Summer Wine

Summer Wine…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Το θυμάμαι συχνά. Εκείνο το περίεργο, λίγο θολό, κάπως αγχωτικό, φορτισμένο καλοκαίρι του 1968.

Στο σχεδόν άδειο κτήριο της «Φοιτητικής Εστίας Θεσσαλονίκης».

Μελετώντας κοπιαστικά Οργανική Χημεία, μια και κρινόταν ολόκληρη η χρονιά. Άλλα συστήματα τότε.

Λίγοι καλοί φίλοι για συντροφιά, Χρήστος Ηλ., Λουκάς Κ. και 2-3 ακόμη. Συναντιόμασταν όλοι στην τραπεζαρία καθημερινά για φαγητό και χαλάρωση. 

Μια μάγισσα, η Σόλι, από άλλη παρέα, άπλωνε μάταια τα δίχτυα της. Έκαμνα τον αδιάφορο να δω μέχρι πού θα το τραβήξει. Πειράγματα, βλέμματα, υπονοούμενα, πλακίτσες, ακούγοντας διαρκώς την μουσική επιτυχία της εποχής «Summer Wine», με το εκπληκτικό ντουέτο Nancy Sinatra & Lee Hazlewood. Το σιγοψιθύριζε και η μάγισσα:

Strawberries cherries and an angel's kiss in spring
My summer wine is really made from all these things

I walked in town on silver spurs that jingled too
A song that I had only sang to just a few
She saw my silver spurs and said let pass some time
And I will give to you summer wine…

Ohhh, Summer wine...

Η παρέα της μάγισσας και ο φίλος της (;) ενοχλήθηκαν, η ίδια μάλλον το διασκέδαζε. Ο τυπάκος ήρθε να μου ζητήσει τον λόγο, μουρμουρίζοντας κάποιες ασυναρτησίες που δεν κατάλαβα. Τον κοίταξα σαν σπάνιο έντομο και του γύρισα την πλάτη σκασμένος στα γέλια. Οι φίλοι μου είχαν ήδη σηκωθεί από το τραπέζι και απλώς περίμεναν σιωπηλοί. Το θέμα έκλεισε. Είχαν καταλάβει οι άλλοι ότι δεν τους έπαιρνε. Από τότε μας απέφευγαν…

   

Το καλοκαίρι τέλειωσε, πέρασα το μάθημα με 8. Οι φίλοι έφυγαν, η μάγισσα χάθηκε…

Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι (ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια πάλι) οι μνήμες με πλημμυρίζουν, ζωντανεύοντας εκείνες τις αξέχαστες μέρες, αφήνοντας μόνιμα όμως και μια πικρή γεύση. Αναμνήσεις μιας ανήσυχης, έντονης, αλλά ανέμελης εποχής, που δυστυχώς δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγυρίσει. Και δεν έχω πια τους φίλους μου εκείνων των ημερών να τις μοιραστούμε, ενώνοντας τις κοινές μας θύμησες, μήπως και τις ξαναζωντανεύαμε. Έστω για λίγες φευγαλέες στιγμές. Τώρα πια είναι αδύνατον. Αυτές οι στιγμές χάθηκαν για πάντα…

Το είχε θέσει πολύ εύστοχα η ρέπλικα Roy Batty στην πασίγνωστη ταινία του Ρίντλεϋ Σκοττ «Blade Runner» (1982):

…All those moments will be lost in time, like tears in rain…    

(...Όλες εκείνες οι στιγμές θα χαθούν στον χρόνο, 
σαν δάκρυα στην βροχή...)

Στην άσβεστη μνήμη των αξέχαστων φίλων μου Χρήστου και Λουκά, που έφυγαν πρόωρα και τόσο άδικα…

Έδεσσα, Καλοκαίρι 2018

ΔΕΕ