Εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ σε συνεργασία με το ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ ΙΔΡΥΜΑ ΧΑΡΙΛΑΟΥ Κ. ΚΕΡΑΜΕΩΣ, σας προσκαλούν στην κοπή της βασιλόπιτας της Π.Ο.Θ.Σ. που θα γίνει το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012 και ώρα 18:30 στην αίθουσα των Δυτικομακεδονικών Σωματείων, Βενιζέλου 30, Θεσσαλονίκη.

Θα ακολουθήσει ομιλία με θέμα «Το Θέατρο στη Θράκη κατά τον ΙΘ΄ αιώνα» από το Θρακιώτη δημοσιογράφο κ. Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη.

Η εκδήλωση θα κλείσει με την απονομή τιμητικής διάκρισης στον Αξιοσέβαστο καθηγητή του Α.Π.Θ. κ. Κωνσταντίνο Βακαλόπουλο για την προσφορά του στο Θρακικό Ελληνισμό.

Με εκτίμηση τα Δ.Σ.
Της Π.Ο.Θ.Σ.
Του Κοινωφελούς Ιδρύματος ΧΑΡΙΛΑΟΥ Κ. ΚΕΡΑΜΕΩΣ

Λεύκωμα: Η Θεσσαλονίκη των περιηγητών 1430~1930

Λεύκωμα: Η Θεσσαλονίκη των περιηγητών 1430~1930

Μια πολύτιμη (& πανάκριβη) προσφορά της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών με σπάνιες φωτογραφίες, γκραβούρες και κείμενα σχετικά με τη Θεσσαλονίκη και για την περίοδο 1430 έως 1930. Τιμή: 85 Ευρώ

Μια πόλη, όπως η Θεσσαλονίκη, είναι η θάλασσα και το λιμάνι που αντικρίζονται, οι λόφοι και τα τείχη που την κυκλώνουν. Είναι όμως και οι άνθρωποι που την κατοικούν, που την περπάτησαν, είναι η ζωή τους σε αυτήν. Είναι επίσης τα κτίσματα, τα μνημεία, οι εκκλησίες, τα φρούρια, τα ερείπια του παρελθόντος.

Μια πόλη ριζωμένη στο ιστορικό της παρελθόν αλλά και ολοζώντανη ανά τους αιώνες είναι ταυτόχρονα οι σιωπές και οι ήχοι της• είναι η Ιστορία της, οι καταγεγραμμένες μνήμες, οι θρύλοι. Είναι τα γεγονότα -μικρά και μεγάλα-, είναι τα συμβάντα, ηρωικά και ασήμαντα. Είναι οι επώνυμοι και οι αφανείς που έζησαν, πέρασαν από αυτήν και έγραψαν γι' αυτήν• και πάντα είναι το φυσικό της περίγραμμα και ο ήλιος που το φωτίζει αιώνες ίδια, κατ' εποχές αλλιώτικα. Μια πόλη και ο χώρος της είναι ένα στερέωμα αυτοτελές και διαχρονικό• οι ταξιδιώτες είναι οι διάττοντες αστέρες, μετεωρίτες στη ζωή της.

Οι ιστορίες των ταξιδιών στη Θεσσαλονίκη είναι ιστορίες ενθουσιασμών, εμπειριών και λογοκλοπών είναι οι ιστορίες των συγγραφέων αλλά και του τόπου. Οι μαρτυρίες από τις προσωπικές ή φανταστικές επισκέψεις των Δυτικοευρωπαίων ταξιδιωτών κατά τους τελευταίους αιώνες αλλά και οι θεωρητικές τους γνώσεις, τα οράματα ή οι ιδεολογίες που συγκρούονταν με τις εμπειρίες τους συνθέτουν τα στερεότυπα με τα οποία και τροφοδοτήθηκε η περιηγητική γραμματεία για την πόλη στη μεγάλη αυτή καμπύλη των πέντε αιώνων. Λόγοι πολιτικοί, ιδεολογικοί, θρησκευτικοί ή προσωπικοί καθόρισαν το ταξίδι των Ευρωπαίων, τις παρατηρήσεις τους και τη σκοπιμότητα των έργων τους.

Στην αρχή του περιηγητικού ρεύματος, ο ταξιδιώτης συνθέτει, για την πολιτεία της Θεσσαλονίκης και τους ανθρώπους της, αμυδρές νησίδες πραγματικότητας (15ος-αρχές 17ου αιώνα). Σταδιακά ο Δυτικός άνθρωπος αντιμετωπίζει με περισσότερη ευαισθησία και γνώση το μνημειακό παρελθόν, την ορθόδοξη ταυτότητα με την πληθυσμιακή εθνοτική ιδιομορφία και την εμπορική δεινότητα της πόλης (τέλη 17ου-18ος αιώνας). Με τον Διαφωτισμό και τα αρχαιοδιφικά ενδιαφέροντα υπεισέρχεται και μια άπληστη τάση εμπλουτισμού στο πρακτικό αλλά και στο ιδεολογικό επίπεδο (18ος αιώνας). Τέλος, τον 19ο αιώνα ο περιηγητής συναντά ολοζώντανο το βίο των ανθρώπων, σαν ένα σύνολο τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο χώρο, ενώ η πολιτική ρευστότητα, η οποία μεγεθύνεται ως τις αρχές του 20ού αιώνα, γίνεται η κατευθυντήρια συντεταγμένη όπου οι Ευρωπαίοι βάδισαν ή και απλώς συνέταξαν κείμενα σχετικά με την πολιτεία, τα οποία όμως κυρίως ευνοούσαν σκοπιμότητες πολιτικές ή εθνικές πέραν των ελληνικών συνόρων. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα της Ιόλης Βιγγοπούλου).

http://krasodad.blogspot.com/2011/04/14301930.html

Η παλαιότητα της νέας ελληνικής

Χρίστου Δάλκου: «Η παλαιότητα της νέας ελληνικής» -

Μια νέα πολιτισμική πρόταση

Εκδόσεις «Μελάνι», Ιούλιος 2011 – σελ. 101

Είχα προσφάτως την ευκαιρία να μελετήσω την μονογραφία του φιλολόγου Δρ. Χρίστου Δάλκου, που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, με τον τίτλο «Η παλαιότητα της νέας ελληνικής» και το οποίο ο συγγραφέας του, είχε την ευγένεια και την καλωσύνη να μου το στείλει ως «αντίδωρον», όπως αναφέρει στην αφιέρωσή του.

Ο Χ.Δ. είναι γνωστός στους αναγνώστες του «Άρδην» και της «Ρήξης» (και όχι μόνον) από τις πολυάριθμες εργασίες, μελετήματα, άρθρα κ.λπ. που έχει δημοσιεύσει γύρω από γλωσσικά/γλωσσολογικά ζητήματα και θέματα πολιτισμού γενικότερα. Βεβαίως, τα θέματα που τον συναρπάζουν είναι οι σχέσεις της λεγομένης «προ»-ελληνικής με την νεοελληνική και η «ενδοσυγκριτική» διερεύνηση των γλωσσικών φαινομένων, η οποία, κατά τον συγγραφέα, υπερβαίνει τον αυστηρό (απόλυτο και ισοπεδωτικό, τον χαρακτηρίζει ο Χ.Δ.) διαχωρισμό συγχρονίας-διαχρονίας, που δέχεται και υποστηρίζει η σύγχρονη Ιστορικο-συγκριτική Γλωσσολογία.

Αυτά τα ζητήματα αποτελούν και το βασικό θέμα με το οποίο ασχολείται ο συγγραφεύς στην εν λόγω μονογραφία, υποστηρίζοντας ότι «...η νέα ελληνική είναι δυνατόν να διασώζῃ τύπους αρχαιότερους και αυτών της αττικής διαλέκτου» (σελ. 40), υπερβαίνοντας έτσι το μέχρι σήμερα γενικότερα αποδεκτό σχήμα της γραμμικής εξέλιξης της γλώσσας μας: Πρωτο-ελληνική – Αττική διάλεκτος – ελληνιστική Κοινή – μεσαιωνική ελληνική – νέα ελληνική.

Το έργο διαρθρώνεται στις εξής ενότητες: Η νεωτερική/»νεογραμματική» θεωρία – Ετυμολόγηση αρχαιοελληνικών λέξεων βάσει (και) της «νεο»ελληνικής – Περί της πληρεστάτης συγγενείας της Σλαβονο-Ρωσσικής γλώσσης προς την Ελληνικήν – Η γλώσσα της Γραμμικής Α΄ - Η αξιοποίηση του «νεο»ελληνικού γλωσσικού πλούτου – Η ανάγκη υπέρβασης όχι μόνο της νεωτερικής, αλλά και της μετανεωτερικής αντίληψης για την γλώσσα και τον πολιτισμό και κλείνει με την παράθεση πλούσιας βιβλιογραφίας.

Πιστεύω ότι το αξιολογότατο αυτό πόνημα του Χ.Δ. αξίζει να μελετηθεί και να αντιμετωπιστεί ως μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστημονική υπόθεση (και πρόκληση) από ειδικούς επιστήμονες διαφορετικών κλάδων, ώστε να έχουμε πειστικές απαντήσεις για το τι ακριβώς συμβαίνει με τα γλωσσικά φαινόμενα που περιγράφει ο συγγραφεύς και κατά πόσον η ερμηνεία που προτείνει μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση των παγιωμένων σήμερα και «ακαδημαϊκά ορθών» αντιλήψεων.

Προσωπικά θεωρώ ότι στην παρακμιακή ατμόσφαιρα της γενικευμένης διάλυσης που βιώνουμε, κάτι τέτοιο συγκεντρώνει από ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες να συμβεί, λόγω και της συνηθισμένης πρακτικής των πανεπιστημιακών μας, που οχυρωμένοι πίσω από τις δογματικές και ιδεολογικές τους αγκυλώσεις και αντιλήψεις περί του ακαδημαϊκού αλάθητου, αντιμετωπίζουν τέτοιες περιπτώσεις ως ενοχλητικές, που εμπεριέχουν μάλιστα και τον κίνδυνο να αποκαλύψουν την επιστημονική τους γυμνότητα και ημιμάθεια.

Στο σημείο αυτό δράττομαι της ευκαιρίας να εκθέσω τις απόψεις μου για παρόμοια επιστημονικά ζητήματα. Σε άλλες χώρες η διεπιστημονική συνεργασία ειδικών από διαφόρους κλάδους είναι μια καθιερωμένη πρακτική στην προσπάθεια επίλυσης επιστημονικών ζητημάτων και προβλημάτων. Έτσι, σε θέματα αποτίμησης π.χ. των ανασκαφικών ευρημάτων μιας προϊστορικής τοποθεσίας, διαπιστώνουμε ότι συνεργάζονται κατά περίπτωση και αναλόγως των ευρημάτων αρχαιολόγοι, γεωλόγοι, ιστορικοί, παλαιοανθρωπολόγοι, παλαιοβοτανολόγοι, γλωσσολόγοι, μηχανικοί, προγραμματιστές υπολογιστών, τεχνικοί και γενικά επιστήμονες από εντελώς διαφορετικούς κλάδους και ειδικότητες, ώστε να μπορούν να ερμηνεύσουν τα δεδομένα και να καταλήξουν σε αποδεκτά συμπεράσματα.

Αυτή είναι, αν όχι η αντίρρηση, η επιφύλαξή μου έστω, στην υπόθεση που προτείνει ο συγγραφεύς για την ερμηνεία των γλωσσικών φαινομένων που περιγράφει. Υπστηρίζω, με άλλα λόγια, ότι πρόκειται για ζήτημα που απαιτείται διεπιστημονική διερεύνηση και προσέγγιση.

Πέρα όμως από αυτήν την γενικότερη τοποθέτησή μου σε ένα θέμα αρχών και επιστημονικής δεοντολογίας, πιστεύω ότι υπάρχουν και ορισμένα άλλα σημεία που χρήζουν περαιτέρω διευκρινίσεων, αλλά και τεκμηρίωσης.

Αναφέρομαι στην διεκδίκηση της Γραμμικής Α΄, του γραμμικού συλλαβικού συστήματος που χρησιμοποιήθηκε στην Παλαιοανακτορική (1900-1700 π.Χ.) και Νεοανακτορική (1700-1450 π.Χ.) Μινωϊκή Κρήτη ως γραφής που εμπεριέχει: «...μια μορφή πρωτοελληνικής γλώσσας, συγγενικής όχι μόνο με την αρχαία, αλλά και την νέα ελληνική...» (σελ. 65). Μια τέτοια υπόθεση, που ανατρέπει τα μέχρι σήμερα αρχαιολογικά, γλωσσολογικά, ανθρωπολογικά και ιστορικά επιστημονικά δεδομένα (βλ. σχετικά Μ. Σακελλαρίου: Οι γλωσσικές και εθνικές ομάδες της ελληνικής προϊστορίας, Ιστορία Ελληνικού Έθ¬νους, τόμ. Α΄ σελ. 356-379, Αθήνα, 1972 – J. P. Mallory: In Search of the INDO-EUROPEANS - London, 1991 – Mallory, J.P. & Adams, D.Q. (ed.): The Oxford Introduction to Proto-Indo-European and the Proto-Indo-European World – Oxford U. P. 2006 – David W. Anthony, The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World, Princeton N. J. 2007 – Roger D. Woodard (ed.): The ancient languages of Asia Minor – Cambridge U.P. 2008), θεωρώ ότι απαιτεί συντονισμένη και ίσως πολύχρονη διεπιστημονική ερευνητική προσπάθεια και δεν νομίζω ότι είναι απλώς θέμα «...αποκαθήλωση(ς) των θεσφάτων της νεογραμματικής αντίληψης...», όπως υποστηρίζει ο συγγραφεύς (σελ. 65).

Και τούτο διότι πέραν των αυστηρώς επιστημονικών διεργασιών ελλοχεύει ο κίνδυνος εκτροπής σε ατραπούς «αυτοχθονισμών» και εμπλοκής σε διατυπώσεις «μη-συμβατικών» θεωριών, όχι μόνον από τους καραδοκούντες «ελλαδέμπορους», αλλά και από τους Νεο-σταλινικούς θεωρητικούς του Περισσού, ως είθισται.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον πόνημα, που αξίζει να μελετηθεί από το ευρύτερο κοινό που είναι ευαίσθητο στα ζητήματα αυτά και φυσικά από εξειδικευμένους επιστήμονες (φιλολόγους, ιστορικούς της γλώσσας μας, αρχαιολόγους, γλωσσολόγους), με την ελπίδα κάποιοι να συμβάλουν με τις γνώσεις τους στον προβληματισμό που θέτει η μονογραφία του Χ.Δ.

Κλείνοντας, σπέυδω να προσθέσω ότι η χρήση του πολυτονικού, κατά την ταπεινή μου άποψη, κάνει το εν λόγω έργο έτι θελκτικότερο.

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

ΕΝΘΥΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (1912 – 2012)

Εξώφυλλο 1ου τεύχους του περιοδικού ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ (1958)

Από την 1η σελίδα του περιοδικού:

«Πρωτοχρονιάτικη λογοτεχνική έκδοση. Κείμενα Ντίνου Χριστιανόπουλου, καλλιτεχνική επιμέλεια Κάρολου Τσίζεκ. Περιεχόμενα: επτά ποιήματα· μεταφράσεις από τη Σαπφώ και τον Οράτιο· «Η βροχή» (διήγημα και κριτικά σημειώματα για τα νέα βιβλία των: Ζωής Καρέλλη, Π. Θασίτη, Γ. Δέλιου, Τηλ. Αλαβέρα και Βασ. Φράγκου».

ΕΝΘΥΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (1912 – 2012)

Τα «Λογοτεχνικά Επίκαιρα» εγκαινιάζουν, με την αποστολή του 1ου τεύχους της "Διαγωνίου", το αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (1912 – 2012) που θα διαρκέσει ολόκληρο το έτος. Στιγμές της λογοτεχνικής ζωής της Θεσσαλονίκης θα παρουσιαστούν μέσα από την ιστοσελίδα http://logotexnika-epikaira.blogspot.com/ με ανάρτηση φωτογραφιών, χειρόγραφων ποιημάτων, εξώφυλλων περιοδικών κλπ που θα έχετε τη δυνατότητα να δείτε κατά διαστήματα.

Το 1ο τεύχος της "Διαγωνίου" εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη από τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, διακοσμήθηκε από τον Κάρολο Τσίζεκ, τυπώθηκε στο τυπογραφείο του Ν. Νικολαΐδη και κυκλοφόρησε την πρωτοχρονιά του 1958 με ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου και κριτικά σημειώματα για τα βιβλία των: Ζωής Καρέλλη, Π. Θασίτη, Γ. Δέλιου, Τηλ. Αλαβέρα και Βασ. Φράγκου που είχαν εκδοθεί εκείνο το διάστημα. Η ύλη του 1ου εξαμηνιαίου τεύχους φιλοξενείται σε 16 σελίδες.

Με την ευγενική παραχώρηση του Κου Ντίνου Χριστιανόπουλου προς τους αναγνώστες της ιστοσελίδας, επισυνάπτεται σε ψηφιακή μορφή το 1ο τεύχος του περιοδικού "Διαγώνιος".

Λογοτεχνικά Επίκαιρα

http://logotexnika-epikaira.blogspot.com/

 

Νέα βιβλία

“Εμφύλιος”

του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Η αποσύνθεσις της κληρονομικής δημοκρατίας οδηγεί αφεύκτως σε κοινωνική έκρηξη εξαιτίας της τεραστίας ανεργίας και της φορολογικής αφαιμάξεως των λαϊκών τάξεων. Το μεταπολεμικόν αθηνοκεντρικό κράτος αδυνατεί να ελέγξει την αναρχία στην πρωτεύουσα, όπου ξεσπούν πρωτοφανείς ταραχές. Εγκληματικά στοιχεία και απέλπιδες λαθρομετανάστες ληστεύουν και κατατρομοκρατούν τον αθηναϊκό λαό, που κλεισμένος μέσα στα διαμερίσματά του και αποκομμένος από τις ρίζες του αδυνατεί να επιβιώσει.

Η αστυνομία χάνει τον έλεγχο της πόλεως, ο οποίος περιέρχεται στους δραπέτες του Κορυδαλλού. Ο στρατός αποσύρεται στην Βόρειο Ελλάδα, όπου με την τοπική αυτοδιοίκησι και την Δικαιοσύνη αναλαμβάνει την τήρησι της τάξεως και εξασφαλίζει την εθνική ακεραιότητα της χώρας. Ένας διάλογος αναπτύσσεται για την εξομάλυνσι του πολιτικού μέλλοντος της χώρας, με έμφασι στην άμεση δημοκρατία, στα δημοψηφίσματα και στις λαϊκές νομοθετικές πρωτοβουλίες. Η ανάκτησις της νομισματικής πολιτικής και η επάνοδος στην δραχμή προτείνεται την στιγμή που η ευρωζώνη καταρρέει από την κοντόφθαλμη πολιτική της Γερμανίας. Ένα μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας περιγράφει το "ευοίωνο" μέλλον της χώρας μας, μέσα από πραγματικά περιστατικά, απ’ τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Κόλμερ.

Η συστηματική προσπάθεια αναθεώρησης της εθνικής μας ιστορίας

Η συστηματική προσπάθεια αναθεώρησης

της εθνικής μας ιστορίας

Δρ Ιωάννης Παρίσης

Στις δραστηριότητες του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (CDRSEE), που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και αφορά στην τετράτομη Ιστορία των Βαλκανίων, η οποία εξαγνίζει τη Οθωμανική περίοδο και προωθεί τη σκοπιανή προπαγάνδα, αναφέρεται επιστολή των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου, προς την Υπουργό Παιδείας.

Το Κέντρο αυτό έχει συστήσει ένα «Πρόγραμμα Κοινής Ιστορίας», στόχος του οποίου είναι «η αναθεώρηση της εθνοκεντρικής διδασκαλίας της ιστορίας στο σχολείο με την αποφυγή της παραγωγής των στερεοτύπων που ενθαρρύνουν τη σύγκρουση, προτείνοντας εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας και με την προώθηση της ιδέας των πολλαπλών ερμηνειών ενός γεγονότος».

Για την επίτευξη των σκοπών αυτών το Κέντρο δημιούργησε τέσσερα Βιβλία Εργασίας Εναλλακτικής Εκπαίδευσης στην Ιστορία:

1) Η Οθωμανική Αυτοκρατορία,

2) Έθνη και κράτη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη,

3) Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι,

4) Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.
(βλ. http://www.cdsee.org/jhp/download_gre.html)

Αυτή η «εναλλακτική» ιστορία έχει μεταφραστεί σε 8 γλώσσες από το 2007. Μάλιστα, σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη οι υπεύθυνοι για την ελληνική έκδοση πρότειναν την εισαγωγή του έργου στα σχολεία.

Είναι ενδιαφέρον ότι αυτό το υπόπτου αποστολής Κέντρο, έχει μεγάλο αριθμό χορηγών από όλο τον κόσμο (προβάλλονται στην ιστοσελίδα του). Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα υπουργεία Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας αλλά και της Ελλάδας, το υπουργείο Παιδείας της Αυστρίας, πολλοί κυβερνητικοί οργανισμοί, οργανώσεις και εταιρίες από την Ιρλανδία μέχρι το… Λιχνενστάιν, αλλά και η ο Δήμος Θεσσαλονίκης και η Εθνική Τράπεζα. Αναρωτιέται κανείς τι πόνος τους έπιασε όλους αυτούς για να μάθουμε… «σωστά» την ιστορία μας!

Στην επιστολή των Παμμακεδονικών Ενώσεων σημειώνεται ότι το υλικό τους δεν πηγάζει από επίσημες ιστορικές πηγές, ενώ με το πρόσχημα ότι η Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία είναι εθνικιστική, επιχειρείται να αποδειχθεί ότι το έθνος δεν αποτελεί πλέον την μοναδική ταυτότητα ενός λαού, και καλεί τους μαθητές να υπερβούν το έθνος και να ταυτισθούν με στενότερα ή και ευρύτερα σύνολα.

Ειδικότερα οι Παμμακεδονικές Ενώσεις Υφηλίου διατυπώνουν, μεταξύ των άλλων, τις εξής παρατηρήσεις: υποβαθμίζεται ο ρόλος των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών ως ιστορικών παραγόντων και προβάλλεται ως δημιουργός της ιστορίας το ανώνυμο πλήθος, τα Βαλκανικά κράτη παρουσιάζονται ως γεννήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ το Βυζάντιο αγνοείται εντελώς, ο αγώνας της ελληνικής εθνεγερσίας απουσιάζει παντελώς, ο Μακεδονικός αγώνας περιγράφεται ως αγώνας της Βουλγαρίας, γίνεται απαράδεκτη προβολή του κράτους των Σκοπίων ως Μακεδονίας και των Σκοπιανών ως Μακεδόνων, είναι ισχνότατη η παρουσία ελληνικών πηγών σε αντίθεση με τις σλαβικές και τουρκικές, αποσιωπούνται οι θηριωδίες των Βουλγάρων και των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων, παρατίθενται συγκριτικοί πίνακες με στατιστικά στοιχεία για τον πληθυσμό Μακεδονικών πόλεων με τρόπο που δικαιώνουν τους, παρατίθενται παραπλανητικές εικόνες (πόλεων, ενδυμασιών) εις βάρος του Ελληνικού πληθυσμού, παρουσιάζεται η ΕΟΚΑ ως τυχοδιωκτική και τρομοκρατική οργάνωση.

Γενικά μέσα στα βιβλία αυτά αφανίζεται η ελληνική ιστορία και επιχειρείται μεθοδικά άμβλυνση της ιστορικής μνήμης και εθνικός αποχρωματισμός των Ελλήνων. Η επιστολή προς την Υπουργό Παιδείας καταλήγει με την ελπίδα πως τα βιβλία αυτά δεν θα έχουν καμιά θέση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση της ελληνικής νεολαίας.

–Ο Δρ Ιωάννης Παρίσης είναι Υποστράτηγος ε.α., Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης – Διεθνών Σχέσεων, αναλυτής θεμάτων αμυντικής πολιτικής & στρατηγικής

 

O μηδενισμός ως «προοδευτική» θρησκοληψία

O μηδενισμός ως «προοδευτική» θρησκοληψία

Tου Χρήστου Γιανναρά

Για μια ακόμα φορά, τα σχήματα που εφευρίσκουμε για να πετύχουμε τον ηδονικό διχασμό μας οι Eλληνες είναι επιπόλαια, μωρότατα: Mιλάμε για τους «κακούς» Mνημονιακούς και τους «καλούς» Aντιμνημονιακούς – και τούμπαλιν.

Ποιο το κριτήριο των χαρακτηρισμών «καλός» και «κακός»; Aν είναι η φιλοπατρία, η κοινωνική ευαισθησία, η ανιδιοτέλεια, τότε η αντιθετική διαστολή διαψεύδεται. Διότι υπάρχουν «Mνημονιακοί» που βλέπουν την υποταγή στα Mνημόνια ως ευκαιρία να μας επιβληθεί έξωθεν αυτό που μόνοι μας δεν καταφέρνουμε: Nα καταλυθεί το παρασιτικό κράτος μας, δηλαδή το καθεστώς της κομματοκρατίας. Nα εξαλειφθεί ο παρακρατικός (σε ρόλο στρατού κατοχής) συνδικαλισμός, κατεστημένο ανομίας και αυθαιρεσίας. Nα αποκατασταθεί αξιοκρατία, δηλαδή κίνητρα δημιουργίας, παραγωγικότητας, να χαλιναγωγηθεί ο δανεισμός.

Aλλά υπάρχουν και «Aντιμνημονιακοί» που θέλουν ακριβώς τα ίδια, μόνο που τα θέλουν κατορθωμένα από εμάς τους ίδιους, όχι σαν παραχωρήσεις στη δολιότητα και πανουργία των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, όσων τοκογλυφούν κακουργηματικά σε βάρος μας. Θέλουν, η πίεση ενός λαϊκού ξεσηκωμού, η καθολική αποδοκιμασία του φαύλου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού, να υποχρεώσει το υπάρχον κομματικό σύστημα σε αυτοκατάργηση. Nα δεχθεί η Bουλή τη συγκρότηση κυβέρνησης εξωκομματικών προσωπικοτήτων, με την αποστολή να συγκαλέσει Συντακτική Eθνοσυνέλευση που θα συντάξει καινούργιο Σύνταγμα, θα αποκαταστήσει δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, θα καταλύσει ανεπίστρεπτα την αφόρητη κομματική απολυταρχία και διαφθορά.

Συγκλίνουν σε ανιδιοτελείς προθέσες κάποιες μερίδες «Mνημονιακών» και «Aντιμνημονιακών», όπως συγκλίνουν και κάποιες άλλες μερίδες σε άκρως ιδιοτελείς επιδιώξεις, με φανατισμένο πείσμα. Στην ιδιοτελή τους σύγκλιση και οι μεν και οι δε προασπίζουν το παρασιτικό κράτος, για τους δικούς της η κάθε «παράταξη» λόγους:

Φέρονται σαν «Mνημονιακοί» κάποιοι που βλέπουν ότι το πολυπλόκαμο κομματικό κράτος κατορθώνει να μανουβράρει ακόμα και τα δήθεν άτεγκτα Mνημόνια: Ξεγλυστράει το κομματικό κράτος και οι χρυσοκάνθαροί του από τις κολοβώσεις που επιβάλλει σε μισθούς και θέσεις εργασίας κάθε επιμέρους, πριν από κάθε δόση δανείου, μνημονιακή σύμβαση. Kανένας κ. Thomson δεν διανοείται να απαιτήσει την απόλυση ή τον περιορισμό των αναρίθμητων (χρυσοπληρωμένων) «ειδικών συμβούλων» που συνοδεύουν κάθε υπουργό σε οποιοδήποτε υπουργείο ακυρώνοντας και τη σκιώδη λειτουργικότητα της δημόσιας διοίκησης. Kανένα κέντρο των Bρυξελλών ή του ΔNT δεν τόλμησε να υποδείξει την απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο δημόσιο τα τελευταία δέκα χρόνια, χωρίς κρίση από το AΣEΠ, δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι. Oι μνημονιακές συμβάσεις δεν ενδιαφέρονται να επιβάλουν παρά μόνο «κούρεμα»: άκριτες ποσοστιαίες απολύσεις – την εσχάτη των ποινών επί δικαίων και αδίκων, αδιακρίτως.

Mε αντίστοιχη ιδιοτέλεια υπάρχουν «Aντιμνημονιακοί» που πασχίζουν μανιωδώς να επιστρέψουμε στη δραχμή, προκειμένου αυτοί να κερδοσκοπήσουν ακόρεστα: Mε τα ευρώ που έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό, να αγοράσουν φιλέτα αντί πινακίου φακής στην Eλλάδα της δραχμής. Yπάρχει ιδιοτέλεια με αντιμνημονιακό προσωπείο που μάχεται, δήθεν από πατριωτισμό, τη βαναυσότητα των δανειστών μας, προκειμένου να κατασφαλίσει αδίστακτες λαθροχειρίες, να «αξιοποιήσει» χυδαίο σφετερισμό κοινωνικού χρήματος. Oπως ακριβώς υπάρχει και ιδιοτέλεια με μνημονιακό προσωπείο που παλεύει να εξασφαλίσει προνομίες από την πρακτόρευση των ξένων συμφερόντων, όσων σκυλεύουν με μακροπρόθεσμες υποθήκες τα τιμαλφή της χώρας.

Eπομένως, η διαφοροποίηση παρατάξεων και ο συνακόλουθος διχαστικός φανατισμός μάλλον για πρόσχημα χρησιμοποιεί τη συγκατάθεση ή την αντίθεση στα Mνημόνια. O πραγματικός διχασμός είναι ανάμεσα σε όσους επενδύουν συμφέροντα στη διαιώνιση του παρασιτικού κράτους και σε όσους θέλουν την κατάλυσή του – ανάμεσα στους ιδιοτελείς και στους ανιδιοτελείς. Kαι, ευτυχώς, η ιδιοτέλεια δεν κρύβεται όσο και αν φτιασιδωθεί. Eίναι αμέσως ευδιάκριτη στα κείμενα, στα λόγια, στα πρόσωπα.

Δεν κρύβεται η ιδιοτέλεια, και δυστυχώς πλεονάζει – η λερναία ύδρα της διαπλοκής και της φαυλότητας, όπως την εξέθρεψε και τη γιγάντωσε η κομματοκρατία (το πράσινο και το γαλάζιο ΠAΣOK) προασπίζεται και συντηρεί το παρασιτικό κράτος. Δεν επιδέχεται βελτιώσεις και επιδιορθώσεις το κατεστημένο της διαφθοράς και της ανικανότητας, το κράτος του παρασιτισμού. Eίναι ο εφιάλτης και βασανιστής μας, πρέπει οπωσδήποτε να συντριβεί, να καταστραφεί, για να γεννηθεί καινούργιο κράτος στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Aλλά η συντριβή του, όσο αποσυντεθειμένο κι αν μοιάζει, σημαίνει βύθισμα και της κοινωνίας στη διάλυση και στο χάος, δοκιμασία πόνου, πανικού, δραματικής στέρησης. Που επέρχεται αναπόδραστα.

Δεν πρόκεται για προφητεία, η λογική των δεδομένων προδιαγράφει τα επερχόμενα. Στη διαχείριση της μετοχής μας στην ευρωπαϊκή κοσμογονία το σκαρί μας, το κράτος μας, αποδείχτηκε όχι μόνο αδύναμο, αλλά κυρίως γελοίο. ΄H θα αλλάξουμε το σκαρί, το κράτος μας, ή θα αποβληθούμε οριστικά στο ιστορικό περιθώριο. Kατά τούτο η επερχόμενη αναπότρεπτη καταστροφή φέρνει ελπίδα. Tη μόνη ελπίδα να συνεχιστεί η παρουσία του Eλληνισμού στην Iστορία.

O παρασιτισμός, η φεουδαλική κομματοκρατία, ο γκανγκστερισμός του συνδικαλιστικού υπόκοσμου, η ανομία και η αλογία, τα παιδιά μας αγέλες βανδάλων, είναι οργανικά γεννήματα της καταναλωτικής αχορτασιάς που ρήμαξε την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, γεννήματα της αγλωσσίας, του αφελληνισμού των συνειδήσεων, του μηδενισμού ως «προοδευτικής» θρησκοληψίας. Aν τίποτα πια δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Eλλάδα σήμερα, ούτε καν η χρησιμοθηρική υποταγή στα Mνημόνια, είναι γιατί κάθε έμπρακτο αντίκρισμα της ελληνικότητας εξαλείφθηκε από μια κρίσιμη, για τον κοινό προσανατολισμό, μάζα πληθυσμού.

H επερχόμενη καταστροφή μοιάζει η μόνη ρεαλιστική μας ελπίδα.

Χ.Γ.

 

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_07/01/2012_1297290

 

 

Migration and New International Actors

Migration and New International Actors:

An Old Phenomenon Seen With New Eyes

Editor: Maria Eugenia Cruset
Date Of Publication: Jan 2012
Isbn13: 978-1-4438-3457-5
Isbn: 1-4438-3457-2

Recent studies on migration have been given a new focus and theoretical framework. The so-called “political dimension” of Diasporas, and their action at the international level as agents of para-diplomacy, as well as the introduction of analysis of the trans-national character of the migratory phenomenon, allow us to dig deeply into the field of our investigations, taking us out of the narrow frame of the Nation State.

Maria Eugenia Cruset is an historian specializing in International Relations with particular focus on diasporas and migration. She is a Professor at La Plata University and Católica La Plata University in Argentina, and Vasco de Quiroga in Mexico. She has taught as well as lectured at many universities in Chile, Brazil, Mexico, Ireland and Spain. She is Chair of the “Irish Lecture” at La Plata University and Director of the “Migration network” at Santiago de Chile University. She has published three books and over twenty articles. Currently her research interests include trasnational migration and diasporas strategies, and peace processes.

Price Uk Gbp: 34.99

Price Us Usd: 52.99

TABLE OF CONTENTS

Introduction

Non-state Multi-level Diplomacy and the Basque Diaspora

Gloria Totoricagüena

The Argentine Basque Diaspora: Origin, Role and Political Participation.

Cesar Arrondo

The Palestinian Community in South America: The Diaspora that Was Not

Ariel S. González Levaggi

Arabs and Muslims in Mexico: Paradiplomacy or Informal Lobby?

ZIdane Zeraoui

Galician in the Tropics: The History of Immigration in Brazil

Érica Sarmiento da Silva

Migration, Collective Organisation and Socio-Political Intervention: Notes on the Role of the Galician Community in Argentine in the Modernisation of Galicia (1900-1936)

Ruy Farías

Armenian Diaspora and the “Motherland”: Convergences and Divergencies in Dynamic and Complex Bonds

Nélida Boulgourdjian-Toufeksian

Diplomacy and Diasporas: The Irish-Argentine Case

Maria Eugenia Cruset

Peace and Reconciliation in Northern Ireland: The Role of Diaspora

Maria Eugenia Cruset

http://www.internationalpeaceandconflict.org/profiles/blog/show?id=780588%3ABlogPost%3A684091&xgs=1&xg_source=msg_share_post

Βιβλιοπαρουσίαση

Την Τρίτη 17 Ιανουαρίου, ώρα 18.30, στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων,

θα γίνει η παρουσίαση του νέου βιβλίου

του Υποστρατήγου ε.α. Ιωάννη Παρίση, Δρ Πολιτικής Επιστήμης

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΙΣΧΥΟΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Δημήτριος Σκαρβέλης, Στρατηγός, επίτ. Α/ΓΕΕΘΑ, Ακαδημαϊκός

Γρηγόρης Τσάλτας, Πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου,

Παναγιώτης Γεννηματάς, επίτ. Αντιπρ. Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων,

Νίκος Λυγερός, Στρατηγικός σύμβουλος

και ο εκδότης Σάββας Καλεντερίδης

Θα συντονίσει η δημοσιογράφος Σοφία Βούλτεψη

Περί Παιδείας...

Ο αληθινός Άγιος Βασίλειος και η Παιδεία

Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων

Μέσα στα πολλά ψεύτικα που κυκλοφορούν στην εποχή μας τα περισσότερα ελληνόπουλα βλέπουν να διαφημίζεται ένας ξενόφερτος Αη-Βασίλης, ο οποίος αντιγράφει τον SANTA CLAUS, δηλαδή τον Άγιο Νικόλαο των δυτικοευρωπαίων και των αμερικανών. Οι Δυτικοί λαοί απέδωσαν στο στρουμπουλό κόκκινο ανθρωπάκι του γνωστού αναψυκτικού το όνομα του Έλληνα Επισκόπου Μύρων της Λυκίας (Μ. Ασίας) Αγίου Νικολάου, επειδή και εκείνου η γιορτή συμπίπτει μέσα στον χειμώνα. Όμως ο πραγματικός Άγιος Βασίλειος, ο Μέγας Βασίλειος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των γραμμάτων, δεν έχει καμία σχέση. Ούτε ηλικιακά ούτε εμφανισιακά. Ο Άγιος, τον οποίο τιμούμε την πρώτη ημέρα του χρόνου, ήταν Καππαδόκης Μικρασιάτης και έγινε Επίσκοπος στην Καισάρεια. Εκοιμήθη σε ηλικία μόλις 49 ετών, άρα ουδεμία σχέση έχει με τον αγαθό γέροντα των διαφημίσεων. Η συνεισφορά του στην παιδεία και στην φιλανθρωπία ήταν πολύ σημαντική και αξιομνημόνευτη.

Ο Μέγας Βασίλειος έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ. όταν ακόμη δεν είχε εδραιωθεί πλήρως ο Χριστιανισμός. Δημιούργησε την Βασιλειάδα, ένα τεράστιο συγκρότημα ευαγών ιδρυμάτων όπου βοηθούσε και περιέθαλπε ανθρώπους κάθε φυλής, ηλικίας ή κοινωνικής προελεύσεως. Ταυτόχρονα , όμως, τόνιζε την ελληνικότητά του και την καταγωγή της μητέρας του από αρχαία ελληνικά γένη. Τα εξηγεί πολύ ωραία όλα αυτά ο πνευματικός του αδελφός Γρηγόριος ο Θεολόγος στον Επιτάφιο προς τον Μέγα Βασίλειο. Ο αληθινός Αη-Βασίλης, λοιπόν, χάριζε δώρα πνευματικά, κοινωνικά και μορφωτικά αλλά δεν ερχόταν από το Ροβανιέμι της Φινλανδίας, όπως νομίζουν τα παιδιά μας. Με τον συνδυασμό ελληνικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης απέδειξε ότι στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας αίρεται και καταργείται η τεχνητή διαμάχη που υπάρχει μεταξύ των συγχρόνων ιδεολογιών.

Σήμερα κάποιοι δήθεν προοδευτικοί θέλουν να ταυτίσουν την ανθρωπιά και την κοινωνική δικαιοσύνη με τις αριστερόστροφες ιδεολογίες και ισχυρίζονται ότι όσοι μιλούν για Χριστό και πατρίδα είναι «δεξιοί», συντηρητικοί και αδιάφοροι για την κοινωνία. Αυτές οι αντιλήψεις του μαύρου-άσπρου καταρρίπτονται αμέσως αν μελετήσουμε τα κείμενα και τις μεγάλες μορφές της εκκλησιαστικής μας ιστορίας. Ο Μ. Βασίλειος βοηθούσε κάθε φτωχό και άρρωστο, αλλά παράλληλα καλλιεργούσε τον πατριωτισμό λέγοντας ότι την πατρίδα πρέπει να την αγαπούμε όσο αγαπούμε και τους γονείς μας (Τήν ἐνεγκοῦσαν καί θρέψασαν πατρίδα ἴσα γονεῦσι τιμᾶν, Επιστολή προς τον Μάγιστρο Σωφρόνιο). Ήταν υπερήφανος για την αρχαιοελληνική καταγωγή του, αλλά ταυτοχρόνως δίδασκε τον πανανθρώπινο χαρακτήρα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Από τον Βασίλειο μέχρι και τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό ο Ορθόδοξος Ελληνισμός είχε λυμένα αυτά τα προβλήματα. Μπορείς κάλλιστα να είσαι πατριώτης, να καλλιεργείς την εθνική σου συνείδηση και την ταυτότητά σου και παράλληλα να ασκείς έργο κοινωνικό και να φροντίζεις τον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπο. Η επίδραση των δυτικών ιδεολογιών του 19ου κυρίως αιώνος προκάλεσαν τη σύγχυση και μας απέκοψε από τη ρίζα μας.

Το αντιεκκλησιαστικό μένος της Γαλλικής Επαναστάσεως, ο υλισμός του μαρξισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο πιθηκισμός και η ξενομανία ορισμένων διανοουμένων μας και η απομάκρυνση των ελληνορθοδόξων προτύπων από τα σχολεία μας οδήγησε την κοινωνία μας σε διλήμματα που παλαιότερα δεν υπήρχαν. Εθνικιστής ή διεθνιστής; Ιδιωτική ή κρατική οικονομία; Παραδοσιακές αξίες στην παιδεία ή μοντέρνα –δήθεν –ιδανικά; Για τον Μέγα Βασίλειο αυτά τα διλήμματα ήσαν άνευ περιεχομένου. Για να τον κατανοήσουμε αξίζει να διαβάσουμε όλοι και πρωτίστως οι εκπαιδευτικοί μας το περίφημο σύντομο κείμενο του Αγίου «Προς τους νέους: Πώς να ωφελούνται από τα ελληνικά γράμματα». Στο κείμενο αυτό απαντά σε ένα καυτό ερώτημα της εποχής εκείνης, όταν είχε μόλις γίνει η συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Δηλαδή απαντά καταφατικά ότι οι Χριστιανοί μπορούν και πρέπει να μελετούν τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, αλλά με τρόπο επιλεκτικό. Να αποφεύγουν συγκεκριμένα στοιχεία που αφορούν τις δοξασίες περί δώδεκα Θεών.

Η γενική του τοποθέτηση ξεκινά με τη διαπίστωση ότι από τη μελέτη των έργων του Ομήρου μπορεί ο νέος να οδηγηθεί στην αρετή. Προχωρεί αποδεικνύοντας μία εντυπωσιακή γνώση της Ελληνικής Ιστορίας και προβάλλει παραδείγματα από τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου του Ευκλείδη, του Σωκράτη και του Περικλή. Λαμβάνει παραδείγματα από τα αρχαία ολυμπιακά αγωνίσματα και στίχους από αρχαίους ποιητές. Μιλά για αρχές και αξίες, οι οποίες είναι αποδεκτές και από τους κλασικούς συγγραφείς και από τους Χριστιανούς Πατέρες της Εκκλησίας. Το σύντομο αυτό κείμενο, το οποίο προσωπικά διδάχθηκα ως μαθητής Γυμνασίου, αποτελεί ένα από τα θεμέλια της ελληνορθόδοξης αγωγής. Είναι οδοδείκτης για μία παιδεία ανθρωπιστική, η οποία θα φροντίζει την ψυχή και το ήθος, όχι μόνο την τσέπη. Στην εποχή μας έχουμε ανάγκη από τις διδαχές του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος μαζί με τον Γρηγόριο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο τιμώνται ως οι Τρεις Ιεράρχες, προστάτες της παιδείας μας.

Αντί να λέμε μύθους στα παιδιά μας για έναν ροδαλό Αη-Βασίλη που φέρνει υλικά αγαθά, καλύτερα θα ήταν να τους μιλήσουμε για τον αληθινό Άγιο Βασίλειο, ο οποίος αγωνίσθηκε εμπράκτως για την αντιμετώπιση της φτώχιας και του πόνου, καλλιέργησε τα ελληνικά γράμματα και θεμελίωσε την Ελληνορθόδοξη Παιδεία. Συνδύαζε τον πατριωτισμό με την κοινωνική δικαιοσύνη, κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν οι φανατικοί των εισαγομένων ιδεολογιών. Σε μία εποχή βαθιάς πνευματικής κρίσης αξίζει να αναβαπτισθούμε στην ανθρωπιά και στην ελληνικότητα του Μεγάλου Βασιλείου.

Κ.Χ. 31.12.2011

Λογοτεχνικά Σημειώματα τ. 17

Τεύχος 17 - Ιανουάριος 2012

Ἀπὸ τὴν ἰστοσελίδα «Λογοτεχνικὰ Ἐπίκαιρα» (http://logotexnika-epikaira.blogspot.com) κυκλοφορεῖ ἐλεύθερα στὸ διαδίκτυο τὸ τεῦχος 17 τοῦ μηνιαίου ψηφιακοῦ περιοδικοῦ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ.

Τὸ τεῦχος 17 (Ιανουάριος 2012) τοῦ περιοδικοῦ περιέχει ποιήματα τῆς Γεωργίας Τρούλη (ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ).

Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του περιοδικού "νέος Ερμὴς ο Λόγιος"

Περιοδικό "νέος Ερμής ο Λόγιος"

ΤΕΥΧΟΣ 3 (Σεπτέμβριος – Δεκέμβριος 2011)

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Από τις 16 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί το τρίτο τεύχος του νέου Λόγιου Ερμή, ολοκληρώνοντας το πρώτο έτος κυκλοφορίας του περιοδικού. Το παρόν τεύχος περιλαμβάνει εκτενές αφιέρωμα στο γλωσσικό ζήτημα, με τις εισηγήσεις της ημερίδας «Η ιστορική ορθογραφία στη νέα εποχή», που οργάνωσε η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού, μαζί με το Ανοιχτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο και τη συμμετοχή των περιοδικών Αντιφωνητής, Άρδην, Νέα Ευθύνη, Πλανόδιον, Τα νεφούρια, και τα Τετράδια του Ελπήνορα στις 28 Μαΐου 2011. Ο ν. Λόγιος Ερμής, χωρίς να έχει υιοθετήσει την ιστορική ορθογραφία σε όλα τα κείμενά του, –μια και μεταξύ των μελών της Συντακτικής Επιτροπής περιλαμβάνονται οπαδοί του «πολυτονικού» και μη– θεωρεί το ζήτημα εξέχουσας σημασίας και γι’ αυτό συνδιοργάνωσε και τη σχετική ημερίδα. Πάντως, επειδή είναι κοινή η ανησυχία όλων μας για τις εξελίξεις στα γλωσσικά μας πράγματα, «πολυτονικοί» και «μονοτονικοί», συμφωνούμε εξ ίσου στο σολωμικό, «μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα». Περιλαμβάνονται οι εισηγήσεις των Γιώργου Καραμπελιά, Γιάννη Πατίλη, Κώστα Κουτσουρέλη, Χρίστου Δάλκου, Γιώργου Κεντρωτή, Ιωάννη Τσέγκου, Κώστα Καραΐσκου, Γιάννη Κωβαίου, Ξάνθου Μαϊντά, Παναγιώτη Σιδηρόπουλου, Δημήτρη Κοσμόπουλου, Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου και Νικόλαου Κοντοσόπουλου.

***

Στο τεύχος αυτό ο Μιχάλης Μερακλής επανέρχεται στη συζήτηση για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, υποβάλλοντας στη βάσανο της κριτικής τα επιχειρήματα του Μπένεντικτ Άντερσον και του Ερνστ Γκέλνερ για την φαντασιακή θέσμιση του έθνους, με επίκεντρο το κράτος. Ο Κώστας Παπαϊωάννου –στον οποίο θα αφιερωθεί ένα από τα προσεχή τεύχη του ν. Λόγιου Ερμή, με αφορμή τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό του–, σε μια εκτενή μελέτη, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, εξετάζει την ανάδυση του ολοκληρωτικού κόμματος, μέσα από την αντιπαράθεση της λενινιστικής με τη μαρξιστική αντίληψη. Επίσης, το τρίτο τεύχος περιλαμβάνει μία σειρά κειμένων που εξετάζουν διαφορετικές όψεις της ελληνικής αντιστασιακής παράδοσης. Ο Γιώργος Καραμπελιάς, στην «εθνική και κοινωνική συνείδηση στην επαναστατημένη Σάμο (1805-1834)», παρουσιάζει μια σχετικά άγνωστη και αγνοημένη εμπειρία υψηλής ιστορικής αξίας και πυκνότητας, ο Γιώργος Κοντογιώργης σε μια διεισδυτική μελέτη για την «θέση της μικρασιατικής εκστρατείας στην ιστορία και το νεοελληνικό κράτος», υποστηρίζει πως η μικρασιατική καταστροφή υπήρξε το αποτέλεσμα του τρόπου της απελευθέρωσης και, κατ’ επέκταση, της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους, ενώ ο Δημήτρης Τσιάμαλος στο «αρματολικό φαινόμενο στη Ρούμελη» παρουσιάζει το φαινόμενο του αρματολισμού, όπως αναδεικνύεται στη Ρούμελη.

***

Ο εθνολόγος Δημήτρης Ευαγγελίδης [«Ἡ γλῶσσα τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων»], μελετά εμπερίστατα τις διαφορετικές απόψεις και θεωρίες για τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, ο πολιτικός επιστήμονας-ιστορικός, Χρήστος Αλεξάνδρου διερευνά την αντίληψη του Νικολάϊ Μπερντιάγεφ για το κράτος [«Το κράτος στη σκέψη του Νικολάϊ Μπερντιάγιεφ»], ενώ ο καθηγητής Ερατοσθένης Γ. Καψωμένος [«Η κυπριακή λογοτεχνία, γενικά χαρακτηριστικά και διακριτικά γνωρίσματα»] γράφει για την κυπριακή λογοτεχνία, την οποία και θεωρεί οργανικό μέρος της ελληνικής και η φιλόλογος Παναγιώτα Βάσση [«Κ. Γ. Καρυωτάκης, Ο κήπος της Αχαριστίας»] παρουσιάζει ένα από τα πεζά κείμενα της τελευταίας περιόδου της ζωής και του έργου του Κώστα Καρυωτάκη, της περιόδου μεταξύ 1927–1928, όταν εκφράζει την πρόθεση ν’ αφοσιωθεί αποκλειστικά στην πεζογραφία.

***

Το τεύχος κλείνει με τις βιβλιοπαρουσιάσεις του Σπύρου Κουτρούλη [Δημήτρη Τζιόβα, Ο μύθος της γενιάς του ’30: νεωτερικότητα, ελληνικότητα και πολιτισμική ιδεολογία], του Δημήτρη Μπαλτά [Λ. Σεστόφ, Λέων Τολστόϊ: αυτός που γκρεμίζει καυ χτίζει κόσμους και Peter Bürger, Θεωρία της Πρωτοπορίας], του Γιώργου Ευαγγελόπουλου [Μελέτη Μελετόπουλου, Το ζήτημα του πατριωτισμού], καθώς και μία παρουσίαση της εργογραφίας του Φάνη Μιχαλόπουλου.