώς ύφος, επιθυμεί να σας ανταποδώσει και τα λουλούδια που του προσφέρατε τότε εσείς..!

Και πραγματικά ο πατέρας του, βγάζει από το αυτοκίνητο μια ανθοδέσμη με κάθε λογής ανοιξιάτικα λουλούδια και φιλώντας με θρησκευτική ευλάβεια το χέρι της γριάς, υποκλίνεται και της τα προσφέρει, ζητώντας ταπεινά τη συγγνώμη της!

Ήταν ο Αξιωματικός της περιπολίας!

28-3-2020

 ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ