Γιάννης Ξανθούλης

Ένας εξαιρετικός λογοτέχνης, παλιός φίλος του Συλλόγου και της Έδεσσας, ο Γιάννης Ξανθούλης, επανέρχεται δριμύτερος με ένα εκπληκτικό κείμενο για την σημερινή σκληρή πραγματικότητα που ζει η χώρα μας, μια πραγματικότητα όμως που επιδιώξαμε και δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, φωνάζει ο Ξανθούλης, έχοντας όλο το δίκιο με το μέρος του...

ΔΕΕ

 Επιτέλους... φτωχοί!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό - όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό - ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους...

Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.

Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας . Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της

εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας...

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.

Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.

Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιός θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς..

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της

πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει...

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

Πηγή: http://hellenicinterest.blogspot.com/2010/04/blog-post_30.html

Τσάμηδες

Ελευθερία Μαντά, Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου (1923-2000)
Θεσσαλονίκη, εκδ. Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου

Τσαμουριά ονομάζεται η περιοχή εκείνη της Ηπείρου, που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής ανάμεσα στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα και μέχρι το Βουθρωτό και ανατολικά μέχρι τους πρόποδες του όρους Ολύτσικας (Τόμαρος). Η περιοχή ταυτίζεται με τη Θεσπρωτία και ένα μικρό της τμήμα ανήκει σήμερα στην Αλβανία με κέντρο την κωμόπολη Κονίσπολη. Για την προέλευση της ονομασίας υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η περισσότερο ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι η εκδοχή που κάνει λόγο για παραφθορά του ονόματος του ποταμού Θύαμις (Καλαμάς), με παραφθορά του με την πάροδο του χρόνου: Θύαμις, Θυάμις, Τσ(ι)άμης, δηλ. ο κάτοικος που βρίσκεται κοντά στον Θύαμη ποταμό, την Θυαμυρία, την Τσ(ι)αμουριά.

Στο ελληνικό τμήμα της Τσαμουριάς ζούσαν το 1923 20.319 μουσουλμάνοι που είχαν την αλβανική ως μητρική γλώσσα. Για την καταγωγή των Τσάμηδων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Ορισμένοι ερευνητές τους προσμετρούν σε εκείνους, που τον 17ο αιώνα, λόγω της αποτυχίας της επανάστασης του 1611 που προσπάθησε να υποκινήσει ο Μητροπολίτης ∆ιονύσιος ο επονομαζόμενος από τους Οθωμανούς Σκυλόσοφος, ασπάσθηκαν το Ισλάμ. Άλλοι θεωρούν τη γλώσσα ως στοιχείο που συνηγορεί υπέρ της αλβανικής καταγωγής των Τσάμηδων. Μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους το 1913 και κυρίως στη δεκαετία του 1920, οι Τσάμηδες κατέστησαν σημείο αναφοράς για την αλβανική πλευρά, η οποία άρχισε να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να δημιουργήσει ζήτημα.

Στις διατάξεις της συνθήκης της Λωζάννης (24.7.1923) δεν γίνεται λόγος για Έλληνες και Τούρκους, αλλά για Μουσουλμάνους και Χριστιανούς. Θα έπρεπε τότε όλοι οι μουσουλμάνοι, μεταξύ των οποίων και οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες, να ανταλλαγούν με τους Έλληνες. Όμως οι Τσάμηδες οι οποίοι ήταν περίπου 20000 εξαιρέθηκαν. Η ειδική αυτή ρύθμιση ήταν το αποτέλεσμα μιας πρωτοβουλίας με πρωταγωνιστές τον Υπουργό Εξωτερικών της Αλβανίας P. Evangelji και τον εκπρόσωπο της αλβανικής Αντιπροσωπείας στην Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ), B. Blishinti, ενώ σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και ο επικεφαλής της ιταλικής Αντιπροσωπείας G. Montagna, ο οποίος πρότεινε να παραμείνουν οι Τσάμηδες στην Ελλάδα. Μια άλλη πτυχή αυτού του ζητήματος συνιστούν οι περιουσίες των Τσάμηδων. Ένα τμήμα των περιουσιών κατασχέθηκε με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης και ύστερα από συμφωνία με τους ιδιοκτήτες για να καλυφθούν οι ανάγκες των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν την Ήπειρο, ωστόσο το ζήτημα επανήλθε πολλές φορές στην επικαιρότητα με τις ενέργειες των Αλβανών και τις αντίστοιχες του Βενιζέλου ], όπως και πριν από την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα το 1940. Αυτή η δεύτερη φάση του ζητήματος των Τσάμηδων, που τελείωσε το 1944 αποτελεί ένα περίπλοκο θέμα.

Είναι γεγονός, ότι οι Τσάμηδες αισθανόμενοι αδικημένοι με την εξέλιξη του θέματος των περιουσιών τους οδηγήθηκαν και στο να συνεργασθούν με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Τον Ιούλιο του 1942, υπό την καθοδήγηση του J. Dino γαμπρού του αλβανού Πρωθυπουργού S. Verlatsi, οι Τσάμηδες συγκροτούν την K.S.I.L.I.A. («Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως») με 14 Τάγματα έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Θεσπρωτίας, Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943, οι Τσάμηδες πέρασαν στο στρατόπεδο των Γερμανών.

Στα Ιωάννινα οργανώθηκε ένα ειδικό στρατιωτικό τμήμα των Τσάμηδων με γερμανικές στολές. Στη εφημερίδα των Τιράνων "Bashkimi i Kombit" στις 14.3.1944 δημοσιεύθηκαν οι κοινές ενέργειες των Τσάμηδων με τους Ναζί το Φεβρουάριο του 1944, που είχαν ως τραγικό αποτέλεσμα την πυρπόληση 25.000 σπιτιών και τη δημιουργία 100.000 προσφύγων. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, οι Τσάμηδες συναισθανόμενοι τις συνέπειες από την συμπεριφορά τους στη διάρκεια της κατοχής, αναζήτησαν προστασία στην Αλβανία, και 18.000 άτομα, εγκατέλειψαν την Ελλάδα, ενώ με βάση τα στοιχεία της απογραφής της 7/4/1951, είχαν παραμείνει στην Ελλάδα 123 Τσάμηδες. Στη συνέχεια οι Τσάμηδες κατηγορήθηκαν για αξιόποινες πράξεις και για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις. Το Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων των Ιωαννίνων, εκδίδει μέχρι το 1948, χίλιες επτακόσιες και πλέον καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος των Τσάμηδων, με ποινή για πολλούς εξ αυτών το θάνατο.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε η απαλλοτρίωση και διανομή των περιουσιών των Τσάμηδων η οποία επεβλήθη από την ανάγκη εποικισμού των περιοχών, ενώ υλοποιήθηκε και η διαδικασία για την αφαίρεση της ιθαγένειας. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Αλβανίας από τους Χότζα και Αλία το ζήτημα των Τσάμηδων πέρασε ουσιαστικά στο περιθώριο. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο Χότζα αντιμετώπισε στην αρχή τους Τσάμηδες που κατέφυγαν στην Αλβανία με δυσπιστία, αφού θεωρήθηκαν συνεργάτες των Ιταλών και γι΄ αυτό ένα μέρος τους μετακινήθηκε προς τα βόρεια της χώρας, στο Δυρράχιο, στο Φίερι και την Αυλώνα. Μετά από όλο αυτό το διάστημα της σιωπής γύρω από τους Τσάμηδες, με την πτώση του κομμουνισμού στην Αλβανία το 1991, το ζήτημά τους επανήλθε στην επικαιρότητα και παραμένει ένα ζήτημα που ανακύπτει μετά σε κάθε φάση έντασης στις σχέσεις Ελλάδας- Αλβανίας .

Ανθρώπινες ιστορίες

Μια συγκινητική και πολύ ανθρώπινη ιστορία, που αξίζει να διαβαστεί και να μας προβληματίσει για τις πραγματικές αξίες της ζωής στις μέρες που ζούμε...

ΔΕΕ

Πηγή: http://pablo-namaste.blogspot.com/2010/04/blog-post_1076.html

Το «αντίο» ψυχής του Νίνη στον Aνδρέα..

Τετάρτη, 21 Απριλίου 2010

Tόσες μέρες καθόμαστε και συζητάμε για «έριδες» και «κονταρομαχίες» στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, για «ρουφιάνους» και «διαρροές» των πρακτικών του ΔΣ, για το ποιος θα «επιβιώσει» και θα επιβάλλει το δικό του «εγώ» στα διοικητικά, για, για, για... Yπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του Παναθηναϊκού. H ανθρώπινη, η συγκινητική, αυτή που αγγίζει τις ψυχές όλων και φανερώνει το πραγματικό MEΓAΛEIO αυτής της ομάδας.

Xθες το πρωί στην Oρόκλινη Λάρνακας, στην Kύπρο, «έφυγε» από τη ζωή ο μικρός Aνδρέας Kαραπίττας. Eνα πραγματικό αγγελούδι -πριν καν συμπληρώσει 9 χρόνια ζωής- έπειτα από μία τεράστια μάχη δυόμισι ετών με τον θάνατο. Tον πολέμησε, αγωνίστηκε, χωρίς ποτέ να χάσει από το... πρόσωπό του το αθώο παιδικό χαμόγελό του. Xωρίς να τον λυγίσει ποτέ ο όγκος που είχε παρουσιαστεί στο κεφάλι του από τον Oκτώβριο του 2007. Mέχρι χθες...

Tην πραγματικά συγκλονιστική ιστορία του μικρού Aνδρέα μας αποκάλυψε χθες το πρωί στον Sentra 103,3 και στο «Goal» ο θείος του Nικόλας. Γιατί πολύ απλά ήθελε με κάποιον τρόπο να πει ένα τεράστιο «ευχαριστώ» μέσα από την ψυχή του στην τεράστια καρδιά του Σωτήρη Nίνη, του Kώστα Aντωνίου, του Γρηγόρη Παπαβασιλείου και όλων όσοι αποτελούν την «οικογένεια» του Παναθηναϊκού, για όλα όσα έκαναν προσφέροντας λίγες ακόμη στιγμές ξεγνοιασιάς και πραγματικής χαράς στον μικρό άγγελό τους...

O μικρός Aνδρέας είχε δύο μεγάλες αγάπες από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Tον Παναθηναϊκό και τον Σωτήρη Nίνη. Για τον μικρό «μάγο» με την τεράστια καρδιά μιλούσε συνεχώς στους δικούς του, γεμίζοντας το δωμάτιό του αφίσες με τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα του «El Ninio». Oι φωτογραφίες αυτές ήταν και η πιο γλυκιά παρηγοριά του σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές που βίωσε τα τελευταία χρόνια. Tους τελευταίους τρεις μήνες η κατάσταση της υγείας του, δυστυχώς, άρχισε να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Mα ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Eνα «μαράζι» όμως τον έτρωγε. Nα δει μία μέρα από κοντά τον αγαπημένο του Σωτήρη. Eνα πρωινό, πριν από περίπου δύο μήνες, έβγαλε αυτό το παράπονό του στη θεία του Eλενα. «Θέλω πάρα πολύ να δω τον Nίνη. Θα προλάβω όμως να τον δω;» ήταν τα γεμάτα παράπονο λόγια του, με τη θεία του να του απαντάει: «Γιατί να μην προλάβεις;». H απάντηση του μικρού Aνδρέα ήταν αφοπλιστική, φανερώνοντας το μεγαλείο της παιδικής ψυχής του. «Δεν πειράζει. Aλήθεια δεν πειράζει. Kι αν δεν προλάβω, θα τον ονειρευτώ...». H θεία του, Eλενα, επικοινώνησε με τον ξάδερφό της Nικόλα, ο οποίος κίνησε αμέσως γη και ουρανό για να ικανοποιήσει την τεράστια επιθυμία του Aνδρέα.

Mέσω του ξαδέρφου τους, Kυριάκου Παύλου, σημερινού ποδοσφαιριστή του Διαγόρα και πρώην παίκτη του Πανιώνιου, κατόρθωσαν να έρθουν σε επαφή με τον Γρηγόρη Παπαβασιλείου την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου, μεταφέροντάς του όλη την ιστορία και την επιθυμία του μικρού Aνδρέα. Tο μέλος του ποδοσφαιρικού τμήματος του Παναθηναϊκού κινητοποιήθηκε αμέσως, ενημέρωσε τον Kώστα Aντωνίου και τον Σωτήρη Nίνη και το βράδυ κάλεσε πίσω τον θείο Nικόλα. «Mη σας νοιάζει καθόλου, θα βρούμε τις πτήσεις και μετά την πρωινή προπόνηση της Δευτέρας, θα ταξιδέψει για να δει το μικρό και θα μείνει μαζί του όλη μέρα...», ήταν η απάντηση του Παπαβασιλείου, δίνοντας τεράστια χαρά στην οικογένεια του Aνδρέα.

Oπερ και εγένετο. Xωρίς να γνωρίζει κανείς το παραμικρό (αφού άπαντες το κράτησαν ως «επτασφράγιστο» μυστικό), το μεσημέρι της Δευτέρας ο Nίνης, δύο μέρες πριν πετάξει ο Παναθηναϊκός στη Pώμη για να δώσει τη ρεβάνς της χρονιάς με τη Pόμα, έκανε ταξίδι-αστραπή στη Λάρνακα για να βρεθεί κοντά στον μικρό Aνδρέα. Στο αεροδρόμιο τον υποδέχθηκαν οι συγγενείς του παιδιού και τον πήγαν αμέσως στο σπίτι του. O μικρός Aνδρέας δάκρυσε από τη χαρά του όταν τον είδε στην πόρτα. Xώθηκε αμέσως στην αγκαλιά του Nίνη και πέρασε μαζί του μία ολόκληρη μέρα, παίζοντας videogames και ποδόσφαιρο στο πίσω μέρος της αυλής του. O Nίνης του προσέφερε μία φανέλα του, με τις υπογραφές όλων των παικτών της ομάδας, με τον Aνδρέα να του χαρίζει μία ταυτότητα που είχε πάνω της έναν ποδοσφαιριστή που σουτάρει και την αφιέρωσή του «με αγάπη Aνδρέας». Eνα δώρο που ο Nίνης υποσχέθηκε να φυλάει πάντα ως κόρην οφθαλμού...

O μικρός Aνδρέας ζήτησε από τον άσο του Παναθηναϊκού και μία ακόμη χάρη, που δεν μπορούσε να του την αρνηθεί κανείς άνθρωπος στον κόσμο. Mία χάρη που φανερώνει το μεγαλείο της παιδικής ψυχής. Tον κάλεσε να πάνε μαζί στο νοσοκομείο, για να επισκεφθούν και το μικρό φίλο του τον Xριστόφορο, ο οποίος ταλαιπωρείται εδώ και καιρό από ένα παρόμοιο πρόβλημα υγείας. Λίγη ώρα αργότερα όλοι μαζί βρίσκονταν στο νοσοκομείο κι έβγαζαν φωτογραφίες, με το μικρό Xριστόφορο να μην πιστεύει στα μάτια του. Tο ίνδαλμά τους ήταν κοντά τους για να τους δώσει ένα χαμόγελο ζωής.

O Nίνης αναχώρησε για την Aθήνα το ίδιο βράδυ, δίνοντας την υπόσχεση στον μικρό Aνδρέα ότι θα τον σκέφτεται και θα παίζει και γι’ αυτόν. Kαι τρία βράδια αργότερα στο «Oλίμπικο» της Pώμης τήρησε το λόγο του όπως έχει μάθει να κάνει πάντα...

Tα λόγια από εδώ και πέρα είναι περιττά... Aπλά ένα μεγάλο μπράβο απ’ όλους, στον Παναθηναϊκό, στον Kώστα Aντωνίου, στον Γρηγόρη Παπαβασιλείου και πάνω απ’ όλα στον Σωτήρη Nίνη, που απέδειξε για μία ακόμη φορά γιατί είναι ένα αληθινό κόσμημα, όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία...

Aς είναι όσο το δυνατόν ελαφρύτερο το χώμα που θα σκεπάσει σήμερα τον μικρό Aνδρέα. Kαι είναι βέβαιο πως κι από τον ουρανό δεν θα χάνει ποτέ αγώνα του αγαπημένου του «τριφυλλιού» και του λατρεμένου του Σωτήρη...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΛΗ

Κτηνωδίες UCK

Ένα βιβλίο - προσάναμμα στη φωτιά των Βαλκανίων

Η συγγραφέας του, πρώην εισαγγελέας Κάρλα Ντελ Πόντε αποκαλύπτει κτηνωδίες του UCK εις βάρος Σέρβων αμάχων, ξυπνώντας εφιάλτες σχετικούς με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου. Άντρες του UCK, του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου, αφαίρεσαν και πούλησαν τα όργανα τουλάχιστον τριακοσίων Σέρβων αμάχων πολιτών, που ήταν κρατούμενοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Κόσοβο. Η αφαίρεση έγινε στην Αλβανία, όπου μεταφέρθηκαν οι δότες και αφέθηκαν μετά να πεθάνουν. Το μίνι ολοκαύτωμα υλοποιήθηκε μετά το τέλος των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών και μετά την εγκατάσταση της διεθνούς δύναμης στην (πρώην;) σερβική επαρχία το καλοκαίρι του 1999. Η σχετική έρευνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ΔΠΔΠΓ), που εδρεύει στη Χάγη και σχηματίστηκε επί τούτου από τον ΟΗΕ, παρεμποδίστηκε από την UNMIK, τη διοίκηση του ΟΗΕ στο Κόσοβο και απέβη άκαρπη. Όσα αναφέρονται παραπάνω ενοχλούν όλη την ανθρωπότητα, που αποκηρύσσει τη βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα, όμως, ενοχοποιούν τη διεθνή κοινότητα, διότι νομιμοποίησε εκ των υστέρων έναν πόλεμο που έφερε τον παράλογο προσδιορισμό «ανθρωπιστικός». Η ντροπή δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από κάποιο «σερβικό δάκτυλο». Οσα αποτρόπαια περιγράφηκαν, τα έγραψε η απηνής διώκτρια του Μιλόσεβιτς, η Κάρλα Ντελ Πόντε, στην αυτοβιογραφία της: «Κυνήγι: εγώ και οι εγκληματίες πολέμου» (Εικόνα).

Η ίδια δεν μασάει τα λόγια της. Εδώ και λίγους μήνες, ωστόσο, είναι πρέσβης της Ελβετίας στην Αργεντινή. Με αυτό το πρόσχημα η κυβέρνηση της χώρας της την απέτρεψε απ’ το να παρουσιάσει η ίδια το βιβλίο της στο Μιλάνο ή να προβεί σε οποιοδήποτε σχόλιο. Όσα γράφει στο βιβλίο αρκούν -από μόνα τους- για να φέρουν την Ελβετία σε δύσκολη θέση. Η χώρα των Αλπεων ήταν ανάμεσα στις 36 που αναγνώρισαν αυτόματα το Κόσοβο ως ανεξάρτητο κράτος. Ηταν η τέταρτη χώρα, μετά τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία, που άνοιξε πρεσβεία στην Πρίστινα. Στην Ελβετία μένουν 170.000 Κοσοβάροι, τους οποίους η Ελβετίδα υπουργός Εξωτερικών, Μ. Κάλμι-Ρέι, δήλωσε ότι τους θεωρεί «ένα δυνατό σύνδεσμο». Η υπουργός, εξηγώντας τη «βιασύνη» της κυβέρνησής της ν’ ανοίξει πρεσβεία στο Κόσοβο, είπε πως υπάρχουν 60 διμερείς συμφωνίες που είχαν γίνει με τη Γιουγκοσλαβία και χρειάζονται αναδιαπραγμάτευση άμεσα. Με άλλα λόγια, οι δουλειές τρέχουν. Όπως έχουν κατανοήσει και οι ίδιοι οι Κοσοβάροι, τα χρήματα της διεθνούς βοήθειας πηγαίνουν στην Ελβετία.

Η... αδέκαστη Κάρλα

Εκτός από τους Σέρβους τη μισούσαν και οι μαφιόζοι. Η πρώην εισαγγελέας του ΔΠΔΠΓ, 61 ετών, μισήθηκε όσο λίγες γυναίκες στον κόσμο. Πριν απ τους Σέρβους, την Ντελ Πόντε μισούσαν ήδη οι Ιταλοί μαφιόζοι, που την αποκαλούσαν, απλά, «La Ρuttana». Η Ελβετίδα ήταν μόνιμη αιτία πονοκεφάλου για την Κόζα Νόστρα. Ως εισαγγελέας του Λουγκάνο αποκάλυψε τον «σύνδεσμο της πίτσας», το πλυντήριο που ξέπλενε στην Ελβετία χρήμα απ το ιταλικό εμπόριο ναρκωτικών. Οι μαφιόζοι τοποθέτησαν στο σπίτι στο Παλέρμο, όπου βρισκόταν, μισό τόνο εκρηκτικά. Η εισαγγελέας έφυγε έγκαιρα και σώθηκε. Σίγουρα χάρηκαν όταν η Ντελ Πόντε, το 1999, άλλαξε τομέα ευθύνης, έφυγε από γενική εισαγγελέας της Ελβετίας και διορίστηκε στο δικαστήριο της Χάγης. Η ίδια στην πρώην Γιουγκοσλαβία υπήρξε αποφασιστική σε σημείο ακαμψίας και προσηλωμένη στον εντοπισμό και την προσαγωγή σε δίκη των Σέρβων Μλάντιτς, Κάρατζιτς και Μιλόσεβιτς. Τελικά πρόλαβε και οδήγησε τον Μιλόσεβιτς στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Ν. ΚΟΥΡΙΔΑΚΗ  «E» 12/4/2008

Πηγή: http://origin.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&tag=8334&pubid=832444

Ανοικτό Πανεπιστήμιο Γιαννιτσών

(Στην φωτογραφία από δεξιά προς τα αριστερά: Ο Αντιπρόεδρος του "Φιλίππου" κ. Ι. Παπαλάζάρου, ο Δημ. Ευαγγελίδης και ο Σάκης Τότλης)

Ανοικτό Πανεπιστήμιο Γιαννιτσών

12 Απριλίου 2010

Παρουσίαση του βιβλίου

"ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Χθες και Σήμερα"

των Δημ. Ευαγγελίδη-Σάκη Τότλη

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η τελευταία (για την περίοδο 2009-2010) εκδήλωση του Ανοικτού Πανεπιστημίου Γιαννιτσών που οργανώθηκε από την Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Γιαννιτσών "Φίλιππος", την Δημοτική Επιχείρηση Πολιτισμού & Αλληλεγγύης (ΔΕΠΑ) Γιαννιτσών και την "Εύξεινο Λέσχη" στην οποία παρουσιάσθηκε το βιβλίο των Εδεσσαίων συγγραφέων Δ. Ευαγγελίδη και Σ. Τότλη: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Χθες και Σήμερα. Το βιβλίο εκδόθηκε από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Πέλλας το 2008 και διανεμήθηκε σε Σχολεία, Συλλόγους, Βιβλιοθήκες, καθώς και σε πολίτες του Νομού.

                                             

"...Οι δύο συγγραφείς, με προβολές χαρτών. πινάκων και ιστορικών στοιχείων, έδωσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, τις απαραίτητες διευκρινίσεις, τις ερμηνείες και τα σχόλια για το τμήμα του περιεχομένου του βιβλίου που τους αφορούσε.

Ο Σάκης Τότλης, μέσα από όρους και συνειρμούς της απλής λογικής, με τις έννοιες του νου, της συνείδησης και του θυμικού, με τις βασικές σχέσεις των αρχών της συνάφειας και της υπαγωγής των ειδών, αναφέρθηκε με πρωτότυπο τρόπο στην τροπή και στις διαστάσεις που έχουν προσλάβει τα προβλήματα και οι σχέσεις με το γειτονικό κράτων των Σκοπίων, που επιμένει να παραχαράσσει την ιστορική αλήθεια και να ιδιοποιείται ιστορικά σύμβολα που δεν του ανήκουν.

Ο Δημήτρης Ευαγγελίδης παρουσίασε την ιστορία της Αρχαίας Μακεδονίας με στοιχεία από την Εθνολογία, την Αρχαιολογία και την Ιστορία, από την εγκατάσταση των πρώτων αρχαιοελληνικών φύλων στον βορειοελλαδικό χώρο περί το 2200/2100 π.Χ., την καταγωγή τους την γλώσσα τους και τις μετακινήσεις τους. Παρουσίασε αναλυτικά τις Δυναστείες, την περίοδο της μεγάλης ακμής και των μεγάλων βασιλέων της Μακεδονίας, τα χρόνια των Επιγόνων, μέχρι την τελική υποταγή της στους Ρωμαίους το 168 π.Χ. και την μετατροπή της σε ρωμαϊκή επαρχία...".

(Εφημερίδα "Γιαννιτσά" Πέμπτη, 15 Απριλίου 2010)

                                

Ένα καράβι για την Γάζα

ΕΚΔΗΛΩΣΗ Κυριακή 18 Απριλίου 2010 ώρα 11.30΄ π.μ.

ΕΔΕΣΣΑ Αίθουσα Εκδηλώσεων Νομ. Αυτοδ. Πέλλας (Διοικητήριο)

Ο Σύλλογος «Βιβλιόφιλοι Έδεσσας» και η Ομάδα Πρωτοβουλίας «Ένα καράβι για την Γάζα»

σας προσκαλούν την Κυριακή 18 – 4 – 2010 και ώρα 11.30 π.μ.

στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Νομαρχίας (Διοικητήριο) στην Εκδήλωση με την προβολή του

ντοκυμαντέρ των Γ. Αυγερόπουλου και Γ. Καρυπίδη «Γάζα ερχόμαστε»

(Α΄ βραβείο κοινού στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)

Θα ακολουθήσει συζήτηση-ενημέρωση
από τα μέλη της Ομάδας Πρωτοβουλίας
Τζιούμπα Θανάση
Μέσρι Φειζάλ
Βοριά Μαλβίνα

ΓΑΖΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ (Σχόλιο πάνω στο ντοκιμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου)

«Εδώ κι έναν αιώνα σχεδόν η Μεσόγειος προτείνει σ’ εκείνους που παρατηρούν άγρυπνοι, στις προφυλακές της ελπίδας, ένα πρόσωπο βίας. Παραφορά του ήλιου που κατασπαράζει τα χρώματα, παραφορά των αρωμάτων από τον κήπο του Άδωνη, παραφορά του ανέμου κι της καταιγίδας πάνω στην ξερή πέτρα και στα μαύρα χαμόκλαδα, σε μια χώρα αυστηρή, γκρίζα και λευκή, που υψώνει τις στήλες των ορίων της μέσα στη σιωπή και τη μοναξιά, στην άκρη μιας θάλασσας σκοτεινής και φειδωλής, μια χώρα που διδάσκει την ένδεια… Ο ήλος – κι όμως, τραγικός. Η γιορτή - κι όμως, λαϊκή.
Η Μεσόγειος – κι όμως, στρυφνή και μεθυστική. Η Μεσόγειος των φτωχών»
(Φ. Μπροντέλ, η Μεσόγειος)

Αυτά που γράφονται εδώ δεν είναι παρουσίαση ή κριτική μιας κινηματογραφικής δουλειάς. Ούτε στις προθέσεις μου ούτε στις δυνατότητες μου είναι κάτι τέτοιο. Είναι κάποιες σκέψεις μετά το ντοκιμαντέρ των Γ. Αυγερόπουλου και Γ. Καρυπίδη με τίτλο «Γάζα ερχόμαστε», που προβλήθηκε κι απέσπασε το πρώτο βραβείο κοινού στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Σε μια εποχή που όλα τείνουν να αντιμετωπίζονται ως «αφηγήσεις» το κινηματογραφικό αυτό είδος τείνει να απολέσει την κυριολεκτική του έννοια, αυτή της καταγραφής ως απόδειξη και τεκμηρίωση, να γίνει μια ακόμη αφηγηματική τεχνική. Ο Αυγερόπουλος δεν δείχνει να συμβιβάζεται με το πλαίσιο αυτό και δηλώνει ξεκάθαρα την οπτική του ματιού πίσω από την κάμερα, σεβόμενος την τέχνη που υπηρετεί και τον αποδέκτη του μηνύματος, τον θεατή. Το ντοκιμαντέρ είναι η περιγραφή ενός ταξιδιού, ενός ταξιδιού που άρχισε δεκαετίες πριν: Ο Βαγγέλης, ο Πώλ, οι άλλοι, τοποθετούν την αρχή του ταξιδιού τους στο κουβάρι εκείνο της μνήμης που εξηγεί γιατί οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι: Η Αλεξάνδρεια, η Πέτρα, η Ακρόπολη, ο ναός του Ποσειδώνα συγχέονται με τους νυχτερινούς δρόμους, τα κλειστά δωμάτια, την γεμάτη καπνούς ατμόσφαιρα της προετοιμασίας. Οι εικόνες των παθών μιας περιοχής κι ενός λαού, έρχονται από παλιά, σαν βιώματα, και συναντούν τα βιώματα των άλλων, αυτών που μέσα από τις προσωπικές τους διαδρομές έμαθαν να μη σιωπούν μπροστά «στην ζυγαριά που βαραίνει κατά το μέρος της αδικίας». Ο κάθε ταξιδευτής έχει την δική του αφετηρία, είναι οι τροχιές που συγκλίνουν στο κατάστρωμα δύο ψαροκάικων, με σημαία την αποκοτιά, εκείνη την αποκοτιά που μόνο η αγάπη για τον αδικημένο μπορεί να θρέψει. Ο Αυγερόπουλος είναι προσεκτικός όσο κι άνθρωποι που ζωγραφίζει: δεν αγιογραφεί κανέναν. Σε μια εποχή που επιχειρούν να μας πείσουν ότι οι εξαιρετικές πράξεις, ο ηρωισμός είναι υπερανθρώπινα, είναι δουλειά κάποιου Σούπερμαν ή των «κοσμικών» αντιπρόσωπων του, του Αμερικάνου πεζοναύτη, του πράκτορα της Μοσάντ, του χειριστή των πιο εξελιγμένων ρομποτικών όπλων, περιγράφεται ένας άλλος δρόμος: Είναι η θέληση κι όχι η δύναμη, είναι το ήθος κι όχι η κατεστημένη γεωστρατηγική, είναι η επιμονή που δίνει η αίσθηση του δίκαιου κι όχι οι μηχανισμοί που στήνει η αδικία. Είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του, εν υπνώσει έστω, ο καθένας κι η καθεμιά από μας.

Το ταξίδι αυτό, όπως λέει ο Πώλ, πέθανε χίλιες φορές πριν αναστηθεί, κι η ανάσταση άρχισε την στιγμή που η μεθοδικότητα του δυτικού συνάντησε το πάθος και την δεξιότητα αυτοσχεδιασμού κάποιων Ελλήνων. Οι ηλικίες έχουν την σημασία τους: Οι πιο πολλοί ανήκουν στη γενιά που έζησε ενεργά την άνοδο και την πτώση του ’68 (ή για μας το ’73), γενιά που πρόδωσε και προδόθηκε στη μετάλλαξη που συντελέστηκε, ανήκουν σ’ αυτούς που αρνήθηκαν να εξαργυρώσουν το όνειρο με την μέθεξη στο πάρτι της εξουσίας. Είναι αυτοί που κρατάν τον εαυτό τους για κάτι που πραγματικά αξίζει: Νοιώθω πως έζησα 62 χρόνια για αυτήν ακριβώς τη μέρα, θα πει ένας από τους ταξιδιώτες όταν θα αντικρύσει τα βλέμματα των πολιορκημένων για δεκαετίες αλλά πεισματικά ελεύθερων Παλαιστίνιων που υποδεχόταν τα δυο καΐκια στην ιχθυόσκαλα της Γάζας. Η αποστολή αυτή θα πετύχει, η παλαιστινιακή σημαία θα μπει στο λιμάνι ανεμίζοντας στον δεξιό ιστό των πλοίων, όπως επιβάλλει η διεθνής νομιμότητα. Ο αποκλεισμός έσπασε από την θάλασσα, εκεί ίσως που οι σιωνιστές του Ισραήλ επιμένουν πιο πολύ, καθώς καταλαβαίνουν την συμβολική αξία της Μεσογείου για τους ανθρώπους που αντικρίζουν τα νερά της, για αυτό οικειοποιούνται τόσο πεισματικά τους τίτλους της ιστορικής παρουσίας αφαιρώντας τους από έναν από τους πιο αρχαίους λαούς της.

Το ναυτικό του Ισραήλ έμαθε από την αποτυχία του. Μετά από τέσσερις επιτυχημένες αποστολές οι επόμενες δεν θα φτάσουν στον προορισμό τους, το πλοίο που έφερε το συμβολικό όνομα «Αξιοπρέπεια» θα εμβολιστεί με όχι και τόσο συμβολικό τρόπο, ο Αρίων θα καταληφθεί με ρεσάλτο και θα κρατηθεί από τους πειρατές του ισραηλινού ναυτικού. Τώρα που η ένατη αποστολή ετοιμάζεται, κι αυτή τη φορά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα (δέκα πλοία, μεταξύ αυτών και φορτηγά), το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια πολύτιμη καταγραφή και μαρτυρία. Δεν είναι μόνο τα τείχη που το Ισραήλ υψώνει ανάμεσα στα κλεμμένα εδάφη που κατέχει και τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, τους Παλαιστίνιους. Εξίσου αποτελεσματικά είναι τα τείχη της σιωπής και της αποπληροφόρησης που οι ίδιοι αρχιτέκτονες υψώνουν για να αποκρύψουν το έγκλημα που συντελείται στην Γάζα και σε όλη την Παλαιστινιακή γη. Στα τείχη αυτά η δουλειά των Αυγερόπουλου και Καρυπίδη ανοίγει ένα ευδιάκριτο ρήγμα, πολύ πιο σημαντικό από ένα καλλιτεχνικό βραβείο, που ας σημειωθεί, αφιερώθηκε στην καμπάνια για την Γάζα τόσο συμβολικά όσο και οικονομικά.Το ταξίδι συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται για καιρό. Τα φορτηγά σαν ξεκινήσουν δεν σταματάνε, είπε ο Β. Πισσίας στην τελετή απονομής του βραβείου. Ακόμα περισσότερα από τα φορτηγά είναι το ίδιο το φορτίο, η αντίσταση στην αδικία, η αλληλεγγύη, που δεν θα σταματήσει μέχρι να δικαιωθεί. Γάζα ερχόμαστε λοιπόν, και θα ερχόμαστε πάντα, μέχρι που η θάλασσα αυτή να είναι η πόρτα σου στον κόσμο κι όχι ένας τοίχος της φυλακής σου.

Θανάσης Τζιούμπας

(από την ΡΗΞΗ τεύχος 62, Απρίλης 2010)

Η αφίσα για την εκδήλωση στην Χαλκίδα

Για αρκετές δεκαετίες, από τις αρχές του ’70, η ελληνική κοινωνία στάθηκε αλληλέγγυα στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, όσο καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης. Από κάποιο σημείο και μετά, όπως όλα τα δίκτυα αλληλεγγύης στην κοινωνία μας, άρχισε να ατονεί και αυτό. Αλλά, πριν δυο χρόνια, μέσα στην πιο σκληρή στιγμή στη 40χρονη πολιορκία της Γάζας, ήρθε ένα γεγονός παράτολμο, εύψυχο, που φάνταζε να επιζητεί το αδύνατο. Μια χούφτα άοπλοι πολίτες μπορούν να σπάσουν την πολιορκία της Γάζας; Κι όμως αυτό ακριβώς έγινε τον Αύγουστο του 2008. Επιβαίνοντας σε δύο ελληνικά ψαροκάικα 44 άνθρωποι από 13 χώρες, μέλη της διεθνούς πρωτοβουλίας Free Gaza Movement (http://www.freegaza.org/) έσπασαν για πρώτη φορά, μετά από 41 χρόνια, τη θαλάσσια πολιορκία της Γάζας. Την πιο μακρόχρονη και βάρβαρη πολιορκία στην ανθρώπινη ιστορία ενός ολόκληρου λαού, από στεριά, αέρα και θάλασσα. Σαράντα ολόκληρα χρόνια, ενάμισι εκατομμύριο Ελεύθεροι Πολιορκημένοι Παλαιστίνιοι επικοινωνούν με τον έξω κόσμο μόνο μέσα από τα λαγούμια που ανοίγουν οι εύψυχοι γαβριάδες όλων των πολιορκιών.

Αυτό το οραματικό, ρομαντικό πνεύμα, αυτό το μοναδικό παράδειγμα αδούλωτου φρονήματος του παλαιστινιακού λαού είναι που συνεγείρει και πάλι τις συνειδήσεις μας. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα ακόμη επιτυχή εγχειρήματα. Κι άλλα τρία, στα οποία οι Ισραηλινοί πειρατές, στην πρώτη περίπτωση διεμβόλισαν το σκάφος, στη δεύτερη κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Γάζα απείλησαν να το βυθίσουν και στην τρίτη το απήγαγαν στο Ισραήλ κλείνοντας στη φυλακή και στη συνέχεια απελαύνοντας τους αγωνιστές ναυσιπλόους.

Έτσι, σήμερα, αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε και πάλι, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στην Παλαιστινιακό Αντίσταση. Συγκροτήσαμε την πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» (http://www.shiptogaza.gr/) για τη συνδιοργάνωση και συμμετοχή μας σε μια νέα, ευρύτερη, ριζικά αναβαθμισμένη, διεθνή αποστολή με το Free Gaza Movement και ισχυρές συλλογικότητες από πολλές χώρες.

Στα τέλη του Απρίλη 2010, η αποστολή με περισσότερα από 10 σκάφη, φορτηγά και επιβατηγά, πολυεθνικό πλήρωμα και επιβάτες, θα πλεύσει και πάλι προς τη Λωρίδα της Γάζας, μεταφέροντας τούτη τη φορά –κυρίως- βασικά υλικά ανοικοδόμησης (τσιμέντο, ξυλεία κ.λπ.), υλικά που το Ισραήλ έχει απαγορεύσει να μπουν στη Γάζα, και ιατροφαρμακευτικό υλικό.

Στόχος μας, εφικτός, είναι το ελληνικό τμήμα της διεθνούς αυτής αποστολής να συμμετέχει με ένα τουλάχιστον πλοίο, κατάλληλο για μεταφορά ανθρώπων και υλικών. Το πλοίο αυτό, για την απόκτηση του οποίου ξεκινήσαμε οικονομική καμπάνια, δεν θα ανήκει σε κάποιο φυσικό πρόσωπο, αλλά σε εταιρικό νομικό πρόσωπο, θα έχει συμμετοχικό και μεριδιακό χαρακτήρα και προορίζεται να αποδοθεί στον Παλαιστινιακό λαό μετά το τέλος των πρώτων αποστολών.

Η αλληλεγγύη μας δεν αφορά μόνο τη Λωρίδα της Γάζας. Με το χτίσιμο του Ισραηλινού Τείχους και τις συνεχείς βίαιες επεμβάσεις του Ισραηλινού στρατού στη Δυτική Όχθη, ο αποκλεισμός έχει επεκταθεί σε όλη την Παλαιστινιακή γη, έτσι ώστε το σπάσιμο της θαλάσσιας πολιορκίας της Γάζας να συνεπάγεται το πρώτο ελεύθερο άνοιγμα της Παλαιστίνης προς τον έξω κόσμο.

Το ταξίδι μας στη Γάζα θα τελειώσει όταν θ’ ανοίξουν τα θαλάσσια σύνορα της Γάζας. Ως τότε εμείς θα ταξιδεύουμε. Ως τότε εμείς θα κάνουμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ό,τι μπορούμε, για να φτάσει η Μεσόγειος ν’ ανοίξει ως θάλασσα, κι αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ισραηλινοί εκεί να πάψει να υπάρχει.

Η αφίσα της εκδήλωσης στην Θεσσαλονίκη

Καλή Ανάσταση

Χρόνια Πολλά σε όλους τους Βιβλιόφιλους