Βιβλιοκριτικές Αλ. Ζώρη (2)

Λεωνίδας  Λεωνίδου

 "Γεώργιος Γρίβας Διγενής Βιογραφία" τόμος 1ος, εκδόσεις Επιφανίου

Τιμή Έκδοσης €28.01

Τιμή Πολιτείας €22.41 (-20%)

Πρόκειται για τον 1ο από τους 4 τόμους της βιογραφίας που έγραψε ο Λεωνίδας Λεωνίδου για τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και καλύπτει την περίοδο από την γέννηση του έως και το 1950, η οποία είναι και η πιο άγνωστη στο ευρύ κοινό! 

Το βιβλίο είναι επίπεδου διδακτορικής διατριβής και για άλλη μια φορά ένας "ερασιτέχνης" (Ο Λεωνίδου είναι πτυχιούχος Φυσικής και έχει μεταπτυχιακό στην Ηλεκτρονική) βάζει τα γυαλιά στους επαγγελματίες ιστορικούς! Δεν υπάρχει πτυχή της ζωής του Γρίβα που να μην καλύπτεται από το βιβλίο, μέσα από επίσημες, πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές, έγγραφα του ίδιου του Γρίβα, έγγραφα του Φόρειν Όφις καθώς και αφηγήσεις στον συγγραφέα, συγγενών και φίλων του Γρίβα. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό επίσης, αφήγηση που δεν κουράζει (παρά την πυκνή και αναλυτική μορφή της) καθώς και επαρκής αναφορά του ιστορικού πλαισίου στο οποίο έζησε ο Γρίβας για καλύτερη κατανόηση των γεγονότων από τον αναγνώστη (παρόλα αυτά, σε γεγονότα όπως ο Εθνικός Διχασμός είναι εμφανές ότι ο συγγραφέας δεν κάνει επαρκή και απόλυτα σωστή ανάλυση). 

Μνημειώδες έργο και σίγουρα μαζί με τα βιβλία του Σπύρου Παπαγεωργίου, η καλύτερη απάντηση στους συκοφάντες του Γρίβα!

Λεωνιδας  Λεωνιδου

 "Γεώργιος Γρίβας Διγενής Βιογραφία" τόμος 2ος, εκδόσεις Επιφανίου

Τιμή Έκδοσης
€39.37     Τιμή Πολιτείας
€31.50(-20%)

Στον δεύτερο τόμο της εξαιρετικής βιογραφίας του Γεωργίου Γρίβα Διγενή, έχουμε την περιγραφή και ανάλυση του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, από την προετοιμασία μέχρι τον τερματισμό του (1950-1959) καθώς και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, το πως έβλεπαν τον αγώνα της ΕΟΚΑ οι Βρετανοί, οι κομμουνιστές (ΑΚΕΛ), οι Έλληνες πολιτικοί εκείνης της εποχής κλπ. Όλα μέσα από πρωτογενείς πηγές, απόρρητα έγγραφα, μαρτυρίες πρωταγωνιστών και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Πρόκειται για βιβλίο που περιέχει κυριολεκτικά τα πάντα σχετικά με αυτό που καταπιάνεται!

 

Συνέντευξη με τον συγγραφέα το 2009 που ολοκληρώθηκε το τετράτομο έργο της βιογραφίας του Στρατηγού ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ

 "...Μετά από ένα μακρύ πνευματικό ταξίδι για τη ζωή και τη δράση του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, που κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια, ο ερευνητής-συγγραφέας Λεωνίδας Λεωνίδου έφτασε αυτές τις μέρες στον προορισμό του. Δηλαδή στη συγγραφή και την έκδοση των δύο τελευταίων τόμων της βιογραφίας του Αρχηγού του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και Αρχηγού και ιδρυτή της ΕΟΚΑ Β΄. 
Την περασμένη Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου, 2009 παρουσιάστηκαν σε ειδική εκδήλωση στο οίκημα της Κυπριακής Αδελφότητας (Britannia Road, North Finchley, London N12, 9RU), οι δύο ογκώδεις τόμοι που καλύπτουν τα ταραχώδη και συγκλονιστικά, για τον κυπριακό λαό και για τον ίδιο το Γρίβα, χρόνια 1959-1974, την περίοδο δηλαδή από τη λήξη του αγώνα της ΕΟΚΑ μέχρι και το θάνατό του. Προηγήθηκε το 1995 η έκδοση, από τον κ. Λεωνίδου, του πρώτου Τόμου της Βιογραφίας του Γρίβα, που καλύπτει τα πρώτα 53 χρόνια της ζωής του, από το 1897 που γεννήθηκε, μέχρι το 1950 και περιλαμβάνει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, τη φοίτησή του στη Σχολή Ευελπίδων, τη γνωριμία και το γάμο του με την Κική, τη συμμετοχή του στη Μικρασιατική Εκστρατεία ως Ανθυπολοχαγός, τη συμμετοχή του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως Επιτελάρχης της 2ης Μεραρχίας στην Πίνδο και γενικά τη σταδιοδρομία του ως στρατιωτικού. Το 1997 εκδόθηκε ο δεύτερος Τόμος που καλύπτει τα χρόνια 1950-1959, δηλαδή την περίοδο της προετοιμασίας και διεξαγωγής του αγώνα της ΕΟΚΑ. 
Συνάντησα το Λεωνίδα Λεωνίδου στο σπίτι του στο Palmers Green του βόρειου Λονδίνου και μου μίλησε γι’ αυτό το κοπιώδες τετράτομο έργο ζωής και για τους λόγους που τον ώθησαν να το αναλάβει, δεδομένων των τεράστιων δυσκολιών στην εξεύρεση αξιόπιστων πηγών αντικειμενικής πληροφόρησης και έρευνας, αλλά και των πολιτικών δυσκολιών που προκύπτουν λόγω της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Γρίβα, κυρίως σε σχέση με την ίδρυση και τη δράση της ΕΟΚΑ Β΄.

Ένα όνομα που προκαλεί αλλεργία 

«Είναι γεγονός», είπε ο κ. Λεωνίδου, «ότι σήμερα, 35 χρόνια μετά το θάνατό του, το όνομά του προκαλεί αλλεργία σε πολλούς και είχα πολλά προβλήματα μέχρι να διεκπεραιώσω την εργασία μου. Όμως έβαλα πείσμα να κάνω την έρευνα και ουσιαστικά αφιέρωσα τη ζωή μου σε αυτήν, με μοναδικό κίνητρο να φτάσω στην ιστορική αλήθεια που αφορά στο Διγενή. Ως νεαρός φοιτητής στην Αθήνα, από το 1967 μέχρι το 1971, ήμουν μέλος των αντιχουντικών ομάδων που ίδρυσε ο Γρίβας εκεί στη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, τον γνώρισα προσωπικά και τον επισκεπτόμουν συχνά στο σπίτι του, αφού σπούδαζα με υποτροφία του δημόσιου Ιδρύματος που ίδρυσε εκείνος στην Ελλάδα και ήξερα πολύ καλά ότι ήταν αντίπαλος και όχι συνεργάτης της Χούντας, όπως τον κατηγορούν. Ήμουν παρών στις δύο δημόσιες αντιχουντικές ομιλίες που έκανε το 1970 και το 1971 σε κινηματοθέατρα της Αθήνας ενώπιον εκατοντάδων Κυπρίων φοιτητών, τις έχω μαγνητοφωνήσει και διασώσει και δεν μπορώ να δέχομαι τις ανοησίες που λέγονται εκ των υστέρων από διάφορους για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων.

Έχεις μια σαφή συναισθηματική προσέγγιση στο θέμα «Γρίβας». Αυτό δεν υπονομεύει την αντικειμενικότητά σου ως ιστορικού ερευνητή, για το έργο που τον αφορά;

Καθόλου. Άλλο η κρίση μου ως πολιτικό άτομο και άλλο η ιδιότητά μου ως ερευνητής-συγγραφέας. Το έργο μου για το Γρίβα είναι στηριγμένο σε στοιχεία, μαρτυρίες και πληροφορίες από το προσωπικό αρχείο και το αδημοσίευτο ημερολόγιό του, από πρόσωπα που τον έζησαν από κοντά, συγγενείς, φίλους, συναγωνιστές, αλλά και σε ντοκουμέντα από τα βρετανικά και τα αμερικανικά κρατικά αρχεία, σε εκατοντάδες απόρρητα έγγραφα και σε δημοσιεύματα από τον κυπριακό και τον ξένο Τύπο της εποχής. Νομίζω ότι με τους δύο καινούργιους τόμους που εξέδωσα και παρουσιάζω σε όλους τους Έλληνες, ιδιαίτερα της Κύπρου, ξεκαθαρίζω ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Γρίβας, τι έκανε και τι πίστευε. Με το έργο αυτό, πιστεύω, διαλύονται μύθοι που επικράτησαν σε βάρος του για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Ιδιαίτερα με τον τέταρτο τόμο που ασχολείται με τα τραγικά τρία τελευταία χρόνια της ζωής του και μέσα από συνταρακτικά ντοκουμέντα γραμμένα από τον ίδιο, δίνονται πειστικά και αδιάσειστα στοιχεία των θέσεων και προθέσεών του και ανατρέπουν τα μέχρι σήμερα επικρατούντα σενάρια. Ο τέταρτος Τόμος της σειράς περιέχει ένα τρομερό υλικό για την ΕΟΚΑ Β΄ από τα αρχεία του Διγενή και απαντάται το ερώτημα γιατί κατέβηκε ο Διγενής στην Κύπρο, γιατί ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄, ποιοι ήταν οι στόχοι του και ποιοι χρηματοδοτούσαν την ΕΟΚΑ Β΄.

Ποιοι τη χρηματοδοτούσαν; 

Οι τότε τρεις Μητροπολίτες Άνθιμος, Κυπριανός και Γεννάδιος, γνωστοί Κύπριοι μεγαλοεπιχειρηματίες και άλλοι οπαδοί του Διγενή που τάσσονταν υπέρ του αγώνα της Ένωσης, τα μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ και ο ίδιος ο Διγενής.

Τους κατονομάζεις στο βιβλίο;

Τους αναφέρω όπως τους ανέφερε στο ημερολόγιό του ο Διγενής. 

Σε ποιο συμπέρασμα καταλήγεις για τον άνθρωπο και στρατιωτικό Γρίβα;

Επρόκειτο για έναν αγνό πατριώτη που αφιέρωσε τη ζωή του για την Ελλάδα και την ιδέα της Ένωσης, όμως είχε στο τέλος εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση απ' όπου δεν μπορούσε να ξεφύγει, διότι οι δυνάμεις έξω από τον ίδιο ήταν πιο δυνατές απ' ό,τι εκείνος. Αλλά επιμένω και λέω ότι καμιά πολιτική επίπτωση και συνέπεια δεν είχε οποιαδήποτε πράξη του Διγενή στην Κύπρο ή άλλού. Τις πολιτικές αποφάσεις τις έπαιρναν άλλοι. Ο Διγενής έκανε κάποιες στρατιωτικές κινήσεις που δεν είχαν επιπτώσεις πάνω στην εξέλιξη του Κυπριακού και την τραγωδία που ακολούθησε έξι μήνες μετά το θάνατό του. Εκείνοι που έπαιρναν τις πολιτικές αποφάσεις ήταν οι υπεύθυνοι για τις πολιτικές συνέπειες.

Μόνο και μόνο ότι ήρθε τον Αύγουστο 1971 κρυφά από την Ελλάδα στην Κύπρο, ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ και αντιπαρατάχθηκε ένοπλα στην εκλελεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση Μακαρίου, θεωρείται ένα τεράστιο λάθος και για πολλούς ένα έγκλημα που δεν του το συγχωρούν. Πώς τοποθετείται το βιβλίο σου σε αυτές τις πεποιθήσεις; 

Ο Διγενής θεωρούσε ότι οδηγήθηκε στην κατάσταση εκείνη λόγω του κατατρεγμού της ενωτικής παράταξης. Το 1971 υπάρχει στην Κύπρο μια ενωτική παράταξη που καταπιέζεται. Υπάρχουν επισκέψεις αγωνιστών στην οικία του στην Αθήνα, που του περιγράφουν τα πάνδεινα που υποφέρουν. Το ενωτικό κίνημα και το όραμα με το οποίο μεγάλωσε και ανδρώθηκε και για το οποίο αγωνίστηκε και θυσιάστηκε με τους άλλους, πάει να πεθάνει. Δεύτερο, γίνονται συνομιλίες και σκευωρίες για υπογραφή διχοτομικής συμφωνίας επίλυσης του Κυπριακού, μεταξύ της Χούντας και της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία θα απέκλειε εσαεί την Ένωση. Ο Διγενής στα τελευταία του χρόνια θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος για να επανέλθει το Κυπριακό στην ορθή οδό, ήταν η οδός του δημοψηφίσματος, δηλαδή της αυτοδιάθεσης, για να αποφασίσει η πλειοψηφία του λαού τι θα γίνει με το μέλλον του. Προσπάθησε, λοιπόν, να πείσει το Μακάριο να προχωρήσουν μαζί προς την πορεία του δημοψηφίσματος και να θέσουν επιτακτικά το ζήτημα της αυτοδιάθεσης, ελπίζοντας ότι θα επερχόταν η Ένωση. Αλλά γράφει κάπου ότι, αν ο κυπριακός λαός αποφάσιζε διαφορετικά, τότε αυτός θα παραιτείτο. Έρχεται, λοιπόν, στην Κύπρο και ο τρόπος που το έκανε ήταν στρατιωτικός, γιατί δεν μπορούσε να βγει στο πεζοδρόμιο και να δημιουργήσει κόμμα υπό τις συνθήκες που υπήρχαν τότε. Ο μόνος τρόπος που γνώριζε, ήταν να έχει μια στρατιωτική οργάνωση. Ο Γρίβας έφτασε μυστικά στην Κύπρο στις 31 Αυγούστου 1971, αφού είχε ενημερώσει σχετικά το Βασιλιά Κωνσταντίνο και τον αυτοεξόριστο στο Παρίσι Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Μακάριος γνώριζε ότι θα ερχόταν, αλλά όχι πότε ακριβώς. Αρχικά δεν εκδήλωσε καμιάν αντίδραση, γιατί δεν αντιλαμβανόταν ότι ο Διγενής θα ερχόταν να κάνει στρατιωτική οργάνωση. Νόμιζε ο Μακάριος ότι με την παρουσία του Διγενή στην Κύπρο, οι χουντικοί στην Αθήνα θα φοβούνταν να επιβάλουν λύση. Αυτό συμπέρανα, τουλάχιστον εγώ, μέσα από την έρευνα που έκανα. Ενώ ο Διγενής ήρθε στην Κύπρο για ν' αντιμετωπίσει μια ισχυρή στρατιωτική οργάνωση, τυχόν στρατιωτικό κίνημα της Χούντας μέσω της ελεγχόμενης από αυτούς Εθνικής Φρουράς.

«ΕΟΚΑ Β΄, μια κίνηση για την Ένωση»

Ήρθε, λοιπόν, για να στηρίξει την κυπριακή κυβέρνηση και όχι για να την καταλύσει;

Ακριβώς. Και με απώτερο σκοπό να προχωρήσουν προς την Ένωση, εφόσον αυτό θελήσει ο κυπριακός λαός μέσω δημοψηφίσματος. Η ΕΟΚΑ Β΄ ιδρύθηκε για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε ενδεχομένου επιβολής λύσης ανθενωτικής ή λύσης μη αποδεκτής στον εθνικόφρονα κόσμο και στο Διγενή. Ο Διγενής δεν την έβλεπε ως κίνηση αντιμακαριακή, αλλά ως κίνηση για να επιτευχθεί η Ένωση. Όμως, ανάμεσα στα μέλη της ΕΟΚΑ Β΄, υπήρχαν πολλοί που υπέφεραν κατά τη δεκαετία 1960-1970 και διακατέχονταν από αντιμακαριακό μένος (Στη διάρκεια της δεκαετίας 1960 έγιναν από την κυβέρνηση Μακαρίου δολοφονίες αγωνιστών της ΕΟΚΑ που έμειναν ανεξιχνίαστες, έγιναν ξυλοδαρμοί και απαγωγές αντιφρονούντων δημοσιογράφων, έγινε μεγάλος κατατρεγμός της ενωτικής παράταξης). Αυτοί ήθελαν να συνεχιστεί ο αγώνας της ΕΟΚΑ, τάχθηκαν εναντίον των Συμφωνιών της Ζυρίχης και εναντίον του Μακάριου, γιατί έβλεπαν με καχυποψία ότι το καθεστώς τότε δεν οδηγούσε την Κύπρο προς την Ένωση, αλλά διαιώνιζε μια κατάσταση όχι ποθητή γι’ αυτούς.

Η δημοκρατία στα πέτρινα χρόνια

Γιατί δεν είχαν τη δημοκρατικότητα να δεχτούν και να σεβαστούν το γεγονός ότι η εκλελεγμένη κυβέρνηση είχε άλλη άποψη, ότι έκλεισε το θέμα της Ένωσης και ότι η πολιτική δεν γίνεται με κρησφύγετα και με πραξικοπήματα;

Ο Διγενής δεν έκανε πραξικόπημα. Παρόλο που η δημοκρατική ζωή της Κύπρου δεν είχε μπει στην τροχιά της, εντούτοις αυτό δεν δικαιολογούσε πραξικοπήματα. Η επιρροή αιώνων σκλαβιάς και καταπίεσης κάτω από διάφορους κατακτητές, δεν επέτρεψαν την κανονική λειτουργία του νέου κράτους. Πολλοί που είχαν πάρει αξιώματα, ήταν επηρεασμένοι από τις μεθόδους του απελευθερωτικού αγώνα. Όσοι δεν ευνοούσαν το καθεστώς, διώκονταν και δεν έπαιρναν θέσεις. Όσοι κρατούσαν εφημερίδα της αντιπολίτευσης, εθεωρούντο προδότες. 

Η αντίληψη της δημοκρατίας, τότε, δεν έχει σχέση με την αντίληψη της δημοκρατίας σήμερα. Ήταν μια περίοδος εξέλιξης προς τη δημοκρατία και όχι δημοκρατία. Οποιοσδήποτε διαφωνούσε με το Μακάριο, διωκόταν ή φυλακιζόταν. Ο ψυχίατρος Τάκης Ευδόκας, που ήταν πολιτικός εκπρόσωπος της ενωτικής παράταξης, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης δύο μηνών για ένα αντιπολιτευτικό άρθρο του, που έγραψε το 1970 στην εφημερίδα «Γνώμη». 

Ο Ευδόκας υπήρξε, ίσως, ο μοναδικός πολιτικός που τον αποφυλάκισαν οι Αρχές διά της βίας, αφού την ημέρα των βουλευτικών εκλογών θα ήταν κλεισμένος στη φυλακή, πράγμα που θα έβλαπτε την εικόνα της κυβέρνησης. Ο ίδιος ήθελε να εκτίσει την ποινή του για να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας στις αντιδημοκρατικές μεθόδους της κυβέρνησης. Ο Μακάριος έφτασε στο σημείο να στείλει τον Αρχηγό της Αστυνομίας και την υπουργό Στέλλα Σουλιώτου να τον παρακαλούν να φύγει από τη φυλακή και αυτός να αρνείται! Μου είπε, λοιπόν, ο Ευδόκας ότι οι υπεύθυνοι των φυλακών τον μετέφεραν διά της βίας έξω από τις φυλακές και τον κλείδωσαν απέξω!

Αμοιβαία καχυποψία και πάθη στο απροχώρητο

Πώς τα πράγματα πήραν αυτή την άσχημη τροπή, με την ανοικτή σύγκρουση Γρίβα - Μακάριου, το διχασμό του λαού, την ένοπλη βία και αντιβία, τις ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών από την ΕΟΚΑ Β΄ και τις εμφύλιες δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων;

Το Σεπτέμβρη του 1971, ένα μήνα μετά που ήρθε στην Κύπρο ο Γρίβας, ο Μακάριος μαθαίνει ότι θα κάνει μυστική οργάνωση και τον Οκτώβρη τού εξαπολύει δριμύτατη δημόσια επίθεση, ότι «η Ένωσις δεν επιτυγχάνεται δι’ εκδηλώσεων και πράξεων ηρωικής μωρίας». Τον ίδιο μήνα ο Διγενής πληροφορήθηκε ότι το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε την ίδρυση Εφεδρικού Σώματος Αστυνομίας, όχι υπό τις εντολές του υπουργού, αλλά απευθείας του Μακαρίου. Τρίτον, τον Ιανουάριο 1972 υπήρξε πληροφορία ότι ο Μακάριος εισήγαγε μυστικό οπλισμό από την Τσεχοσλοβακία, τον οποίο αποθήκευσε στο υπόγειο της Αρχιεπισκοπής. Ανάμεσα στα όπλα υπήρχαν και αντιαρματικά, που σημαίνει ότι δεν είχε στόχο να κτυπήσει Τούρκους που δεν είχαν άρματα, αλλά την Ε.Φ. ή οποιονδήποτε άλλον μπορούσε να κινηθεί εναντίον του και ότι, με άλλα λόγια, ίδρυε δικό του στρατό παράλληλα προς την Ε.Φ. Όλα αυτά επιδείνωσαν το βαρύ κλίμα και παρά τη μυστική συνάντηση Γρίβα - Μακάριου στις 26 Μαρτίου 1972 στη Λευκωσία, για εκτόνωση της κρίσης, οι δύο άντρες δεν κατάφεραν να άρουν την καχυποψία που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο. Μετά από τρίμηνη αναμονή, ο Μακάριος τα βρίσκει με το δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, αποφασίζει να πατάξει την ΕΟΚΑ Β΄ και καλεί τον Παπαδόπουλο να καταδικάσει την ΕΟΚΑ Β΄. Ενισχύεται το Εφεδρικό και αρχίζει η καταδίωξη της ΕΟΚΑ Β΄ και ο σκληρός πόλεμος με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο Διγενής σκληραίνει τη στάση του μετά που ο Μακάριος αγνόησε την υπόδειξή του να μην υποβάλει υποψηφιότητα στις εκλογές του 1973 και να υποδείξει άλλον ως υποψήφιο Πρόεδρο. Η ενωτική παράταξη απέσυρε την υποψηφιότητα Ευδόκα, οπότε ο Μακάριος εκλέγεται χωρίς ανθυποψήφιο, ενώ άρχισαν τρομερά βασανιστήρια σε αστυνομικούς σταθμούς, όσων συλλαμβάνονταν ως μέλη της ΕΟΚΑ Β΄. Ο Διγενής κατάρτισε το σχέδιο «Ανταπόδοσις» που εφάρμοσε το Φεβρουάριο - Μάρτιο 1973 για ανατίναξη αστυνομικών σταθμών όπου εφαρμόζονταν βασανιστήρια. Τα πάθη είχαν πλέον φτάσει στο απροχώρητο, υπήρξαν μερικές εκτελέσεις αντιπάλων και από την ΕΟΚΑ Β΄ και από το μακαριακό παρακράτος. Ήταν μια ατυχής περίοδος για την Κύπρο. Η πιο κρίσιμη περίοδος ήταν το καλοκαίρι 1973 οπότε είχαν συλληφθεί οι περισσότεροι των μελών της ΕΟΚΑ Β΄, ενώ στο αρχείο του ο Διγενής αναφέρει ότι είχε πληροφορίες ότι ο Μακάριος έδωσε εντολή να εκτελέσουν και τον ίδιο!"

www.sigmalive.com

Ένα επίκαιρο διήγημα...

ΟΙ «ΧΑΜΕΝΟΙ» ΨΗΦΟΙ!

Του Τρύφωνα Ούρδα

Ο φίλος μας ο Μιχάλης δεν είχε ιδέα από εκλογές. Πολύ δε περισσότερο δεν ήθελε να κάνει συζήτηση γι’ αυτές. Κάθε φορά που οι άλλοι άνοιγαν κουβέντα και έλεγαν για διάφορους υποψήφιους στο χωριό, αυτός τους παρακάλαγε να σταματήσουν και αν δεν το έκαναν, τότε ή θα έπαιρνε την καρέκλα του να πάει σε άλλη παρέα ή θα έφευγε από το καφενείο. Τέτοια ήταν η αποστροφή του για τις εκλογές!

Τελευταία όμως, κάτι άλλαξε μέσα του. Λίγο τα χρήματα που ήταν κάπως δελεαστικά, μισθός προέδρου χωριού ήταν αυτός, λίγο οι φίλοι του που μιλούσαν για την εντιμότητα, την ειλικρίνεια, την «ντομπροσύνη» αλλά και την ικανότητά του, όπως τον διαβεβαίωναν να διαχειρίζεται δημόσιες υποθέσεις και λίγο η γυναίκα του, που όπως και να το κάνουμε και αυτή «τρωγόταν» να ανεβάσει το κοινωνικό της επίπεδο, του άλλαξαν εντελώς τα μυαλά. Έτσι με τα πολλά τον έκαναν, όχι μόνο να αλλάξει την γνώμη του για την πολιτική και να την αγαπήσει αλλά και στις τελευταίες εκλογές να πάρει μέρος σαν υποψήφιος πρόεδρος του χωριού! 

Γι αυτό λοιπόν τώρα, έξω στην αυλή του σχολείου που ψήφισαν οι χωριανοί του, καθισμένος πάνω στο πεζούλι της περίφραξης, που καλύτερα θα ήταν να λέγαμε πάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα, με το τσιγάρο μόνιμα στα χείλη του και «ντουμάνι» να βγαίνει τον καπνό από τα ρουθούνια του, περιμένει με αγωνία τον δικαστή να βγει και να ανακοινώσει με τον γραμματέα του τα αποτελέσματα.

Και λίγο προτού τα μεσάνυχτα, επιτέλους να, όλοι βλέπουν τον δικαστή να βγαίνει στο μπαλκόνι με τα χαρτιά στο χέρι και με τα γυαλιά του μέχρι το τελευταίο σημείο τη μύτης του για να βλέπει καλύτερα στο μισοσκόταδο. Με χαμόγελο στα χείλη, ανακοινώνει τους αριθμούς των ψήφων που πήρε ο κάθε υποψήφιος και ύστερα χωρίς καθυστέρηση, δένει τον σάκο με τα ψηφοδέλτια για να φύγει. Τα φορτώνει σ’ ένα φορτηγάκι, ανεβαίνει και αυτός και εξαφανίζεται με τον οδηγό του, χάνεται στο βάθος του δρόμου και μέσα στη σιωπή της νύχτας, αφήνοντας «εμβρόντητο» τον Μιχάλη. 

Τον φουκαριάρη. Δεν του ανακοίνωσε ούτε έναν ψήφο! Έγινε λάθος! Τον ρίξανε! Πάντως αυτή ήταν η αλήθεια.

Με την πίκρα στα χείλη κι αυτός, αμίλητος, σκεφτικός και με τους ώμους του να γέρνουν από την απογοήτευση, χωρίς να τον αντιληφτεί κανένας, κούτσα, κούτσα πήρε τον δρόμο για το σπίτι του. Πραγματικά εκείνες τις ώρες δεν ήθελε να δει άνθρωπο στα μάτια του.!

Την άλλη μέρα το πρωί στα καφενεία του χωριού, γινόταν «ό χαμός» από τις εκλογές της προηγούμενης. Έλεγαν και ξανάλεγαν για τον πρώτο που βγήκε πρόεδρος και πάντοτε πίσω από την κάθε συζήτηση είχαν για «ουρίτσα» το πάθημα του Μιχάλη και το χάλι του. Δεν βρέθηκε ούτε ένας χριστιανός να ρίξει μια θετική ψήφο στο όνομά του! Μάλιστα έλεγαν, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε αστειευόμενοι, πως δεν βρήκαν στην κάλπη ούτε και την δική του την ψήφο. Ναι ούτε και την δική του! Ποιος θα το πίστευε. Καλά λένε από παλιά ότι το «κουτί» αυτό είναι σαν την έγκυο γυναίκα, που δεν ξέρεις τι θα βγάλει!

Πολύ ντροπιασμένος ο Μιχάλης από αυτήν την εξέλιξη αλλά και από αυτήν την «βαθιά» εκτίμηση που έδειξαν οι χωριανοί στο πρόσωπό του, αποφάσισε σήμερα αλλά και στο μέλλον να μην τον δει η πλατεία. Γρήγορα όμως το μετάνιωσε και έτσι πρωί, πρωί βρέθηκε και πάλι για καφέ στο κεντρικότερο από τα καφενεία της. Εκεί καθισμένος δεν άργησαν να φανού και άλλοι στο κατάστημα και να κάτσουν όλοι γύρω του στο ίδιο το τραπέζι. 

«Μηδενός εξαιρουμένου» καί του καφετζή και χωρίς ο ίδιος να τους ρωτήσει, είχανε ένα λόγο να του πούνε γιατί δεν τον ψήφισαν. Οι αμαρτωλοί, έπρεπε με κάποιο τρόπο να δικαιολογήσουν το «αμάρτημά» τους! Αξιολογότεροι από τους λόγους, ήταν αυτοί που μίλαγαν για κάτι υποχρεώσεις που είχαν κάποιοι χωριανοί του, απέναντι στον πολιτικό του αντίπαλο αλλά και για κάτι υποσχέσεις και λεφτά που μοίραζε αυτός σε όσους θα τον ψήφιζαν. Και ακούστε ένας τι του είπε:

-Άσε ρε Μιχάλη, είχα κάποια υποχρέωση στον άνθρωπο. Τις προάλλες μου δάνεισε κάποια λεφτά για το σπίτι που έφτιαξα. Χώρια που μου υποσχέθηκε να μεσολαβήσει στον βουλευτή για τον διορισμό του γιου μου στο δημόσιο. Ύστερα στην γριά την μάνα μου, μέσα σε έναν φάκελο που της έστειλαν, μαζί με το ψηφοδέλτιο, είχε και κάτι παράδες. Καταλαβαίνεις πόσο ανάγκη τις έχουμε σήμερα με την οικονομική κρίση που μας δέρνει..!

Δεν πίστευε στ’ αυτιά του σ’ όλα αυτά που άκουγε ο έρμος ο Μιχάλης από τους χωριανούς του. Γινόταν όλα αυτά τόσο καιρό και πίσω από τις πλάτες του και αυτός αθώος και άμοιρος του πολιτικού κατεστημένου δεν πήρε χαμπάρι; Έτσι που του ερχόταν τώρα, ήταν να βγει έξω από το μαγαζί και για να ξεσπάσει από τα νεύρα του να αρχίσει να φωνάζει στον εαυτό του, εκείνο που θα φώναζε ο καθένας που πιάνεται κορόιδο:

-Πού πας ρε Καραμήτρο..!

Κρατήθηκε όμως και αφού τράβηξε νευρικά ακόμα δυο-τρεις ρουφηξιές καφέ και έσβησε στο τασάκι το μισοτελειωμένο του τσιγάρο, άφησε την παρέα, πήρε το σακάκι και των «ομματιών» του και τράβηξε τον κατήφορο για το σπίτι της μάνας του. Αυτή θα «πλήρωνε τη νύφη» και θα τα άκουγε για «τα καλά». Γιατί ούτε και αυτή τον ψήφισε!

-Καλά ρε μάνα, της είπε όλο παράπονο, σαν μπήκε από την πόρτα στο σπίτι της. Ούτε και εσύ με ψήφισες ;

-Αχ βρε παιδάκι μου, βιάστηκε να του απαντήσει εκείνη. Ούτε κι εγώ κατάλαβα πως έγινε αυτό. Να, την ώρα που έμπαινα στο σχολείο για να ψηφίσω, δυο άγνωστοι σε μένα, μου έδωσαν ένα φάκελο σαν αυτό που μου ‘δωσες κι εσύ. Τι να έκανα από ντροπή το πήρα και το έβαλα στη τσέπη μου. Όταν όμως μπήκα στο παραβάν για να ψηφίσω, το μπέρδεψα με το αυτό που είχα από σένα. Και έτσι, αν πάρεις υπόψη σου και τη στραβομάρα που με ζώνει στο διάβασμα, η δόλια έριξα την ψήφο στην τύχη. Είπα από μέσα μου «από τούτο κι από ‘κείνο…», την σταύρωσα και την έριξα. Φάνηκε δυστυχώς πως έριξα τ’ αλλουνού..!

Ήθελε και με τη μάνα του να θυμώσει αλλά δεν το έκανε. Σκέφτηκε πως αυτό θα ήταν άδικος κόπος. Ούτε και σωστό βέβαια. Άλλωστε ηλικιωμένη γυναίκα είναι αυτή και συγχωρείται κάθε της επιπολαιότητα.

Άρπαξε λοιπόν πάλι το σακάκι του από το κρεβάτι που κάθισε για λίγο και σαν σίφουνας από τα νεύρα του, ξεχύθηκε στον δρόμο. Δεν έκανε και πολλά βήματα, όταν φάνηκε μπροστά του να περνάει ο παπάς του χωριού με την τσάντα και το κομποσκοίνι στα χέρια του. Ο άγιος επέστρεφε στο σπίτι του από την πρωινή Θεία Λειτουργία. Φαινόταν βιαστικός μα σαν είδε τον Μιχάλη, κοντοστάθηκε και χαμογελώντας τρυφερά μέσα από τα γένια του, τον έπιασε στη συζήτηση. Με τι περιεχόμενο λέτε; Φυσικά τις χθεσινές εκλογές! Και έλεγε ο παπάς και άκουγε ο Μιχάλης. Ωστόσο ενώ μίλαγε…

-Θα ‘χει πλάκα, έκανε από μέσα του τη σκέψη, να μου πει πως ο παπάς με ψήφισε. Τρελός θα πάρω «σβάρνα» τα βουνά τις ρεματιές και τις ραχούλες! Ευτυχώς όμως που ο ιερέας, με βάση την θεολογία του αλλά και την πραγματική αγάπη που έτρεφε για όλους στο ποίμνιό του, ήταν ειλικρινέστατος.

-Άκου τέκνον μου, άρχισε να του λέει, κουνώντας στο χέρι του το κομποσκοίνι, λες και ήταν σε κήρυγμα από τον Άμβωνα. Εγώ είμαι παπάς και κοιτάω την Εκκλησία και τους πιστούς αδερφούς μας. Δεν μπλέκομαι με τα κομματικά και τις εκλογές που μας χωρίζουν. Γι αυτό κοιτώντας στα μάτια τον Χριστό μας, έριξα στην κάλπη ένα λευκό χαρτί. Έτσι για να είμαι δίκαιος και να μην αδικήσω κανέναν από όλους εσάς τους υποψήφιους.

Δεν θα μπορούσε να πει ο Μιχάλης πως τον ευχαρίστησαν τα λόγια του παπά. Όπως καταλάβατε και αυτός δεν τον ψήφισε. Όμως ο ιερωμένος έριξε λευκό χαρτί στο κουτί για να πει πως είναι δίκαιος και όχι πως δεν ήθελε να ψηφίσει αυτόν και τον αντίπαλο του. Έτσι ερμήνευε την λευκή ψήφο ο Εφημέριος, έτσι έκανε. Συμβαίνουν αυτά στη δημοκρατία. Σημασία δεν έχει τι κάνεις ,όσο τι σκέφτεσαι. Αν δηλαδή σκέφτεσαι δίκαια και δημοκρατικά!

Χωρίς να ανοίξει το στόμα του και να απαντήσει στον παπά, φίλησε με σεβασμό την δεξιά του και έφυγε από κοντά του. Βαδίζοντας πέρασε την γέφυρα πάνω από το ποτάμι που χωρίζει το χωριό και χωρίς να το καταλάβει τραβώντας για το σπίτι του, βρέθηκε μπροστά στις δυο εξώπορτες της αυλής του σπιτιού του αδερφού του. Τον βρήκε την ώρα που αυτός πότιζε στην τουλούμπα τ’ άλογό του. 

Είναι αλήθεια πως και τα δύο τα παιδιά έτρεφαν μεγάλο σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Και προπάντων ο ένας αγαπούσε τον άλλον. Στις δουλειές ήταν μαζί, στις πίκρες και τα βάσανα, στα καλά και τα άσχημα, παντού και πάντα πραγματικά αδέρφια. Αλλά… όπως παραδέχτηκε σήμερα και αυτός ο αδερφός του, στις εκλογές δεν το ψήφισε:

-Μιχαλάκη άρχισε να του μιλάει και να του λέει με γλυκύτατη φωνή, που θα μπορούσε να ημερέψει ακόμα και λιοντάρι από τον θυμό του και με ένα ύφος που μαρτυρούσε ενοχή. Αδερφέ και εμείς με τη γυναίκα μου δεν σε ψηφίσαμε. Ψηφίσαμε τον άλλον που είναι και συγγενής της. Η γυναίκα το ήθελε βλέπεις! Όμως υπολογίσαμε πως εσύ δεν είχες ανάγκη από ψήφους, γιατί λέγαμε πως θα σε ψήφιζε όλο το χωριό. Τι να κάνουμε. Πέσαμε έξω στις προβλέψεις μας και σε αδικήσαμε! Ζητάω από σένα να με συγχωρέσεις!

Άντε τώρα να μιλήσεις και να απαντήσεις στον αδερφό σου, γι αυτή του τη συμπεριφορά απέναντί σου, που ο αφιλότιμος ακούγοντας τη γυναίκα του, δεν έριξε μια ψήφο στο όνομά του αδερφού του. Θυμίζει λίγο τον Αδάμ της Διαθήκης, που και αυτός, χωρίς να το καταλάβει, πιάστηκε «κοροϊδάκι» μιας και μοναδικής γυναίκας στον κόσμο! 

-Πω, πω σκέφτηκε! Κοίταξε φίλε μου, κοίταξε να δεις πως ψηφίζει ο κόσμος! Και για να μην θυμώσει και με τον αδερφό του γέλασε αλλά από μέσα του ήταν στεναχωρημένος. 

Με τα πολλά, έφτασε και στο σπίτι του. Όταν έφυγε το πρωί η γυναίκα του κοιμόταν ακόμα. Τώρα με την ποδιά μπροστά της, έβραζε το φαγητό στη φωτιά και σκούπιζε τα μάτια της από τα κρεμμύδια που μαγείρευε. Σαν τον είδε να έρχεται, έκατσε αναπαυτικά σ’ ένα σκαμνί και του είπε:

-Αχ βρε άντρα μου! Τι κρίμα που δεν βγήκες πρόεδρος για να μας βλέπουν όλοι και να ζηλεύουν και πιο πολύ για να σκάσουν οι γείτονες, που πήραν τρακτέρ και κοκορεύονται.

-Άστα αυτά, της είπε αυτός σκασμένος και συννεφιασμένος από την κατάσταση, και πες μου γρήγορα. Εσύ γιατί δεν με ψήφισες; 

-Τι να σου πω, του απάντησε αμέσως κι εκείνη. Ε! ναι λοιπόν θα σου απαντήσω και εγώ του είπε φωνάζοντας και μάλιστα πολύ εκνευρισμένη, αν μου πεις και εσύ, γιατί δεν ψήφισες τον εαυτό σου!

Εκείνο το πρωινό στο σπίτι του Μιχάλη, μεγάλο καβγά άκουγαν οι γείτονες που πέρναγαν από εκεί. Μπάσο φωνή αυτός, πρίμο η γυναίκα του, μια κιθάρα ακούρδιστη και μια χορωδία ασυντόνιστη, σήμα κατατεθέν μιας πολύ γνωστής μας Χώρας και Κράτους, όσο γίνονται εκλογές. Κατηγόριες ανυπόστατες και υπαρκτές, φωνές και τσιρίδες για σεβασμό και αξιοπρέπεια, επικλήσεις για πολιτισμό και ήθος με λόγια «πτερόεντα» και επί «ώτων μη ακουόντων», προπάντων δε… καβγάς για το τίποτα!

Γιατί εδώ που τα λέμε αύριο «το ζευγάρι», πάλι μαζί θα πορεύεται στη ζωή, πάλι μαζί πηγαίνει γεμάτο αγάπη και έρωτα, πάλι μαζί θα μαλώνει και ξανά τα ίδια και τα ίδια, πάντοτε βέβαια μπροστά στα «έκπληκτα» μάτια των χωριανών του για όλες αυτές τις παραξενιές που το «δέρνουν» και γενικότερα μπροστά στην «απορία» όλου του κόσμου.

Προς το παρόν όμως, ακόμα μαλώνει το ζευγάρι στο σπίτι. Άντρας και γυναίκα ψάχνουν να βρούνε την ψήφο τους. Στα χαμένα όμως. Δεν θα τη βρούνε ποτέ. Γιατί ο μεν Μιχάλης- Μιχαλάκης, πέστε τον όπως θέλετε, όταν πήγε στην κάλπη δεν ψήφισε τον εαυτό του. Ο άνθρωπος την τελευταία στιγμή μετάνιωσε και δεν ήθελε να γίνει πρόεδρος. Ήθελε όμως την ψήφο των άλλων! Και στεναχωρήθηκε που δεν την πήρε…

Από την άλλη μεριά η γυναίκα του δεν ψήφισε και αυτή τον άντρα της, επειδή η παμπόνηρη, κατάλαβε την μεταστροφή του αυτή και έτσι θεωρούσε την ψήφο της γι αυτόν… χαμένη! 

Η υποκρισία στο έπακρον!

Τι να πει κανένας… Όλα τα περίεργα στον κόσμο μας γίνονται! Η «λάγνα» και «εταίρα» πολιτική μας, ποτέ δεν μας αφήνει να δούμε μια «άσπρη» μέρα!

ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ     19-6-2019