Τα ημαρτημένα...

Τα ημαρτημένα (βεβαίως, βεβαίως)

 και οι μη-συμβατικές αερολογίες

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα από τις εκδόσεις "Παπαζήση" το βιβλίο: "Τα ημαρτημένα του Λεξικού Μπαμπινιώτη" (Σελίδες: 765 - Ημ. Έκδοσης: 27/05/2010), ένα νέο μαργαριτάρι των μη-συμβατικών θεωριών με θέμα (υποτίθεται) την κριτική του Λεξικού Μπαμπινιώτη, αλλά στην πραγματικότητα (όπως ομολογούν και οι ίδιοι) την πολεμική εναντίον της παγκοσμίως αποδεκτής επιστημονικής θεωρίας της ινδοευρωπαϊκής οικογενείας γλωσσών και την προβολή ψευδοθεωριών Παραφιλολογίας και Παραγλωσσολογίας. Συγγραφείς αυτού του πονήματος, ο συνταξιούχος καθηγητής Κοινωνιολογίας της Παντείου κ. Βασ. Φίλιας και ο κ. Γιάννης Πρινιανάκης (μηχανολόγος!), συγγραφέας δύο άλλων παραληρηματικών έργων: "Γλώσσα ελληνική: Η γλώσσα των γλωσσών" και "Η γλώσσα των Ελλήνων είναι η γλώσσα που ομιλεί η φύση"!

Παραθέτω από το οπισθόφυλλο του εν λόγω βιβλίου:

Η παρούσα εργασία, στηριζόμενη σε ισχυρή τεκμηρίωση και με συγκεκριμένα στοιχεία, καταρρίπτει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Σκοπός των συγγραφέων είναι να καταδείξουν το ετοιμόρροπο και ασταθές του ινδοευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά και το πώς αυτό οδηγεί στην ακατανοησία της ελληνικής γλώσσας, και όχι να προσθέσουν μια ακόμα επίκριση στο έργο του κ. Μπαμπινιώτη. Το λεξικό Μπαμπινιώτη αποτελεί κατά τη γνώμη μας, την χαοτική έκφραση μιας αντιεπιστημονικότητας, γι αυτό και επικρίνεται τόσο για τις αστήρικτες ετυμολογίες του όσο και για το ότι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυθαίρετης εφαρμογής αυτής της αστήρικτης ινδοευρωπαϊκής θεωρίας στην πράξη.

Το ανά χείρας έργο δεν θα είχε λόγο υπάρξεως, εάν το αντικείμενο πού πραγματεύεται ο λεξικογράφος δεν το επέβαλλε, αφ' ενός μέν διότι αφορά την «ολομέλεια» του έθνους, αφ' ετέρου δέ διότι "το τω σμήνει μη συμφέρον ουδέ τη μελίσση συμφέρει" κατά την ρήσιν τού εστεμμένου φιλόσοφου, Μάρκου Αυρηλίου [εις εαυτόν, ΣΤ',νδ'] Η συγγραφή μας στέκεται απέναντι στα ατεκμηρίωτα ινδοευρωπαϊκά, πού αίρουν τις αμαρτίες και την ημιμάθεια των μετριοτήτων, αλλά και των εν πλήρει συγχύσει τελούντων ινδοευρωπαιστών. Για εμάς τούς εναπομείναντες πιστούς των γκρεμισμένων Παρθενώνων και των ορφανών Καρυάτιδων, για εμάς τους θαυμαστές των θρυμματισμένων ειδώλων και των αθανάτων ιδεών, η γλώσσα είναι θρησκεία και της θρησκείας αυτής αρχιεροφάντης, αρχιερέας και αρχιμυσταγωγός είναι ο Όμηρος και ιερείς του οι Αισχύλοι, οι Πλάτωνες, οι Αριστοτέληδες, οι Ηράκλειτοι, οι Επίκουροι,οι Αριστοφάνηδες, οι Πλούταρχοι πειθόμενοι τοις κοίνων ρήμασι πορευόμαστε και όχι τοις των θεραπόντων των ανυπάρκτων Ινδοευρωπαίων.

Απόλυτα μας εκφράζει ο λόγος του Ψυχάρη [Το ταξίδι μου, Εισαγωγή] :
"Γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο. Να πολεμά κανείς για την πατρίδα του ή για την εθνική του γλώσσα ένας είναι ο αγώνας. Πάντα αμύνεται περί πάτρης".

Μετά τα παραπάνω δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Θα έλεγα απλώς "Μωραίνει Κύριος...", αλλά θεωρώ ότι πιο ταιριαστό είναι το "Ου γαρ έρχεται μόνον".

ΔΕΕ

 
Πηγή (με περισσότερες λεπτομέρειες): http://ethnologic.blogspot.com/2010/08/blog-post.html