Νέα βιβλία

Ο Αριστείδης Μπελλές, μια από τις σημαντικές επιχειρηματικές προσωπικότητες της χώρας ολοκλήρωσε το γράψιμο ενός εξαιρετικού έργου με μορφή μυθιστορήματος, όπου παρουσιάζεται η σύγχρονη ελληνική επιχειρηματική πραγματικότητα, με τους οραματιστές και δημιουργούς που αγωνίζονται για ένα καλλίτερο μέλλον αυτού του τόπου απέναντι σε μεγάλα συμφέροντα, ασήμαντα ανθρωπάκια-μαριονέτες, δολοπλόκους και "πονηρούς πολιτευτές". 

"Ο χρόνος του νερού" από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ θα σας συναρπάσει! 

Καλοτάξιδο φίλε Αριστείδη! Διαβάζοντάς το μου έφερες στην μνήμη τα ωραία και δημιουργικά χρόνια που πέρασα στην "μυροβόλο Χίο". Να είσαι καλά. 

ΔΕΕ

"ο Χρόνος του Νερού"

Ένας μύθος που υμνεί τη δημιουργικότητα και το καθήκον να ονειρευόμαστε.

Οι δύο ήρωές του αγωνίζονται να κατακτήσουν υψηλές κορυφές με την επιθυμία της καταξίωσης και της επιτυχίας στον επιχειρηματικό και στον κοινωνικό στίβο.

Ο Ιάσονας, πολύ φτωχός νέος, ονειρεύεται μέσα από τη δύναμη του υγρού στοιχείου να «πιάσει τ’ άστρα!».

Ο Αργύρης, με την αμύθητη περιουσία του, προσπαθεί να αποδείξει ότι διαθέτει ηγετικές ικανότητες και ιδιαίτερα προσόντα.

Η κοινή τους πορεία στον επιχειρηματικό στίβο, η ανελέητη σύγκρουσή τους, η άνοδος, η πτώση και η επιστροφή, ο ρόλος δύο σημαντικών γυναικών στην πολυκύμαντη διαδρομή τους και η εισβολή του πανίσχυρου οικονομικού παράγοντα στην άλωση των δημιουργημάτων τους πλέκουν μέσα από τους δρόμους της αγάπης και της προδοσίας μια πολυσύνθετη, διδακτική και πρωτότυπη ιστορία.

Ο Αριστείδης Μπελλές γεννήθηκε στη Χίο το 1953.

Σπούδασε Οικονομικά στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιά. Ιδρυτής, μέτοχος και πρόεδρος του Ομίλου Επιχειρήσεων Νηρεύς ΑΕ Ιχθυοκαλλιέργειες. Είναι επίσης ιδρυτής, μέτοχος και διευθύνων σύμβουλος σε μια σειρά επιχειρήσεων σε διάφορους κλάδους: ασφαλειών, real estate, ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τροφίμων, ιχθυοτροφών κτλ.

Έχει διατελέσει πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Θαλασσοκαλλιεργειών και πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας.

Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ). Είναι μέλος του Γενικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ).

Είναι κάτοχος πολλών βραβείων, μεταξύ των οποίων: Αυτοδημιούργητου Επιχειρηματία, Εξωστρέφειας, Προσφοράς στον Κλάδο της Ιχθυοκαλλιέργειας, Καινοτόμων Προϊόντων, Συμβολής του στην Ανάπτυξη του Νομού Χίου, Συμβολής του στην Προώθηση του Αθλητισμού.

Έχει εκπονήσει σειρά μελετών γενικότερου οικονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και μελέτες σκοπιμότητας και βιωσιμότητας επιχειρήσεων.

Υπήρξε εισηγητής σε πολλά σεμινάρια και συνέδρια διαφόρων οργανισμών, πανεπιστημίων και επιχειρήσεων. Ως πρόεδρος του Ομίλου Νηρεύς έχει αναπτύξει έντονη κοινωνική δράση.

Καλές Γιορτές!

Καλές Γιορτές!

Ευχόμαστε στα μέλη του Συλλόγου 

και στους απανταχού βιβλιόφιλους 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !

Από το ΔΣ

Χριστουγεννιάτικο διήγημα

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

[Το διήγημα γράφτηκε το 1972 ]

   Πήγαινα σχεδόν σαν να πετούσα. Δεν ήξερα πού!  Ακολουθούσα στα τυφλά έναν δρόμο, που μου έδειχνε η ψυχή μου. Την αισθανόμουν μέσα από τους κόλπους της καρδιάς μου, να μου μιλά και να με κατευθύνει, πάνω σε «μονοπάτια» ανώμαλα, με κορυφές βουνών με απόκρημνες ρεματιές και χαμηλές ραχούλες.

Και εγώ, άλλοτε ανέβαινα πολύ ψηλά, σαν να ήθελα να αγγίξω τα αστέρια του ουρανού και άλλοτε πάλι κατέβαινα στη γη και γλιστρούσα πάνω στο χιόνι. Ήταν στ’ αλήθεια πολύ ευχάριστο!  Ένοιωθα το σώμα μου ελαφρύ σαν πούπουλο, τα πόδια μου γρήγορα σαν τον αέρα, ενώ η καρδιά μου να βγαίνει από τα στήθια μου και να φεύγει μακριά και ύστερα να ξανάρχεται στον παράδοξο αποψινό περίπατο. Μια αόρατη δύναμη με τραβούσε και εγώ πήγαινα από πίσω της, χωρίς να σταματώ. Και δεν ήταν μονάχα αυτό! Από δίπλα μου, χωρίς να μπορούν να δουν τα μάτια μου, άκουα μια φωνή. Μια φωνή γλυκιά σαν να έβγαινε από το στόμα κάποιου αγγέλου, όπως εγώ τη φανταζόμουν!  

-Γρήγορα, πιο γρήγορα!

Πού πήγαινα άραγε; Γύρω μου χιόνι παντού, άσπρο, κάτασπρο κι αφράτο. Το χρώμα του φεγγοβολούσε μέσα στα σκοτεινά πέπλα της νύχτας και έδινε στη χειμωνιάτικη φύση μια εικόνα εντυπωσιακή. Ήταν μια νύκτα παράξενη απόψε και έκανε πολύ κρύο. Δεν το αισθανόμουν όμως καθόλου στο σώμα μου και πήγαινα συνέχεια χωρίς να κουράζομαι!

Δίπλα μου πάντοτε η αγγελική φωνή!

Κάποτε σε μια στροφή του δρόμου, η φωνή σταμάτησε. Μπροστά μου τώρα απλωνόταν μια κάτασπρη πεδιάδα και λίγο δεξιά διέκρινα, τα χιονισμένα κεραμίδια κάποιου χωριού. Λιγοστά ήταν τα φώτα στα παράθυρα, ο κόσμος φαίνεται κοιμόταν ακόμα βαθιά. Παντού γύρω ερημιά! Σιγαλιά! Όλα βουβά, σιωπηλά, υπνωτισμένα, τυλιγμένα στα γλυκά όνειρα, που προσφέρουν οι ζεστές αυτές ώρες της αποψινής νύκτας, κοντά στη μισοσβησμένη φωτιά του τζακιού.

Όμως, τι είναι εκείνο το φως, πέρα σ’ εκείνο το βουνό, που κατεβαίνει από κάποιο αστέρι του ουρανού; Η λάμψη του γύρω είναι μαγική και θεική. Στέλνει τις ολόχρυσες ακτίνες του στη γη, σαν να δείχνει κάτι το μεγάλο και το δυνατό, ένα πράγμα που πρέπει να δει και να μάθει όλος ο κόσμος. Ήμουνα μόνος και φοβήθηκα!

Ξαφνικά κάτι άστραψε και έλαμψε μπροστά μου! Αισθάνθηκα ένα πράγμα σαν τον ήλιο να πέφτει πάνω μου. Τα μάτια μου γέμισαν από χρώματα και ύστερα έγιναν μαύρα. Γέμισε παντού, μαύρο, κατάμαυρο σκοτάδι. Προσπάθησα να βασταχτώ στα πόδια μου, δεν τα κατάφερα όμως. Τα γόνατά μου χωρίς να θέλω λύγισαν και σωριάστηκα κάτω. Όλο το σώμα μου έτρεμε, ενώ τα αυτιά μου μέσα σε εκείνο το χαλασμό, ξεχώρισαν κάποια φωνή που μιλούσε:

-Μη φοβάσαι, μου έλεγαν τα λόγια! Απόψε χαίρεται-χαίρεται η φύσις όλη και αγάλλεται ο ουρανός στην ψυχή του, γιατί αυτό το βράδυ, σ’ εκείνη τη σπηλιά του βουνού, όπου φεγγοβολεί  το αστέρι, γεννιέται ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας μας και Χριστός! Σήκω και πήγαινε και συ να δεις και να προσκυνήσεις το Νεογέννητο παιδί!

Άνοιξα τα μάτια μου για να δω ποιος μου μιλούσε. Δεν είδα όμως κανένα. Όποιος κι αν ήταν σαν από θαύμα είχε εξαφανιστεί. Με κόπο σηκώθηκα και ξανακοίταξα το αστέρι με το γλυκό του το φως. Και τότε, παράξενο στα αλήθεια! Αισθάνθηκα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, ότι άλλαξα, πώς έγινα άλλος. Η ψυχή μου γέμισε από θάρρος και ο φόβος έπαψε. Πήρα δύναμη και νέα ζωή στο σώμα μου, ηρεμία και ατέλειωτη γαλήνη στο μυαλό μου.

Όμως, εκείνος μου είπε κάτι για τον Χριστό μας, για τον Θεό μας. Αυτόν που όλοι μας περιμένουμε από καιρό να έρθει! Ω! Θεέ μου, απίστευτο, αλλά ναι…ναι…αυτό είναι,αυτό!

Εκεί κοντά Του πηγαίνω τώρα εγώ! Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ, μέσα από τα φύλλα της καρδιάς μου..!

Όσο πλησίαζα, η νύκτα γινόταν πιο αστραφτερή και εγώ τόσο περισσότερο  άκουγα στην ψυχή μου τον Θεό να με καλεί κοντά Του. Κοιτούσα με απορία γύρω μου. Όλα φαινόταν να φέγγουν με χρυσό φως, με φως που μοιάζει να βάζει φωτιά τον κόσμο και να φέγγει καλύτερα από την ημέρα!

Από μακριά, είδα να έρχονται και άλλα άτομα. Ήταν άνθρωποι βοσκοί. Αυτοί όλα τα βράδια, ξενυχτούν εδώ στους στάβλους προσέχοντας τα ζωντανά τους, με απαραίτητη συντροφιά το τσουχτερό κρύο της νύχτας. Έφταναν βιαστικοί με την «αγκλίτσα»  στα χέρια τους, κουκουλωμένοι μέσα στη χονδρή κάπα τους και με τα πρόσωπά τους γεμάτα από έκπληξη και απορία!

Εκεί συναντήθηκαν με άλλους βοσκούς και ζητούσαν από αυτούς να τους εξηγήσουν, τα παράδοξα αυτά γεγονότα της αποψινής νυχτιάτικης ώρας.

Και ενώ μιλούσαν αυτοί, σχίστηκαν με βοή, σαν το αγριεμένο κύμα της θάλασσας οι ουρανοί και άρχισαν να κατεβαίνουν από αυτούς, τάγματα άγγελοι ντυμένοι στα λευκά, με φτερά σαν να ήταν φτιαγμένα από καθαρό χρυσάφι και ασήμι. Τα πρόσωπά τους ήταν χαρούμενα και γελαστά και τα ωραία πλεχτά μαλλιά τους, γυάλιζαν στις θεικές ακτίνες του αστεριού και έμοιαζαν σαν το πύρινο στεφάνι του ήλιου. Είχαν περιτριγυρίσει τη σπηλιά και πετούσαν από πάνω της και δίπλα, ενώ το φλογοκόκκινο στόμα τους με μια «εξαίσια» φωνή, έλεγε ύμνους που δόξαζαν και ευχαριστούσαν το Μεγαλείο και τη Σοφία του Θεού:

«Η Παρθένος σήμερον Τον Υπερούσιον τίκτει…» και 

«Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη!» 

Πόσο όμορφη ήταν η φωνή τους! Πόσο μεγάλη τέχνη και αρμονία συνδύαζαν τα λόγια! Τους συνόδευαν και οι απλοικοί βοσκοί, που η καρδιά τους εκείνη τη στιγμή, πετούσε μαζί τους στον αέρα, κοντά στα υπέρλαμπρα και απρόσιτα Ύψη του Θεού και Πατέρα όλων μας.

Πέταξε τότε και μένα η καρδιά μου, αισθανόμενος πόσο μεγάλο ήταν για την ανθρωπότητα το αποψινό γεγονός! Πόσο μεγάλη ήταν η σημασία αυτής της γέννησης! Ένοιωσα τον Θεό, ίσως για πρώτη φορά τόσο κοντά μου, να μου μιλάει βαθειά μέσα στα σωθικά μου και να μου λέει, πως είμαι «άνθρωπος», μικρός  μπροστά του, πλασμένος από Αυτόν με το ίδιο το Άγιο  του το χέρι!

Και όταν μπήκαν οι βοσκοί, τους ακολούθησα και εγώ με αργά βήματα.

 Και όταν είδα!!! Ω! Χριστέ μου..! Που ήταν γραφτό Εσύ να γεννηθείς!

Εσύ, ένας βασιλεύς όλων των βασιλέων του κόσμου της γης, που τώρα κλείνει τα γόνατά του ταπεινά και σε προσκυνά ο Ουρανός με τα διαμάντια τα αστέρια του και η γη με όλη τη ζωή της!

Μέσα σε μια φάτνη από άχυρα, εκεί που τα ζώα έτρωγαν και κοιμόταν, βρισκόταν ξαπλωμένο το «Θείον βρέφος». Σπαργανωμένο πρόχειρα από τη μητέρα του, με μάτια που έβγαζαν σπίθες και πρόσωπο να λάμπει, της ζητούσε να το πάρει στην αγκαλιά της και να το ζεστάνει με τη φλόγα της αγάπης, που έχει μια μάνα για το παιδί της.

Και τότε το θαύμα! Τα βόδια που κοιτούσαν σιωπηλά δίπλα, λύθηκαν, αφού πρώτα έκοψαν τη χοντρή αλυσίδα τους και πλησίασαν το Νεογέννητο. Έσκυψαν απάνω του, άνοιξαν τα στόματα και τα ρουθούνια τους και άρχισαν να το λούζουν με τα ζεστά χνώτα, που έβγαιναν από τα θερμά σπλάχνα τους.

Και Εκείνο, όσο μικρό κι αν ήταν σαν «άνθρωπος», όταν κατάλαβε την καλοσύνη τους και τη μεγάλη τους καρδιά, σήκωσε τα αθώα και αγνά χεράκια του και τα ευλόγησε

Όλοι τότε που βρισκόταν στη σπηλιά γονάτισαν κάνοντας το σταυρό τους και το προσκύνησαν με ευλάβεια. Ήταν η πρώτη φορά, που όλοι τους προσκυνούσαν από κοντά, μπροστά στο φως των ματιών τους, Έναν Αληθινό Θεό, που απόψε γεννιέται σαν ένας άνθρωπος κοινός και ταπεινός.

Έσκυψα κι εγώ πάνω Του και το φίλησα στα δυο του τα χεράκια. Με κοίταξε με τα ωραία σπινθηριστά μάτια του και τα δυο κόκκινα χειλάκια του, μου χαμογέλασαν γλυκά!

 Ύστερα αποκοιμήθηκε βαθιά. Το πήρε ο ύπνος απαλά, στους όμορφους μενεξεδένιους κήπους του να το σεργιανίσει και να το ξεκουράσει στα ανθισμένα περιβόλια του. Το νανούριζε η ρυθμική φωνή των αγγέλων και των βοσκών, καθώς η νύκτα φαινόταν να φεύγει και να διαλύονται τα μαύρα πέπλα της, ενώ στη θέση της να κάθεται το φως μιας χαρούμενης Μέρας.

Της πολυπόθητης και αξέχαστης Μέρας των Χριστουγέννων!

16-12-2017                                                                                      ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ

Εκδηλώσεις

Κρητική βραδιά

Τα Δ.Σ. των Συλλόγων «Βιβλιόφιλοι Έδεσσας»

και «Κρητών Ν. Πέλλας – Ο Ψηλορείτης»

σας προσκαλούν

το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 18.00΄ 

στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του 2ου Δημοτ. Σχολείου

στην παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου με μαντινάδες

του ερευνητή και δάσκαλου κρητικών χορών 

Γιάννη Μεγαλακάκη

με τίτλο «Αγαπημένη λέξη μου έγινε τ’ όνομά σου»

Θα χορέψει το χορευτικό του Συλλόγου Κρητών

Πρόγραμμα εκδηλώσεων, Χειμώνας-Άνοιξη 2017-18

Πρόγραμμα εκδηλώσεων

Χειμώνας-Άνοιξη 2017-18

Σάββατο, 16 Δεκεμβρίου 2017

«Κρητική βραδιά» με αφορμή το βιβλίο του Γιάννη Μεγαλακάκη «Αγαπημένη λέξη μου έγινε τ’ όνομά σου».

Συμμετέχει το χορευτικό του Συλλόγου Κρητών.

Ιανουάριος 2018 Κυριακή 14-1-2018

«Μετά 70 έτη»

Εκδήλωση με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «Η μάχη της Έδεσσας» του Εδεσσαίου Δικηγόρου Γιάννη Βέττα.

Φεβρουάριος 2018 Κυριακή 25/2

Παρουσίαση του βιβλίου των Ν. Βασιλειάδη - Δ. Ευαγγελίδη «Από τον σλαβομακεδονισμό στον σκοπιανό μακεδονισμό – Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας»

Μάρτιος 2018 Τετάρτη 21/3

«Ο ξεχασμένος Παλαμάς»

Εκδήλωση με αφορμή την παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Απρίλιος 2018

Εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου

Μάιος 2018 

Εκδήλωση για την Ποντιακή Γενοκτονία

Ιούνιος 2018

Ημερίδα «Αιγές–Έδεσσα–Βεργίνα» Μύθοι και Πραγματικότητα

Διήγημα

Ο «ΔΙΟΓΕΝΗΣ» ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

Την πρώτη φορά που τον είδα, ήταν ένα απόγευμα μέσα στο Φθινόπωρο. Εγώ πήγαινα με τ’ αμάξι μου και αυτός ευγενικά, μου έκοψε τον δρόμο για να περάσει απέναντι.

Τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση απάνω του! Ούτε τα κουρελιασμένα ρούχα, ούτε τα γένια,  που  μαζί με τα μαλλιά έκλειναν τα μάτια του, ούτε ακόμα και το σώμα του, που έγερνε μπροστά και πήγαινε παράλληλα με το έδαφος. Πραγματικά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν με παραξένεψε. Τρελάθηκα όμως σαν τον είδα να πηγαίνει, τέλος πάντων να βαδίζει, προς τα πίσω!

-Ε! παππού, του φώναξα γεμάτος απορία. Πρόσεχε γιατί μπορεί να σε πατήσει κανένα αυτοκίνητο…

-Καλά, μου είπε με βραχνή φωνή, σηκώνοντας λίγο το κεφάλι  από τη γη για να με δει και χαμογελώντας μέσα από τις τρίχες της ασπρόμαυρης γενειάδας του. Ίσως ευχαριστημένος για το ενδιαφέρον που έδειξα για τη ζωή του!

Ύστερα κατεβάζοντας πάλι το κεφάλι, χωρίς να με βλέπει, σιγομουρμούρισε:

-Κάνε εσύ αυτά που πρέπει να κάνεις για σένα και μη σε νοιάζει τι θα κάνουν οι άλλοι για τον εαυτό τους…

Δεν του απάντησα και τον άφησα να περάσει στην άλλη μεριά του δρόμου. Ύστερα μια και βιαζόμουνα, ξεκίνησα και έφυγα αμέσως. Ωστόσο περίεργος όπως πάντα, έριξα μια τελευταία ματιά πάνω του. Τον είδα να στρογγυλοκάθεται στο πεζούλι μιας βρύσης και να πίνει με τις χούφτες του νερό.

-Παράξενος που είναι ο κόσμος, είπα από μέσα μου!

Έτσι, σαν άφησα το γεροντάκι πίσω μου, στην άλλη στροφή του δρόμου, το ξέχασα κιόλας.

Από τότε και άλλες πολλές φορές πέρασα από το σημείο. Όμως πάντοτε το ξαναθυμόμουνα και άθελά μου, «έκοβα» ταχύτητα με το αυτοκίνητό, ψάχνοντας να το βρω.

Άλλοτε το έβρισκα και άλλοτε όχι. Όσες φορές το έβρισκα, το έβλεπα κάτι να κάνει. Τη μια να παίζει με το σκύλο του, την άλλη να σκάβει, την άλλη να κουβαλάει ξύλα. Πάντα γυρτό μ’ ένα ξύλο στα χέρια του για μπαστούνι. Και πάντα να πηγαίνει …προς τα «πίσω».

Ώσπου μια Κυριακή το πρωί, την ώρα που ακόμα βαρούσαν οι καμπάνες για τη Λειτουργία και εγώ πήγαινα για καφέ στην πόλη, είπα να σταματήσω και να πιάσω κουβέντα μαζί του. Τόσο καιρό  έβλεπα τον άνθρωπο, «όπως τον έβλεπα» και με έτρωγε η περιέργεια να τον ρωτήσω κάποια πράγματα, αν φυσικά και αυτός ήθελε να κάνει συζήτηση μαζί μου.

Φτάνοντας λοιπόν κοντά του, τον είδα αυτή τη φορά  να ταίζει τις γάτες του, που δεν ήταν και λίγες.

-Γεια σας, του είπα γλυκαίνοντας λίγο τη φωνή μου, μη τυχόν και με αποπάρει που σταμάτησα να του μιλήσω, άγνωστος σ’ αυτόν. Έπεσα όμως έξω.

-Γεια σου καλό παιδί, μου είπε και αυτός με γλυκιά φωνή, ανεβάζοντας όσο μπορούσε τους ώμους του για να με δει καλύτερα. Και συνέχισε;

-Πως και σταμάτησες, ήθελες κάτι;

-Τίποτα ρε παππού, του είπα. Νά, τόσο καιρό περνάω από δω και σε βλέπω και είπα μια φορά να σταματήσω και να σου πω «καλημέρα».

-Του Θεού, του Θεού είναι η καλημέρα βιάστηκε να μ’ απαντήσει. Μπράβο σου και καλά έκανες!

Με το διάλογο πήρα θάρρος και εκεί στα όρθια, συνέχισα να κουβεντιάζω μαζί του, τώρα με περισσότερη άνεση.

-Καλά του λέω, σε κάποια στιγμή που τον αισθάνθηκα ακόμα περισσότερο κοντά μου, γιατί σε βλέπω να πηγαίνεις προς τα πίσω;

-Χμ, χαμογέλασε. Παλικάρι μου, λέει. Γιατί σου φαίνεται περίεργο; Εγώ πηγαίνω, όπως «πηγαίνει όλος ο κόσμος». Δυστυχώς, αντί μπροστά «πίσω». Και μην μου πεις πως δεν το βλέπεις και συ, έξυπνος είσαι!

Και συνέχισε με τον ίδιο τόνο, χωρίς να περιμένει κάποια αντίδρασή μου.

-Καλά τώρα θα λες με τρελό έμπλεξα! Πες με όπως θες. Δεν με νοιάζει! Ο καθένας είναι καλός, κακός, στραβός, ανάποδος, ίσιος για την πάρτη του. Τους άλλους αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Αρκεί βέβαια να μην τους πειράζει… Πάντως εγώ έτσι βλέπω τον κόσμο και πάω σύμφωνα με το ρεύμα του!

Δεν ήξερα μετά απ’ αυτά που άκουσα, αν μπορούσα να συνεχίσω  περαιτέρω την κουβέντα μαζί του. Γι αυτό πάλι βιάστηκα να φύγω. Έτσι ανέβηκα στο αυτοκίνητό μου και μετά από λίγο απολάμβανα ένα ζεστό καφέ σε καφετερία της πόλης..! 

Το βράδυ όταν πήγα στο σπίτι, όπως κάνουμε όλοι μας, άνοιξα την τηλεόραση. Την πέτυχα την ώρα που έλεγε ειδήσεις..!

-Ληστεία μετά φόνου έγινε χτες… Αδερφός σκότωσε τον αδερφό του… Τροχαίο δυστύχημα το βράδυ με πέντε νεκρούς… Σύζυγος μαχαίρωσε την σύζυγο… Δάσκαλος κατηγορείται για αποπλάνηση… Υπουργός κατηγορείται για απάτη… Κλέφτες άρπαξαν…

-Αμάν ρε παιδιά, είπα αγανακτισμένος από μέσα μου. Κανένα καλό, καμιά ευχάριστη είδηση δεν θ’ ακούσουμε; Κάτι το σωστό δεν έγινε στο εικοσιτετράωρο που πέρασε; Ένας άνθρωπος δεν έκανε κάποιο καλό να το πούμε; Κάτι που να μας κάνει να ευχαριστηθούμε, να χαρούμε και να γελάσουμε; Να πάρουμε ελπίδες και να ζήσουμε…!

Τελικά αναλογίστηκα, μ’ αυτά που ακούμε, είμαστε άνθρωποι πολιτισμένοι, με καρδιά, ψυχή, συναισθήματα, αγάπη μέσα μας! Τελικά με όλα αυτά που βλέπουμε, πάμε μπροστά ή ζούμε στη «ζούγκλα» και τελικά μήπως ο γέρος που μίλαγα το πρωί, είχε δίκιο να βαδίζει «προς τα πίσω», μιμούμενος την κοινωνία μας και από αντίδραση προς αυτή!

Και τελικά, το λέω ακόμα μια φορά, μήπως και «τη σήμερον ημέρα»,  πρέπει να βγούμε στους δρόμους για να «ψάχνουμε με το φανάρι», μέρα και νύχτα, να βρούμε στον κόσμο «ανθρώπους». Αλλά κυρίες και κύριοι…!

Προσέξτε! Ανθρώπους! Όχι θηρία, που και αυτά σε τελική ανάλυση, αν μπορούσαν να μιλήσουν, θα έλεγαν πως εμείς είμαστε τέτοια στη συμπεριφορά μας. Όχι αυτά. Εμείς, τα «κατ’ επίφαση», ανώτερα στο πνεύμα  και στο νου «όντα» του πλανήτη μας!

Ζητείται ο «άνθρωπος..!»

ΤΡΥΦΩΝ  ΟΥΡΔΑΣ

     30-10-2017    

Ο Τρύφων Ούρδας γεννήθηκε στη Δωροθέα Αλμωπίας Ν. Πέλλας το 1957. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας. Υπηρέτησε στην Ελληνική Αστυνομία επί 32 έτη σε διευθυντικές θέσεις στους νομούς Πέλλας, Φλώρινας, Κοζάνης, Δράμας και Χαλκιδικής. Αποστρατεύτηκε το 2009 με τον βαθμό του Υποστράτηγου ε.α. Είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με συγγραφικό έργο. Είναι παντρεμένος με τη Γιαμαλή Ευαγγελία και έχει δυο παιδιά, την Ελένη και τον Γιώργο. Πρόσφατα εξελέγη Πρόεδρος του Δ.Σ. των Πολιτιστικού Συλλόγου "Βιβλιόφιλοι Έδεσσας".

Προκήρυξη ΣΤ΄ Λογοτεχνικού Διαγωνισμού

ΣΤ΄ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

1η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

Έδεσσα, 10 Νοεμβρίου 2017

Ο σύλλογος «ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΟΙ ΕΔΕΣΣΑΣ» προκηρύσσει 

λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος.

Δικαίωμα συμμετοχής έχουν Έλληνες ή αλλοδαποί, με ένα (1) μόνον διήγημα, στην ελληνική γλώσσα, το οποίο μπορεί να αναφέρεται σε οποιοδήποτε θέμα, να είναι αδημοσίευτο και όχι μεγαλύτερο από έξη (6) τυπωμένες σελίδες Α4 σε Η/Υ, υπολογισμένα σε γραμματοσειρά Times New Roman 12". 

Διηγήματα με κομματικό ή προπαγανδιστικό περιεχόμενο αποκλείονται.

Ο Σύλλογος έχει το δικαίωμα να δημοσιεύσει σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή οποιοδήποτε διήγημα του διαγωνισμού, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης.

Η επιτροπή αξιολόγησης των κειμένων του εν λόγω διαγωνισμού, εκτός από τα βραβεία, τους επαίνους και τις τιμητικές διακρίσεις, θα προτείνει και διηγήματα των υπολοίπων διαγωνιζόμενων (τελικό σύνολο 30 διηγήματα), τα οποία θα αποτελέσουν περιεχόμενο μιας ειδικής έντυπης έκδοσης, όπως έγινε και στους προηγούμενους Διαγωνισμούς. Όσ-ες/-οι επιλεγούν να συμμετάσχουν σε αυτή την μελλοντική έκδοση, οφείλουν να στείλουν τα κείμενά τους και ένα σύντομο βιογραφικό σε ηλεκτρονική μορφή (σε cd ή mail) γραμμένα σε Microsoft Word (γραμματοσειρά Georgia ή Times New Roman και μέγεθος 12"), καθώς και μια φωτογραφία τύπου ταυτότητας, επίσης ηλεκτρονικά (σε αρχείο jpg).

Το προτεινόμενο διήγημα πρέπει να έχει τίτλο, καθώς και ψευδώνυμο του συγγραφέα και να σταλεί ταχυδρομικά σε τρία (3) αντίτυπα. Τα πραγματικά στοιχεία του/της συγγραφέα (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνα, e-mail) πρέπει να περιέχονται σε μικρότερο σφραγιστό φάκελο, χωρίς άλλα διακριτικά στο εξωτερικό του φακέλου. Η επιλογή του θέματος ανήκει στον/στην συγγραφέα.

Η μη τήρηση των παραπάνω όρων συνεπάγεται  

αποκλεισμό των διαγωνιζομένων.

Ως καταληκτική ημερομηνία αποστολής των κειμένων ορίζεται η 

31η Οκτωβρίου 2018.

Διεύθυνση αποστολής: Ευαγγελίδης Δημήτρης,

Φιλελλήνων 9 – ΕΔΕΣΣΑ 58200

Πρόσθετες πληροφορίες στο τηλέφωνο: 6970 995041.

e-mail: antioch1@windtools.gr 

Για το ΔΣ του Συλλόγου

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ 

Τρύφων Ούρδας

Το νέο ΔΣ του Συλλόγου

Ο Πρόεδρος του απερχομένου ΔΣ

στον απολογισμό των δράσεων του Συλλόγου

Το Νέο Δ.Σ. του Συλλόγου 2017-2019

  

Μετά τις πρόσφατες Αρχαιρεσίες το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου συγκροτήθηκε ως εξής:

Πρόεδρος: Ούρδας Τρύφων
Αντιπρόεδρος: Ευαγγελίδης Δημήτριος
Γραμματέας: Μίντση Έλενα
Ταμίας: Γαβριηλίδου Ροζαλία
Έφορος Τμ. Τοπικής Ιστορίας & Τεκμηρίωσης: Γατσούλης Γιάννης
Έφορος Τμ. Λαογραφίας & Βιβλιοθήκης: Κασσάρας Μιλτιάδης

Έφορος Τμ. Λογοτεχνίας: Βουτυράς Χρήστος 

Ελεγκτική Επιτροπή

Ζήση Αναστασία

Καρουσιώτη Βασιλική

Σταβιάνη Χριστίνα

Αρχαιρεσίες Συλλόγου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Καλούνται τα μέλη του Συλλόγου στην 3η επαναληπτική 

Εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση, που θα

πραγματοποιηθεί την προσεχή

Τετάρτη 08 Νοεμβρίου 2017 στις 5.30΄μμ 

στην αίθουσα του Κέντρου «Καταρράκτες».

Τα θέματα που θα συζητηθούν είναι:

α. Απολογισμός απερχόμενου Δ.Σ.

β. Προτάσεις – τοποθετήσεις μελών

γ. Εκλογική διαδικασία-Αρχαιρεσίες για ανάδειξη

νέου Δ.Σ.

Από το Δ.Σ. του Συλλόγου

Ομιλία: Τα ιστορικά μηνύματα από την απελευθέρωση της Έδεσσας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ 

EΔΕΣΣΗΣ ΠΕΛΛΗΣ &ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Με αφορμή την απελευθέρωση της Εδέσσης το 1912, την Τρίτη 17 Οκτωβρίου στις 6:00 μ.μ. στο πνευματικό κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως στην Έδεσσα θα γίνει εορταστική εκδήλωση με ομιλητή τον κ. Δημήτριο Ευαγγελίδη, συγγραφέα, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα: «Τα ιστορικά μηνύματα από την απελευθέρωση της Έδεσσας».

Η απελευθέρωση της Έδεσσας

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Στις 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο κατά του Οθωμανικού κράτους. Ο Ελληνικός στρατός μετά τη νίκη του στη μάχη του Σαρανταπόρου στις 9 και 10 Οκτωβρίου, προελαύνει στην πεδιάδα της κεντρικής Μακεδονίας και απελευθερώνει διαδοχικά τη Βέροια και τη Νάουσα. Οι μεν Έλληνες περιμένουν με ανυπομονησία τον Ελληνικό στρατό, ενώ οι Τούρκοι αισθάνονται αγωνία για τη ζωή και τις περιουσίες τους, μιας και ο τουρκικός στρατός εγκατέλειψε την πόλη και κατευθύνθηκε προς την πεδιάδα των Γιαννιτσών για να δώσει εκεί μια από τις πλέον αποφασιστικές μάχες του πολέμου, στις 19-20 Οκτωβρίου 1912. 

Στην Έδεσσα απομένουν μόνο λίγοι άνδρες της τουρκικής εθνοφρουράς, ο φρούραρχος της πόλης Ταγματάρχης Ρασίτ μπέης, ο καϊμακάμης του Καζά Βοδενών (έπαρχος) Γκαλίπ μπέης και ο μουχτάρης (δήμαρχος) της πόλης Αλή Ριζά. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση της Έδεσσας ενεργώντας προληπτικά, συνέλαβαν ως ομήρους επιφανείς Εδεσσαίους που είχαν αναπτύξει αξιόλογη δράση στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα και τους μετέφεραν στη Θεσσαλονίκη, στις φυλακές Επταπυργίου μαζί με ομήρους από άλλες περιοχές. 

Όταν πλέον συνειδητοποιούν ότι είναι αναπόφευκτη σε λίγες μέρες η επικράτηση του ελληνικού στρατού στην περιοχή, συγκαλούν σύσκεψη στο σπίτι του φρούραρχου Ρασίτ μπέη για να καθορίσουν τις μετέπειτα ενέργειές τους. Να προβάλλουν δηλαδή αντίσταση στον ελληνικό στρατό ή να παραδώσουν την πόλη αμαχητί. Τελικά υπερισχύει η δεύτερη γνώμη και αποφασίζεται να μεταβεί στην Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης ο Τούρκος διευθυντής του ιεροδιδασκαλείου για να προετοιμάσει τη συνεννόηση με τους Έλληνες της πόλης. 

Την επόμενη μέρα συγκεντρώνονται στην Ιερά Μητρόπολη οι τουρκικές αρχές, ο Μητροπολίτης Κωνστάντιος και οι Δημογέροντες, όπου οι Τούρκοι ζητούν την προστασία τους στην περίπτωση που θα καταληφθεί η πόλη από τον Ελληνικό στρατό. Στις 15 Οκτωβρίου παραιτούνται οι Τουρκικές αρχές και αναλαμβάνουν τη φρούρηση της Έδεσσας οι Έλληνες κάτοικοί της. Στις 16 Οκτωβρίου ο δήμαρχος Αλή Ριζά πηγαίνει στις φυλακές της πόλης, αποφυλακίζει όσους κρατούμενους δεν είχαν μεταφερθεί στην Θεσσαλονίκη ως όμηροι και ο Γκαλίπ μπέης εγκαθίσταται στο κτίριο της Μητρόπολης όχι τόσο για να προστατευθεί από τους χριστιανούς, αλλά για να αποφύγει τη οργή όσων από τους Τούρκους είχαν την αντίθετη με αυτόν γνώμη για την παράδοση της πόλης. 

Το βράδυ της 17ης Οκτωβρίου η έκτη ημιλαρχία υπό τον ανθυπίλαρχο Αργύριο Σταυρόπουλο εξορμά από τη Βέροια και καταλαμβάνει το σιδηροδρομικό σταθμό Σκύδρας. 

Την επόμενη μέρα, Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 1912, γιορτή του Αγίου Λουκά, τρεις στρατιώτες ως προπομποί του προελαύνοντος ελληνικού στρατού, ο Βρασίδας Λαγωνίκος, ο Νικόλαος Αγγελής και ο Νικόλαος Λιβανός καταλαμβάνουν το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης μας αφού συνεπλάκησαν με την εκεί ευρισκόμενη τουρκική φρουρά. Από τους πυροβολισμούς σκοτώθηκαν ο ιερέας του χωριού Σωτήρα, ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Ψυχογιός και ένας μαθητής του οικοτροφείου. Ήταν οι τελευταίοι νεκροί πριν την απελευθέρωση της πόλης. 

Λίγο αργότερα φτάνει στο σταθμό αμαξοστοιχία με ένα λόχο πεζικού του ελληνικού στρατού με επικεφαλής τον αξιωματικό Βασίλειο Γεννηματά, ο οποίος μπαίνει θριαμβευτικά στην Έδεσσα. Την ίδια ώρα από την πόλη έρχεται προς το σταθμό μια πομπή με επικεφαλής το Μητροπολίτη και τους Τούρκους μουφτή, υποδιοικητή και δήμαρχο της Έδεσσας, ο οποίος κρατά λευκή σημαία. Στις 11 το πρωί της 18ης Οκτωβρίου 1912 γίνεται η επίσημη παράδοση της πόλης από τον Τούρκο δήμαρχο Αλή Ριζά, ο οποίος σύμφωνα με την τοπική παράδοση ήταν απόγονος του κελ Πέτρου που προδοτικά είχε παραδώσει τη βυζαντινή Έδεσσα στους Τούρκους πριν από 530 χρόνια περίπου. 

Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά στους περισσότερους. Εκείνο όμως που σπάνια αναφέρεται είναι το τι προηγήθηκε από τους πολέμους του 1912-13 και την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Ας θυμηθούμε συνοπτικά τα γεγονότα:

Μετά από έντονες ρωσσικές πιέσεις, με το σουλτανικό φιρμάνι της 28ης Φεβρουαρίου 1870 ιδρύεται η αυτοκέφαλη Εκκλησία της Βουλγαρίας με επικεφαλής Έξαρχο. Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με αφορμή την μη μνημόνευση του ονόματος του Πατριάρχη στις λειτουργίες των εξαρχικών ναών, συγκάλεσε Πανορθόδοξη Σύνοδο το 1872 και κήρυξε σχισματική την Βουλγαρική Εξαρχία. 

Η Συνθήκη του Αγ. Στεφάνου της 3ης Μαρτίου 1878 μεταξύ Τσαρικής Ρωσσίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία δημιούργησε την Μεγάλη Βουλγαρία, ένα στην ουσία πελατειακό κράτος της Ρωσσίας, προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε αυτοακυρώθηκε και ουδέποτε εφαρμόστηκε. Αποτέλεσμα της διπλωματικής εμπλοκής που προκάλεσαν οι προαναφερθείσες αντιδράσεις ήταν η σύγκλιση, μερικούς μήνες αργότερα, μιας νέας συνδιάσκεψης ειρήνης στο Βερολίνο (13 Ιουνίου – 13 Ιουλίου 1878), όπου με την νέα Συνθήκη (Συνθήκη του Βερολίνου) ανατράπηκαν οι αποφάσεις της Συνθήκης του Αγ. Στεφάνου. 

Το 1885 πραγματοποιείται η αυθαίρετη προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στο αυτόνομο Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας, που είχε προκύψει από την Συνθήκη του Βερολίνου. Η νίκη των βουλγαρικών όπλων, στον Σερβο-Βουλγαρικό πόλεμο της ίδιας χρονιάς, αναπτέρωσε τις ελπίδες των Βουλγάρων ότι σύντομα θα πετύχαιναν αυτό που τους στέρησε η Συνθήκη του Βερολίνου: Την «Μεγάλη Βουλγαρία». 

Στις βουλγαρικές επιδιώξεις αντιτάχθηκαν τόσο η Ελλάδα, όσο και η Σερβία, οι οποίες εξόπλισαν αντίστοιχα ανταρτικά σώματα με στόχο αφ’ ενός μεν να εξασθενίσουν την οθωμανική εξουσία, αφ’ ετέρου δε να ανακόψουν τις βουλγαρικές δραστηριότητες. Παράλληλα, η ρουμανική προπαγάνδα επιχειρούσε με κάθε μέσον να προσεταιριστεί τους βλαχόφωνους πληθυσμούς γύρω από την Πίνδο, οργανώνοντας αντίστοιχα ένοπλα σώματα. 

Την ταραγμένη λοιπόν και χαοτική εκείνη περίοδο, που περιγράψαμε προηγουμένως, άρχισε να καλλιεργείται το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» (η θεωρία ότι οι κάτοικοι της περιοχής της Μακεδονίας δεν είναι Έλληνες, ούτε Βούλγαροι, ούτε Σέρβοι, αλλά «Μακεδόνες»), καθώς και η πλαστή εθνοτική ταυτότητα των ανύπαρκτων «Σλαβομακεδόνων», εφευρήματα που αξιοποιήθηκαν αργότερα από την βουλγαρική προπαγάνδα στην εξυπηρέτηση των εδαφικών της βλέψεων. 

Ο Μακεδονισμός, ας μη το ξεχνάμε. υπήρξε δημιούργημα μεγαλοσερβικών πολιτικών κύκλων και ιδίως του Σέρβου πολιτικού, αλλά και διακεκριμένου λογίου, του Στόγιαν Νοβάκοβιτς (Stojan Novaković, 1842-1915), ο οποίος διετέλεσε δύο φορές Πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σερβίας. Η επινόηση της ιδέας του "μακεδονικού έθνους" και η καλλιέργειά της στον σλαβικό πληθυσμό της Μακεδονίας είχε ως σκοπό να εξυπηρετήσει τα σχέδια της "μεγαλοσερβικής" πολιτικής για διείσδυση στον νότο και έξοδο στο Αιγαίο, αφού θα οδηγούσε στην απομάκρυνση της βουλγαρικής επιρροής από τους Σλάβους της Μακεδονίας και στην απόσχισή τους από τον βουλγαρικό εθνικό κορμό». 

Στην συνέχεια βέβαια τον «μακεδονισμό» τον υιοθέτησαν και οι ίδιοι οι Βούλγαροι, με θλιβερά αποτελέσματα. Τέλος, ο μακεδονισμός υιοθετήθηκε και από τον οπερεττικό εκείνον αυτοδιορισμένο «στρατάρχη», τον Τίτο, για να εξυπηρετήσει τους δικούς του σχεδιασμούς και επιδιώξεις, με αποτέλεσμα να τον υφιστάμεθα μέχρι σήμερα. 

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που πρέπει να επισημανθεί είναι η χρησιμοποίηση του γλωσσικού παράγοντα ως οχήματος εδαφικών διεκδικήσεων και επεκτατισμού.

Αξίζει να επιμείνουμε λίγο παραπάνω στο θέμα αυτό.

Επιστημονικώς είναι πλέον αδιαμφισβήτητο, ότι η ομιλούμενη γλώσσα δεν αποτελεί απόλυτο εθνολογικό κριτήριο ταξινόμησης μιας συγκεκριμένης εθνοτικής ομάδας. 

Με απλά λόγια: Η γλώσσα που μιλάει ένα σύνολο ανθρώπων δεν έχει σχέση με την εθνική τους ταυτότητα.

Περιορίζομαι να αναφέρω το κλασσικό παράδειγμα των γερμανόφωνων Αλσατών, στα σύνορα Γαλλίας–Γερμανίας, οι οποίοι αισθάνονται φανατικοί Γάλλοι και πολέμησαν τόσο στον Α΄ όσο και στον Β΄ Παγκ.Πόλεμο στο πλευρό των Γάλλων.

Στο σημείο αυτό οφείλω να επισημάνω ορισμένες πραγματικότητες, που αγνοούνται ή αποσιωπούνται:

Ο ελληνισμός, στην ιστορική του πορεία των 4000 χρόνων, δημιούργησε τεράστιες πολυεθνικές αυτοκρατορίες (πολυεθνικές, αλλά ποτέ πολυ-πολιτισμικές), αχανή Βασίλεια (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες), αλλά συχνότατα υπέστη και επιδρομές βαρβάρων λαών, κατακτήθηκε πλήρως ή εν μέρει από ξένους στρατούς (Ρωμαίοι, Οθωμανοί), ενώ εκτοπίσθηκαν τμήματά του από προαιώνια ελληνικά εδάφη. Αποτέλεσμα όλων αυτών των ιστορικών εξελίξεων ήταν κάποιοι ελληνικοί πληθυσμοί να αλλοφωνήσουν, όπως ορισμένοι μικρασιάτες (τουρκόφωνοι Έλληνες), να λατινοφωνήσουν (βλαχόφωνοι Έλληνες), να σλαβοφωνήσουν (σλαβόφωνοι Έλληνες), να αλβανοφωνήσουν (αρβανιτόφωνοι Έλληνες) ή να ιταλοφωνήσουν (οι Γρεκάνοι της Magna Grecia). 

Επομένως, το ότι κάποια τμήματα του πληθυσμού της Μακεδονίας είχαν παλαιότερα ως μοναδικό γλωσσικό μέσο επικοινωνίας ένα σλαβογενές ιδίωμα, δεν αποτελεί ικανό και επαρκές κριτήριο για την επιχειρηθείσα στο παρελθόν και επιχειρούμενη και σήμερα από ορισμένους, τοποθέτησή τους εκτός του ελληνικού έθνους. 

Ως γηγενής λοιπόν Μακεδόνας Έλλην θεωρώ ότι το ζήτημα έχει απαντηθεί θεωρητικά και πρακτικά και δεν υπάρχει ανάγκη περαιτέρω συζητήσεων και διευκρινίσεων.

Και για να μη υπάρχει οποιαδήποτε παρανόηση επαναλαμβάνω: Είμαι ντόπιος Μακεδόνας Έλληνας, με αυτήν ακριβώς την σειρά. Το πρώτο αποτελεί την τοπική πολιτισμική μου ταυτότητα, το δεύτερο την γεωγραφική μου ταυτότητα και το τρίτο την εθνική μου ταυτότητα.

Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε αυτό που τόνιζαν στην επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν το 1903 κάτοικοι της πόλης του Μοναστηρίου (Βιτώλια) προς τις Μεγάλες Δυνάμεις:

«...λαλούμεν ελληνιστί, βλαχιστί, αλβανιστί, βουλγαριστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν να αμφισβητεί προς ημάς τούτο...».

Να έχουμε επί πλέον πάντα στο μυαλό μας ότι τα ιδιώματα που ομιλούνται σε περιοχές της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας δεν έχουν σχέση γλωσσολογική και ιστορική με την κατασκευασμένη το 1944-45 γλώσσα των Σκοπίων που την ονομάζουν αυθαίρετα «μακεδονική».

Και για να τελειώνουμε.

Όπως συχνά επαναλαμβάνω:

"…Στον ελληνισμό, μετέχει κάποιος εθελουσίως. Είναι τιμή και ευθύνη η ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται και αποδεικνύεται με αγώνες, θυσίες και ήθος. Πρόκειται για θεϊκό χάρισμα και όχι για καταναγκασμό. Ο ελληνισμός κανέναν δεν παρακαλάει. Όποιος δεν θέλει να είναι Έλληνας, κακό του κεφαλιού του. Ας αρκεσθεί στη μίζερη και ελεεινή σκοπιανή ιδιότητα ή ας παραμείνει στην πνευματική αναξιοπρέπεια του κακώς εννοούμενου τοπικισμού και της γκρίνιας για τα κονδύλια. Αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την κρατική απραξία, ούτε για να εθελοτυφλούμε μπροστά στον κίνδυνο από τη διείσδυση των πρακτόρων. Χρειάζεται συνεχής άμυνα και αντίσταση. Αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να αποδίδουμε στους αργυρώνητους νεοκομιτατζήδες καμιά ιδιότητα φοβερού και τρομερού μαζικού κινήματος αφελληνισμού. Εάν σώσουμε το όνομα της Μακεδονίας, οι πρακτορίσκοι πιθανότατα θα εξαφανισθούν μία για πάντα. Θα τους καταπιεί η ίδια η Ιστορία…".

Κλείνω, με τα λόγια του μεγάλου εκείνου Μακεδόνα Έλληνα, του Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος χάθηκε τόσο πρόωρα, δολοφονημένος άνανδρα από πολιτικούς του αντιπάλους, που έγραφε στο βιβλίο του «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα», τα εξής, προφητικά θα τα χαρακτήριζα, απευθυνόμενος στους πολιτικούς της Αθήνας :

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει.

Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει.

Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε...» 

Δ.Ε.E. 17-10-2017