ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ: ΜΙΑ ΛΥΡΙΚΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΗ

ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ: 

ΜΙΑ ΛΥΡΙΚΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΗ

Η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού δεν έχει να διηγηθεί μόνον για διασημότητες που παρέμειναν στις επάλξεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έχει να διηγηθεί και για αστέρες που υπήρξαν για κάποιο λόγο διάττοντες. Ταυτισμένη με την εποχή των μπουάτ και βέβαια με τα λυρικότερα κομμάτια του «Αγιου Φεβρουάριου» κι εκείνης της μουσικής εποποιίας του Δήμου Μούτση και του Μάνου Ελευθερίου, ήταν η Πετρή Σαλπέα που γεννήθηκε στον Πειραιά με καταγωγή από τη Μάνη.  Η όμορφη ξανθιά με την καθαρή φωνή, που πρώτη ερμήνευσε τον «Αγιο Φεβρουάριο» ή το «Σπίτι στην Ανηφοριά», χάθηκε λίγο καιρό μετά από το μουσικό στερέωμα αλλά όχι από τις μουσικές μνήμες των θαυμαστών της. Εμείς στο manivoice.gr ανήκουμε στους θαυμαστές της καθαρής και λαμπερής φωνής της. Είναι κάποιες φωνές, που όσο κι αν περνούν τα χρόνια και χάνονται απ το τραγούδι, άλλοτε εκούσια κι άλλοτε χωρίς να το επιλέξουν, διατηρούν το μύθο τους.

Μπορείτε να ακούσετε όλο το έργο πατώντας εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=n0uGpVV6sjE

ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ

 Πετρή Σαλπέα: Η γυναικεία φωνή στο δίσκο «Άγιος Φεβρουάριος», με τραγούδια του Δήμου Μούτση σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, 40+2 χρόνια πριν...

 Δεν έκανε τη μεγάλη καριέρα η Πετρή Σαλπέα ούτε ηχογράφησε αμέτρητα τραγούδια. Έμεινε στο περιθώριο, την άφησαν καλύτερα, με μετρημένες δισκογραφικές εμφανίσεις («Άγιος Φεβρουάριος», «Για μια σταγόνα αλάτι», «Τα λιοτρόπια»), χωρίς να κυκλοφορήσει ούτε ένα προσωπικό δίσκο! Κι όταν έπαψε πια να δίνει το παρών, αποσύρθηκε ήσυχα, όπως ήσυχα έδρασε στο σύντομο πέρασμά της από το ελληνικό τραγούδι.

 Ξεκίνησε τραγουδώντας στις μπουάτ. Εκεί τη βρήκε ο Δήμος Μούτσης, που μου είχε αναφέρει σχετικά σε παλιότερη συνέντευξή μας:

«Ήταν μια κοπέλα που τραγούδαγε στην Πλάκα κι έλεγε διάφορα νεοκυματίστικα τραγούδια. Δε νομίζω ότι είχε κάνει καμιά δουλειά δισκογραφική. Τη βρήκα. Πολύ όμορφο κορίτσι και ωραία φωνή. Ταλαιπωρηθήκαμε λίγο, γιατί ήταν καινούργια, αλλά τα κατάφερε στο τέλος».

Ας δούμε πως η ίδια η Σαλπέα θυμάται τη συνάντησή της με το Μούτση:

«Τον έφερε ένα βράδυ να μ' ακούσει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος. Ήρθε ύστερα και μου πρότεινε να πάω σε μια καινούργια μπουάτ που είχε αναλάβει καλλιτεχνικός υπεύθυνος. "Δεν μπορώ να αφήσω τα παιδιά", του απάντησα με την αφέλεια που είχα τότε. Ξανάρθε, του ξανάπα όχι. Έλα όμως που ήρθε και τρίτη φορά, όταν είχα πια τελειώσει τις εμφανίσεις, και μου πρότεινε να κάνουμε τον "Άγιο Φεβρουάριο". Τότε δέχτηκα με χαρά. Μου έδωσε τα τραγούδια κι αρχίσαμε τις πρόβες. Όσο για την ανδρική φωνή, δοκίμασε αρκετούς αλλά κατέληξε στον Μητροπάνο κι ας ήταν φαντάρος» («Ελευθεροτυπία», 10 - 01 2007).

 Στην ίδια συνέντευξη η Πετρή Σαλπέα, που πριν τον «Άγιο Φεβρουάριο» συμμετείχε στη δισκογραφική έκδοση του έργου του Οδυσσέα Ελύτη «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» μελοποιημένο από το Νότη Μαυρουδή, αναφέρθηκε και στα κυκλώματα της δισκογραφίας που την εμπόδισαν να προχωρήσει δισκογραφικά κι έτσι αρκέστηκε μόνο σε μερικές δισκογραφικές συμμετοχές. Έλεγε, λοιπόν: «Εμείς, άλλης νοοτροπίας παιδιά, δεν είχαμε γίνει κυκλωματικοί. Αλλά αν δεν πεις το "ναι" αρχίζει ο πόλεμος. Σε πιέζουν λίγο ακόμη κι αν δεν υποκύψεις, σε βάζουν στο περιθώριο».

 Θα μου πείτε, όταν έχεις τραγουδήσει σ' ένα από τα εμβληματικά έργα της ελληνικής δισκογραφίας κι όταν η φωνή σου συνδέθηκε με μερικά τραγούδια που αποδείχτηκαν κλασικά, θες κάτι παραπάνω; Μπορεί να θες ή να το δικαιούσαι κιόλας, αλλά το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Όπως και να χει, η ιστορία της Πετρής Σαλπέα δεν ξαναγράφεται. Η ίδια κυκλοφόρησε πριν χρόνια τα «Ρεμπέτικα παντός καιρού» κι έρχεται στη μνήμη μας κάθε φορά που παίρνουμε το δρόμο για το «Σπίτι στην ανηφοριά» ή ανακαλύπτουμε «γράμματα μ ευχές κι αφιερώσεις μες στο κομοδίνο σιωπηλές» ή όταν αρχίζουμε να σιγοτραγουδάμε, χωρίς κι εμείς να ξέρουμε το λόγο, εκείνο το παλιό τραγουδάκι για το «Σίμο που ζει στη Γερμανία».

Δημοφιλέστερα τραγούδια της

1. Κράτα το φιλί (2:11)

2. Το σπίτι στην ανηφοριά (3:00)

3. Ο Σίμος (2:38)

4. Κάντε κουράγιο (2:38)

5. Πότε θα μπούμε στον Απ... (2:28)

6. Η φτώχεια είναι καμάρι (2:13)

7. Φινάλε (1:55)

8. Ήταν σωτήρας μας να γίνει (2:44)

9. Κράτα το φιλί (2:08)

10. Ο χάρος βγήκε παγανιά

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ

Κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα CD2

από Μούτσης Δήμος (2010)

Κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα CD1

από Μούτσης Δήμος (2009)

Ταξιδιώτης του παντός CD 2

από Μούτσης Δήμος (2007)

40 χρόνια Part I

από Καλογιάννης Αντώνης  (2007)

Τα πρώτα μου τραγούδια 1972 - 1975

από Καλογιάννης Αντώνης (1995)

Μικρά ερωτικά-Μεγάλες ερμηνείες CD 1

από Καλογιάννης Αντώνης (1994)

15 χρόνια Δημήτρης Μητροπάνος (Πρώτος δίσκος)

από Μητροπάνος Δημήτρης (1985)

Πορτραίτο: Αντώνης Καλογιάννης

από Καλογιάννης Αντώνης (1980)

Για μια σταγόνα αλάτι (1973)

από Πλέσσας Μίμης, Χριστοδούλου Δημήτριος

Άγιος Φεβρουάριος

από Μούτσης Δήμος  (1971)

Γοργόνες και μάγκες από Πλέσσας Μίμης (1968)

  

ΣΥΛΛΟΓΕΣ 

(2008)

Τα καλύτερα ντουέτα CD 7

 (2008)

Compact Disc Club - Τα τραγούδια μας CD 3

Προσωπικά άλμπουμ

(1974)

Τα λιοτρόπια

 Άγιος Φεβρουάριος 

Σαράντα χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία μιας δισκογραφικής δουλειάς που άφησε έντονο και διαχρονικό στίγμα στα Ελληνικά καλλιτεχνικά δρώμενα.  

Στα εννιακόσια δέκα οχτώ

από την Μικράν Ασία

μου `στειλες κάρτες με στρατό

και με την Αγιά Σοφία

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό

Μ’ από τότε μέχρι εδώ

σπίτι μείναμε μόνο δυο

ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ 

Πρόσφυγα σ’ έριξαν εδώ

κι ο χάρος έξι βήματα

στα χρόνια που `ρθα να σε δω

μέσα στα παραπήγματα

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό

Μ’ από τότε μέχρι εδώ

σπίτι μείναμε μόνο δυο

ο Άγιος Φεβρουάριος κι εγώ...

άγιος φεβρουάριος 1972

Στίχοι: ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Τραγουδούν: Δημήτρης Μητροπάνος,
Πετρή Σαλπέα 

1.Εισαγωγή ΟΡΧΗΣΤΡΑ 0:00
2.Άγιος Φεβρουάριος ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ 3:00
3.Άλλος για Χίο τράβηξε ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ 6:57
4.Το σπίτι στην ανηφοριά ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ 10:04
5.Ο Xάρος βγήκε παγανιά ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ 13:04
6.Στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί ΔΗΜ. ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ- ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ 16:04
7.Σταμάτης Κομνηνός ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ19:43
8.Κι αν φταίει κανείς ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ 22:48
9.Το κομοδίνο ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ 25:55
10.Η σούστα πήγαινε μπροστά ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ 30:14
11.Άγιος Φεβρουάριος --φινάλε ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ 33:19

http://www.manivoice.gr

Ανακοίνωση ΔΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Φίλες και φίλοι Βιβλιόφιλοι,

Τα πρόσφατα γεγονότα και η δραματική κατάσταση που διαμορφώθηκε κυρίως με το κλείσιμο των Τραπεζών ήταν αναμενόμενο να μας δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην διαδικασία έκδοσης του τόμου με τα διηγήματα και να ανατρέψει τους προγραμματισμούς μας.

Το ΔΣ σε συνεχείς συνεδριάσεις προσπαθεί να βρει λύσεις και ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρουμε τελικά με μοναδική συνέπεια την καθυστέρηση της έκδοσης για λίγες εβδομάδες. Υπολογίζαμε μέσα Ιουλίου το αργότερο να είχαμε τον τόμο στα χέρια μας. Πιστεύουμε ότι θα τον έχουμε πιθανότατα πριν από το δεκαπεντάυγουστο. Την εβδομάδα που μας έρχεται θα έχουμε τις απαντήσεις και θα σας ενημερώσουμε αμέσως, ανακοινώνοντας και τις λεπτομέρειες για την παραλαβή των τόμων που έχετε παραγγείλει.

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.

Από το ΔΣ του Συλλόγου  

«Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»

Τάκης Λαζαρίδης: 

«Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»

Γράφει ο Αντώνης Καρκαγιάννης 25.05.2008

Θα ρωτήσετε ποιος είναι ο Τάκης Λαζαρίδης. Μερικοί ασφαλώς έχουν ξανακούσει αυτό το «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι». Είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που έγραψε και κυκλοφόρησε πριν από 20 χρόνια και έκτοτε επαναλαμβάνεται με μια ειρωνική τραγικότητα σε πολλές συζητήσεις, ιδιαίτερα αριστερών. ΄Η από δεξιούς με θριαμβευτική έπαρση. Για τους πρώτους είναι συντριβή και αυτομαστίγωμα, για τους δεύτερους δικαίωση.

Ο Τάκης Λαζαρίδης όμως έχει την ιστορία του και αυτή λίγοι πλέον τη γνωρίζουν ή τη θυμούνται. Στη δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη στο Στρατοδικείο, το 1952, στο ίδιο εδώλιο καθόταν ένας νέος, εικοσάρης τότε, με στολή στρατιώτη. Ήταν ο Τάκης Λαζαρίδης. Καταδικάστηκε σε θάνατο και μαζί με τους άλλους μελλοθάνατους κλείστηκε στην απομόνωση των Φυλακών Καλλιθέας και εκεί περίμεναν το εκτελεστικό απόσπασμα. Οι Φυλακές Καλλιθέας, ακριβώς απέναντι από τον Οίκο Τυφλών, στην οδό Θησέως, δεν υπάρχουν πια. Κατεδαφίσθηκαν αργότερα και στη θέση τους κτίσθηκε σχολείο. Καμιά αντίρρηση. Κρίμα μόνο, γιατί ήταν ένα ενδιαφέρον παλιό κτίριο και τόπος ενός δράματος της εποχής εκείνης.

Τελικά εκτελέσθηκαν, στα τέλη Μαρτίου του 1952, μόνο ο Μπελογιάννης, ο Μπάτσης, ο Καλούμενος και ο Αργυριάδης. Το πρωί που πήγε να τους πάρει το εκτελεστικό απόσπασμα ο επίτροπος διάβασε και το βασιλικό διάταγμα, με το οποίο απονεμόταν χάρη στον Τάκη Λαζαρίδη, λόγω του νεαρού της ηλικίας και η θανατική καταδίκη μετατρεπόταν σε ποινή ισοβίων δεσμών.

Έχει σημασία να σας πω ότι ο πατέρας του Τάκη Λαζαρίδη, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς, μαζί με τους 200 κομμουνιστές την 1η Μαΐου 1944, στην Καισαριανή. Τη συντήρηση και την ανατροφή του Τάκη και της αδελφής του, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, ουσιαστικά την ανέλαβε το ΚΚΕ. Θέλω να πω ότι μεγάλωσε και ανατράφηκε με οικογένεια το ΚΚΕ και θα υπέθετε κανείς ότι στους κόλπους του θα σταδιοδρομούσε...

Ο Τάκης όμως πήρε άλλο δρόμο. Μετά το δραματικό πρωινό στις Φυλακές Καλλιθέας ο Τάκης μεταφέρθηκε στις φυλακές Κεφαλονιάς, όπου έγκλειστος έζησε τον τρόμο των σεισμών και αργότερα στις Φυλακές Κέρκυρας, για να εκτίσει την ποινή των ισοβίων δεσμών. Ήταν σκληρός και ανυποχώρητος κομμουνιστής, στην ανάκριση, στο Στρατοδικείο και μετά στη φυλακή, όπου έμεινε συνολικά 14 και κάτι χρόνια. Πολύ ευγενής και μελετηρός...

Ποιος ξέρει πώς, αυτός ο σκληρός και ανυποχώρητος κομμουνιστής, στις απέραντες νύχτες του εγκλεισμού ξανασκέφθηκε τη ζωή του, τη ζωή των άλλων και τη ρημαγμένη οικογένειά του και έθεσε στον εαυτό του ριζικά και καταλυτικά ερωτήματα. Το πώς τελικώς απάντησε είναι ένα δεύτερο θέμα, άλλοι θα συμφωνήσουν και άλλοι, αλλού, θα διαφωνήσουν. Με αυτά τα ερωτήματα και με τις απαντήσεις έγραψε το «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», το οποίο κυκλοφόρησε ακριβώς πριν από 20 χρόνια. Το 1988, πριν ακόμη καταρρεύσει ο «υπαρκτός (και ταυτόχρονα ανύπαρκτος) σοσιαλισμός». Μετά την κατάρρευση και όταν βεβαιώθηκαν ότι ήταν οριστική, έγραψαν και άλλοι πολλά και διάφορα...

Τον γνώρισα την άνοιξη του 1964 στις Φυλακές Αιγίνης, όπου είχα μεταχθεί από τις Φυλακές Λευκάδας. Αποφυλακισθήκαμε το 1966. Είχε πάρει ήδη τις αποστάσεις του από το ΚΚΕ γενικά και από την κομματική ηγεσία της φυλακής, η οποία τον αντιμετώπισε σαν ένα ιδιόρρυθμο άνθρωπο. Δεν είχε, όμως, τίποτα να πει εναντίον του.

Στο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», έθεσε καταλυτικά για την Αριστερά, όλων των αποχρώσεων, ερωτήματα. Κάνει πως δεν τα ακούει, θα 'ρθει όμως η στιγμή να τα ακούσει.

Μέχρι τώρα η «αυτοκριτική» της Αριστεράς απαντάει ή προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα: τι συνέβη, τι έφταιξε και δεν νικήσαμε. Πάνω σ' αυτό το ερώτημα γράφτηκε από την Αριστερά ολόκληρη η Ιστορία, τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 1943 ώς την τελική συντριβή της, στρατιωτική και πολιτική, το 1949. Δεν σταμάτησε εκεί. Με τον ίδιο «καημό» της ήττας διαμορφώθηκε και η μετέπειτα πολιτική και ιστορία της ώς τις μέρες μας.

Σε αυτόν τον καμβά συσσωρεύτηκαν όλα τα γεγονότα, όλα τα πρόσωπα, όλες οι ιδέες, όλα τα «σφάλματα», όλες οι σχέσεις με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και με τους ξένους. Ο (απολεσθείς παράδεισος της «νίκης» διαμόρφωσε στερεότυπα σκέψης και συμπεριφοράς, τα οποία ισχύουν και σήμερα και είναι πανίσχυρα. Ποτέ η Αριστερά, τουλάχιστον σε ηγετικό επίπεδο, δεν τόλμησε να αναρωτηθεί ειλικρινά τι θα εσήμαινε και τι σημαίνει αυτή η «νίκη» που απροσδόκητα χάθηκε και εξακολουθεί ακόμα να τη θρηνεί. Ιδιαίτερα η συγκλονιστική αποκάλυψη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού και ταυτόχρονα ανύπαρκτου, θα έπρεπε λογικά να οδηγήσει την Αριστερά σε πλήρη ανατροπή της πολιτικής της, στη θεωρία και την πράξη. Οχι ότι μας χρειάζονταν οι αποκαλύψεις, όλοι ξέραμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν τολμούσε να θέσει το καταλυτικό ερώτημα. Και είναι πραγματικά ένα θέμα για να ερευνηθεί, πώς άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν τίποτα στη ζωή τους, που έδειξαν απαράμιλλο θάρρος και ηρωισμό, φοβήθηκαν να ρωτήσουν και να αναρωτηθούν: τι πήγαμε να κάνουμε και ευτυχώς δεν μας άφησαν να το κάνουμε και να το αποτελειώσουμε;

Αυτό το ερώτημα έθεσε νωρίς ο Τάκης Λαζαρίδης, πρώτα στον εαυτό του και έπειτα, με το πρώτο του βιβλίο σε όλους τους άλλους. Οπως καταλαβαίνετε, είναι σαν να θέλει να ξαναγράψει την ιστορία της Αριστεράς. Ο Δεκέμβρης και ο Εμφύλιος, για παράδειγμα, ήταν θανάσιμες απειλές εναντίον της χώρας και του λαού και όχι ευκαιρίες «νίκης» που χάθηκαν. Και ευτυχώς, που αυτές οι απειλές αποκρούσθηκαν. Το «αστικό κράτος» και οι ξένοι, οι Αγγλοι πρώτα και κατόπιν οι Αμερικανικοί, συνέτριψαν την Αριστερά και την αιματοκύλησαν χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς, όπως επιβάλλει ένας πόλεμος. Σώθηκε, όμως, η χώρα και ο λαός της δεν γνώρισε τις περιπέτειες που γνώρισαν άλλοι λαοί που εντάχθηκαν με τη βία σε ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης.

Ο Τάκης Λαζαρίδης, όμως, δεν σταματάει εδώ. Αναρωτιέται και μας καλεί να αναρωτηθούμε τι μπορεί να σημαίνει σήμερα «σοσιαλισμός» και «σοσιαλιστική ανοικοδόμηση», στερεότυπα επαναλαμβανόμενα από τα δύο κόμματα της Αριστεράς. Και τι μπορεί να σημαίνει «καπιταλισμός» και πού μας οδηγεί.

Με το νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγο με τον τίτλο «Αναγκαστική Προσγείωση», και που είναι η αφορμή αυτού του σημειώματος, απαντάει σε γράμματα και ερωτήσεις αναγνωστών του πρώτου βιβλίου, του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι».

Θα ρωτήσετε, έπειτα από αυτήν την καταλυτική κριτική τι μένει από την Αριστερά. Θα σας πω τη γνώμη μου ευθέως. Από την Αριστερά που γνωρίσαμε, την παραδοσιακή και επίσημη, δεν μένει τίποτα. Μένουν μόνο οι τραγικές θυσίες της. Και αυτές σαν βάρος στη συνείδησή μας.

Επειδή, όμως, ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες, ανισότητες, καταπιέσεις, αίμα και καταστροφές, το αριστερό αίτημα θα είναι πάντα ζωντανό και ενεργό. Ίσως γι' αυτό το λόγο η ηττημένη και στη χειρότερη στιγμή της, εγκλωβισμένη στον αποπνικτικό κρατισμό «Αριστερά» είναι ιδεολογικά κυρίαρχη, όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Τάκης Λαζαρίδης. Την άλλη Αριστερά μένει να την ανακαλύψουμε...

http://www.kathimerini.gr/709380/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/takhs-lazaridhs-eytyxws-htth8hkame-syntrofoi

Αντόνιο Γκαουντί, o διάσημος Καταλανός αρχιτέκτονας

La Sagrada familia (Η Αγία Οικογένεια)

Το διασημότερο ίσως έργο του Γκαουντί

Αντόνιο Γκαουντί, o διάσημος Καταλανός 

μοντερνιστής αρχιτέκτονας

Σαν σήμερα 25 Ιουνίου του 1852 γεννήθηκε ο διάσημος Καταλανός αρχιτέκτονας, Αντόνιο Γκαουντί, ο οποίος σπούδασε και εργάστηκε στη Βαρκελώνη όπου βρίσκονται και τα πιο σημαντικά έργα του, τα οποία ξεχωρίζουν για το σχεδιασμό τους. 

Ο Γκαουντί όμως αδιαμφισβήτητα έμεινε στην ιστορία με τη «Sagrada Familia», το ναό-σύμβολο της Βαρκελώνης. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1883. Δούλεψε επί 43 συναπτά έτη αλλά δυστυχώς το μεγάλο όνειρό του στο οποίο αφιερώθηκε ολοκληρωτικά, περνώντας 15 χρόνια ζώντας και δουλεύοντας εκεί για την αποπεράτωσή του, έμεινε ημιτελές.

Ο απόκοσμος και ιδιόρρυθμος Γκαουντί, πέθανε στις 10 Ιουνίου του 1926 κοντά στον ανεγειρόμενο ναό, όταν τον κτύπησε ένα διερχόμενο τραμ. Ο Αντόνιο Γκαουντί θεωρείται από τους σημαντικότερους Καταλανούς αρχιτέκτονες. Με το έργο του δημιούργησε ένα προσωπικό στιλ που αποτελεί ιδιόμορφη και αναγνωρίσιμη παραλλαγή του κεντροευρωπαϊκού νεανικού στιλ (Jugendstil). Γεννήθηκε στη Ρέους, αλλά σπούδασε και εργάστηκε στη Βαρκελώνη όπου και βρίσκονται τα σημαντικότερα κτίρια τα οποία ξεχωρίζουν για το σχεδιασμό τους. Σπούδασε στο Επαρχιακό Πανεπιστήμιο της Αρχιτεκτονικής (Universidad Provincial de Arquitectura) και στο Νεομεσαιωνικό Πανεπιστήμιο. Μελέτησε τα καλλιτεχνικά ρεύματα του παρελθόντος, την ισλαμική και τη γοτθική αρχιτεκτονική η οποία μάλιστα εκείνη την εποχή αναβίωνε. Δέχτηκε την επιρροή του Viollet-le-Duc, των John Ruskin και Richard Wagner και μέσα από το έργο του θέλησε να ανανεώσει την τοπική αρχιτεκτονική έκφραση επεξεργαζόμενος νέες φόρμες. Χαρακτηριστικό της τεχνικής του είναι τα κομμάτια από κεραμικά πλακάκια που χρησιμοποιούσε για να διακοσμήσει τα έργα του. Το έργο του μπορεί να χωριστεί σε δύο περιόδους: Η πρώτη εποχή ή νεογοτθική, περιλαμβάνει κτίρια που πραγματοποίησε μέχρι το 1900 και ανήκουν στον γοτθικό ρυθμό. Χαρακτηριστικό τους είναι το σαν να βγήκαν μέσα από παραμύθι και παραπέμπουν στο στυλ του Γκαουντί. Η δεύτερη περίοδος, ονομαζόμενη «της Πληρότητας», ξεκινάει από το 1900 και φτάνει έως το 1926 όπου παίρνει στοιχεία από τη φύση, χρώματα, μορφές και σχήματα σχεδόν οραματικά, για να δημιουργήσει κτήρια μοναδικά.

Ο Γκαουντί θέτει την πιο σύγχρονη τεχνολογία στην υπηρεσία των αισθήσεων και των πεποιθήσεων του, για να δημιουργήσει έργα απόλυτα διαφορετικά. Μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του εκτός από την «Sagrada Familia» το τουριστικό μνημείο σύμβολο της Βαρκελώνης, το Casa Batllo με το χαρακτηριστικό δράκο στη σκεπή του, η φημισμένη πολυκατοικία Casa Mila (La Pedrera) με τη διάσημη σκεπή με τις καμινάδες «τους πολεμιστές του δάσους» και το Parc Guell ένα ιδιαίτερο φανταστικό πάρκο με καταπληκτική θέα στην πόλη. Το μεγαλείο και η πρωτοτυπία του Γκαουντί, σε συνδυασμό με τις ιδέες του, που βασίστηκαν σε νόμους της φύσης, συνθέτουν ένα αποτέλεσμα μοναδικό, καθιστώντας τον σε έναν από τους καλύτερους αρχιτέκτονες στην παγκόσμια ιστορία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα έργα του θαυμάζονται από εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο!

http://www.in.gr/entertainment/art/news/article/?aid=1500007236#sthash.sXSYTHPp.dpuf